Δ. Στεφανάκης: «Συλλαβίζοντας το καλοκαίρι» και στη Γαλλία, λίγο πριν τις νέες «Μέρες Αλεξάνδρειας»

Κυκλοφόρησε και στη Γαλλία το μυθιστόρημά του «Συλλαβίζοντας το καλοκαίρι» ενώ οι «Μέρες Αλεξάνδρειας» θα συνεχιστούν με ένα νέο βιβλίο υπό τον τίτλο «Πάντα η Αλεξάνδρεια»

Το «Συλλαβίζοντας το καλοκαίρι» ή το λατρεύεις ή το “μισείς”. Με την πρώτη του κυκλοφορία το 2009, που διαδέχτηκε τις δημοφιλείς «Μέρες Αλεξάνδρειας» προκάλεσε …αμηχανία και απέδειξε το εύρος και την ανατρεπτικότητα της συγγραφικής και όχι μόνο, προσωπικότητας του Στεφανάκη.

Σήμερα, 15 χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία στην Ελλάδα και δέκα ύστερα από τη δεύτερη, το «Καλοκαίρι» κυκλοφόρησε στις 24 Μαΐου και στη Γαλλία με τον τίτλο Un été grec avec Camus από τις εκδόσεις Emmanuelle Collas σε μετάφραση Βάσως Λούκου καθώς και στα γαλλόφωνα βιβλιοπωλεία.

Κι αυτό λίγο πριν «συναντηθεί» ξανά με έναν τρόπο με τις «Μέρες Αλεξάνδρειας», οι οποίες τον Ιούνιο κυκλοφορούν εκ νέου με μια προσθήκη, που θα προετοιμάζει τον δρόμο για τη συνέχειά τους, με ένα νέο βιβλίο.

Ο Δημήτρης Στεφανάκης με αφορμή τις νέες κυκλοφορίες μιλά στο thebest.gr για τον έρωτα, τον χρόνο, τον Καμύ και…πώς μετέτρεψε μια αρχική ιστορία αποτυχίας, στη συνέχεια που ήθελε.

«Όλα τα πήρε το καλοκαίρι..» λέει ο στίχος του Ελύτη. Τι πήρε και τι φέρνει το δικό σου «Συλλαβίζοντας το καλοκαίρι» το οποίο εκδόθηκε στα γαλλικά και στα γαλλόφωνα βιβλιοπωλεία ανά τον κόσμο, μετά την πρώτη του κυκλοφορία στην Ελλάδα, το 2009 και την επανέκδοσή του το 2014;

«Φέρνει μια από εκείνες τις μεγάλες χαρές που θέλεις να τις μοιραστείς με τους άλλους και από την άλλη παίρνει μακριά κάθε διάψευση ή ματαίωση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε εσωστρέφεια ή πικρία».

Πώς προέκυψε η κυκλοφορία του στη Γαλλία και πώς περιμένεις να το υποδεχτεί το γαλλικό αναγνωστικό κοινό δεδομένου ότι πρωταγωνιστεί ο Καμύ;

«Η μετάφραση και η έκδοση του βιβλίου στα Γαλλικά ήταν κάτι που θα γινόταν αργά ή γρήγορα, με δεδομένο ότι είχα ήδη χτίσει μια διαρκή σχέση με το γαλλικό αναγνωστικό κοινό τα προηγούμενα χρόνια. Το σημαντικό είναι ότι ήρθε την κατάλληλη στιγμή, από μια καλή και δυναμική εκδότρια, με μια συναρπαστική μετάφραση και με πρωταγωνιστή ένα πνευματικό άνθρωπο που αγαπώ πολύ αλλά τον αγαπούν πολύ και οι Γάλλοι αναγνώστες».

Στο «Συλλαβίζοντας το καλοκαίρι» το οποίο εκτυλίσσεται στη Μύκονο, δεσπόζουν μέσα από τον Καμύ και την Αριάδνη, ο έρωτας και ο χρόνος και στο φόντο ο θάνατος. Πώς αντιλαμβάνεσαι πια αυτά τα δύο; Eιδικά στην περίπτωση του χρόνου, ποια είναι η οπτική σου μιας και στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα τον αντιμετωπίζεις…ανατρεπτικά…

«Αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο ως φυσικό μέγεθος, στην πραγματικότητα είναι μια συνθήκη που πιθανότατα έχει δημιουργήσει το ανθρώπινο μυαλό με βάση την πεποίθηση πως όλα εξελίσσονται γραμμικά. Κατά τη γνώμη μου ο χρόνος είναι ένα πλαίσιο που προϋπάρχει. Ό,τι συνέβη εγκαθίσταται σε ένα σημείο και δεν γίνεται να εξαλειφθεί. Αν παρομοιάζαμε τον χρόνο με ένα βιβλίο, πρόσωπα και πράγματα που υφίστανται στις αρχικές σελίδες δεν χάνονται επειδή η ανάγνωση προχώρησε παρακάτω. Μπορούμε να επιστρέψουμε σε αυτά όποτε εμείς θέλουμε. Δεν υπάρχει τίποτε πιο ευάλωτο από το παρόν που συνεχώς πολιορκείται από το χτες και το αύριο. Κάτω από αυτό το πρίσμα τόσο ο έρωτας όσο και ο θάνατος ερμηνεύονται εντελώς διαφορετικά».

