Μιλά στο The Best Magazine για το ελληνικό σινεμά που τα πηγαίνει καλύτερα στο εξωτερικό, για τη σινεφίλ Πάτρα που πλέον δεν έχει ούτε ένα θερινό, αλλά ούτε κι ένα Δημοτικό Κινηματογράφο, ξετυλίγοντας παράλληλα πτυχές από το φιλμ της ζωής του
Τις Κυριακές στο κατάμεστο γήπεδο της Παναχαϊκής, στο video οι ταινίες να παίζουν ξανά και τα soundtracks στα FM της Πάτρας να του ανοίγουν τον ορίζοντα. Ο Πατρινός σεναριογράφος και casting director Σταύρος Ράπτης πέρασε τα σύνορα της χώρας με τα κινηματογραφικά «Μήλα» γράφοντας το σενάριο μαζί με τον Χρήστο Νίκου, ενώ ετοιμάζουν ήδη την επόμενη ταινία τους, με την Κέιτ Μπλάνσετ να έχει αναλάβει την παραγωγή.
Μιλά στο The Best Magazine για το ελληνικό σινεμά που τα πηγαίνει καλύτερα στο εξωτερικό, για τη σινεφίλ Πάτρα που πλέον δεν έχει ούτε ένα θερινό, αλλά ούτε κι ένα Δημοτικό Κινηματογράφο, ξετυλίγοντας παράλληλα πτυχές από το φιλμ της ζωής του.
Πώς ξεκίνησε η πορεία σας στον Κινηματογράφο; Να αναζητήσουμε την απαρχή της στην παιδική ηλικία και την Πάτρα;
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Πάτρα, άρα αναμφίβολα είναι η πόλη που με καθόρισε σαν άνθρωπο. Στο κομμάτι του κινηματογράφου ευτυχώς πρόλαβα την εποχή που υπήρχαν αρκετές αίθουσες στην πόλη, καθώς και δυναμικές ομάδες, όπως η Κινηματογραφική Λέσχη και ο Γυμνός Οφθαλμός που έφερναν τις πιο ιδιαίτερες ταινίες, οι οποίες δεν έβρισκαν εύκολα διανομή στην Πάτρα. Ο πατέρας μου, που ταξίδευε πολύ στο εξωτερικό λόγω δουλειάς, είχε φέρει ένα VHS video, όταν ακόμα εδώ ήταν δυσεύρετα. Είχα έτσι την ευκαιρία να μπορώ να βλέπω και να ξαναβλέπω τις ταινίες που δεν έδειχνε τότε η τηλεόραση. Επίσης δυο ακόμα μικρές αλλά καθοριστικές συνήθειες στην εφηβεία, ήταν οι ραδιοφωνικές εκπομπές των τοπικών σταθμών που ασχολούνταν με τα soundtracks ταινιών όπως του Μιχάλη Παπαγεωργίου και του Νίκου Καββαδία, που μου άνοιξαν ένα πεδίο που δεν ήξερα καθόλου».
Τι είναι για σας ο κινηματογράφος;
«Απόλαυση. Είτε τον απολαμβάνω σαν θεατής, είτε δουλεύω για ταινίες, είναι κάτι απαραίτητο για τη ζωή μου».
«Τα Μήλα» αποδείχτηκαν προφητικά, μια και το σενάριο που μιλά για μια πανδημία, η οποία προκαλεί αμνησία «γεννήθηκε» πριν τον κορωνοϊό Ποια ήταν η αφορμή και ποιος ο «ρόλος» - συμβολισμός της αμνησίας;
«Όλα ξεκίνησαν από μια ιδέα του Χρήστου (Νίκου) σχετικά με τη δυνατότητα των ανθρώπων να ξεχνούν ή και να διαγράφουν το παρελθόν τους. Δουλεύοντας την ιδέα καταλάβαμε πως χρειαζόμαστε μια συνθήκη σαν αυτή της πανδημίας για να εγκλωβίζει τον βασικό χαρακτήρα, να τον περιορίζει στη μοναξιά του και στον αγώνα που δίνει με τη μνήμη του».
Πώς σας αντιμετώπισαν αρχικά όταν παρουσιάσατε αυτό το σενάριο; Από το Φεστιβάλ Βενετίας, φτάσατε στην Κέιτ Μπλάνσετ κι από εκεί στην εκπροσώπηση της χώρας στα Όσκαρ. Πώς αισθανθήκατε για όλο αυτό; Το περιμένατε;
«Όταν ολοκληρώναμε το σενάριο και το παρουσιάζαμε για χρηματοδότηση πολλοί απορούσαν θεωρώντας την ιδέα τραβηγμένη. Πάντως ούτε από το δικό μας μυαλό πέρασε η ιδέα πως τόσο άμεσα όλος ο πλανήτης θα ζού-σε μια -ακόμα πιο- επικίνδυνη πανδημία. Η ταινία επιλέχθηκε ως ταινία έναρξης του προγράμματος «Ορίζοντες» στο φεστιβάλ Βενετίας και τράβηξε την προσοχή της Κέιτ Μπλάνσετ. Μόλις την είδε ζήτησε να γίνει executive producer και ανέλαβε την προώθησή της στην Αμερική».
Πώς θα περιγράφατε την Κέιτ Μπλάνσετ;
«Είναι μια απίστευτη επαγγελματίας, έχει συνεχώς τις κεραίες της ανοιχτές για να εντοπίζει νέες φρέσκες κινηματογραφικές φωνές και δεν διστάζει να τις υποστηρίξει με πάθος».
Μιλήστε μας για το επόμενο βήμα σας στον κινηματογράφο με τον Χρήστο Νίκου και την Κέιτ Μπλάνσετ.
