Γιατί έγιναν «Υποκριτές»- Μέλη της ομάδας μιλούν στο thebest για το θέατρο και το «Εύχομαι να πεθάνεις»

Η νέα παραγωγή της Θεατρικής Ομάδας «Υποκριτές» ανεβαίνει κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.15 & κάθε Κυριακή στις 20.00 στο θέατρο «Όροφως»

20 έργα, 37.000 και πλέον θεατές, 18 βραβεία από 9 συμμετοχές σε πανελλήνια φεστιβάλ, 94 ηθοποιοί στο σανίδι, 132 συντελεστές που δημιούργησαν , 416 παραστάσεις και συνεχίζουν.

Eίναι ο μέχρι τώρα απολογισμός των «Υποκριτών» που αυτή την περίοδο «ξαναχτυπούν» με το απολαυστικό ψυχολογικό θρίλερ του Στράτου Ναλμπαντίδη «Εύχομαι να πεθάνεις» το οποίο απέσπασε το 3ο βραβείο καλύτερου θεατρικού σεναρίου από την Πανελλήνια Ένωση Συγγραφέων.

Το πρώτο τριήμερο παραστάσεων ολοκληρώθηκε και μα «ανάσα» μας χωρίζει από το δεύτερο.

Στη σκηνή συνυπάρχουν παλιοί και νέοι, άλλοι με πολύ μεγάλη εμπειρία σε θεατρικές παραστάσεις κι άλλοι που κάνουν το πρώτο κυριολεκτικά ή από τα πρώτα τους βήματα σε αυτό τον «κόσμο» του θεάτρου, ο οποίος είναι απαιτητικός και μαγικός. Είτε πρόκειται για ερασιτεχνικές είτε για αμιγώς επαγγελματικές ομάδες.

Με αφορμή τη νέα παραγωγή μιλούν στο thebest.gr ο Γιάννης Καραγιάννης o oποίος συμμετέχει πρώτη φορά στην ομάδα και ο τραγουδιστής Γιώργος Παράμερος που μετά από καιρό επιστρέφει με ρόλο.

Στην περίπτωση του Γιάννη Καραγιάννη όλα ξεκίνησαν τυχαία.

«Είναι αλήθεια ότι ήταν κάτι απρόσμενο που ξεκίνησε σαν αστείο αρχικά! Σε μια πρόβα που είχαμε με τους Υποκριτές για το Your Face Sounds Familiar, μου πρότειναν τα παιδιά να παίξω ένα μικρό ρόλο γιατί θεώρησαν ότι μου ταίριαζε σαν χαρακτήρας εμφανισιακά. Τι λέτε βρε παιδιά τους λέω εγώ έχω παίξει μια φορά μόνο και αυτό ήταν κωμωδία Αριστοφάνη, τι σχέση έχω εγώ με τέτοιο ρόλο και μάλιστα σε ψυχολογικό θρίλερ. Τελικά με αγκάλιασαν στην ομάδα και πιστεύω πως αποδείχτηκε ότι είχαν απόλυτο δίκιο, ελπίζω να νιώθουν και αυτοί το ίδιο» περιγράφει.

Και προσθέτει: «Πραγματικά είναι μια απίστευτη εμπειρία να παίζεις στο θέατρο, πόσο μάλλον με μια τέτοια ομάδα και μάλιστα με όλα αυτά τα παιδιά, που θυσιάζουν πολλές φορές τις οικογένειές του, τις δουλειές τους τον προσωπικό τους χρόνο και να υπομένουν για να κάνουν τόσο τέλεια αυτό που τόσο αγαπούν. Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία αναδεικνύεται το ήθος και η ποιότητα των ανθρώπων που συνεργάζονται, παραβλέποντας το εγώ τους και τις δυσκολίες για έναν κοινό σκοπό, την αγάπη για την τέχνη»

H μεγαλύτερη δυσκολία- πρόκληση και η μεγαλύτερη χαρά από τη μέχρι τώρα διαδρομή ποια είναι;

«Το πιο δύσκολο πιστεύω ήταν να ξεπεράσω τον εαυτό μου παίζοντας κάποιον που απέχει πολύ από τον πραγματικό μου χαρακτήρα, και μέσα από τον Mason να βγάλω εντελώς διαφορετικές συμπεριφορές, με τον κάθε έναν χαρακτήρα ξεχωριστά που αλληλεπιδρώ στο έργο. Η μεγαλύτερη χαρά είναι να νιώθεις ανθρώπους που δεν ήξερες ποτέΜ να σε στηρίζουν, να είναι τόσο κοντά σου και να αλληλεπιδρούν μαζί σου λες και πραγματικά σε καταλαβαίνουν και σε γνωρίζουν χρόνια. Εδώ θα ήθελα να αναφερθώ και στον Μίλτο Παπλά, τον οποίο ήξερα πολύ λίγο, παρότι είχα δει αρκετές δουλειές του και με εξέπληξε ο τρόπος που σκηνοθετεί και καταφέρνει με ένα μαγικό τρόπο, να βγάζει μέσα από την ψυχή του καθενός τον καλύτερο υποκριτικό του εαυτό»

Από την άλλη μεριά ο Γιώργος Παράμερος ξέρει από σκηνή, όχι μόνο των «Υποκριτών», αφού ως γνωστόν,έχει τη δική του μακρά διαδρομή στη μουσική και το τραγούδι.

