Του Νεκτάριου Γεωργόπουλου
Υπάρχουν αγαπημένα πρόσωπα, που ο καθένας μας έχει χάσει. Ξεκινώντας το ταξίδι από το 1994 μπορώ να θυμηθώ μια πλατεία, μια βόλτα που είχε συγκεκριμένη διαδρομή, καρτοτηλέφωνα που υπήρχαν σε δρόμους. Από το σπίτι μου έφευγα νωρίς το απόγευμα, για να πάω στο Φροντιστήριο που βρισκόταν στην Αθανασίου Διάκου στην Πάτρα. Ήμουν ήδη 19 χρόνων και ο κόσμος όλος ήταν δικός μου, αφού με περίμενε να τον ανακαλύψω.
Δεν έχω ξεχάσει έναν καθηγητή, που μόλις είχε αφήσει τη μηχανή του και ερχόταν να κάνει Μαθηματικά στα παιδιά! Το χαμόγελο του, το πρόσωπο και τα μάτια του είχαν φως, σε κέρδιζε αμέσως με το λόγο του, ακόμα και με την καλημέρα του.
Αφήνοντας πίσω το φροντιστήριο, παραμένοντας όμως επί 28 ολόκληρα χρόνια στα Υψηλά Αλώνια, οι δρόμοι μας σμίγανε και παρ’ όλο που δεν υπήρξε ποτέ καθηγητής μου, θυμάμαι πάντα το Νώντα με αγάπη, σεβασμό και εκτίμηση.
Συναντώντας την κόρη του την Ειρήνη η οποία ζει στη Βαρκελώνη, σκέφτηκα- μέσα από τη φράση της “όλοι χρειαζόμαστε κάποιον να μας ακούσει”...- το Νώντα γιατί άκουγε τους μαθητές του και όχι μόνο, τους ενέπνεε και υπήρξε συνταξιδιώτης για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στις ζωές τους.
Η Ειρήνη είναι 27 ετών, στα δεκαεννιά της έζησε στο Μόνπελιε της Γαλλίας για ένα χρόνο και αποφάσισε να γυρίσει για να σπουδάσει στην Mokume και στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα. Μετά την αποφοίτησή της από την Καλών Τεχνών άνοιξε τα φτερά της και έφτασε μέχρι την Ισπανία. Ασχολείται με την κατασκευή και τον σχεδιασμό κοσμήματος, έχει ως δυνατό σημείο τη φαντασία της και πιστεύει στην ελευθερία σκέψης…
Αγαπάει τη Βαρκελώνη, αλλά προτιμά την ελληνική κουζίνα, σημεία αναφοράς της ζωής της είναι οι μεγάλες αλλαγές, εμπνέεται από την πόλη, πιστεύει στο εμείς, ονειρεύεται και όπως λέει σήμερα που θα διαβάσετε τη συνέντευξή της, είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας…
…Είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή που θα βρεθεί στην πλατεία των Υψηλών Αλωνιών∙ ίσως βρει κάποιο καρτοτηλέφωνο & θα μπει στον πειρασμό να σηκώσει το ακουστικό, βάζοντάς το στο αυτί της, κοιτάζοντας τον ουρανό και λέγοντας στο Νώντα… είμαι καλά, είμαι ευτυχισμένη, σε αγαπάω πολύ και ζεις μέσα μου.
Πώς θα περιέγραφες την πόλη των παιδικών σου χρόνων σε μια φίλη από το Μονπελιέ της Γαλλίας μια και έχεις ζήσει για ένα χρόνο, όσο και σε ένα φίλο από τη Βαρκελώνη που ζεις το τελευταίο χρονικό διάστημα... που ετοιμάζονται να επισκεφτούν την Ελλάδα και την Πάτρα ...
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Πάτρα μέχρι τα δεκαοχτώ μου που έφυγα για να σπουδάσω. Έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις, ιδιαίτερα από την εφηβική μου ηλικία.
