Του Γιάννη Μουγγολιά
Από την Ιταλία μας έρχεται η σπουδαία ταινία του Francesco Sossai «Ένα τελευταίο για τον δρόμο» που διαγωνίζεται στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα «Meet the Neighbors» του 66ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Ο τίτλος βέβαια παραπέμπει σε ένα τελευταίο ποτό που οι τρεις φίλοι πίνουν στο τέλος λίγο πριν χωριστούν. Η ταινία ακολουθεί δυο μεσήλικες φίλους που ζουν τη ζωή τους στο σήμερα ξέροντας ότι δεν υπάρχει και πολύ αύριο και που αποφασίζουν να νιώσουν την απόλαυσή της σε όλη την ιεροτελεστία, ακόμη και στο τελευταίο της ποτό λίγο πριν το τέλος της ημέρας. Κάτι σαν σύγχρονοι «Βιτελόνοι» ή ίσως σαν «εντιμότατοι φίλοι» περνούν τις μέρες τους μέσα στα μεθύσια, τα γέλια, τις απίστευτες πλάκες, τις ατέλειωτες ιστορίες και σε καθετί που προσφέρει απλόχερα η ζωή. Στην περιφέρεια του Βένετο, εκεί που πλέον έχουν αλλάξει πολλά από παλαιότερα όπως υπογραμμίζεται στους διάλογους του φιλμ, οι δυο ακαταμάχητοι φίλοι γνωρίζουν έναν σεμνό και ιδιαίτερα μαζεμένο φοιτητή αρχιτεκτονικής και με τον τρόπο τους του αφαιρούν κάποιες ισχυρές αντίστασης στην καλή ζωή και στις συνέπειές της ψιθυρίζοντάς του στο αυτί κάτι σαν «Κάντο κάντο κάντο». Όταν μια όμορφη νεαρά προσκαλεί τον νεαρό φοιτητή να πάει σε ένα πάρτι μαζί με μια παρέα νέων στην οποία βέβαια είναι παρόντες οι δυο μεσήλικες, ο φοιτητής της λέει «Μια άλλη φορά». Και αυτή εύγλωττα αλλά φιλοσοφημένα του απαντά «Δεν θα υπάρξει άλλη φορά». Αυτό μάλλον είναι και το μότο της απολαυστικής αυτής ταινίας και μάλλον και της ζωής μας. Αναμφίβολα κάτι παραπάνω από 1,4 ώρα, κάτι λιγότερο από 2 ώρες που τελειώνει χωρίς να το καταλάβεις πλημμυρίζοντάς σε με νοσταλγία, ρετρό θέρμη, συχνά μελαγχολία, διαπεραστικό χιούμορ και εν τέλει σε ξεσηκώνει έστω προσωρινά. Ένας ιδανικός φόρος τιμής στην παλαιά καλή ιταλική κωμωδία και στις ταινίας της παρέας που ωστόσο στιγμή δεν παρεκκλίνει από την εξαιρετική στοχαστική ματιά της και δεν παγιδεύεται σε ανούσιες φάρσες και υπερβολικά αστεία. Εκπληκτικές ερμηνείες από τους Filippo Scotti, Sergio Romano, Pierpaolo Capovilla σε ένα φιλμ που προβλήθηκε στο πλαίσιο του τμήματος «Ένα κάποιο βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών τον περασμένο Μάιο.
