Ένας αποχαιρετισμός στον σπουδαίο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, τον Μπομπ της καρδιάς μας

Πόσο δύσκολο και άχαρο να πρέπει να γράψεις για έναν καλλιτέχνη που αγαπάς και θαυμάζεις βαθιά με αφορμή το δυσάρεστο νέο του θανάτου του. Μόλις πριν ένα μήνα είχε τα γενέθλια του, πλησίαζε τα 90 πια. Είχε συμπληρώσει στις 18 Αυγούστου τα 89 του χρόνια και όλοι οι πιστοί θαυμαστές και θαυμάστριες του περιμέναμε πως ίσως να ετοίμαζε κάτι καινούριο στο σινεμά.

Πριν λίγους μήνες είχε κάνει μία σπάνια cameo εμφάνιση στην αξιόλογη τηλεοπτική σειρά «Dark Winds» όπου ήταν και εκτελεστικός παραγωγός. Κινηματογραφικά τον χαρήκαμε τελευταία φορά σε μεγάλο, πρωταγωνιστικό ρόλο στον «Κύριο και το Όπλο» το 2018 που έμελλε να είναι και ο αποχαιρετισμός του και σε μία ολιγόλεπτη εμφάνιση στην τεράστια εμπορική επιτυχία της Μάρβελ «Avengers – Εκδικητές, η Τελευταία Πράξη» το 2019.

Αναφέρομαι στον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και ομολογώ πόσο πραγματικά δύσκολο είναι να γράφω γι’ αυτόν τον θαυμάσιο ηθοποιό, σκηνοθέτη, παραγωγό και ακτιβιστή του περιβάλλοντος έχοντας πληροφορηθεί το θάνατο του, στον ύπνο του στο σπίτι του στην αγαπημένη του Γιούτα, στα βουνά Wasatch που τόσο λάτρευε και που είχαν αποτελέσει & το φυσικό σκηνικό στο γουέστερν φιλμ «Ιερεμίας Τζόνσον, ο αλύγιστος» το 1972 σε σκηνοθεσία Σίντνει Πόλακ, προσωπική αγαπημένη ταινία του Ρέντφορντ.

Είναι δύσκολο γιατί προσωπικά είχα και πάντα θα έχω ως ίνδαλμα, αγαπημένο ηθοποιό και πρότυπο, τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη, το αλλοτινό «χρυσό αγόρι» του Χόλιγουντ όπως τον αποκαλούσαν. Από την εποχή του εξωτικού και υποβλητικού φιλμ «Πέρα από την Αφρική» επίσης του Πόλακ όπου ο Ρέντφορντ στο πλάι της Μέριλ Στριπ ήταν υποδειγματικός ως ο ρομαντικός και συνάμα «φευγάτος» αριστοκράτης Ντένις Φιντς Χάτον με φόντο την μαγική απεραντοσύνη της ανατολικής Αφρικής. Τότε στα σχεδόν 50 του χρόνια, το 1986 ο Ρέντφορντ κατακτούσε ένα νέο κύμα θαυμαστών και θαυμαστριών σε όλο τον κόσμο, ανάμεσα τους και ο γράφων. Τότε την εποχή του βίντεο αρχίσαμε οι περισσότεροι να αναζητούμε τις παλιότερες ταινίες του με την τηλεόραση ευτυχώς να προβάλλει κάποιες από αυτές όπως έγινε και την Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2025 λίγο πριν τις 12 τα μεσάνυχτα που η κρατική τηλεόραση πρόβαλλε τιμής ένεκεν στην μνήμη του «Τα Καλύτερα μας χρόνια», ταινία του ’73 όπου ο Ρέντφορντ ήταν ωραιότερος από ποτέ κλέβοντας σχεδόν τις εντυπώσεις από την εξαιρετική συμπρωταγωνίστρια του Μπάρμπρα Στρέιζαντ.

Υπήρξε ένας ηθοποιός που «παγιδεύτηκε» για ένα διάστημα στην όμορφη, αψεγάδιαστη εικόνα του και κάποιοι τον είχαν κιόλας σχολιάσει πως πρόσεχε πάρα πολύ την εξωτερική του εικόνα. Και λοιπόν, ήταν ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ και ακόμα και μεγαλύτερος μπορούσε να μεταδίδει αυτή την μαγεία, αυτή τη σαγήνη του Αμερικανού ήρωα, του αγαπημένου και πανούργου λωποδύτη από το «Κεντρί», τη μελαγχολία και αμηχανία του Τζέι Γκάτσμπι από τον «Υπέροχο Γκάτσμπι» του '74, τη μάχιμη δημοσιογραφία του Μπομπ Γούντγουορντ από το πολιτικό θρίλερ, τιμημένο με 4 Όσκαρ το ’77, «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου» του Άλαν Τζέι Πάκουλα ή την αριστοκρατικότητα και μαζί έναν εύθραυστο ρομαντισμό στην παιχνιδιάρικη με τα όρια της ηθικής, ταινία του ’93 «Ανήθικη Πρόταση» που στην Πάτρα είχε προβληθεί τότε στο Ελίτ της Αγίου Νικολάου όπου 7 χρόνια νωρίτερα σχηματίζονταν ουρές θεατών για το «Πέρα από την Αφρική».