«Το σενάριο που ολοκληρώνουμε αυτή την εποχή με τον Χρήστο Νίκου και τον Άγγλο θεατρικό συγγραφέα Σαμ Στάινερ έχει τίτλο Fingernails και την παραγωγή του έχει αναλάβει η εταιρεία παραγωγής της Κέιτ Μπλάνσετ. Αν όλα πάνε καλά ελπίζουμε τους επόμενους μήνες να αρχίσει η διαδικασία προπαραγωγής της ταινίας. Θα είναι αγγλόφωνη και θα γυριστεί εξολοκλήρου στο εξωτερικό».
Τελικά το ελληνικό σινεμά πού τα πηγαίνει καλύτερα, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό;
«Αναμφίβολα στο εξωτερικό! Τα Μήλα έχουν βρει διανομή σε κινηματογράφους 73 χωρών, σε πλατφόρμες και τηλεοπτικούς σταθμούς. Γενικά οι ελληνικές ταινίες τα τελευταία χρό-νια σημειώνουν επιτυχίες τόσο στα φεστιβάλ όσο και στη διανομή σε όλο τον κόσμο, αλλά στην Ελλάδα το πρόβλημα παραμένει άλυτο. Είναι πολύ πιθανό να έχουν προβληθεί πε-ρισσότερες ελληνικές ταινίες στα σινεμά της Βαρσοβίας π.χ. παρά της Πάτρας τα τελευταία χρόνια…».
Ας έρθουμε στην Πάτρα στην οποία ζήσατε μέχρι τα 18 χρόνια σας. Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια, τι θυμάστε πιο έντονα;
«Θυμάμαι πολλά και διαφορετικά πράγματα. Το κατάμεστο γήπεδο της Παναχαϊκής που πηγαίναμε τα κυριακάτικα μεσημέρια με τον πατέρα μου, τα ατέλειωτα πάρτι και τις παρελάσεις του Καρναβαλιού, τις συναυλίες των Raining Pleasure, την κυρία Χριστίνα, δασκάλα μου και στις 6 τάξεις του δημοτικού που με έκανε να αγαπήσω τα βιβλία και πολλά ακόμα».
Η Πάτρα που είναι σινεφίλ δεν έχει πια θερινό κινηματογράφο, ο μοναδικός είναι στο Ρίο, ενώ ακόμα δεν έχει αποκτήσει δημοτικό κινηματογράφο…
«Θεωρώ πραγματικά ντροπιαστικό για μια μεγάλη πόλη να μην έχει ένα δημοτικό κινηματογράφο. Μπορώ να καταλάβω πως το κόστος μιας χειμερινής αίθουσας είναι μεγάλο αλλά ένα θερινό σινεμά -ακόμα και αυτοσχέδιο- θα μπορούσε να έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια. Ένα ωραίο δείγμα είναι ο κινητός κινηματόγραφος, αλλά δεν μπορεί να υποκαθιστά μια αίθουσα με καθημερινές προβολές και συγκεκριμένο προγραμματισμό, αφιερώματα κ.τλ.».
Τι αγαπάτε;
«Τους δικούς μου ανθρώπους, τις ταινίες, τη λογοτεχνία, το καλό φαγητό, το ποδόσφαιρο, τον γάτο μου και πολλά ακόμα».
Τι φοβάστε;
«Τη μοναξιά, την απώλεια αγαπημένων προσώπων και τα φίδια».
Τι ελπίζετε;
«Να ξαναβρούμε τις ζωές που είχαμε πριν την πανδημία».
Αγαπημένη ταινία;
«Πολύ δύσκολη ερώτηση…Ελληνική το «Ας περιμένουν οι γυναίκες» του Σταύρου Τσιώλη. Ξένη το «Songs from the second floor» του Roy Andersson».
Αγαπημένο τραγούδι
«Ακόμα πιο δύσκολη... Ελληνικό «Κάθε στιγμή η σκέψη μου» Χειμερινοί κολυμβητές. Ξένο «Teardrops» Womack & Womack».
ΒΙΟ
Ο Σταύρος Ράπτης γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1976. Σπούδασε σκηνοθεσία Κινηματογράφου στη Σχολή Σταυράκου. Έχει εργαστεί ως Casting Director σε περισσότερες από 20 ελληνικές και ξένες παράγωγες, μεταξύ των οποίων η ταινία για τον Γιάννη Αντετοκούμπο Greek Freak, η σειρά Durrells, η νέα ταινία του David Cronenberg κ.α. Ως σεναριογράφος έχει βραβευθεί για την ταινία μικρού μήκους
«Αριστερά Δεξιά» (φεστιβάλ Γενεύης 2010) και για τη μεγάλου μήκους «Μήλα» (φεστιβάλ Σικάγο 2020).
Η νέα ταινία «Fingernails» έχει κεντρική ηρωίδα την Άννα η οποία αρχίζει να υποπτεύεται ότι η σχέση με τον επί χρόνια σύντροφό της δεν πάει καλά. Σε μία προσπάθειά της να βελτιώσει τα πράγματα, ξεκινά κρυφά μία νέα αποστολή, δουλεύοντας σε ένα μυστηριώδες ινστιτούτο, το οποίο είναι σχεδιασμένο, για να υποκινεί και να εξετάζει την παρουσία ρομαντικής αγάπης σε απεγνωσμένα ζευγάρια.
Ο Σταύρος Ράπτης επιστρέφει ακόμα στην Πάτρα για να δει τους γονείς του, τον πατέρα του Νίκο, ιστορικό παράγοντα της Παναχαϊκής, τη μητέρα του Καλλιόπη, η οποία ήταν δασκάλα, αλλά και την αδερφή του Νίνα, η οποία ακολούθησε έναν άλλο δημιουργικό δρόμο, αυτόν της μαγειρικής και έγινε σεφ.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