Εξάλλου αυτές οι δύο πλευρές του συναντώνται μιας και έχει γράψει τραγούδια για τις παραστάσεις της ομάδας, αλλά και τον «ύμνο» της.

Στο «Εύχομαι να πεθάνεις» κρατά τον ρόλο του James Rowden και επιστρέφει στην ομάδα μετά από καιρό, λόγω των επαγγελματικών του υποχρεώσεων στο τραγούδι.

«Αυτή η παράσταση είναι μια εξαιρετική παραγωγή στην οποία υποδύομαι τον ιδιοκτήτη μιας έπαυλης. Είναι ένας ρόλος πολύ σημαντικός για να μπορέσεις να τον υποστηρίξεις και να τον παρουσιάσεις. Έχει τις δυσκολίες του, όμως τον υποδύομαι με πολύ μεγάλη αγάπη και πιστεύω ότι έχω μπει πολύ βαθιά στο ρόλο».

Στο παρελθόν ο Γιώργος Παράμερος είχε ενταχθεί σε άλλη θεατρική ομάδα. Η «περιπέτειά» του με τους «Υποκριτές» ξεκίνησε όταν μίλησε με τον ιδρυτή τους και σκηνοθέτη Μίλτο Παπλά, με τον οποίο γνωρίζονται πάρα πολλά χρόνια.

«Μπήκα σε αυτή την ομάδα και την αγάπησα γιατί έχει εξαιρετικούς συνεργάτες. Είναι πολύ σημαντική για μένα, καθώς όσες φορές ανεβάζουμε παραστάσεις, νιώθουμε πολύ όμορφα και αυτό το θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό».

«Ανεβαίνεις στη σκηνή ως τραγουδιστής αλλά και ως ηθοποιός, τι απαιτεί ο ένας ρόλος και τι ο άλλος;»

«Έχει κάποια σχέση ο τραγουδιστής με τον ηθοποιό, γιατί και οι δύο έχουν εκφραστικότητα, συναίσθημα και αγάπη για αυτό που κάνουν. Δεν είναι μακριά το ένα από το άλλο, γι΄αυτό και τα συνδύασα. Εξάλλου ανεβαίνει πολύ και η ψυχολογία σου και σε βοηθά πολύ στη ζωή σου και μπορούν να σου διαμορφώσουν και τον ίδιο σου τον χαρακτήρα».

Υπόθεση έργου:

Χειμώνας του 1954 στην Αγγλική επαρχία.

Σε μια μικρή πόλη λίγο έξω από το Λονδίνο, στην έπαυλη του πλούσιου γαιοκτήμονα James Rowden, όλα είναι έτοιμα για τους αρραβώνες της μικρής κόρης της οικογένειας, Patricia με τον νεαρό εκπαιδευτή αλόγων, Mason Holeman.

Η δεύτερη σύζυγος του Rowden, Margaret με τη βοήθεια της οικονόμου Ethel, έχουν φροντίσει να είναι όλα στην εντέλεια.

Όλα, εκτός από την παρουσία της μεγάλης κόρης, Sandy που η ψυχολογική της αστάθεια φοβούνται πως θα αναστατώσει τη γιορτή. Οι καλεσμένοι λίγοι και εκλεκτοί.

Ανάμεσα τους, η φίλη της Patricia, Eliza Dolliver, ο συνταγματάρχης Henry Walker, ο γείτονας, νεαρός αξιωματικός του ναυτικού, Albert Kempster και φυσικά ο αγαπημένος φίλος του ιδιοκτήτη, επιθεωρητής Edward Bloodworth που ευελπιστεί να είναι αυτό το σαββατοκύριακο, μια έκτακτη ευκαιρία για χαλάρωση και ξεκούραση από τις αστυνομικές υποθέσεις του.

Εκείνο το παγωμένο βράδυ όμως, τίποτα δεν προετοίμασε τους παρευρισκόμενους για αυτό που θα ακολουθούσε.

Ένας πυροβολισμός ήρθε να διαταράξει την ησυχία της νύχτας και όλα άλλαξαν.

Ποιος το φανταζόταν πως ένας από αυτούς, σε αυτή τη βραδιά χαράς, θα κείτονταν νεκρός;

Παίζουν με σειρά εμφάνισης:

Μαρία Κοκολάκη

Γιώργος Παράμερος

Θέμιδα Ιωάννου

Αρχοντία Πέτσα

Ιωάννης Καραγιάννης

Έρη Ράφτη

Ιωάννης Μεσσήνης

Αλέξανδρος Μπίστας