Το βιβλίο που τον κατέστρεψε αλλά και τον λύτρωσε
Υπάρχουν στιγμές που η ζωή ενός ανθρώπου ανατρέπεται μέσα σε μια μόνο μέρα.
Για τον Βασίλη Παπαθεοδώρου, έναν από τους πιο πολυβραβευμένους συγγραφείς παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας στη χώρα μας, αυτή η στιγμή ήρθε πριν από τρία χρόνια, και έμελλε να αλλάξει τα πάντα, με τον τρόπο που επιτυγχάνει κάτι τέτοιο μια θύελλα, σε έναν γαλήνιο τόπο. Εν προκειμένω, το τόπος, ήταν η ψυχή του συγγραφέα. Η θύελλα είχε την μορφή της φυλακής.
Ο άνθρωπος που μεγάλωσε γενιές παιδιών με τα βιβλία του, που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου, για το οποίο υπήρξε άλλες 5 φορές υποψήφιος, ο συγγραφέας που υπήρξε δύο φορές υποψήφιος για το Διεθνές Βραβείο Παιδικής-Εφηβικής Λογοτεχνίας Astrid Lindgren Memorial Award, το οποίο θεωρείται το «Νόμπελ της παιδικής λογοτεχνίας» και είδε έργα του να διδάσκονται σε πανεπιστημιακά προγράμματα, βρέθηκε ξαφνικά στο επίκεντρο ενός πρωτοφανούς διασυρμού: συνελήφθη με την κατηγορία κατοχής υλικού παιδικής πορνογραφίας, ενός υλικού που αφορούσε αποκλειστικά έρευνα για το επόμενο βιβλίο του, με θέμα την παιδική κακοποίηση.
Η δικαιοσύνη τον αθώωσε πλήρως και αμετάκλητα, με εισαγγελική πρόταση, αναγνωρίζοντας το αυτονόητο: ότι η κατοχή του υλικού ήταν μέρος συγγραφικής έρευνας, χωρίς ίχνος εγκληματικής πρόθεσης.
Το τίμημα όμως είχε ήδη πληρωθεί: προφυλάκιση. Δημόσια διαπόμπευση. Μοναξιά. Σιωπή από ανθρώπους «κοντινούς». Και πάνω από όλα, στίγμα. Επουλώνονται άραγε όλα αυτά με μια δικαστική απόφαση;
Η δικαστική απόφαση αποκαθιστά τη νομιμότητα, όχι όμως και τη χαμένη εμπιστοσύνη. Όχι τη ζωή σου. Ιδίως σε μια χώρα όπου οι κακές ειδήσεις διαγράφουν πορεία φωτός και οι καλές εξαφανίζονται από το χάρτη, ως περιττές στον αγώνα του εντυπωσιασμού από τον οποίο «θρέφονται» τα ΜΜΕ και οι «καταναλωτές» του διαδικτύου.
Για τον Βασίλη Παπαθεοδώρου, η αθώωση ήταν μια στιγμή βαθιάς δικαίωσης, αλλά όχι λήθης. Ήταν η αρχή μιας νέας, δύσκολης διαδρομής: αυτής της επανόδου.
Τρία χρόνια μετά, ο συγγραφέας επιστρέφει δυναμικά, έχοντας στο πλευρό του τις εκδόσεις Bell- οι οποίες στήριξαν με θάρρος και εμπιστοσύνη την επανεκκίνησή του- ξανασυστήνει τον εαυτό του μετά την καταιγίδα και παραδίδει στο κοινό το βιβλίο «Χωρίς φίλτρα». Το βιβλίο, που- όπως έγραψε και ο εκδότης του, Χάρης Νικολακάκης- ήταν αυτό που, σχεδόν, τον κατέστρεψε, αλλά και αυτό που τον λύτρωσε. Ένα βιβλίο γραμμένο στις φυλακές της Τρίπολης όπου μπήκε… εξαιτίας του.
