Σωτήρια λέμβος, φυλακισμένες γυναίκες και ένα σπουδαίο ερωτηματικό

Τρία βιβλία από τη πρόσφατη εκδοτική σοδειά που προβληματίζουν, συγκινούν και συναρπάζουν

«Ζητείται σωτηρία»-Daniele Mencarelli (εκδ. Ίκαρος)

Πολυσυζητημένο , μεταφερμένο σε σειρά στο Netflix και έχοντας ως κεντρομόλο δύναμη τη ψυχική οδύνη, το βιβλίο του Iταλού πεζογράφου και ποιητή , ακροβατεί στο κύμα και πετά στον ουρανό σαν άγγελος με λαβωμένα φτερά. Ο εικοσάχρονος Ντανιέλε ξυπνά τρομαγμένος σε έναν νοσοκομειακό θάλαμο περιτριγυρισμένος από αγνώστους. Σιγά σιγά, οι αναμνήσεις της προηγούμενης νύχτας επιστρέφουν στο μυαλό του. Μια έκρηξη βίας, που παραλίγο να τραυματίσει ανεπανόρθωτα τον ίδιο και την οικογένειά του, τον έχει οδηγήσει σε μία εβδομάδα ακούσιας νοσηλείας στην ψυχιατρική πτέρυγα ενός νοσοκομείου.

Με καθηλωτικό ρεαλισμό και εκπληκτική συναισθηματική δύναμη, αντλώντας από τη δική του εμπειρία με την ψυχική ασθένεια, ο Mencarelli καταγράφει την παραμονή του Ντανιέλε στο νοσοκομείο, καθώς παλεύει με το προσωπικό του σκοτάδι.

Οι boomers θα θυμηθούν με νοσταλγία τη «Φωλιά του κούκου», το «Κορίτσι που άφησα πίσω μου» και οι μιλένιαλς τους σπαραγμούς του «δικού μας» Α. Κορτώ. Ο συγγραφέας βοηθούμενος από το μαγικό πασπάλισμα της ποίησης, με ζηλευτή οικονομία στα γιατί και τα πως γινόμαστε «έτσι» και στον σκληρό ρεαλισμό, φτιάχνει το δικό του ημερολόγιο καταστρώματος για τις ψυχικές ασθένειες και το σύστημα αντιμετώπισης, για την ευαισθησία σαν «λέξη-καραμέλα» που λιώνει με τη πρώτη έκρηξη θυμού. Απαραίτητο αγχολυτικό ανάγνωσμα.

Αν το βιβλίο αυτό ήταν ζωγράφος, με ποιον θα τον ταίριαζες;

«Κλέβουμε εκκλησία» αλλά με τον Michelangelo

«Κακή συνήθεια» – Alana S.Portero ( εκδ. Πατάκη)

Για κάποιο ανεξήγητο (;) λόγο διαβάζοντας αυτό το βιβλίο θυμόμουν την υπέρτατη Divine. Την ιέρεια του Τζον Γουότερς, του Γουόρχολ, μιας ολόκληρης εποχής που οι στάχτες της γεμίζουν γκλίτερ τις ονειροφαντασίες μας. Oι τρανς γυναίκες ήταν για μια γενιά το «καρναβάλι» του lifestyle. Kαι μετά μεγαλώσαμε. Και μάθαμε. Νομίζω.

Δεκαετία του 1980, Μαδρίτη. Ένα κορίτσι, παγιδευμένο σε ένα σώμα που το νιώθει ξένο, μεγαλώνει στο εργατικό προάστιο Σαν Μπλας. Σε κάθε της βήμα έρχεται αντιμέτωπη με τον κοινωνικό συντηρητισμό, τις προκαταλήψεις και τη βία, απειλές που δεν ξέρει ακόμα πώς να αντιμετωπίσει. Καθώς η Μαδρίτη γύρω της αλλάζει –η ηρωίνη κατακλύζει τη νυχτερινή σκηνή της πόλης την ώρα που πληθαίνουν οι συσπειρωτικές εκκλήσεις εργατικής αλληλεγγύης–, εκείνη αποστασιοποιείται όλο και περισσότερο από τον κόσμο και, κυρίως, από τον εαυτό της. Ωστόσο, μέσα από τα μάτια της, οι δρόμοι και οι άνθρωποι της ισπανικής πρωτεύουσας φωτίζονται από μια ποίηση που απουσιάζει από την καθημερινή ζωή.