Η καθημερινότητα μου ήταν συνήθως πάνω σε ένα ποδήλατο να σουλατσάρω εδώ και εκεί. Πολλές φορές το συνδύαζα με το διάβασμά μου, μου άρεσε να παίρνω το ποδήλατό μου και να πηγαίνω για διάβασμα τις ηλιόλουστες μέρες στην παραλία της πλαζ και τις πιο χειμερινές σε καφέ αναγνωστήρια.
Για μένα η Πάτρα είναι μια χαρούμενη πόλη με πολλά ωραία στέκια. Αγαπημένο μέρος που σύχναζα ήταν η Γεροκωστοπούλου, σημείο συνάντησης όλου του φοιτητόκοσμου της πόλης, με πολλά ωραία καφέ, μπαρ και ταβέρνες.
Επίσης αξίζει όλοι να περάσουν από το Ρωμαϊκό ωδείο και περπατώντας να φτάσουν ως το Βυζαντινό κάστρο για να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα βλέποντας την πόλη από ψηλά. Να κάνουν βόλτα στον πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου και στην Μαρίνα, δύο μέρη με ωραίο καφέ, όπου μου αρέσει και εμένα να πηγαίνω με τους φίλους μου.
Και ας μην ξεχνάμε το θέατρο «Απόλλων» που χτίστηκε με τα σχέδια του σπουδαίου αρχιτέκτονα και φιλέλληνα Ερνέστος Τσίλλερ. Άλλο ένα ξεχωριστό επίσης μέρος είναι το οινοποιείο της Αχαΐας Κλάους που έχει ένα μεσαιωνικό αέρα με τους πέτρινους πύργους του και τα πλακόστρωτα δρομάκια του. Εκεί μπορούν να δοκιμάσουν το γνωστό Πατρινό κρασί τη Μαυροδάφνη και άλλα Ελληνικά κρασιά παραγωγής τους.
Γύρω από την Πάτρα υπάρχουν μέρη για αποδράσεις και οι επιλογές είναι πολλές για όσους αγαπούν τη φύση και δραστηριότητες σε τέτοια μέρη.
Υπέροχα βουνά, λίμνες, φαράγγια, καταρράκτες και ακρογιαλιές. Προσωπικά έχω όμορφες στιγμές και αναμνήσεις με την οικογένεια μου, από πεζοπορία στο Ερύμανθο, βόλτες στο χιονοδρομικό του Χελμού, αναρρίχηση στο Αλεποχώρι και την Βαράσοβα και κολύμπι σε όλες τις κοντινές παραλίες.
Τον Ιούνιο του 2022 αποφοίτησες από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών∙ τι ήταν αυτό που σε δίδαξε η Σχολή & οι Καθηγητές σου, λίγο πριν ανοίξεις τα φτερά σου για να «πετάξεις» και να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου;
Θεωρώ πως το πιο σημαντικό που με δίδαξε η σχολή μου μπορεί να εκφραστεί μέσα από μια φράση που είχε πει η Πολωνή καλλιτέχνης Μαρία Γιαρέμα «Η τέχνη γεννιέται από την ελευθερία της σκέψης».
Αγάπησα πολύ την σχολή μου και δεν ένιωσα ποτέ καταπίεση καθόλη την διάρκεια των σπουδών μου. Παρόλα αυτά πολλά μαθήματα ήταν αρκετά απαιτητικά, ήταν όμως τόσο ενδιαφέροντα που δεν με πείραζε.