Σήμερα, ο Βασίλης Παπαθεοδώρου μιλάει στο thebest.gr για τη Δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ, για το πώς είναι να σε ακυρώνουν πριν καν μιλήσεις, για τα δικαστήρια του διαδικτύου αλλά και για το πώς ένας άνθρωπος μπορεί να σταθεί ξανά όρθιος, όταν όλα γύρω του έχουν καταρρεύσει.
Mέσα από τα λόγια του, αναδύεται: η αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου που πέρασε από τη φωτιά, αλλά δεν κάηκε. Η αξιοπρέπεια εκείνου που επιλέγει να συνεχίσει χωρίς φίλτρα.
-Συνέντευξη στη Γιώτα Κοντογεωργοπούλου-
-Κύριε Παπαθεοδώρου, μετά από δύο χρόνια μιας εξαιρετικά επώδυνης περιπέτειας, αθωωθήκατε πλήρως και αμετάκλητα. Πώς βιώσατε τη στιγμή που ακούσατε την απόφαση του δικαστηρίου;
Με ένα χαμόγελο και ένα βαθύ αίσθημα ικανοποίησης και δικαίωσης. Μπορεί να σας φανεί περίεργο αυτό, αλλά δεν πανηγύρισα έξαλλα ούτε έβαλα τα κλάματα. Κι αυτό γιατί μια τέτοιου είδους περιπέτεια σε στραγγίζει, σε απομακρύνει από τα συναισθήματά σου. Σαν να μην έχεις καλή σύνδεση με αυτά. Αυτό συνέβη σε μένα επειδή έπρεπε σε κάθε στάδιο, σε κάθε άγνωστο και μετέωρο βήμα που γινόταν, να είμαι αποστασιοποιημένος για να χειρίζομαι καλύτερα την κατάσταση. Έτσι, απλά χαμογέλασα, φίλησα τους δικούς μου και όσους ήρθαν να μου συμπαρασταθούν και είπα στον εαυτό μου «πάμε για το επόμενο βήμα».
-Τι ήταν αυτό που σας κράτησε όρθιο σε όλη αυτή τη διαδικασία;
Πίστη, ελπίδα και αισιοδοξία. Θεωρούσα αδιανόητο αυτό που μου συνέβη και ως αδιανόητο το αντιμετώπιζα. Σαν ένα εμπόδιο δηλαδή, που έπρεπε να πεισμώσω και να βάλω τα δυνατά μου για να το υπερβώ. Φυσικά υπήρχαν άτομα που με βοήθησαν και μου συμπαραστάθηκαν, η οικογένειά μου, φίλες και φίλοι, συγγενείς. Η βαθιά αίσθηση όμως της αδικίας που βίωνα, ναι μεν με έριχνε αρκετές στιγμές, αλλά κυρίως με πείσμωνε. Ένα «θα νικήσω, θα τα καταφέρω» ήταν το μότο μου.
-Ποιο ήταν για εσάς το πιο δύσκολο σημείο; Η προφυλάκιση, η δημόσια διαπόμπευση, ή η σιωπή των ανθρώπων γύρω σας;
Το κάθε ένα από αυτά είχε τις δυσκολίες του, δυσκολίες που φάνταζαν ανυπέρβλητες. Το δυσκολότερο όμως ήταν πώς έπρεπε να φαίνομαι δυνατός από το τηλέφωνο, για να δίνω κουράγιο στους δικούς μου. Η ανησυχία μου γι’ αυτούς ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία.
