Πάτρα: Πλήθος κόσμου για την παρουσίαση της «Ιθάκης»- Τσίπρας: "Το φάντασμα της Ιθάκης πλανιέται πάνω από το καθεστώς τους"- ΦΩΤΟ & ΒΙΝΤΕΟ

ΝΕΟΤΕΡΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ - Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην παρουσίαση για το βιβλίο του, «Η Ιθάκη» στην Πάτρα. Στο έργο παρουσιάζονται προσωπικές εμπειρίες και σκέψεις του συγγραφέα, καθώς και γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία του. Η «Ιθάκη» προσφέρει μια εικόνα της ζωής και των απόψεων του Τσίπρα μέσα από το δικό του βλέμμα.

Η ομιλία του πρώην πρωθυπουργού:

Φίλες και φίλοι,
Σας ευχαριστώ που είστε απόψε εδώ.
Είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι ξανά μαζί σας
στην Πάτρα, την Αχαΐα, τον δημοκρατικό αυτό τόπο με
τον οποίο με συνδέουν δεσμοί αγάπης και
εμπιστοσύνης.
Ευχαριστώ επίσης όσες και όσους μας
παρακολουθούν από το διαδίκτυο.
Τις δεκάδες χιλιάδες γυναίκες και άνδρες που
αγόρασαν την Ιθάκη.
Και διάβασαν ή διαβάζουν την Ιθάκη.
Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία όσων έσπευσαν να
την αποδομήσουν, είναι φανερό ότι δεν έχουν καν
ξεφυλλίσει το βιβλίο.
Ευχαριστώ λοιπόν όσους τη διαβάζουν, γιατί στην
ψηφιακή εποχή της εικόνας, των γρήγορων μηνυμάτων
και των συνθημάτων, το διάβασμα ενός βιβλίου δεν
αποτελεί μόνο πράξη πολιτισμού, αλλά και αντίστασης.

Πόσο δε μάλλον η υπεράσπιση της αλήθειας όταν
αυτή δε βολεύει τους ισχυρούς του πολιτικού και
οικονομικού κατεστημένου.
Και βέβαια χρωστώ ένα μεγάλο ευχαριστώ στον
Βασίλη Αϊβαλή, τη Θεώνη Κουφονικολάκου, τον Γιώργο
Παππά, τον Γιώργο Σιακαντάρη και τον Αιμίλιο Χειλάκη.
Και στην δημοσιογράφο Λίνα Μπάστα και τον
τηλεοπτικό σταθμό ΙΟΝΙΑΝ που καλύπτει ζωντανά τη
σημερινή μας εκδήλωση.
Η Ιθάκη, όπως έχουν καταλάβει όλοι, φίλοι και
αντίπαλοι, δεν είναι ένα βιβλίο που αφηγείται μόνο τις
περιπέτειες του χτες.
Δικές μας και της πατρίδας.
Περιπέτειες που μας κόστισαν, αλλά οδήγησαν την
πατρίδα έξω από τα δεσμά που άλλοι της είχαν επιβάλει.
Είναι ένα βιβλίο που θέλει να σκιαγραφήσει, έστω
και σε αδρές γραμμές τη ρότα του αύριο.

Και για αυτό πυροβολείται.
Και ομολογώ ότι αυτός ήταν ένας από τους λόγους
που αφιέρωσα χρόνο, κόπο, αγωνία, για τη συγγραφή
του.
Η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας ως
προϋπόθεση όχι μόνο για να κατανοήσουμε το χθες,
αλλά να εξηγήσουμε το σήμερα και να σχεδιάσουμε το
αύριο.
Η Ιθάκη είναι το ωραίο ταξίδι, γράφει ο Καβάφης.
Η υπεράσπιση της δημοκρατίας απέναντι σε μια
παγερή γραφειοκρατία.
Η σύγκρουση του λαού μας με τα ιερατεία του
κοινωνικού κυνισμού.
Της κυβέρνησή μας με τις ευρωπαϊκές ελίτ αλλά και
τους συνοδοιπόρους τους μέσα στη χώρα.
Αλλά είναι και τα μαθήματα που αποκομίσαμε από
το ταξίδι.

Τα μαθήματα για το αύριο, που βγαίνουν από την
πράξη του χτες: Τις νίκες και τις ήττες μας, τις αυταπάτες
και τα λάθη μας, τις αγωνίες και τους αγώνες μας. Στη
βασανιστική προσπάθεια να απαλλάξουμε την Ελλάδα
από την επιτροπεία, την κατάσταση πολιορκίας, τα
μνημόνια.
Γιατί το κύμα της πολεμικής, της εμπάθειας και της
συκοφάντησης για το βιβλίο που συζητάμε σήμερα, δεν
σηκώθηκε μόνο γιατί αυτό καταρρίπτει τους μύθους
τους για το παρελθόν. Αλλά και γιατί, κυρίως θα έλεγα,
τους ανησυχεί και τους φοβίζει το ταξίδι του αύριο.
Αυτό που τους βολεύει είναι η στασιμότητα, η
απάθεια, ο βάλτος.
Και αυτή τη στασιμότητα απειλεί η Ιθάκη.
Όχι ως ένα ταξίδι που έγινε στο παρελθόν αλλά ως
ένα ταξίδι που ετοιμάζεται για το μέλλον.