Η συγγραφέας είναι μια μαχητική ακτιβίστρια της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και παλεύει για τα ζητήματα ισότητας και ορατότητας των διεμφυλικών γυναικών. Η ιστορία της ηρωίδας της σε μια Μαδρίτη που η βουκέντρα του μεταφρανκικού κλίματος τρυπάει μέχρι και στις μέρες μας, είναι ένα χρονικό ενηλικίωσης εν μέσω της Μοβίδα Μαδριλένα που ο κύριος ευαγγελιστής της ήταν (και είναι, άσε τους να γκρινιάζουν ) ο Αλμοδόβαρ. Χωρίς μανιφεστοποίηση στη γραφή της που συχνά εκτρέπει παρόμοιες προσπάθειες αλλά με περισσή αγάπη και γενναιότητα αγκαλιάζει παρίες και θεές. Και εδώ το auto fiction ανάβει φλας στο τραύμα και στο πικρό φινάλε αλλά η σύγκρουση αποφεύγεται χάρη στα τακούνια στο φρένο. Τι ταξίδι!

Αν το βιβλίο αυτό ήταν ζωγράφος, με ποιον θα τον ταίριαζες;

Αδυναμία τρελή στον Keith Haring

«Eγώ;» Peter Flamm (εκδ.Μεταίχμιο)

Σε μια από τις καλύτερες τηλεοπτικές σειρές όλων των εποχών , το «Μad Men», ο κεντρικός ήρωας οικειοποιείται την ταυτότητα ενός νεκρού συμπολεμιστή του στον πόλεμο της Κορέας και εφευρίσκει πάλι τον εαυτό του . Γεννιέται και πάλι μέσα από το κουκούλι των σφαιρών και του αλαλαγμού. Στο βιβλίο του Φλαμμ αυτό γίνεται στις πρώτες πέντε σελίδες. Ο Χανς, ένας καταξιωµένος χειρουργός, επιστρέφει από τα πεδία των µαχών του Α΄ Παγκοσµίου Πολέµου στο σπίτι του, ή µάλλον σε αυτό που υποτίθεται πως ήταν κάποτε το σπίτι του. Όσα έζησε στο µέτωπο έχουν καταστρέψει οριστικά τις βεβαιότητές του, αφήνοντάς του ανεξίτηλη µια αίσθηση αποξένωσης. Μήπως τελικά ο πόλεµος έχει µετατρέψει τον Χανς σε κάποιον άλλο; Ή πρόκειται για έναν εντελώς διαφορετικό άνθρωπο, που έχει παρεισφρήσει στη ζωή του Χανς;

Αυτό το ερωτηματικό στον τίτλο του βιβλίου επιστέφει συχνά πυκνά μέσα στις σελίδες του . Υπό μορφή θεατρικού μονολόγου οι αμφισβητήσεις της αλήθειας διαθλούν στις οπτικές γωνίες της αφήγησης. Ο ψυχισμός τριποδίζει και κουβαλά τον αναγνώστη σε ένα no man’s land που κατά βάθος το παιχνίδι είναι «χαμένο» από χέρι γραφιά ολκής. Το βιβλίο κυκλοφορεί για πρώτη φορά στα ελληνικά και τα kudos πέφτουν σαν το κομφετί στα λαγωνικά που το έφεραν στον αφρό.

Αν το βιβλίο αυτό ήταν ζωγράφος, με ποιον θα τον ταίριαζες;

Σύγχρονος γερμανός, ο Άνσελμ Κίφερ.