-Θεωρείτε πως το δικαστήριο, με την τελεσίδικη απόφασή του, αποκατέστησε πλήρως το όνομά σας ή νιώθετε πως υπάρχει ακόμα δρόμος κοινωνικά;
Όχι, βέβαια. Το δικαστήριο έβγαλε την συγκεκριμένη απόφαση, με την οποία δικαιώθηκα μεν, αλλά δεν αποκαταστάθηκα. Τουλάχιστον πλήρως. Είναι άτοπο να νομίζουμε ότι επειδή κάποιος αθωώθηκε, αποκαταστάθηκε στα μάτια της κοινής γνώμης ή κάποιων ατόμων. Κι αυτό συμβαίνει επειδή κυρίως, η κοινή γνώμη ή τα εν λόγω άτομα δεν θέλουν να πιστέψουν στην αθωότητα ενός υπόδικου. Πολλοί βολεύονται να μένουν περίκλειστοι σε αρνητικές ή οργισμένες σκέψεις και υποθέσεις. Συνεπώς ο δρόμος είναι μακρύς.
-Πώς βλέπετε σήμερα τα φαινόμενα «cancel culture» και «δικαστηρίων του διαδικτύου»;
Η κουλτούρα της ακύρωσης, όπως και το -κατά μία έννοια- αντίθετο αυτής, η κουλτούρα της ευαισθησίας δηλαδή, θεωρώ πως είναι αρρωστημένες καταστάσεις. Δυσκολεύομαι να πειστώ ότι εδώ και 10-12 χρόνια περίπου, υπάρχουν άτομα που εξοργίζονται, ταράζονται, κλαίνε, ευαισθητοποιούνται, σε καθημερινή βάση. Πιστεύω ότι αυτά σχετίζονται αποκλειστικά και μόνο με την εικόνα που θέλει να περάσει κάποιος στους φίλους ή ακολούθους του. Κοινώς, όλες αυτές οι διαδικτυακές κουλτούρες, πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό ικανοποιούν τον ναρκισσισμό ή τις ναρκισσιστικές τάσεις του κάθε ατόμου. Τώρα βέβαια, όσον αφορά την κουλτούρα ακύρωσης, αυτή είναι χειρότερη, επειδή την πληρώνει κάποιος. Δεν θα μιλήσω ότι όλοι πρέπει να τηρούν το τεκμήριο της αθωότητας ή να έχουν καλή πληροφόρηση προτού γράψουν κάτι, δεν θα το πω αυτό, διότι είναι ουτοπικό να περιμένεις από άτομα που απλά θέλουν να δειχτούν, να κάνουν υπομονή ή να δείξουν σύνεση, εγκράτεια και λογική.
- Γράψατε το νέο σας βιβλίο «Χωρίς Φίλτρα» μέσα στις φυλακές Τρίπολης. Πώς ήταν η διαδικασία της γραφής σε αυτές τις συνθήκες;
Έχω το μεγάλο καλό να μπορώ να απομονώνομαι νοητικά όταν είναι να γράψω κάτι. Έγραφα κάθε μέρα επί δύο μήνες στο κυλικείο, όπου μαζεύονταν όλοι, ήταν ανοιχτή η τηλεόραση και έπαιζε το ραδιόφωνο. Η φασαρία δηλαδή ήταν μεγάλη. Πήγαινα και καθόμουν μόνος σε έναν γωνιακό πάγκο, με ένα ποτήρι γάλα, κι έγραφα. Οι συγκρατούμενοι ευτυχώς έδειχναν κατανόηση και σέβονταν αυτό που έκανα, δεν υπήρξε ποτέ το παραμικρό πρόβλημα από τη μεριά τους, σε σχέση με τη διαδικασία γραψίματος. Γι’ αυτούς ήουν «ο συγγραφέας» και το αποδέχονταν πλήρως δείχνοντας ένα κάποιο σεβασμό.
