Τον συνέκρινε μόνο με τον Πικάσο καθώς αντιμετώπιζε την τέχνη ως πνευματική υπόθεση...
Ακόμα ένας λόγος να ξαναπάμε στην ανακαινισμένη Εθνική Πινακοθήκη Αθηνών. Η μεγάλη αναδρομική έκθεση «Κωνσταντίνος Παρθένης: Η ιδανική Ελλάδα της ζωγραφικής του» είναι η τελευταία που επέβλεψε η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα και μάλιστα την προετοίμαζε ως τη στιγμή που εισήχθη στην εντατική. Θα ξεκινήσει στις 6 Ιουλίου με νέα διευθύντρια, τη Συραγώ Τσιάρα. Τα περισσότερα από τα έργα προέρχονται από τις Συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης, στην οποία ανήκει το μεγαλύτερο μέρος του έργου του Παρθένη, καθώς και από ιδιωτικές συλλογές. Ανάμεσά τους και πίνακες που εκτίθενται για πρώτη φορά, όπως οι τρεις μισοκατεστραμμένοι από πυρκαγιά που ξέσπασε στο σπίτι της κόρης του ζωγράφου. Η έκθεση παρακολουθεί την εξέλιξη της ζωγραφικής του Παρθένη, τον αδιάκοπο διάλογό του με τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής, αλλά και τη δημιουργική επαφή του τόσο με την αρχαία ελληνική τέχνη όσο και με τη βυζαντινή. Ηταν ένας πολυταξιδεμένος, αριστοκράτης εικαστικός που σφράγισε το χρωστήρα του 20ου αιώνα. Μάλιστα η δουλειά του επιτυγχάνει σήμερα πολύβ υψηλές τιμές σε ξένες δημοπρασίες.
Όπως αναφέρει η αξέχαστη πρώην διευθύντρια στον κατάλογο της έκθεσης: «Η καλλιτεχνική δημιουργία του Παρθένη χαρακτηρίζεται από συνεχείς πρωτεϊκές μεταμορφώσεις. Μόνο ο ομήλικός του Picasso (1881-1973) μπορεί να παραβληθεί μαζί του σε αυτό τον τομέα. Άλλωστε, ο Έλληνας μοιράζεται με τον Ισπανό ομότεχνό του και ένα άλλο σπάνιο προνόμιο: ότι και οι δυο καλλιτέχνες καταφέρνουν να διατηρούν μια στιλιστική σταθερά, έναν ευανάγνωστο γενετικό κώδικα, ένα άμεσα αναγνωρίσιμο ύφος που διαπερνά και ενοποιεί τις πολύτροπες αναζητήσεις τους. Αυτό που χαρίζει στο έργο του Παρθένη τη μοναδική ατομικότητά του είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει την καλλιτεχνική δημιουργία, ως καθαρά πνευματική υπόθεση, ως cosa mentale».
Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από πατέρα Έλληνα καπνέπομπορο και μητέρα Ιταλίδα, ο Κωνσταντίνος Παρθένης απέκτησε διεθνή παιδεία και σπούδασε ζωγραφική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης. Εζησε για μια περίοδο στο Παρίσι και όταν επέστρεψε,, με νωπές ακόμη τις εντυπώσεις από τα ζωηρά χρώματα των Fauves και των Nabis, παρουσίασε μερικά γοητευτικά ύπαιθρα εκ του φυσικού, ιδιαίτερα στην Κέρκυρα, αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, χωρίς συμβολιστικές παραδηλώσεις. Μόνο αυτή την περίοδο ο ζωγράφος συμπλέει με τους ομοτέχνους του της «Ομάδας Τέχνη», που φιλοτεχνούν τις δυο πρώτες δεκαετίες του αιώνα έργα αμιγώς υπαιθριστικά, ανταποκρινόμενοι στο αίτημα της δημιουργίας ενός ελληνικού μοντερνισμού. Η δεκαετία του ’20 θα δει τον Παρθένη να αποσύρεται βαθμιαία από τα εγκόσμια και να βυθίζεται στον οραματικό κόσμο της ώριμης ζωγραφικής του, που ενοικείται από αλληγορικές και συμβολικές παραστάσεις. Οι μορφές του, καμπυλόγραμμες, κυματοειδείς, χορευτικές, εντάσσονται αρμονικά στον χώρο δημιουργώντας μελωδικές ρίμες με τα περιβάλλοντα συνθετικά στοιχεία, δέντρα, βουνά, λόφους. Μνήμες από τους Ευρωπαίους συμβολιστές, παλαιότερους και νεότερους (Puvis de Chavannes, Maurice Denis, Ferdinand Hodler), αλλά και επιδράσεις από το Βυζάντιο ή τον Θεοτοκόπουλο, απόλυτα χωνεμένες και υποταγμένες στον προσωπικό κώδικα του ζωγράφου, ανιχνεύονται στα έργα αυτής της περιόδου.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