Το δυνατό μου σημείο είναι η φαντασία μου και αυτό βοήθησε πολύ στην τέχνη μου. Η ελευθερία δράσης που χάριζαν οι καθηγητές μου, βοήθησε να δυναμώσει η φαντασία μου και έτσι η σκέψη να γίνει δράση και να αποδοθούν έργα χωρίς περιορισμούς. Πάντα εκφραζόμουν με τον τρόπο και με το μέσο που ήθελα. Μπορώ να πω ότι από την αρχή που μπήκα στην σχολή πειραματίστηκα αρκετά. Ότι ένιωσα ότι κούμπωσε πάνω μου οι καθηγητές μου με βοήθησαν να το εξελίξω. Και τα πέντε χρόνια ήμουν στην γλυπτική με καθηγητή τον κ. Νίκο Τρανό, μας έμαθε ότι κάθε τι που δημιουργούμε είναι μία ιστορία που την διηγούμαστε. Επίσης μας έλεγε ότι η δημιουργία ενός έργου είναι κάτι το τελετουργικό. Ασπάζομαι αυτήν την ιδέα. Παθιάζομαι όταν πιάνω τα υλικά μου και νιώθω τη δημιουργία με έναν συμβολικό χαρακτήρα.
Έτσι νιώθω ότι δίνω στα έργα μου μια όμορφη, δυνατή ενέργεια και τα βάζω σε ένα βάθρο στην καρδιά μου. Τα έργα μας είναι τα κομμάτια μας και η Καλών Τεχνών με βοήθησε να συμπληρώσω το παζλ. Νιώθω ότι βγήκα από τη σχολή έχοντας χαρακτήρα και προσωπική ταυτότητα στην τέχνη μου. Επίσης πήρα πολύ σημαντική παιδεία και από τους συμφοιτητές μου. Έκανα πολύ όμορφες φιλίες. Ήμουν ο εαυτός μου, άνοιξε το μυαλό μου. Υπήρχε ευγενή άμιλλα, αλληλεγγύη και δεν υπήρχαν ταμπού. Νιώθω τυχερή! Ήταν μία σημαντική αφετηρία στη ζωή μου Το μόνο μου παράπονο είναι ότι έχασα δύο, τρία υπέροχα χρόνια λόγο του covid και δεν το έζησα όπως θα το ήθελα.
Τα εργαστήρια μέσω κάμερας διαδικτυακά, σαφώς και δεν ενδείκνυνται εξ αποστάσεως, ιδιαίτερα η γλυπτική, η ζωγραφική, η χαρακτική και άλλα πρακτικά μαθήματα. Πήρα πολλά εφόδια αλλά έχασα πολλά λόγο αυτών των συνθηκών. Ωστόσο εννοείται ότι η τέχνη δεν σταματάει εκεί. Παρά τις δυσκολίες μας πιστεύω ότι αν κάποιος ήταν λίγο πιο τυχερός μέσα στην ατυχία της καραντίνας αυτοί ήμασταν εμείς οι εικαστικοί, γιατί η τέχνη μας κρατούσε συντροφιά στο σπίτι τις δύσκολες μέρες του εγκλεισμού
Θα ήθελα να μας μιλήσεις για την τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας και πως οδηγήθηκες στην σχολή Mokume στην Αθήνα ; Τι αντιπροσωπεύει το κόσμημα για εσένα ;
Η αργυροχρυσοχοΐα είναι μία πανάρχαιη τέχνη αλλά δυστυχώς όσο περνούν τα χρόνια ολοένα και λιγοστεύουν οι τεχνίτες της.
Κάτω από την τεχνοτροπία της αργυροχρυσοχοΐας υπάρχει ένα βασικό υπόβαθρο και αυτό που αλλάζει με το πέρασμα των χρόνων είναι η αισθητική σύμφωνα με την τάση της εποχής. Οι πιο κυρίαρχες τεχνικές που υπήρχαν πριν από πολλούς αιώνες, είναι το ρεπουσέ, το φιλιγκρί, η κοκκίδωση και η μέθοδος του χαμένου κεριού με την χύτευση, σήμερα χρησιμοποιούμε την χύτευση, οι υπόλοιπες από αυτές τις τεχνικές έχουν σχεδόν χαθεί από το χειροποίητο κόσμημα.
Είναι ένα αντικείμενο πολύ ενδιαφέρον, χρειάζεται χρόνο και εξάσκηση για να φτάσεις σε ένα καλό επίπεδο, αλλά μπορεί οποιοσδήποτε να μάθει κάποια βασικά πράγματα και να υλοποιήσει κάποια πρότζεκτ.