- Ποιο ήταν το αρχικό σας κίνητρο για το συγκεκριμένο βιβλίο και πώς συνδέεται με όσα ζήσατε;
Σε όλα μου τα νεανικά βιβλία καταπιάνομαι με θέματα αιχμής. Αυτά μπορεί να είναι η βία, ο ρατσισμός, οι ακροδεξιές οργανώσεις, η ενδοσχολική βία και άλλα. Συγκεντρώνω υλικό, διαβάζω ειδήσεις. Κάποια είδηση που σήμερα μπορεί να περάσει στα ψιλά, ενδεχομένως μετά από χρόνια να καταστεί πρόβλημα. Είναι αυτό που λένε «οι κεραίες του συγγραφέα». Έτσι, ήδη από το 2009, είχα μαζέψει κάποια αποκόμματα εφημερίδων για την παιδική σεξουαλική κακοποίηση και την παιδική πορνογραφία. Τότε που αυτές οι έννοιες δεν έδειχναν ότι θα εξελίσσονταν σε κάτι πολύ πιο εκτεταμένο και σοβαρό, ήταν απλά μεμονωμένες ειδήσεις. Και από πολύ νωρίς ήθελα να καταπιαστώ με μια τέτοιου είδους θεματολογία, για να προειδοποιήσω, τουλάχιστον με τον τρόπο μου. Το 2018 κυκλοφόρησε η «Νύχτα που έσβησαν τ’αστέρια», το πρώτο βιβλίο που ενσωματώνει σεξουαλικό έγκλημα στην πλοκή του. Είχα σκεφτεί να γράψω 2-3 νεανικά μυθιστορήματα, ομοειδούς θεματολογίας, αλλά από διαφορετική οπτική. Ένα κίνητρο είναι πάντα οι συζητήσεις που γίνονται μέσα στις τάξεις και οι προβληματισμοί που αναπτύσσονται. Κι αυτό το ξέρω πολύ καλά, εφόσον έχω πραγματοποιήσει δεκάδες επισκέψεις σε σχολεία.
-Ο εκδότης σας, ο κ. Χάρης Νικολακάκης, είπε ότι είναι το βιβλίο που «σχεδόν σας κατέστρεψε αλλά και σας λύτρωσε». Συμφωνείτε;
Απολύτως. Το ωραίο είναι πως, χωρίς να του το έχω πει, αυτή ακριβώς τη φράση σκεφτόμουν κι εγώ στην Τρίπολη πριν γράψω και ενόσω έγραφα το βιβλίο. Είναι δηλαδή σαν να το έχουμε συζητήσει, παρόλο που αυτό δεν συνέβη. Δεν μου κάνει εντύπωση όμως που ο Χάρης σκέφτηκε αυτό που είχα εγώ σκεφτεί τότε, με τον Χάρη έχουμε μεγάλη χημεία και μια εξαιρετική συνεργασία.
-Θα το ξαναγράφατε αν ξέρατε τι θα περάσετε;
Αυτό είναι κάτι που το έχω σκεφτεί πάρα πολλές φορές. Όσο απομακρύνομαι από τα γεγονότα και αμβλύνονται οι βιωμένες καταστάσεις μέσα μου, τόσο λέω ότι θα το ξανάγραφα. Όχι σαν γινάτι, αλλά μάλλον πιο πολύ σαν «χρέος», όσο βαρύγδουπη και να ακούγεται η λέξη. Γιατί κάθε συγγραφέας που ασχολείται με τέτοιου είδους ζητήματα έχει χρέος να τα αναδεικνύει, να τα φωτίζει, να τα φέρνει στην επιφάνεια. Από την άλλη όμως, πέρα από τον εαυτό μου, υπάρχουν κι άλλα άτομα που ταλαιπωρήθηκαν μαζί μου, ίσως και πιο πολύ από μένα. Συνεπώς θα ήταν εντελώς εγωιστικό εκ μέρους μου να μη λάβω υπόψη μου την οικογένειά μου και όσους πέρασαν δύσκολα -αν και ελεύθεροι- λόγω της περιπέτειάς μου. Στο δικαστήριο είχα πει στην απολογία μου «ανάθεμα την ώρα που ήθελα να γράψω για τέτοιο θέμα» ή κάτι τέτοιο. Τότε φυσικά το πίστευα ακράδαντα αυτό. Αλλά και σήμερα, μετά από 1,5 χρόνο, μάλλον πάλι το ίδιο θα έλεγα, αν και αναγνωρίζω την αναγκαιότητα του να έχει γραφτεί αυτό το βιβλίο.
