Back to Top
#TAGS ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ Αιγιάλεια Νάσος Νασόπουλος Ρούλα Πισπιρίγκου Βασιλιάς Κάρολος της Αγγλίας Κέιτ Μίντλετον
Αγγελίες
Μην ψάχνεις, βρες στο
THE BEST

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

/

Μνήμες μιας αόρατης πόλης (ΙI)

Μνήμες μιας αόρατης πόλης (ΙI)

Γράφει ο Pavel

...Ο Χριστόφορος συνέχισε τη διαδρομή του προς τη Γεροκωστοπούλου· ήθελε να δει το Ρωμαϊκό Στάδιο το οποίο είχε θεμελιωθεί επί βασιλείας του Δομιτιανού γύρω στο 80 - 90 π.Χ. Στις αρχές της δεκαετίας του 90, μετά από μια σειρά απαλλοτριώσεων που συνεχίζονται μέχρι και τώρα, η ιστορία ήρθε στο φως! Ακριβώς δίπλα βρίσκεται ο πεζόδρομος της Ηφαίστου, όπου η νεολαία τα βράδια του καλοκαιριού παρέα με το Αυγουστιάτικο φεγγάρι και μουσική τραγουδάει τους στίχους της Σώτιας Τσιώτου «Μού ‘ταξες ταξίδι να με πας». Στο τέλος της Ηφαίστου, υπάρχουν οι Σκάλες της Πατρέως που ενώνουν την Κάτω με την Άνω Πόλη. Αποφάσισε να  ανέβει τα 93 σκαλιά απλά και μόνο για να αφήσει ελεύθερο το βλέμμα του να περιπλανηθεί.

Η καρδιά & η ψυχή του ήθελαν θέα και μόνο ένα σημείο θα μπορούσε να του την προσφέρει. Έβαλε τα δυνατά του και ανέβηκε τις Σκάλες της Αγίου Νικολάου. Από εκεί θα έβλεπε πάλι τη θάλασσα και θα έρχονταν στα χείλη του οι στίχοι του Γιώργου Σταυριανού «Όνειρο που φεύγει είναι η ζωή». Τη δεκαετία του ‘80 είχε βρεθεί στο Κάστρο της Πάτρας, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ, στη συναυλία της Μαρίας Δημητριάδη, μαζί με μια παρέα φίλων τραγουδούσαν, ένιωθαν, ονειρευόντουσαν. Περνώντας απ’ έξω σαν να τους είδε· ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του… Το Δασύλλιο ήταν μπροστά του και μέσα στη φύση, στα δέντρα και στα πεύκα αποφάσισε να καθίσει σε ένα παγκάκι να ξεκουραστεί, λίγο πριν επιστρέψει στο κέντρο της πόλης για τον τελευταίο αποχαιρετισμό.

Στην Πλατεία Όλγας είχε δώσει ραντεβού με το φίλο του το Νεκτάριο, είχαν μεγάλη διαφορά ηλικίας και αντιλήψεων, γνωρίστηκαν το 2003 και όλα αυτά τα χρόνια ο μικρότερος είχε μάθει, ακούσει, διδαχτεί το πώς είναι η αληθινή φιλία, αυτό όσα χρόνια και εάν περνούσαν δεν θα το ξεχνούσε ποτέ του. Μπήκαν στο αυτοκίνητο του κ. Χριστόφορου, άφησαν πίσω τους την Κολοκοτρώνη, την Αγίου Ανδρέου, την Ηρώων Πολυτεχνείου και έφτασαν στην Πλαζ. Εκεί με θέα το ηλιοβασίλεμα του εκμυστηρεύτηκε την αγάπη του για την πόλη και όλα όσα του πρόσφερε αυτά τα χρόνια.

Όταν έφυγε ο Χριστόφορος για την Αθήνα, ο Νεκτάριος επέστρεψε στο σπίτι του, στο πάνω μέρος της Αγίου Νικολάου. Άνοιξε το παράθυρο, είδε τη θάλασσα και εκείνη τη στιγμή έβγαλε από το συρτάρι του την ιστορία της Μίμας που ξεκινούσε με μυστικά, συντρόφους… και τραγούδι. 

Σε αυτές τις δυο αφηγήσεις ανακάλυψαν στιγμές, μνήμες, εικόνες, θύμησες που είχαν αυτές οι δύο γυναίκες από την πόλη και με έναν μαγικό τρόπο πηγαίνοντας σιγά σιγά προς το τέλος, μπορούσαν να καταλάβουν και να συναισθανθούν, τώρα πια ακόμα περισσότερο, την αγάπη τους  για τις Τέχνες, και τον άνθρωπο!   