Για να παραφράσω μια γνωστή φράση: Το
φάντασμα της Ιθάκης πλανιέται πάνω από το καθεστώς
τους.
Θα ρωτήσει όμως κανείς, και τι σχέση μπορεί να
έχει με το σήμερα και το αύριο, η αποτύπωση της
ιστορικής αλήθειας για το χθες.
Αυτά έγιναν, τελειώσανε.
Κι όμως έχει σχέση.
Έχει σχέση με το σήμερα και το αύριο, ότι οι
ερασιτέχνες της πολιτικής, άνθρωποι της διπλανής
πόρτας, τα καταφέρανε εκεί που απέτυχαν με τραγικά
αποτελέσματα για την κοινωνία και την πατρίδα οι
επαγγελματίες της εξουσίας.
Έχει σχέση με το σήμερα και το αύριο ότι οι γόνοι
και τα τζάκια βύθισαν τη χώρα στην κρίση και τη
χρεοκοπία, ενώ εμείς την οδηγήσαμε στην ασφάλεια και
τη δημοκρατική κανονικότητα.

Έχει σχέση με το σήμερα και το αύριο, ότι ενώ η
κοινωνία αιμορραγούσε κι εμείς δίναμε τη δύσκολη
μάχη, αυτοί κραύγαζαν Βάστα Σόιμπλε, ξέροντας ότι η
στάση τους είχε τεράστιο κόστος για την πατρίδα.
Και έχει πολύ μεγάλη σχέση με το τραγικό σήμερα,
ότι εμείς που δεν τελειώσαμε τα πανάκριβα σχολεία και
πανεπιστήμια, όχι μόνο τα καταφέραμε αλλά
σεβαστήκαμε και το τελευταίο ευρώ από τις θυσίες του
λαού μας.
Αναδείξαμε την εντιμότητα σε κανόνα
διακυβέρνησης.
Αντισταθήκαμε στην κρυφή, ή και φανερή, έλξη των
δημόσιων ταμείων.
Ενώ οι χορτασμένοι των κολεγίων, αποδείχθηκαν
αχόρταγοι.
Έχουν μετατρέψει τη χώρα σε έναν απέραντο βάλτο
διαφθοράς.
Τον βάλτο των υποκλοπών.

Τον βάλτο των Τεμπών και της συγκάλυψης.
Τον βάλτο του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Τον βάλτο των καρτέλ στο ρεύμα, στα καύσιμα, στα
Σούπερ Μάρκετ και στις τράπεζες που θησαυρίζουν από
την ασφυξία εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών.
Τον βάλτο μιας κοινωνίας των τεσσάρων πέμπτων,
στην οποία το ένα πέμπτο θα ζει με άνεση,
αποταμιεύοντας, και τα τέσσερα πέμπτα θα επιβιώνουν
με όρους καθημερινής αγωνίας.
Και τα κρίσιμα ερωτήματα που απασχολούν σήμερα
τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, είναι :
Μας αξίζει αυτός ο βάλτος ;
Για πόσο ακόμη ;
Υπάρχει ελπίδα να ξεκολλήσουμε ;
Υπάρχει αύριο ;

Και όποιος επιχειρεί να δώσει απαντήσεις σε αυτά
τα ερωτήματα θα δέχεται πυρά.
Αξίζει όμως τον κόπο.
Εγώ σε αυτά τα ερωτήματα επιθυμώ και επιχειρώ
να απαντήσω με την Ιθάκη.
Αναλύω το ταξίδι του χθες για να προετοιμάσουμε
μαζί, το ταξίδι του αύριο, προς μια Ελλάδα που δε θα
βρίσκεται σε θέσεις εξευτελιστικές στην Ευρώπη ως
προς το κράτος δικαίου, την ενημέρωση, τη Δικαιοσύνη.
Για μια Ελλάδα που δε θα μας πληγώνει και δε θα
μας προσβάλει.
Για μια Ελλάδα που θα μας αξίζει.
Αυτό είναι το μήνυμα της Ιθάκης.
Ακούσαμε όλοι τον Αποστόλη, ένα νέο αγρότη, που
αγωνίζεται με χιλιάδες συναδέλφους του στα μπλόκα
της οργής, σε όλη τη χώρα.