-Τι θα λέγατε σε δημοσιογράφους και μέσα που δεν διόρθωσαν ποτέ τα ψευδή ρεπορτάζ;
Απολύτως τίποτα για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ιδρώνει το αφτί κανενός. Αν δεν μπήκαν καν στον κόπο να διορθώσουν τα ψευδή ρεπορτάζ από μόνοι τους, θα το κάνουν επειδή το λέω εγώ; Προφανώς είμαι της άποψης ότι καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, αλλά εδώ -στην περίπτωσή μου αλλά και σε τόσες άλλες- μιλάμε ότι έχουν κάνει την ντροπή επάγγελμα.
-Πιστεύετε ότι στην Ελλάδα υπάρχει μηχανισμός για την αποκατάσταση της φήμης ενός αθώου ανθρώπου μετά από τόσο μεγάλο δημόσιο διασυρμό;
Προφανώς και όχι. Δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό αυτό το πράγμα, πως θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ ένας υποτυπώδης μηχανισμός. Παρόλο που αυτό θα ήταν το σωστό. Πιστεύω όμως ότι υπάρχει μηχανισμός (χωρίς να είμαι σίγουρος) για την προφύλαξη κάποιου -ασχέτως αθωότητας ή ενοχής- του οποίου διαρρέουν τα στοιχεία, ονοματεπώνυμο και φωτογραφία, στα ΜΜΕ ΧΩΡΙΣ εισαγγελική εντολή. Αυτό ναι, το περίμενα. Αλλά μάταια απ’ ότι φάνηκε.
- Έχετε πει πως «οι πλάτες γύρισαν» όταν ξέσπασε η υπόθεση. Υπήρξαν όμως και άνθρωποι που στάθηκαν δίπλα σας;
Πάρα πολλοί, ίσως περισσότεροι από όσοι φάνηκαν στην αρχή. Καταρχάς ήταν η οικογένειά μου, κάποιοι συγγενείς και κάποιοι φίλοι. Μετά προστέθηκαν και διάφοροι συγγραφείς ή άνθρωποι του βιβλίου. Έλαβα μηνύματα από εκπαιδευτικούς και πρώην μαθητές που είχα επισκεφτεί τα σχολεία τους. Οι Εκδόσεις Bell με έχουν βοηθήσει αφάνταστα, από την πρώτη στιγμή μετά την αναγγελία αθώωσής μου, όπως θα έκανε κάθε σωστός εκδότης και τους ευχαριστώ πολύ γι’αυτό. Πολύ σημαντικοί όλοι οι προαναφερθέντες, αν και κατά πολύ λιγότεροι αριθμητικά. Ισοσκελίζουν όμως το «γύρισμα της πλάτης» που έγινε από τα περισσότερα άτομα στον χώρο του (παιδικού) βιβλίου, από τον πρώην εκδοτικό και από άλλους «φίλους».
