Δείτε στιγμιότυπα από την προβολή της ταινίας «Η Λευκή Κορδέλα»

Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία σε συνέχεια του κύκλου προβολών της με τίτλο «Ημερολόγιο ταινιών» παρουσίασε στον πολυχώρο της την ταινία του Μίκαελ Χάνεκε (Michael Haneke) «Η λευκή κορδέλα» (Das Weisse Band) [The White Ribbon]. Ήταν η πέμπτη ταινία του κύκλου προβολών οι οποίες πραγματοποιούνται από τον Οκτώβριο μέχρι και τον Μάιο με σκοπό το διάλογο, τα σχόλια, τις απόψεις, τις παρατηρήσεις αλλά και τις προτάσεις που έχουν ως αφετηρία τη θεματική της ταινίας και τη σύνδεσή της με τη ζωή.

Υπεύθυνοι των προβολών είναι ο Παναγιώτης Καρώνης και ο Κωνσταντίνος Κυριακόπουλος. Μεγάλη εντύπωση στους θεατές έκανε τούτο το υπαινικτικό, βραδυφλεγές αλλά εντέλει αποκαλυπτικό, νέο δημιούργημα του Μίκαελ Χάνεκε. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης που ακολούθησε με συντονιστή τον Παναγιώτη Καρώνη σχολιάστηκε τούτο το ολοκληρωμένο έργο του Αυστριακού δημιουργού· έργο στεγνό και στυγνό, όπως και οι καταβολές του ναζισμού, έτσι όπως ο Χάνεκε μας το δίνει μέσα από την αυστηρή ματιά του δημιουργού σε ένα γερμανικό χωριό, παραμονές του πρώτου μεγάλου πολέμου.

Τονίστηκε πως ένα ολόκληρο χωριό είναι τυλιγμένο ασφυκτικά με μια Λευκή Κορδέλα, για να θυμίζει στους «υποδειγματικούς» κατοίκους του τη φαυλότητα στην οποία είναι βυθισμένοι. Η καταπίεση, η κακοποίηση και η εκδίκηση είναι οι κεντρικοί άξονες που κινούν το νήμα. Ένας φαύλος κύκλος που γεννιέται και γεννά τη βία και καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, ωριμάζουν κι αρχίζουν σιγά-σιγά να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα γύρω τους, είναι φυσικό να επηρεάζονται και να διαμορφώνονται από αυτό το νοσηρό περιβάλλον. Έτσι ο φόβος, η καχυποψία κι η ενοχή πνίγουν την παιδική αθωότητα και μετατρέπουν αργά αλλά σταθερά αυτή την ομάδα παιδιών σε εκδικητές.

Έγινε αναφορά στο Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών, που η ταινία κέρδισε το 2010 αλλά και στον πλήρη αμετάφραστο τίτλο της ταινίας που είναι: «Η Λευκή Κορδέλα: Μια ιστορία για τα παιδιά της Γερμανίας» που μόνο αθώο παιδικό παραμύθι δε μπορεί να είναι αλλά μια αλληγορική αφήγηση για τη γένεση της βίας και του κακού από άτομα που γαλουχήθηκαν με βία και που αργότερα γέννησαν την υπέρτατη μορφή κοινωνικής και πολιτικής βίας, το ναζισμό.

Τέλος σχολιάστηκε η εξαιρετική φωτογραφία του Christian Berger που ντύνει την ταινία στους τόνους του άσπρου του γκρίζου και εν τέλει του μαύρου, αλλά και στο ότι είναι ένα έργο που επιδέχεται πολλαπλών αναγνώσεων και στοιχειώνει τον θεατή για μέρες, τούτο το αριστούργημα του ιδιοφυούς αυστριακού σκηνοθέτη.