Τι θέλουν;
Τι διεκδικούν;
Ένα καλύτερο αύριο, αυτή είναι η απάντηση.
Μια διέξοδο από τα αδιέξοδα της καταστροφής και
της απόγνωσης.
Γιατί το εισόδημά τους μειώνεται ενώ το κόστος
ζωής εκτοξεύεται.
Γιατί το κόστος παραγωγής αυξάνεται κατά 10% ανά
έτος, τα τελευταία 4 χρόνια.
Γιατί οι τιμές στο ράφι για τους καταναλωτές είναι
4 έως 5 φορές επάνω από ότι οι τιμές που πουλάνε οι
αγρότες τα προϊόντα τους στο χωράφι, στους
μεσάζοντες.
Γιατί το ενεργειακό κόστος έχει πάει στο θεό και ο
σχεδιασμός που είχαμε για τις ενεργειακές κοινότητες,
ώστε να αποκτήσουν όρους σύνδεσης με το δίκτυο οι
μικροί και μεσαίοι αγρότες, να γίνουν αυτοπαραγωγοί
και αυτοκαταναλωτές, πήγαν περίπατο.
Όρους σύνδεσης πήραν μόνο οι μεγάλοι παραγωγοί
ενέργειας. Για να γίνουν ακόμη μεγαλύτεροι. Και οι
αγρότες απέξω.
Γιατί η κυβερνητική επιλογή ήταν να τους αφήσουν
μόνους. Αβοήθητους, χωρίς καμία στήριξη, τεχνική
υποστήριξη, συμβουλή για τις καλλιέργειες. Τίποτα
απολύτως.
Γιατί ο σχεδιασμός της σημερινής κυβέρνησης ήταν
να επενδύσει σε ένα παραγωγικό μοντέλο θνησιγενές,
σε αυτό ακριβώς που μας οδήγησε στην κρίση. Στο real
estate και στον τουρισμό.
Ο πρωτογενής και ο δευτερογενής τομέας στον
αυτόματο πιλότο. Για αυτό και τα λεφτά του ταμείου
ανάκαμψης πήγανε σε τριάντα επιχειρήσεις. Στον
αγροτικό τομέα μόνο το 4%
Γιατί, επίσης, δε νοιάζονται αλλά ούτε και
καταλαβαίνουν τι σημαίνει πρωτογενής παραγωγή.
Αλλιώς κάτι θα κάνανε δύο χρόνια τώρα που οι
επιστήμονες χτυπάνε το κώδωνα του κινδύνου με την

επιδημία των προβάτων. Και αυτοί δεν πήραν κανένα
μέτρο. Παρά μόνο βλέπουν τώρα τη ζωική καταστροφή
που υπολογίζεται να ανέλθει κοντά στο ένα δις και την
αντιμετωπίζουν με αστείες αποζημιώσεις.
Το κυριότερο όμως, γιατί είναι τόσο βαθιά
διεφθαρμένοι που αξιοποίησαν τις ευρωπαϊκές
επιδοτήσεις, όχι για να στηρίξουν την παραγωγή, σε μια
περίοδο μάλιστα που οι επιδοτήσεις έφτασαν να
αποτελούν ως το 60% του αγροτικού εισοδήματος, αλλά
για να στηρίξουν τα δικά τους πελατειακά δίκτυα.
Τους φραπέδες και τους χασάπηδες. Τα γαλάζια
παιδιά που κυκλοφορούσανε με Φεράρι από το
κλεμμένο κρατικό χρήμα και δήθεν κερδίζανε το Τζόκερ
για να το δικαιολογήσουν.
Πολύ φοβάμαι ωστόσο, ότι όσα έχουμε δει από το
σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι μόνο η κορυφή του
παγόβουνου.
Διότι είδαμε το αποκρουστικό πρόσωπο των
φραπέδων και των χασάπηδων.

Δεν είδαμε όμως ακόμη τα πρόσωπα των
συνένοχών τους στα κυβερνητικά έδρανα και τα ποσά
που τους επέστρεφαν προκειμένου να τους μοιράζουν
το κρατικό χρήμα.
Και αν υπάρχει μια ελπίδα να τα δούμε, είναι γιατί
την υπόθεση την έχει αναλάβει η ευρωπαϊκή εισαγγελία.
Σε κάθε περίπτωση όμως, όλα αυτά συνηγορούν ότι
οι αγρότες δίκαια εξεγείρονται.
Και η κυβέρνηση οφείλει να δώσει λύση τώρα, γιατί
η παραγωγή δε μπορεί να περιμένει. Αν περάσει χρόνος
θα χαθεί η χρονιά.
Και προφανώς έτσι όπως τα κάνανε δε μπορεί η
λύση να δοθεί όταν θα ξεμπλέξουνε το διάτρητο
σύστημα των επιδοτήσεων που είναι στον αέρα.
Αλλά λύσεις υπάρχουν.
Και γεμάτα ταμεία υπάρχουν.

Αφού έχουν ρημάξει με την έμμεση φορολογία και
τον υψηλό ΦΠΑ σκόπιμα τη πλειοψηφία των
φορολογούμενων.
Προκειμένου να έχουν πλεόνασμα προεκλογικά και
να κάνουν παροχές με μικροπολιτική σκοπιμότητα.
Ε ας τα δώσουν τώρα στους αγρότες και στους
κτηνοτρόφους.
Ας τους δώσουν τώρα στο 100% όσα δηλώσανε, από
εθνικούς πόρους, έστω με τη μορφή επιστρεπτέας
προκαταβολής και ας γίνει ο τελικός συμψηφισμός όταν
ολοκληρωθούν οι έλεγχοι των δικαιούχων.
Και ας προχωρήσουν επίσης στην πλήρη καταβολή
των αποζημιώσεων στους πληγέντες και στην αναστολή
των φορολογικών και ασφαλιστικών τους υποχρεώσεων
μέχρι να ορθοποδήσουν.
Λύσεις υπάρχουν, όπως και λεφτά στο δημόσιο
ταμείο.
Το θέμα είναι ότι οι αγρότες από αυτή τη μάχη
πρέπει να βγούν κερδισμένοι.