- Πώς νιώθετε που επιστρέφετε δυναμικά στον χώρο του βιβλίου μέσω των Εκδόσεων Bell;
Ευχαριστώ μέσα από καρδιάς τις Εκδόσεις Bell για το σημαντικότερο πράγμα που μου πρόσφεραν: Την πολυτέλεια να κρατήσω την αξιοπρέπειά μου και να μην μπω καν στη διαδικασία να χτυπήσω πόρτες, διαδικασία που είναι εντελώς έξω από τον χαρακτήρα μου. Αυτό είναι το πρώτο και σημαντικότερο δώρο που μου έκαναν, στην κυριολεξία ανεκτίμητο. Δεν πίστευα ότι θα είχα τόση χημεία με τα άτομα των εκδόσεων, δεν πίστευα ότι θα είχα τέτοιο καλωσόρισμα. Αυτό που έχω να πω είναι πως οι Εκδόσεις Bell έχουν όραμα, λαμβάνουν γρήγορες αποφάσεις, κάνουν πολύ καλό μάρκετινγκ, προσφέρουν εξαιρετικά συμβόλαια. Είναι μοντέρνες και δραστήριες, ψάχνονται και πειραματίζονται. Ο δε Χάρης γνωρίζει την κάθε λεπτομέρεια των βιβλίων που εκδίδει, αλλά και των συνεντεύξεων των συγγραφέων του. Εντυπωσιακό πώς τα διαχειρίζεται όλα αυτά, όλον αυτόν τον τεράστιο όγκο πληροφορίας εννοώ. Πιστεύω ότι με τις Εκδόσεις Bell η επιστροφή μου θα έχει δυναμισμό.
-Πώς βλέπετε σήμερα τον ρόλο της λογοτεχνίας για παιδιά και εφήβους μέσα σε μια κοινωνία που συχνά τους βομβαρδίζει με σκοτεινά ερεθίσματα;
Δεν θεωρώ πως παλιότερα τα ερεθίσματα ήταν εξαιρετικά φωτεινά, βλέπετε κάθε εποχή έχει τις δυσκολίες της. Παλαιότερες γενιές πέρασαν από πολέμους, Κατοχές, δικτατορίες, διχασμούς, φτώχεια κι ανεργία. Παρόλα αυτά, ο ρόλος της λογοτεχνίας σήμερα είναι βαρύνουσας σημασίας, γιατί οι νέοι αυτοβούλως βομβαρδίζονται με «μη υγιή ερεθίσματα». Και λέγοντας αυτό εννοώ τις κάθε λογής μόδες και προκλήσεις που εμφανίζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καθώς και το γεγονός ότι σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει υπομονή να διαβαστούν δυο προτάσεις στη σειρά. Για πρώτη φορά στα χρονικά -ίσως- ο λόγος κινδυνεύει από την εικόνα. Όλοι σκρολάρουν ακατάπαυστα καταναλώνοντας εικόνες και υποβάλλοντας τον εαυτό τους σε μια εθελούσια αποβλάκωση. Το να φτωχαίνει ο λόγος έχει ως συνέπεια να φτωχαίνει και η σκέψη ή η κρίση ή η έκφραση γενικότερα. Αυτό είναι το διαφορετικό της εποχής μας. Και απέναντι σε αυτό οφείλει να σταθεί η λογοτεχνία. Παλαιότερα η λογοτεχνία ήταν και για να δίνει ελπίδα, τώρα... δεν ξέρω, είναι μεγάλη κουβέντα αυτή. Ίσως για να αποσπά από άλλες, επιβλαβείς δραστηριότητες.
- Ποιες αξίες θέλετε να περάσετε μέσα από τα μελλοντικά σας έργα;
Ίσως θεωρηθεί κλισέ αυτό που θα πω, αλλά θέλω πάντα να περνάω τις κλασικές πανανθρώπινες αξίες.
- Τι θεωρείτε πως έχουν ανάγκη σήμερα οι νέοι αναγνώστες από τη λογοτεχνία;
Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση, καθώς δεν ξέρω αν αντιλαμβάνονται οι νέοι πως χρειάζονται τη λογοτεχνία. Πως με τη λογοτεχνία θα μάθουν σιγά-σιγά να σκέφτονται συγκροτημένα, να διατυπώνουν με σαφήνεια την άποψή τους και εν τέλει να έχουν και άποψη. Δυστυχώς, οι σημερινές τάσεις με τα κινητά κλπ, κινούνται προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση με επικίνδυνο τρόπο.