Το μικρόβιο το είχα από μικρή. Έφτιαχνα κατασκευές προσαρμοσμένες πάνω στο σώμα μου, στο σώμα της μαμάς μου και κυρίως της κολλητής μου φίλης. Σπούδασα στην Καλών Τεχνών και συνάμα στη Mokume.
Η Mokume είναι μία από τις καλύτερες σχολές κοσμήματος στην Ελλάδα που δυστυχώς δεν υπάρχει πια στην Αθήνα αλλά υπάρχει ακόμα στην Θεσσαλονίκη. Μια μέρα αποφάσισα να πάω να χτυπήσω την πόρτα της σχολής, δεν είχα κάποιον από τον περίγυρό μου που να ασχολείται με το αντικείμενο, δεν ήξερα πολλά για αυτό, παρόλα αυτά ήξερα ότι θέλω να το κάνω.
Επίσης μόλις τελείωσα από την Mokume συνέχισα στο I Design Studio μια εξίσου πολύ δυνατή σχολή με σεμινάρια κοσμήματος, εκεί σύνεχιζω να εξασκώ και να μαθαίνω την τέχνη του κοσμήματος μέχρι και σήμερα. Η γλυπτική που εξασκούσα στην Καλών Τεχνών με ώθησε ακόμα περισσότερο στο κόσμημα, στην μικρογλυπτική δηλαδή. Τα κοσμήματά μου τα αντιμετωπίζω σαν γλυπτά που φοριούνται, μπορούμε να πούμε ότι εντάσσονται στην κατηγορία των εικαστικών κοσμημάτων.
Για μένα το κόσμημα δεν είναι ένα άψυχο αντικείμενο, ζωντανεύει πάνω σε κάθε σώμα που το φοράει. Κάθε κόσμημα που επιλέγουμε να φορέσουμε προδίδει συνειδητά και υποσυνείδητα στοιχεία του χαρακτήρα μας.
Θέλω τα κοσμήματά μου όχι μόνο να κοσμούν τα άτομα που τα φοράνε, οι έντονες ακμές και γεωμετρίες που υπάρχουν σε αυτά να αναδεικνύουν τα χαρακτηριστικά τους και να τονώνουν την αυτοπεποίθησή τους.
Τα κοσμήματά μου είναι εμπνευσμένα από κτίρια και η επιλογή αυτή δεν είναι τυχαία!
Θαυμάζω την αρχιτεκτονική και βλέπω τα κτίρια ώς κάτι παραπάνω από ένα χρήσιμο οίκημα για να κατοικεί ο άνθρωπος. Είναι θέμα οπτικής και κλίμακας! Στα μάτια μου μπορούν να είναι κτίρια, μπορούν να είναι γλυπτά, μπορούν να είναι κοσμήματα.
Στο πρώτο μου πρότζεκτ <<Οπτική και Κλίμακα>> ήθελα να ερευνήσω, να μάθω και να αποδώσω κάποιες από τις πιο αρχαίες τεχνικές μεθόδους της αργυροχρυσοχοΐας.
Πάντρεψα την κάθε τεχνική με ένα κόσμημα που αντιπροσωπεύει ένα από τα κτίρια που επέλεξα. Τα κτίρια αυτά αγγίζουν το χρονοδιάγραμμα από το 1887 έως το 1960 και έχουν επιρροές από αρχιτεκτονικά κινήματα εκείνης της εποχής.
Η νέα μου συλλογή κοσμημάτων είναι έκπληξη και είναι με την πιο σύγχρονη καλλιτεχνική τάση, μια μέθοδο που κυκλοφορεί τα τελευταία χρόνια, το 3D designing εξειδικευμένο στο σχεδιασμό κοσμήματος. Σχεδιάζεις ψηφιακά και έπειτα συνεχίζεις στην υλοποίηση ενός λαμπερού κοσμήματος.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πετύχεις το αποτέλεσμα που θες αρκεί να χρησιμοποιήσεις το κατάλληλο μέσο. Εγώ θα συνεχίσω και με τον παραδοσιακό τρόπο του χειροποίητου κοσμήματος αλλά και με νέα ψηφιακά μέσα.