Και η κοινωνία, οι πολίτες, οι εργαζόμενοι, όλοι,
οφείλουμε να σταθούμε στο πλευρό τους.
Γιατί χωρίς προστασία και ανάπτυξη της
πρωτογενούς παραγωγής, δεν απειλείται μόνο μια
κοινωνική τάξη.
Απειλείται η ίδια η δημογραφική, επισιτιστική και
οικονομική ασφάλεια της πατρίδας μας.
Φίλες και φίλοι
Το συμπέρασμα από τα μέχρι σήμερα πεπραγμένα
της κυβέρνησης είναι απλό. Σχεδόν αυτονόητο:
Δεν έχουμε μια κυβέρνηση που κάνει λάθη.
Έχουμε τη λάθος κυβέρνηση.
Που επιβάλλει σε όλες τις πλευρές της οικονομίας
και της κοινωνίας τα καταστροφικά δόγματα ενός άγριου
νεοφιλελευθερισμού, βαλκανικού τύπου.

Πρωτοφανής διαφθορά,
Δημοκρατία της διαπλοκής και ανικανότητα.
Αδιαφορία για τη ζωή των πολλών και νεποτισμός.
Ακρίβεια που μαστίζει την πλειοψηφία της
κοινωνίας.
Προκλητικός πλούτος που συσσωρεύεται σε
ελάχιστους.
Στεγαστική κρίση και αιμορραγία της
μετανάστευσης.
Με το δημογραφικό να εξελίσσεται ραγδαία σε
υπαρξιακή εθνική κρίση.
Όλα φέρουν το αποτύπωμα της πολιτικής τους.
Καθρέφτης και αποτύπωμα αυτής της πολιτικής
είναι και ο Προϋπολογισμός που ψηφίζεται σήμερα.
Σύμφωνα λοιπόν με τα επίσημα στοιχεία για την
οικονομία :

Η αγοραστική μας δύναμη είναι η χειρότερη στην
Ευρώπη, και ξεπερνάμε μόνο τη Βουλγαρία.
Έχουμε τον δεύτερο χειρότερο μέσο μισθό στην ΕΕ.
Είμαστε πρώτοι στο ποσοστό των πολιτών που
αδυνατεί να καλύψει ανάγκες υγείας λόγω κόστους.
9.1% στην Ελλάδα, όταν ο μέσος όρος της ΕΕ είναι μόλις
1%.
Ενώ οι ρυθμοί ανάπτυξης, έχουν υποχωρήσει
αισθητά και θα υποχωρούν όσο τα χρήματα του Ταμείου
Ανάκαμψης θα τελειώνουν.
Δεν θα έμπαινα καν στον κόπο, αλλά εφόσον η
σπουδή της κυβέρνησης είναι να συγκρίνει διαρκώς τα
αποτελέσματα της πολιτικής της με τα αποτελέσματα
της δικής μας πολιτικής το 2015-19, θα ανταποκριθώ
στην πρόκληση.
Για να σταματήσει η διαστρέβλωση της αλήθειας
και η προπαγάνδα.

Μας παρέδωσαν το 2015 μια χώρα χρεοκοπημένη.
Σε ασφυξία οικονομική και τραγωδία κοινωνική.
Παραδώσαμε το 2019 μια χώρα με σχεδόν 40
δισεκατομμύρια μαξιλάρι, εκτός μνημονίων, εντός
αγορών, με ρυθμισμένο χρέος, σε τροχιά ανάπτυξης για
δώδεκα συνεχόμενα τρίμηνα.
Και δεν ζητούν μόνο το λόγο με τα τερατώδη
ψέματα ότι εμείς ρίξαμε την Ελλάδα στα βράχια. Εμείς,
όχι η κλεπτοκρατία και τα Greek statistics
Ζητούν το λόγο και επί της οικονομίας.
Η αριστεία τις διαστρέβλωσης και της αλχημείας με
άλλα λόγια.
Η αλήθεια όμως είναι πεισματάρα.
Και τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι η μεγέθυνση του
ΑΕΠ το διάστημα 23 – 24, είναι ίδια με αυτή που
πετύχαμε εμείς το 18 και το 19.