Θυμάμαι έντονα στα φοιτητικά μου χρόνια, την ταινία του «Αβάνα» του Πόλακ που έμελλε να είναι και η τελευταία τους συνεργασία, ένα φιλμ με έναν Ρέντφορντ σε ρόλο χαρτοπαίκτη και «γυναικά» στην Αβάνα του Μπατίστα λίγο πριν ξεσπάσει η επανάσταση του Φιντέλ Κάστρο. Ωραία ταινία με ωραία μουσική του Ντέιβ Γκρούζιν που στην Αμερική δεν πολυείχε επιτυχία σε αντίθεση με την Ευρώπη όπου είχε πάει καλύτερα. Θυμάμαι πως στην Ελλάδα είχε τελευταία στιγμή αλλάξει η ημερομηνία διανομής της και από τον Φεβρουάριο του ’91  πήγε μέσα Απριλίου, Κυριακή του Πάσχα και την είχα δει στο Αθήναιον στη Βασ. Σοφίας στον κόμβο με την Κηφισίας με μία ζωγραφιστή γιγαντοαφίσα του Ρέντφορντ και της Λένα Όλιν που έπαιζε μαζί του, να δεσπόζει.

Πάντα προσωπικά μιλώντας είχα χαρεί για τις 2 υποψηφιότητες του για Όσκαρ για σκηνοθεσία και παραγωγή της ταινίας «Κουίζ σώου» το ’95 και φυσικά θα σταθώ στις 2 ταινίες που συζητήθηκαν πολύ και αγαπήθηκαν από την κατοπινή καριέρα του Ρέντφορντ, ειδικά η πρώτη και αναφέρομαι στον «Γητευτή των αλόγων» όπου είχε πρωταγωνιστήσει και υπογράψει την σκηνοθεσία το ’98. Η άλλη ταινία ήταν το «Όλα Χάθηκαν» το 2013 ως ναυαγός ιστιοπλόος στον Ινδικό όπου είχα στενοχωρηθεί όπως και πολλοί άλλοι σινεφίλ που ενώ άξιζε την υποψηφιότητα για Όσκαρ α’ ανδρικής ερμηνείας, αυτή εν τέλει δεν ήρθε και είχε αρκεστεί στο βραβείο των κριτικών της Νέας Υόρκης και στην υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα.

Θυμάμαι στον «Γητευτή» όπου έπλασε έναν γνήσιο Αμερικάνο της επαρχίας της Μοντάνα που είχε το χάρισμα να «μουρμουρίζει» στα αυτιά και στην ψυχή των αλόγων και δη των τραυματισμένων και να τα γαληνεύει και θεραπεύει, πως είχα πάει σταλμένος από τον αείμνηστο Νίκο Καρπάνο του σινέ Πάνθεον της Πάτρας σε ειδική προβολή της εταιρείας Προοπτική στη Γλυφάδα τέλη Μαΐου, αρχές Ιουνίου του ’98, μόλις η ταινία είχε βγει στις ΗΠΑ και από την χαρά και έκσταση, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ το πρώτο μισάωρο και να παρακολουθήσω την ταινία.

Αυτός ο «μαγνητισμός» του Μπομπ Ρέντφορντ σε μένα όπως φαντάζομαι και σε χιλιάδες, εκατομμύρια άλλους παρέμεινε παντοτινός και στον «Κύριο και το Όπλο» το ένιωθες πως ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης, ο αποκαλούμενος και «ερημίτης» του Χόλιγουντ μας αποχαιρετούσε, πάνω σε ένα άλογο, φορώντας αγέρωχος το καπέλο του και κάνοντας μας την γνωστή, χαριτωμένη του χειρονομία που αντάλλασσε με τον Πολ Νιούμαν στο «Κεντρί». Γιατί κάποιοι καλλιτέχνες, κάποιοι άνθρωποι να μην είναι αιώνιοι, μα τι χαζό επιχείρημα και βέβαια μένουν αιώνιοι μέσα από τα πλάνα των αξεπέραστων ταινιών τους εκεί που μας ταξίδεψαν, που μας έκαναν να αποδράσουμε από την πεζή καθημερινότητα. Και κάθε φορά φεύγοντας από μία ταινία του, ακόμα και σε όσες δεν έπαιζε αλλά μόνο σκηνοθετούσε μας έμενε ένα γλυκό συναίσθημα, μία γλυκιά μελαγχολία και μία χαρά.

Σχεδόν 40 χρόνια θαυμαστής του, ομολογώ πως ναι είχα πάντα όλο αυτόν τον καιρό μία καλή παρέα, μία θετική αύρα που δεν με άφησε ποτέ, δεν με απογοήτευσε ποτέ και πάντα θα πορεύομαι με αυτήν.