Μια ιδιαίτερη βιογραφική παράσταση με την Εμιλυ Κολιανδρή για την άτεκνη γαλαζοαίματη και το όραμά της για άνθινη όαση στην Αθήνα
Μια αναπάντεχη εγκατάσταση με πυκνή βλάστηση αιχμαλωτίζει το μάτι στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά όπου ανεβαίνει το έργο «Amalia melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων». Οι βιογραφίες είναι μεγάλο trend στο χώρο του θεάματος διεθνώς, οπότε η παράσταση μας εισάγει στον κόσμο της πρώτης βασίλισσας της Ελλάδας, Αμαλίας με αντισυμβατικό τρόπο. Το κείμενο σε σκηνοθεσία της Ζωής Χατζηαντωνίου αποδίδει η γνωστή και γοητευτική ηθοποιός Εμιλυ Κολιανδρή σε ένα περιβάλλον λιτό και συμβολικό, πέραν του κατάφυτου κήπου και μιας διάφανης προθήκης- γυάλας σε μέγεθος ανθρώπινου σώματος.
Αντί για παλάτι έχουμε λοιπόν ένα σκηνικό που «φέρνει» σε μουσείο φυσικής ιστορίας, με την ηρωίδα να μετατρέπεται σε ζωντανό έκθεμα. Εκτίθεται έχοντας ταλαιπωρηθεί από απόπειρες τεκνοποίησης. Σαν πορσελάνινη κούκλα υπομένει τις τουλάχιστον αμφιλεγόμενες «θεραπείες γονιμότητας» της εποχής της ώστε τελικά η πραγματική της κληρονομιά να είναι ο Εθνικός Κήπος που κοσμεί μέχρι σήμερα την πρωτεύουσα. Η προσωπικότητά της αποκαλύπτεται μέσα από τις 887 επιστολές που έγραψε στον πατέρα της, το διάστημα 1836-1853, και στις οποίες βασίστηκε η παράσταση. Γράφει με εξυπνάδα, χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Ενδεικτικά, για τον πρώτο Έλληνα συνταγματικό πρωθυπουργό, τον Ιωάννη Κολέττη, η βασίλισσα Αμαλία αναφέρει: «Διατυπώνει τις κολακείες του χωρίς το κρύο, ήσυχο πρόσωπό του να αλλάζει έκφραση. Μετράει και υπολογίζει τα πάντα και δεν έχει αυτό που μου αρέσει σε κάθε Έλληνα, όποιος κι αν είναι: ένα είδος ζωντάνιας, μια λάμψη στο βλέμμα». Η πρωταγωνίστρια μέσα σε 90 λεπτά μεταμορφώνεται από ονειροπόλο κοριτσάκι σε ώριμη γυναίκα.
Οπως επισήμανε η Εμιλυ Κολιανδρή στο Marie Claire: «Με συγκίνησε πάρα πολύ η δύναμη, το μεγαλείο μιας γυναίκας που ενώ, με έναν τρόπο, όλοι τής γυρίζουν την πλάτη γιατί δεν μπορεί να επιτελέσει το ρόλο της αναπαραγωγής, μέχρι τέλους βρίσκει πάντα το καλό στους ανθρώπους και τη ζωή και καταφέρνει να διοχετεύσει αυτήν της την «έλλειψη» στη δημιουργία του Εθνικού μας Κήπου. Ακόμα και στις μέρες μας παρατηρώ ότι υπάρχει ένας ρατσισμός ή ένας οίκτος για τις γυναίκες που δεν κάνουν παιδί, οι οποίοι προέρχονται καταρχήν από την οικογένειά τους και μετά από την κοινωνία. Νομίζω ότι δεν της άξιζε ο τρόπος με τον οποίο απομακρύνθηκε και γύρισε στη Βαυαρία. Μετά τούς πήγαν, με τον Όθωνα, σε ένα απομονωμένο χωριό, όπου ήταν σχεδόν μόνοι. Αλλά ακόμα κι εκεί μιλούσαν μεταξύ τους ελληνικά και έδιναν ελληνικά ονόματα στα γύρω χωριά. Είχαν μια μεγάλη αγάπη για τη χώρα μας σε αντίθεση με αυτήν, που μάλλον δεν τους αγάπησε ποτέ. Την εποχή της Αμαλίας η πόλη ήταν μόνο ξέρα και λάσπη, ένας κρανίου τόπος. Την κορόιδευαν, θεωρούσαν ουτοπικό τον Εθνικό Κήπο, κι όμως εκείνη τα κατάφερε».
Στο φινάλε η «Amalia Melancholia» γίνεται ένα ακόμα λουλούδι του κήπου της, που διακόσια χρόνια μετά χαρίζει ζωή και ευρωπαικό ύφος στην Αθήνα.
-«Amalia melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων», έως 27/03 στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Πέμπτη και Παρασκευή 20.30, Σάββατο και Κυριακή 20.00, Ταμείο. Τα αποσπάσματα των επιστολών βασίζονται στις «Ανέκδοτες επιστολές της βασίλισσας Αμαλίας στον πατέρα της, 1836 – 1853» (δίτομο), μετάφραση εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