Το 2003 κυκλοφορεί σε στίχους και μουσική του Αλκίνοου Ιωαννίδη το τραγούδι «Ο Κόσμος που αλλάζει». Σας παραθέτω τους δύο τελευταίους στίχους «Αυτός ο κόσμος που αλλάζει με τρομάζει, με τρομάζει». Ο σύγχρονος άνθρωπος έπρεπε να φτάσει η πανδημία για να καταλάβει τη ματαιότητα ορισμένων πραγμάτων, γιατί άραγε ;
Η πανδημία άλλαξε πολύ βίαια τη ζωή μας. Κάποιοι έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα και κάποιοι νόσησαν βαριά.
Νιώσαμε τη μοναξιά και την πλήξη. Ο ψυχισμός μας τρελάθηκε και στις σκέψεις μας στροβίλιζε τι γίνεται τώρα; τι κάνουμε; που θα οδηγήσει όλο αυτό;
Βιώσαμε μία περίοδο μεγάλης αβεβαιότητας για το μέλλον!
Δεν έπρεπε να φτάσει η πανδημία για να καταλάβουμε τη ματαιότητα κάποιον πραγμάτων, απλά δεν έχουμε ξαναδοκιμαστεί και δεν έχουμε εκπαιδευτεί για τέτοιες καταστάσεις
Κατά τον φιλόσοφο Άρθουρ Σοπενχάουερ οφείλουμε να βλέπουμε τα δεινά, τα βάσανα και την δυστυχία της ζωής όχι ως κάτι αφύσικο αλλά ως κανόνα και οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους με καλοσύνη, επιείκεια και ευσπλαχνία. Όλα λέει είναι μάταια και παντού κυριαρχεί ο πόνος εξ αιτίας της <<εγωιστικής βούλησης>>.
Πιστεύω κυρίως ότι πολλές φορές συμβαίνει αυτό που λέμε, όταν χάσουμε κάτι τότε το εκτιμάμε πραγματικά και ότι η ζωή κάποιες φορές μας δίνει πόνο και μας χτυπάει το καμπανάκι, για να πάρουμε μαθήματα μέσα από αυτό και να αλλάξουμε.
Εξάλλου η ματαιότητα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει και δεν είναι άλλη από τον ίδιο το θάνατο που δεν τον ξεγέλασε ποτέ κανείς, για αυτό πρέπει να μην έχουμε τόσο ψηλά το εγώ μας και να αποδεχόμαστε ότι οι δυσκολίες και οι στεναχώριες είναι μέσα στο πρόγραμμα. Πρέπει να απολαμβάνουμε τη ζωή διότι όπως λέμε, σήμερα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας.
Από τον Ιανουάριο του 2022 μένεις στη Βαρκελώνη, ποιες οι διαφορές αλλά και οι ομοιότητες που έχεις παρατηρήσει με την Ελλάδα και τους Έλληνες ; Πως είναι να ζεις και να δημιουργείς σε μια άλλη χώρα μακριά από τον τόπο καταγωγής σου ;
Οι μεγάλες αλλαγές είναι σημεία αναφοράς στην ζωή μου! Πόσο μάλλον μία τέτοια αλλαγή, η διαμονή σε μία άλλη χώρα. Η προσαρμογή ήταν λίγο δύσκολη στην αρχή, αλλά το δημιουργικό μου κομμάτι αυξήθηκε κατά πολύ. Το περιβάλλον της Βαρκελώνης με εμπνέει!