Το οξύμωρο είναι ότι είναι η ίδια, τη στιγμή που
εμείς παλεύαμε σε συνθήκες δημοσιονομικής ασφυξίας,
ενώ αυτοί τα βρήκανε όλα στρωμένα και πήραν και
προίκα περίπου 70 δις για να ρίξουνε στην οικονομία
από το 2020 και μετά, με τα λεφτά για τη πανδημία και
αυτά του Ταμείου Ανάκαμψης.
Προσέξτε δηλαδή, ίδιοι ρυθμοί ανάπτυξης, ενώ
εμείς είμασταν υποχρεωμένοι να μαζέψουμε 40 δις στα
δημόσια ταμεία και αυτοί είχαν την άνεση να ξοδέψουν
70 δις, σε αντίστοιχο χρονικό διάστημα.
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Πάμε να δούμε κι άλλα στοιχεία :
Οι εξαγωγές αυξήθηκαν με τριπλάσιο ρυθμό το
διάστημα της δικιάς μας διακυβέρνησης.
Η ανεργία είχε ταχύτερη πτώση το 2015 – 2019, από
ότι το 2019 – 2024.
Για να μη μιλήσω για το κοινωνικό μέρισμα,

τη 13η σύνταξη,
την αύξηση του βασικού μισθού,
την κατάργηση του ρατσιστικού υποκατώτατου,
την ανάταξη της δημόσιας Υγείας και της δημόσιας
Παιδείας.
Θέλουν τόσο πολύ να συγκρίνουμε δύο ανόμοιες
περιόδους;
Τη δική μας περίοδο, που σκαρφαλώναμε για να
ανέβουμε βήμα-βήμα τα βράχια του γκρεμού που αυτοί
έριξαν τη χώρα,
με τη δική τους που βάδιζαν στον ομαλό δρόμο που
τον στρώσαμε εμείς ;
Ας συγκρίνουμε λοιπόν.
Τα έχουν κάνει τόσο χάλια τα πράγματα, που ακόμη
και αυτή η σύγκριση δεν τους ευνοεί.

Αφού επιμένουν όμως στη σύγκριση, ας ρωτήσουν
έναν μισθωτό πότε έπιανε περισσότερο ο μισθός του;
Το 2019 ή σήμερα ;
Ας ρωτήσουν πόσο ερχόντουσαν οι λογαριασμοί
του ρεύματος τότε και σήμερα.
Και τους προκαλώ να κάνουμε μαζί μια
αντικειμενική έρευνα της κοινής γνώμης.
Για το ποια κυβέρνηση υπήρξε πιο αποτελεσματική
στην αντιμετώπιση της ακρίβειας;
Ποια κυβέρνηση αντιμετώπισε πιο αποτελεσματικά
τις κοινωνικές ανισότητες;
Ποια κυβέρνηση υπήρξε πιο αποτελεσματική στα
θέματα της υγείας;
Ποια κυβέρνηση υπήρξε πιο αποτελεσματική στην
Παιδεία;
Ποια κυβέρνηση επέδειξε μεγαλύτερο σεβασμό
στους θεσμούς και ιδιαίτερα τη δικαιοσύνη;

Τέλος, αλλά όχι έσχατο, αν τολμάνε ας ρωτήσουνε
και ποια κυβέρνηση υπήρξε η πιο έντιμη;
Αλλά φοβάμαι αυτό δεν θα επιχειρήσουν καν να το
ρωτήσουν. Την απάντηση την ξέρουν, σχεδόν την
ομολογούν οι δικοί τους Φραπέδες και Χασάπηδες.
Αν έχει όμως το θάρρος ο κος Μητσοτάκης ας
τολμήσει, αντί να ασχολείται με το να καθοδηγεί τη
προπαγάνδα της αποδόμησης του βιβλίου μου, που την
ανέθεσε σε τρίτους, όπως είπε, να απευθυνθεί στη
κοινωνία με τα παραπάνω κρίσιμα ερωτήματα.
Το θάρρος και το κουράγιο βέβαια, να ομολογήσει
την αλήθεια.
Όχι τα ψέματα και την προπαγάνδα του, αλλά την
αλήθεια της κοινωνίας, του λαού.
Γιατί δεν σώζει πια η προπαγάνδα και το ψέμα.

Όση προπαγάνδα και αν επιστρατευτεί αυτό που
έχει αρχίσει να φαίνεται και να μυρίζει δύσοσμα, δε
κρύβεται.
Μιλάμε για ένα καθεστώς διασπάθισης του
δημόσιου χρήματος και διαφθοράς. Με όρους μαφίας.
Και ο ελληνικός λαός έχει μείνει άναυδος αλλά και
οργισμένος.
Ένα σχεδόν πάνδημο ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ, αναζητεί
διέξοδο, οξυγόνο, αλλαγή.
Όλα συνηγορούν ότι η οικονομία, η κοινωνία, η
μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία χρειάζονται ένα σοκ
εμπιστοσύνης,
Γιατί, όταν χαθεί η εμπιστοσύνη στην ακεραιότητα
των θεσμών, στην αμεροληψία της Δικαιοσύνης,
στην εντιμότητα των κυβερνώντων,
και η κοινωνία είναι διαιρεμένη σε πολύ
προνομιούχους, προνομιούχους,

μη προνομιούχους
και απόκληρους,
τότε το έδαφος είναι εύφορο για την τυφλή
σύγκρουση, τη βαρβαρότητα της άκρας Δεξιάς, την
επικράτηση της αντιπολιτικής και των αντικοινωνικών
αντιλήψεων, από τις οποίες διατρέχεται σήμερα όλη η
Ευρώπη.
Όμως, υπάρχει κι ένας άλλος σημαντικός λόγος για
αυτό το σοκ εμπιστοσύνης και εντιμότητας:
Χωρίς αυτό, το κράτος μας δεν είναι μόνο άδικο και
διεφθαρμένο αλλά και αναποτελεσματικό.
Γιατί η διαφθορά τους, ζημιώνει τη χώρα
πολλαπλώς.
Κάνει τα προϊόντα και τις υπηρεσίες πιο ακριβές
Η διαφθορά τους, είναι τροχοπέδη στην ανάπτυξη
και τις επενδύσεις.
Η διαφθορά τους, είναι η αγχόνη που περνούν στο
λαιμό της ίδιας της πατρίδας μας.