Η πρώτη έκδοση του βιβλίου ήρθε, μετά τις εμβληματικές και αγαπημένες στο αναγνωστικό κοινό «Μέρες Αλεξάνδρειας». Είναι ένα μυθιστόρημα ευρηματικό και πολύ διαφορετικό από τις «Μέρες». Πώς ήταν η υποδοχή του τότε; Σε τι συντέλεσε σε σένα προσωπικά ως συγγραφέα και πώς θα χαρακτήριζες τη διαδρομή του που τελικά αποδεικνύεται μακρά;

«Η πρώτη έκδοση του βιβλίου το 2009 προκάλεσε αμηχανία στο αναγνωστικό κοινό που αγάπησε τις «Μέρες Αλεξάνδρειας». Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μίλησαν για συγγραφική αστοχία. Σιγά-σιγά οι αντιρρησίες υπαναχώρησαν και νομίζω ότι μέσα στα χρόνια το βιβλίο άρχισε να κερδίζει αναγνώστες, αποδεικνύοντας πάνω απ’ όλα πως είναι από εκείνα που αντέχουν στη δοκιμασία του χρόνου. Για μένα ήταν ασφαλώς ένα διαβατήριο για την εποχή του μεταμοντέρνου. Όσο περνάει ο καιρός όλο και εδραιώνεται μέσα μου αυτή η άποψη».

Τι θα έλεγες σήμερα στο Καμύ αν τον είχες μπροστά σου;

«Θα του εξέφραζα την ευγνωμοσύνη μου για όσα μου έμαθε για τη λογοτεχνία, για τον άνθρωπο, για τη Μεσόγειο, για το φως».

Mε έναν τρόπο oι «Μέρες Αλεξάνδρειας» συναντιούνται εκ νέου με το «Συλλαβίζοντας το καλοκαίρι», δεδομένου ότι στις 11 Ιουνίου επανεκδίδονται με μια προσθήκη, προϊδεάζοντάς μας για το επόμενο βιβλίο που θα είναι η συνέχειά τους. Τι αναμένουμε και τι οδήγησε σε αυτή τη συνέχεια;

«Πρόκειται ακριβώς όπως είπες για τη συνέχεια που εξελίχθηκε ωστόσο σε μια αυτάρκη και ανεξάρτητη ιστορία. Θα κυκλοφορήσει προς το τέλος του 2024 με τον τίτλο «Πάντα η Αλεξάνδρεια». Οι «Μέρες Αλεξάνδρειας» στην εμπλουτισμένη τους εκδοχή από τις εκδόσεις Μεταίχμιο θα περιέχουν εν είδει υστερόγραφου τις αρχικές παραγράφους του πρώτου κεφαλαίου από την μυθιστορηματική αυτή συνέχεια».

Ποιες είναι οι διαφορές του συγγραφέα Δημήτρη Στεφανάκη από την εποχή που έγραψε τις «Μέρες Αλεξάνδρειας» σε σχέση με το παρόν που γράφει τη συνέχειά τους;

«Θέλω να πιστεύω πως είμαι ένας συγγραφέας πιο λιτός στις περιγραφές του αλλά πιο ώριμος και πιο στοχαστικός. Ταυτόχρονα είμαι κι ένας άνθρωπος που διακατέχεται από λιγότερη αγωνία για αναγνώριση και διακρίσεις».

Έχεις πει ότι για να φτάσουν να εκδοθούν τα «Φρούτα Εποχής» το 2000, το πρωτόλειο μυθιστόρημά σου, πέρασαν σχεδόν δέκα χρόνια με αρνήσεις από τους εκδότες. Από αυτή την «ιστορία αποτυχίας» που στη συνέχεια εξελίχθηκε σε επιτυχία, τι κρατάς; Σκέφτηκες να τα παρατήσεις και τι ήταν αυτό που σε έκανε να μην εγκαταλείψεις το όνειρό σου;

«Όλα αυτά συνέβαιναν τη δεκαετία του ’90. Κάποια φορά επιστρέφοντας στο σπίτι, αν θυμάμαι καλά από τις εκδόσεις Κέδρος με την καταδικαστική επωδό δια στόματος της εκδότριας Κάτιας Λεμπέση: «Για αυτό το κείμενο, κύριε Στεφανάκη δύσκολα θα βρείτε εκδότη στην Ελλάδα», έπεσε το μάτι μου στη βιβλιοθήκη σε ένα ταλαιπωρημένο αντίτυπο του «Ξένου». Κι ήταν εκείνη τη στιγμή σαν να μου μίλησε ο ίδιος ο Καμύ. Τέτοια μικρά επεισόδια με κράτησαν στο παιχνίδι. Νομίζω ότι ο δημιουργός είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο που οικοδομείται μέσα μας χάρις σε αυτές τις διαψεύσεις και τις αποτυχίες».