- Πώς αντιλαμβάνεστε τον ρόλο του συγγραφέα παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας σε μια κοινωνία που αλλάζει ραγδαία;
Προσωπικά θέλω να πιστεύω ότι στα βιβλία μου βάζω πάντα το ζήτημα των ορίων, της ατομικής ευθύνης και της προσωπικής επιλογής. Κοινώς, προσπαθώ να προβάλλω μια ισορροπία μεταξύ δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Ξέρετε, η νεανική ηλικία κακώς θεωρείται μια ηλικία ολοκληρωτικής ανεμελιάς, όπου το κάθε νεαρό άτομο περίπου δικαιολογείται για οτιδήποτε κάνει ή λέει. Έχει κι αυτή η ηλικία τις ευθύνες της, λιγότερες μεν, αλλά υπαρκτές. Ειδικά σήμερα, όπου με τα fake news, την ΑΙ και τις διάφορες εφαρμογές, τα όρια είναι κάπως δυσδιάκριτα, προσπαθώ πάντα να τα τονίσω.
-Τι θα λέγατε σε έναν δάσκαλο ή γονιό που σκέφτεται να ξανασυστήσει τα βιβλία σας στα παιδιά;
Τίποτα. Αν γνωρίζει το έργο μου και θεωρεί πως προσφέρει στα παιδιά, τότε θα βρει από μόνος του τα κατάλληλα λόγια.
-Αν σας δινόταν η δυνατότητα να απευθυνθείτε ξανά στα ΜΜΕ που σας καταδίκασαν πρόωρα, ποια φράση θα τους λέγατε σήμερα;
Ας μη γελιόμαστε, βασικά θα έπρεπε να τους βρίσω. Χοντρά. Όλους. Καταλαβαίνω όμως πως δεν θα καταλάβαιναν τίποτα. Επιπλέον, αντιλαμβάνομαι πως δεν γίνεται να εκφραστώ έτσι, δεν το συνηθίζω. Αν ήταν όμως να πω μια φράση, θα τους έλεγα «Κάντε επιτέλους καλά τη δουλειά σας».
-Τον Απρίλιο θα κυκλοφορήσει από τη Bell ένα βιβλίο με την περιπέτειά σας. Τι πρέπει να περιμένουμε;
Θεωρώ πως το βιβλίο που θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο είναι το καλύτερο κείμενό μου. Ακριβώς γιατί είναι βιωμένο και αληθινό. Το βιβλίο ξεκινά από τη στιγμή της σύλληψης και φτάνει μέχρι τις μέρες μας, δηλαδή να φανταστείτε πως ακόμα προσθέτω κάποια στοιχεία που προκύπτουν στο μεταξύ. Εκεί μέσα μιλώ για όλα και για όλους. Για άτομα που μου στάθηκαν, για άτομα που μου γύρισαν την πλάτη. Μιλώ για την διαβίωση στο Κατάστημα Κράτησης, την καθημερινότητά μου, τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου. Το σίγουρο είναι πως δεν μιλώ εξωραϊσμένα για τον εαυτό μου. Το βιβλίο το έχω στείλει σε 15 περίπου αναγνώστες, δύο εκ των οποίων είναι πρώην υπόδικοι και βρίσκονται έξω περιμένοντας το Εφετείο τους. Τα δε υπόλοιπα άτομα σχετίζονται σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό με τις εμπειρίες μου, είναι δηλαδή άτομα που παρακολούθησαν πολύ στενά την υπόθεση και έχουμε κάνει εκτενείς συζητήσεις. Όλα ενθουσιάστηκαν και όλα μπορούν να πιστοποιήσουν πως αυτά που γράφω είναι αληθή, χωρίς ούτε ένα στοιχείο μυθοπλασίας. Περιμένω την έκδοσή του με μεγάλη αγωνία.
Σ.σ. Από τις εκδόσεις Βell κυκλοφόρησε ήδη και μια νέα, υπέροχη έκδοση του βραβευμένου «Τη νύχτα που έσβησαν τ’ αστέρια».
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