Είναι μία καλλιτεχνική πόλη με περίτεχνα κτήρια και αριστουργήματα του Gaudí που με κάνουν να αισθάνομαι δέος όταν κάθομαι και τα κοιτάζω! Βλέπω την καθηλωτική Sagrada Familia και δεν ξέρω τι να πρώτοσκιτσάρω. Είναι ένας επιβλητικός ναός που φτάνει ώς τον ουρανό και δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο που να τη θυμίζει, δεν την ξεχνάς ποτέ!
Αυτή η πόλη είναι χρωματιστή και ηλιόλουστη, με δυνατούς παλμούς. Για μένα Βαρκελώνη θα πει «Fiesta», αφού συνέχεια έχει φεστιβάλ, γιορτές, πάρτι, οι δρόμοι είναι πλημμυρισμένοι από κόσμο και τα μαγαζιά γεμάτα ζωή.
Νιώθεις αισθητά ότι είσαι στην Ισπανία αφού παντού παίζει δυνατά Ισπανική μουσική.
Έχουν ωραία κουζίνα κοντά στην δική μας, αλλά πιστεύω ότι η ελληνική είναι πιο νόστιμη και πιο υγιεινή.
Οι άνθρωποι δεν διαφέρουν πολύ από τους Έλληνες και ώς προς τα χαρακτηριστικά και ώς προς την ιδιοσυγκρασία τους. Είναι φιλικοί, ομιλητικοί και διαχυτικοί μπορώ να πω.
Μόλις δεκαπέντε λεπτά από το κέντρο της πόλης είναι η Barceloneta, μια παραλία με αμμουδιά από την μία άκρη της πόλης ώς την άλλη. Παντού ποδηλατόδρομοι και ο κόσμος το καλοκαίρι κυκλοφορεί ηλιοκαμένος με ένα μαγιό πάνω σε ένα ποδήλατο. Εδώ οι άνθρωποι μοιάζουν ξέγνοιαστοι!
Όπως και στην Ελλάδα έτσι και εδώ έχει ωραία φύση και υπάρχουν πολύ ωραία μέρη για δραστηριότητες και στην πόλη και στο βουνό.
Ακόμα υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι άξια θαυμασμού που πρέπει να τα πω!
Εδώ οι άνθρωποι έχουν περισσότερο οικολογική συνείδηση. Πολλοί χρησιμοποιούν οικολογικά προϊόντα και γίνονται πολλές δράσεις και πορείες για την προστασία του πλανήτη. Επίσης άλλο ένα θέμα αφορά την οικονομία και το εργασιακό περιβάλλον, τα οποία είναι φανερά πολύ καλύτερα σε σχέση με την Ελλάδα.
Παρόλα αυτά μέσα στα τόσα θετικά που προανέφερα δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι δυστυχώς υπάρχουν αρκετοί ρακένδυτοι άνθρωποι που ζουν στον δρόμο όπως και στην Ελλάδα.
Τι είναι αυτό που απουσιάζει τόσο πολύ από τις ζωές των ανθρώπων ;
Απουσιάζει μια πιο υγιή και καλή ποιότητα ζωής. Χρειαζόμαστε θάρρος, ψυχική δύναμη και στήριξη για να ανταπεξέλθουμε στα σημερινά δεδομένα... Η σημερινή καπιταλιστική κοινωνία ταυτίζει τον πλούτο με τον επιτυχημένο άνθρωπο και αυτό δημιουργεί προβλήματα αυτοεκτίμησης, ανασφάλειας και δυσαρέσκειας.
Όλοι έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε ζωντανοί. Μας λείπει η ξεγνοιασιά και αυτό μας εμποδίζει στο να απολαμβάνουμε απλά καθημερινά πράγματα. Οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής θάβουν τις στιγμές μας. Μας λείπει η παρέα, η συντροφικότητα και η κοινωνικοποίηση. Επίσης η εγκληματικότητα έχει αλλάξει την ζωή μας και έχει γεννήσει την καχυποψία και την αποξένωση.