Ισλανδέζικες είναι οι δυο επόμενες ταινίες που συγκίνησαν με την ανθρωπιά τους και τον λυρισμό τους. Στο πλαίσιο των Ειδικών Προβολών παρουσιάστηκε το φιλμ «Η Αγάπη που Απομένει» του Hlynur Palmason που παρακολουθεί με ποιητικό τρόπο μια οικογένεια όπου οι γονείς αποφασίζουν να χωρίσουν. Ο Palmason κινηματογραφεί με έναν ιδιαίτερο τρόπο, σπάνια ευαισθησία και μια ιδιοσυγκρασιακή, προσωπική ματιά την ιστορία της διάλυσης σχολιάζοντας τους εύθραυστους οικογενειακούς δεσμούς που βρίσκονται υπό διάλυση. Ο σκηνοθέτης, γνωστός μας από την εξαιρετικά ατμοσφαιρική «Χώρα του Θεού» υιοθετεί μια δομή ημερολογίου και αναπτύσσει την αφήγησή του μέσα από ένα σύνολο σκηνών κατά τη διάρκεια μιας υγιούς οικογενειακής ζωής, τότε που τα μέλη είναι ενωμένα. Τα παιδιά της οικογένειας, που αξίζει να σημειωθεί ότι αποδίδονται από τα πραγματικά παιδιά του σκηνοθέτη, συνεχίζουν να ζουν και να μεγαλώνουν από το ζευγάρι ακόμη και στον χωρισμό τους. Όλα τα γλυκά στιγμιότυπα, οι αναμνήσεις και τα ενωτικά στοιχεία (τα τραπέζια της Κυριακής, το μαγείρεμα του γλυκού από όλους μαζί, η ζωή με τον υπέροχο σκύλο) ακόμα και στο στάδιο της μετάβασης προς τον χωρισμό, παρελαύνουν στο προσωπικό κινηματογραφικό σύμπαν του εκλεκτού δημιουργού τεκμηριώνοντας με τον καλύτερο τρόπο την αγάπη που προηγήθηκε και την αγάπη που απομένει. Η σκηνοθετική ματιά αιωρείται και ισορροπεί ανάμεσα στην πραγματικότητα, την ποίηση, τη φαντασία και τον μαγικό ρεαλισμό δίνοντάς μας μοναδικά πλάνα που βασικός πρωταγωνιστής είναι το τοπίο με την αγριότητα και τη μεγαλοπρέπειά του και την προσαρμογή του στις αλλαγές των εποχών.. Η ταινία αποτελεί την ισλανδική υποψηφιότητα για τα 98α Βραβεία Όσκαρ.
Μια άλλη επίσης λυρική, σχεδόν ελεγειακή ματιά μπολιασμένη με χιούμορ στα όρια της μαύρης κωμωδίας, αγάπη για τη ζωή, γερές δόσεις μελαγχολίας και στοχαστική διάθεση, ήταν η δεύτερη ισλανδική ταινία, οι «Επίλογοι» του σκηνοθέτη Ari Alexander Ergis Magnuson, που προβλήθηκε στο διαγωνιστικό μέρος του τμήματος Smart 7. Βασισμένη ελεύθερα στη νουβέλα του διάσημου Ισλανδού μυθιστοριογράφου, αγαπημένου του Μίλαν Κούντερα, Γκούντμπεργκουρ Μπέργκσον, η ταινία σε βυθίζει στην εσωτερική θεματική της που εξερευνά θέματα όπως ο θάνατος, η απώλεια, το πένθος, η μοναξιά, η αγάπη και η αναγέννηση, χωρίς ωστόσο να δημιουργεί καταθλιπτικά συναισθήματα. Αντιθέτως μέσα από τις οδούς του μαύρου χιούμορ, της ευαισθησίας, του λυρισμού, της ισορροπίας ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, οι «Επίλογοι» παρακολουθούν με ακαταμάχητο τρόπο το ταξίδι ενός 85χρονου στη μνήμη, στις αναμνήσεις από τη νεκρή σύζυγό του και την κοινή τους ζωή. Μια πολύ τρυφερή ταινία που παρά το ζοφερό θέμα της, παίρνει από το χέρι τον θεατή με ένα χάδι και τον ξεναγεί στον δρόμο για το τέλος μέσα από μια συναισθηματική διαδρομή γλυκόπικρων στιγμών. Το μοναχικό οδοιπορικό του ήρωα δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από σπουδαίες στοχαστικές φιλμικές δημιουργίες μεγάλων σκηνοθετών. Ωστόσο το οδοιπορικό αυτό γίνεται μέσα από την ολοζώντανη εικόνα της νεκρής και με αρκετά τραγούδια που ακούγονται σαν απόηχοι μια «ζωής με αγάπη».
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