Είναι επείγον συνεπώς σήμερα να υπάρξει ένα σοκ
εμπιστοσύνης.
Μια μεγάλη αλλαγή ηθικών κανόνων και πολιτικών
συσχετισμών. Για να αποτρέψουμε τα χειρότερα. Να
αλλάξει πορεία η χώρα,
Και να οδηγηθεί βήμα-βήμα, με ασφάλεια και με τη
στήριξη της κοινωνικής πλειοψηφίας, σε δρόμους
εντιμότητας και δικαιοσύνης.
Κι αυτό σημαίνει μια ριζική, σεισμική θα έλεγα,
αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών, υπέρ των
δυνάμεων της προόδου.
Σημαίνει δημοκρατική αναβάπτιση των θεσμών και
της Δικαιοσύνης.
Και σημαίνει επίσης ανάδειξη μέσα από κοινωνικές
διεργασίες, μιας πολιτικής δύναμης που θα έχει τη
βούληση, το θάρρος, αλλά και την αποδεδειγμένη στην
πράξη πολιτική εμπειρία και αποφασιστικότητα, να

συγκρουστεί όχι μόνο με τις παθογένειες, αλλά και με ό,
τι τις γεννάει και τις αναπαράγει:
Την ασυδοσία του μεγάλου πλούτου και τον
εναγκαλισμό του με την πολιτική εξουσία.
Τη δύναμη και το θάρρος να επιβάλλει ένα δίκαιο
φορολογικό σύστημα.
Έτσι ώστε εκείνοι που έχουν τα περισσότερα να
καταβάλλουν τα περισσότερα.
Έτσι ώστε να μπει τέρμα στην ασυλία του μεγάλου
πλούτου.
Των υπερκερδών και των μερισμάτων.
Και να θεσπιστεί μια πατριωτική εισφορά, ένας
ειδικός φόρος, που θα επενδύεται στη νέα γενιά.
Γιατί, φίλες και φίλοι, ας μην έχουμε αυταπάτες. Στο
χάσμα ανάμεσα στον μεγάλο πλούτο, που απολαμβάνει
την κρατική εύνοια, και στους πολλούς που
χρηματοδοτούν το κράτος, απειλούνται να χαθούν, αν

δεν υπάρξει παρέμβαση, η δημοκρατία και κάθε μορφή
κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης.
Ξέρουμε και ξέρω, ότι όλα αυτά δεν είναι καθόλου
εύκολη υπόθεση. Και δεν είναι δυνατό να γίνουν πράξη
χωρίς να αντιμετωπίσουν την αντίσταση και την
αντίδραση όσων βολεύονται στη σημερινή κατάσταση.
Και των γνωστών πολιτικών τους εκπροσώπων.
Αλλά όποιος σας πει ότι έχει τη λύση χωρίς να έχει
τη βούληση να συγκρουστεί με αυτά τα κατεστημένα,
δεν θα σας πει την αλήθεια.
Η χώρα χρειάζεται ένα σοκ εντιμότητας, μια νέα
ηθική διακυβέρνησης αλλά και μια νέα συλλογική
κουλτούρα.
Έναν νέο πατριωτισμό που σαν συλλογικό κύμα θα
παρασύρει τη διαφθορά αλλά και την κοινωνική αδικία.
Γιατί δεν είναι μόνο οι φραπέδες με τα ανοιχτά
πουκάμισα.

Πολλές φορές είναι και οι Εσπρέσσο με τα λευκά
κολάρα και τις γραβάτες – και ίσως πολύ περισσότερο
αυτοί- που λυμαίνονται τις συλλογικές δυνατότητες του
τόπου μας, για να βγάζουν υπερκέρδη.
Χρειαζόμαστε, λοιπόν, ένα νέο συλλογικό όραμα,
μια νέα ελπίδα.
Να ξαναπιστέψουμε ως λαός στις δυνάμεις μας.
Εκτός από την Ελλάδα του Φραπέ υπάρχει και η
Ελλάδα του φιλότιμου και της δημιουργίας.
Αυτή την Ελλάδα πρέπει να στηρίξουμε και να
αναστήσουμε.
Και μπορούμε.
Για να τα καταφέρουμε όμως χρειάζεται να
σπάσουμε το πλαίσιο που μας περιβάλει κι εμάς τους
ίδιους.