Ως παιδιά ζήσαμε τους γονείς μας να μιλάνε καθημερινά με τον γείτονα τους, να κάνουν παρέα και να ανταλλάζουν φαγητά. Τότε ήξερες ότι ακόμα και αν δεν έχεις οικογένεια όταν θα είσαι άρρωστος θα σου φέρει ο γείτονάς σου ένα παυσίπονο και μια ζεστή σούπα. Πλέον δεν γνωρίζουμε τον διπλανό μας γιατί η έλλειψη αυθορμητισμού ή η ανασφάλεια μπαίνουν εμπόδιο.
Όλοι χρειαζόμαστε ένα χέρι να πιαστούμε και κάποιον να μας ακούσει, να δώσουμε και να εισπράξουμε χαρά. Τα ένστικτα είναι ίδια, οι ανάγκες μας είναι ίδιες, οι άνθρωποι είναι ίδιοι.. τα δεδομένα και το περιβάλλον άλλαξαν!
Πρέπει να μην αφήσουμε να χαθεί η αυθεντικότητά μας γιατί όλα αλλάζουν μαζικά και αλλοτριώνονται.
Θα θέλα να εκφράσω και ένα μέρος της απάντησης μου μέσα από ένα απόσπασμα του Χρόνη Μίσσιου από το βιβλίο "Χαμογέλα ρε,τι σου ζητάνε". Επίσης αυτό το απόσπασμα το έχουν εντάξει και σε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια «Το αφήσαμε για αύριο». Σας παραθέτω παρακάτω τα λόγια.
Έτσι, μ’ αυτή την κωλοεφεύρεση που την λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας σαν να είναι βάρος,
και μας είναι βάρος, γιατί δεν ζούμε, κατάλαβες.
Μόνο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο και πάλι φτου κι απ'την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες», σαν «ανάγκες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό».
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών.
Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζωα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας
Όλα, όλα Σαλονικιέ, τ’ αφήσαμε, γι’ αυτό το αύριο, που δε θα `ρθει ποτέ…
Όπως έχει διαμορφωθεί ο κόσμος σήμερα, υπάρχει ελπίδα ; Και εάν ναι που μπορούμε να την αναζητήσουμε ;
Διανύουμε δύσκολες μέρες σήμερα! Αλλά δεν μπορώ να αμφισβητήσω ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία! «Αυτό που κάνει την έρημο όμορφη, είναι ότι κάπου κρύβει ένα πηγάδι» από το βιβλίο <<Ο μικρός Πρίγκιπας>> του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ.
Η ελπίδα υπάρχει μέσα μας! Εκεί θα την αναζητήσουμε! Από εκεί ξεκινάνε όλα! Πρέπει να δούμε το «εδώ και τώρα».
Να έχουμε μια καρδιά που μπορεί να καταλάβει και έπειτα το εγώ θα γίνει εμείς και η ελπίδα θα ζει ανάμεσά μας.
Το παράδοξο της ζωής είναι ότι είναι ένα μυστήριο και δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Πρέπει να ζούμε όσο καλύτερα γίνεται με αυτά που έχουμε, να παλεύουμε για αυτά που θέλουμε και να ονειρευόμαστε.
Στις 5 Απριλίου, στις 7:00 το απόγευμα θα γίνουν τα εγκαίνια της έκθεσης με τίτλο +αισθήσεις, όπου θα παρουσιάσω την δουλειά μου, τα κοσμήματα της συλλογής μου «Οπτική και Κλίμακα» στο Μουσείο Γ. Γουναρόπουλου (Γουναροπούλου 6, Άνω Ιλίσια, Αθήνα). Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 31 Μαΐου 2023 και θα είναι ανοικτή Τρίτη έως Σάββατο 09:00-16:00.
website: www.gounaropoulos.gr
Καλλιτέχνης
Eirini Karympali
instagram : eirini_karympali_jewellery
Greece and Barcelona
✉ [email protected]
Studies:
#athensschooloffinearts
#mokume_art_studies
#idesignstudio
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
