Γιατί να βιαστούμε να δούμε «Μικρές κυρίες», έφθασαν στην Πάτρα με 6 υποψηφιότητες για Οσκαρ
Καινούριο κινηματογραφικό δέλεαρ ειδικά για το γυναικόκοσμο, με μια μυθιστορηματική new vintage χάρη αλλά ταυτόχρονα με σύγχρονη ματιά απέναντι στη γυναικεία χειραφέτηση. Οι κλασικές και πολυδιαβασμένες «Μικρές κυρίες» που ουσιαστικά αποτελούν την αυτοβιογραφία της αμερικανίδας συγγραφέως Λουίζα Μέι Αλκοτ, παίζονται και στην πόλη μας «κουβαλώντας» 6 υποψηφιότητες για Οσκαρ, διθυραμβικές κριτικές (με τέσσερα και πέντε αστέρια) αλλά και πάνω από 160 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις παγκοσμίως. «Τhis movie is big» αναφέρουν οι New York Times σχολιάζοντας το πόσο «φρεσκάρει» το διάσημο έργο η σκηνοθέτης Γκρέτα Γκέργουικ ενώ ο Indipendent χαρακτηρίζει την ταινία αξιαγάπητη και γενναιόδωρη. Eίδαμε και πολλά δημοσιεύματα – ύμνους για τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών Σίρσα Ρόναν, Τιμοτέ Σαλαμέ, Φλόρενς Πιου αλλά και για το υποκριτικό «μέγεθος» των Μέριλ Στριπ και Λόρα Ντερν στους δεύτερους ρόλους της θείας και της μαμάς των κεντρικών ηρωίδων. Επιπλέον, γνωστά media διαμαρτύρονται που η Γκέργουικ δεν προτάθηκε για Οσκαρ σκηνοθεσίας ως η μόνη γυναίκα στην κατηγορία, ενώ το εξαιρετικό καστ προκαλεί διάσημα εξώφυλλα σε Entertainment και Vogue.
Παρακολουθούμε λοιπόν την φτωχική οικογένεια Μαρτς, το 1861 σε μια μικρή πόλη της Μασαχουσέτης. Με τη μητέρα να αγωνίζεται να καλύψει το κενό του πατέρα που έχει καταταγεί στο στρατό των Βορείων, οι τέσσερις κόρες ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή, σύμφωνα με την διαφορετική προσωπικότητα της καθεμιάς, ενώ η επιρροή του πλούσιου, μικρού γείτονα Λόρι είναι καταλυτική στην εξέλιξή τους. «Είμαι θυμωμένη κάθε μέρα της ζωής μου» η φράση – κλειδί της μαμάς που αντιπροσωπεύει τις προσδοκίες για ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη. Η ταινία, είναι λιγότερο ρομαντική και μελοδραματική από τις προηγούμενες, αλλά παραμένει πολύ συγκινητική και τρυφερή οπότε ενδέχεται να δακρύσετε. Η πλοκή αναδεικνύεται με διαρκή φλας μπακ, καθώς το «αγοροκόριτσο» Τζο με τη λογοτεχνική φλέβα, αναπολεί διαρκώς τις στιγμές στο παιδικό, πατρικό σπίτι. Η μουσική του φημισμένου Αλεξάντρ Ντεσπλά βασίζεται σε έγχορδα και δυο πιάνα παραπέμποντας σε μπαλέτο, ενώ τα κοστούμια εποχής χαρίζουν απίστευτα γοητευτικές εικόνες του παραδοσιακού, αμερικάνικου βεστιαρίου, όταν τα ρούχα είναι μεταχειρισμένα και συναισθηματικά φορτισμένα.
Υ.Γ. Ο Σαλαμέ «είναι» ο Λόρι Λόρενς. Οσοι έχουμε διαβάσει το βιβλίο, τον κοιτάμε σαν τον πιο ποιητικό εραστή της νιότης, με το σαγηνευτικά ονειρικό βλέμμα. Εκείνο που ποθεί το άπιαστο, δηλαδή τη μαχητική Τζο.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