Για να γίνουμε η αλλαγή που προσδοκούμε να έρθει
στον τόπο, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε
πρώτοι εμείς, αν χρειαστεί.
Με κατηγορούνε πολλοί ότι είμαι σκληρός όχι μόνο
με την κυβέρνηση αλλά και με την αντιπολίτευση.
Δεν είμαι εγώ σκληρός, σκληρή είναι η
πραγματικότητα που βιώνουμε.
Η κραυγή «να γίνει κάτι» αντηχεί απελπισμένα.
Αναζητούν όλοι ελπίδα.
«Ζητείται ελπίς».
Και για να αναζητείται η ελπίδα, προφανώς δεν
υπάρχει στους σημερινούς πολιτικούς σχηματισμούς.
Γιατί για να υπάρχει η ελπίδα της αλλαγής πρέπει
να συντελούνται δύο προϋποθέσεις : Να θέλεις και να
μπορείς.

Και φοβάμαι ότι δεν συντελείται ούτε η μία ούτε η
άλλη, από τους υπάρχοντες σχηματισμούς.
Αλήθεια, μπορεί να αμφισβητήσει τη σημερινή
κυβέρνηση όποιος αφήνει ανοικτό να κυβερνήσει με τη
Δεξιά, αρκεί να φύγει ο Μητσοτάκης;
Και όποιος δε μπορεί να βρει στελέχη να
τοποθετήσει σε θέσεις ευθύνης στο κόμμα του, που να
μην έχουν κάποια στιγμή δημόσια θαυμάσει τον
Μητσοτάκη ;
Ή θέλει να αμφισβητήσει τη Δεξιά, όποιος διστάζει
να πάρει ουσιαστικές ενωτικές πρωτοβουλίες
ανασύνθεσης της σημερινής εικόνας του
κατακερματισμού, θέτοντας πάντα ως προϋπόθεση τη
δική του κομματική επιβίωση ;
Ή όποιος εμμένει στη κριτική του αριστερόμετρου
και στα λάθη των άλλων, όταν δεν έχει τολμήσει ποτέ
ούτε να ψελλίσει για τα δικά του λάθη και τις δικές του
αποτυχίες ;

Δείτε σήμερα ποια είναι η εικόνα, πριν βιαστείτε να
με πείτε άδικο.
Η κυβέρνηση καταρρέει κάτω από το βάρος της
αναποτελεσματικότητάς της και της διαφθοράς.
Στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας έχει πια
τελειώσει.
Και το γνωρίζουν και οι ίδιοι, ότι έχουν τελειώσει.
Ασφαλή προσγείωση αναζητάνε και καθεστώς
ασυλίας από τους επόμενους.
Και ελπίζουν να το βρούνε, ακριβώς γιατί δεν
υπάρχει εναλλακτική πολιτική πρόταση και εναλλακτική
δύναμη διακυβέρνησης από την προοδευτική παράταξη.
Που κάποια τμήματά της δείχνουν μην έχουν
εναλλακτική, αλλά συμπληρωματική λογική απέναντι
στη Δεξιά.
Και αυτό που σκέφτονται ήδη κάποιοι, είναι ποιόν
δεξιό, κεντροδεξιό ή κεντρώο πολιτικό παράγοντα θα
στηρίξουν για να αντικαταστήσει τον Μητσοτάκη.

Αλλά όχι τις πολιτικές του.
Αυτό αγαπητοί φίλοι δεν πάει μακριά.
Είδαμε που οδήγησε το 2012-2015.
Γιατί κάποιοι ξεχνάνε ότι η χώρα δε χρεοκόπησε το
2015.
Η χώρα χρεοκόπησε από το 2008.
Και αποτελειώθηκε από το 2012 ως το 2015.
Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομα τους.
Η χώρα και το πολιτικό της σύστημα χρειάζεται
ισχυρή προοδευτική παράταξη, με πειστική εναλλακτική
πρόταση διακυβέρνησης.
Και σήμερα δεν έχει.

Και είναι επείγον να αποκτήσει μέσα από μια
δημιουργική διεργασία επανίδρυσης της δημοκρατικήςπροοδευτικής παράταξης.
Που θα ξεπεράσει την αδρανή γραφειοκρατία των
σημερινών πολιτικών σχηματισμών.
Από τα κάτω και με τους πολίτες ενεργούς.
Με πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης των πολιτών
που μπορούν να γίνουν δυνάμεις αφύπνισης,
αντίστασης και κινητοποίησης στις τοπικές κοινωνίες και
στους κλάδους της παραγωγής που σηκώνουν τα βάρη
της σημερινής πολιτικής.
Για μια νέα δυναμική, οργανωμένη από τα κάτω,
που θα αποκρυσταλλωθεί σε πολιτικό κίνημα, ικανό και
αποφασισμένο να ανατρέψει τους συσχετισμούς και να
φέρει τη πολιτική αλλαγή.

Έτσι που στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές
γίνουν, η σημερινή κυβέρνηση να βρεί απέναντί της
ισχυρό αντίπαλο, ικανό να την κερδίσει.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, αγαπητοί φίλοι.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να μην το επιχειρήσουμε
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να αποτύχουμε.
Η πατρίδα ασφυκτιά.
Και εγκυμονούν κίνδυνοι σοβαροί.
Δεν είναι μόνο ο κίνδυνος της ακροδεξιάς και της
αντιπολιτικής που καραδοκεί.
Δεν είναι μόνο η οικονομία και η κοινωνική συνοχή
που απειλούνται.