  “the years burn” Smashing pumpkins  

Εγώ τις πόλεις τις φαντάζομαι συντρόφους που  ξέρουνε τα μυστικά και τα κρυμμένα μου, λέει ένα τραγούδι και έτσι είναι.  Σε όποια γειτονιά και να βρεθείς έχεις μια ανάμνηση στη πόλη που γεννήθηκες. Για αυτό την νοσταλγείς όταν φεύγεις μακριά, γιατί είναι η πόλη σαν φίλη σου σαν συγγενής σου. 

Ήρθα στις σκάλες της Γεροκωστοπούλου  να εκμεταλλευτώ τη γεωμετρία για να την συνδέσω με τις γραμμές από το μελάνι. Και ότι θυμάμαι είναι από όταν ήμουν 16-17 χρόνων. Μετά οι μνήμες δεν είναι τόσο ζωντανές ίσως γιατί πήγα να γνωρίσω άλλες πόλεις που όμως δεν έγιναν ποτέ συγγενείς, ποτέ αληθινές μου φίλες.  

Μαζευόμασταν σε αυτά τα σκαλιά τα βράδια τότε στα διάφορα μπαράκια και ακούγαμε μουσική στο traffic από τον Στέλιο τον Αποστολόπουλο και μιλούσαμε και γελάγαμε με soundtrack το «one step beyond». Και ήταν όλα μια παιδική παράσταση. 

Είχα ερωτευτεί τότε ένα αγόρι και καθόμασταν σε αυτά τα σκαλιά ένα βράδυ Αυγούστου με πανσέληνο και φυσικά ακούγαμε τον Αύγουστο του Παπάζογλου. Ήμουν απόλυτα σίγουρη  ότι αυτή η ευτυχία θα κρατήσει για πάντα και ότι μάλλον ούτε εγώ ούτε κανείς μας δεν θα πέθαινε ποτέ. 

Δεν θυμάμαι το αγόρι ούτε γιατί το ερωτεύτηκα, δεν θυμάμαι καν γιατί ήμουν τόσο ευτυχισμένη. Αλλά έτσι είναι η καρδιά. Δεν σου δίνει κανένα μάθημα γιατί δεν έχει μνήμη. 

Επίσης εκείνη την εποχή συνήθιζα  να πιστεύω ότι ήμουν πολύ διαφορετική, ατελής, ελλιπής,  με εμμονές και χαμηλής αυτοπεποίθησης. Μέχρι που ήρθαν τα σόσιαλ και είδα ποσό κοινή και συνηθισμένη στα αλήθεια είμαι. Μας την έσπασε λίγο αυτό .. αλλά από την άλλη δεν ήμασταν και τόσο μόνοι

Προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν ο πόνος αυτού του χωρισμού και δεν τον βρίσκω πουθενά. Άλλα πρόσωπα μπερδεύονται στην ανάμνηση μέχρι που το μυαλό μου φτάνει σε κάτι τελείως άσχετο και καταλήγω να παρατηρώ ένα μυρμήγκι στα σκαλιά που κουβαλάει ένα άλλο ζουζούνι, μάλλον πεθαμένο και σκέφτομαι ότι θα έκανε ωραίο στόρι αυτό το βιντεάκι με hashtag  #i’llcaryyouhomesweetheart, αλλά πάλι βαριέμαι.

Έχω έρθει σήμερα εδώ με τον γιο της αδερφής μου για να φωτογραφίσω το tattoo του. Ο Κωστής από μικρό παιδί όταν μιλάει πατάει λίγο το σίγμα με αποτέλεσμα να το προφέρει πιο βαθύ και αυτό μου έφτιαχνε πάντα το κέφι. Το πατάει απαλά, σήμερα με το χέρι του τεντωμένο να ποζάρει για την φωτογραφία του κειμένου, μου είπε «θεία τελικά θα μου κανείς άλλο tattoo, πατημένο το σίγμα απαλά, λίγο πατημένο πολύ απαλά Και δε φτάνει πόσο όμορφος ήταν ήδη, μου χαμογέλασε και μου είπε, «έλα ρε θεία αφού σκίζεις». Βλέπει το ύφος μου και νομίζει ότι με κατάφερε, αλλά εμένα με έχει αγκαλιάσει το σίγμα. 1200 λέξεις περίπου μου είπε ο Νεκτάριος, ενώ το ξέρει και αυτός ότι θα έφτανε ένας στίχος των Smashing pumpkins «the years burn».  

Μίμα Βαγενά Εικαστικός - tattoo artist

 

Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr

Culture