Αλλά και η εθνική κυριαρχία, η ίδια η ασφάλεια της
πατρίδας.
Θέλω να κρούσω για άλλη μια φορά τον κώδωνα
του κινδύνου: Μια αναξιόπιστη, με ελάχιστη κοινωνική
συναίνεση, βουτηγμένη στα σκάνδαλα κυβέρνηση, είναι
και εθνικά επικίνδυνη.
Όταν γίνονται τεκτονικές γεωπολιτικές αλλαγές
στον κόσμο.
Όταν στη Γάζα συντελείται γενοκτονία από την
κυβέρνηση του Ισραήλ.
Όταν στην Ουκρανία είναι σε εξέλιξη, μετά την
παράνομη ρωσική εισβολή, ένας πόλεμος που μπορεί
ανά πάσα στιγμή να γενικευθεί.
Όταν η Τουρκία ενισχύει τη διεθνή της παρουσία
και θέση.
Μια αδύναμη κυβέρνηση, που δρα με την
καταστροφική λογική του πρόθυμου και υπάκουου
συμμάχου, δεν είναι σε θέση να παράγει ασφάλεια.

Μόνο ανασφάλεια και κινδύνους.
Τίποτε από όλα αυτά δεν μπορούμε και δεν πρέπει
να επιτρέψουμε.
Η πολιτική αλλαγή είναι κοινωνική και εθνική
ανάγκη.
Οφείλουμε συνεπώς να επιταχύνουμε.
Απαιτείται να επιταχύνουμε
Αρκετά με την απογοήτευση και την αποχή.
Να απευθυνθούμε με το θάρρος του δίκιου στους
πολίτες όλων των παρατάξεων, όπως και σε εκείνους
που έχουν αποσυρθεί απογοητευμένοι.
Να μιλήσουμε, να συζητήσουμε, να ακούσουμε, να
εξηγήσουμε, να οργανώσουμε αντιστάσεις.
Οι ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ
ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΝΙΚΗΣ είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ
αναγκαίες.

Χωρίς αποκλεισμούς, προαπαιτούμενα,
πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων, να δώσουμε
περιεχόμενο στη διάθεση του προοδευτικού πολίτη να
μη μείνει αδρανής.
Με μια γόνιμη και δημιουργική ρήξη με το
παρελθόν.
Να πάρουμε τα πιο θετικά στοιχεία της εμπειρίας
μας, να πετάξουμε τα αχρείαστα, ότι μας πλήγωσε, ότι
ζημίωσε το συλλογικό καλό.
Να μπολιάσουμε τον ενθουσιασμό με την εμπειρία.
Και να εμπιστευθούμε τις αστείρευτες δυνάμεις του
λαού μας.
Ο λαός, οι πολίτες, η κοινωνία, που διεκδικεί μια
πολιτική αλλαγής και προόδου, είναι σήμερα ο
κοιμισμένος γίγαντας που μπορεί όλα να τα αλλάξει.
Να φέρει τα κάτω πάνω στις βεβαιότητες που
καλλιεργεί μια ένοχη κυβέρνηση.

Και στην απογοήτευση που παράγει μια ανήμπορη
αντιπολίτευση.
Οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι επαγγελματίες, οι
διανοούμενοι, οι άνθρωποι που δεν συνδέουν την
άσκηση πολιτικής με τα αξιώματα και τις θέσεις, αλλά με
ένα καλύτερο αύριο για όλους.
Οι νέοι και οι νέες οι οποίοι μάχονται για οξυγόνο
και ζητούν ελπίδα, προοπτική και δικαιοσύνη.
Όλοι όσοι αγωνιούν και αγωνίζονται για ειρήνη,
σταθερότητα, ασφάλεια στην Ελλάδα και τον κόσμο.
Αυτός ο κόσμος, ο μικρός ο μέγας, είναι ο δικός μας
προνομιακός χώρος.
Όχι η πολιτική πίσω από κλειστές πόρτες.
Αλλά η πολιτική των μεγάλων οριζόντων μαζί με την
κοινωνία, για την κοινωνία.
Για αυτό αποφάσισα να γράψω την Ιθάκη.
Για αυτό αποφάσισα να αφήσω την ασφάλεια των
βουλευτικών προνομίων.

Για αυτό συνεχίζω να αγωνίζομαι και να ελπίζω μαζί
σας.
Γιατί ο νόστος της δικαιοσύνης, της προόδου, της
ΑΛΛΑΓΗΣ, είναι πολύ ισχυρός για να φοβηθεί τις
φουρτούνες.
Και γιατί η πολιτική όταν δεν ασκείται πίσω από
κλειστές πόρτες, από τους λίγους, με στόχο την
διαχείριση της πραγματικότητας, αλλά από τους
πολλούς και με στόχο την υπέρβασή της,
είναι απελευθερωτική.
Είναι έφοδος στον ουρανό.
Και για το σκοπό αυτό αξίζει κάθε κόπος και κάθε
θυσία.
Σας ευχαριστώ