Η παράσταση "Το Μπορντέλο της Μαντάμ Ρόζας" έρχεται στο θέατρο act - Μιλήσαμε με την πρωταγωνίστρια

Η παράσταση "Το Μπορντέλο της Μαντάμ Ρόζας" έρχεται την Παρασκευή στην Πάτρα και στο θέατρο act, στις 21.15.

Μετά θα συνεχιστεί από 17 Ιανουαρίου 2024 μέχρι τέλος Φεβρουαρίου στην Αθήνα στο θέατρο «Αλκμήνη» και θα κάνει και κάποιες παραστασεις σε επιλεγμένες πόλεις της Ελλάδας.

Είχαμε την χαρά να μιλήσουμε για την παράσταση, με την πρωταγωνίστρια Δανάη Καλοπητά:

Δαναη, πως νιώθεις που το Μπορντελο της Μαντάμ Ρόζας  έρχεται και πάλι στην Πάτρα στο θεατροact;

Νιώθω μεγάλη τιμή και ευγνωμοσύνη που το κοινό της Πάτρας αγάπησε τη Ρόζα και θα επιστρέψουμε για δεύτερη φορά στο υπέροχο θέατρο act. Για μένα είναι σημαντικό η ιστορία της Ρόζας να ακουστεί σε όσους περισσότερους ανθρώπους είναι δυνατόν. Τα χειροκροτήματα του κοινού της Πάτρας, την πρώτη φορά που παρουσιάστηκε το έργο μας στο θέατρο act, ήταν εκείνα που αποδεικνύουν την ευαισθησία, την ενσυναίσθηση και την αποδοχή του κοινού, σε μια  κατηγορία ανθρώπων που οι περισσότεροι από εμας τοποθετούμε στο περιθώριο. Το γεγονός αυτό εμένα με συγκινεί και με κάνει να προσπαθήσω να δώσω με ακόμα μεγαλύτερο πάθος, σάρκα και οστά σε αυτόν το ρόλο.

Πόσο δύσκολη ήταν η προσέγγιση του ρόλου της Ρόζας;

Για μένα ο ρόλος της Ρόζας είναι ρόλος ζωής. Είμαι πραγματικά τυχερή που ο κύριος Αλέξανδρος Λιακόπουλος μου εμπιστεύτηκε στα πρώτα μου θεατρικά βήματα έναν τόσο σπουδαίο ρόλο. Έγινε φως σε σκοτάδια μου τόσο θεατρικά όσο και προσωπικά. Διαβάζοντας το κείμενο τα ερωτηματικά που μου γεννήθηκαν ήταν πολλά και διάφορα. Τα συναισθήματα, οι σκέψεις, οι εικόνες. Είμαι μια ηθοποιός που έχει ανάγκη να καταλάβει και να αισθανθεί τον κάθε ρόλο, να γίνει ένα με αυτόν. Μέσα από πολύ αναζήτηση, βλέποντας ταινίες, συνεντεύξεις, κάνοντας συζητήσεις, γυρνώντας σε δρόμους που κυκλοφορούν πόρνες και παρατηρώντας τες, προσπάθησα να έρθω όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτόν τον κόσμο. Προσπάθησα να καταλάβω τον τρόπο που σκέφτονται, την ψυχολογία τους και θα μοιραστώ μια σκέψη που μου γεννήθηκε μέσα απ’την ανάλυση αυτού του ρόλου, «πόσες φορές έχουμε πληρωθεί για τα γούστα άλλων;».
Θα αφήσω αυτήν την ερώτηση να την απαντήσει ο καθένας από εμάς για τον εαυτό του, έπειτα να πάρουμε  τα κλειδιά απτό «Μπορντελο της Μαντάμ Ρόζας», να το ανοίξουμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που οι περισσότεροι από εμάς ονομάζουμε «περιθώριο» είναι αυτό που έχει τις περισσότερες ομοιότητες με τον εαυτό μας, απλά δεν αντέχουμε να δούμε. Αν το αποδεχόμασταν, αν «κόβαμε δάχτυλα», αν δίναμε ευκαιρίες στο ανοικείο, θα ήταν σίγουρα όλα τελείως διαφορετικά, γιατί ίσως αποδεχόμασταν και αγκαλιάζαμε παραπάνω τους εαυτούς μας.  Εγώ σίγουρα με αυτόν το ρόλο, αγκάλιασα και αγάπησα λίγο παραπάνω τον εαυτό μου.

Ο Κόσμος της πορνείας και του πληρωμένου έρωτα είναι γοητευτικός ή αποκρουστικός;

Σε καμία περίπτωση ο κόσμος της πορνείας δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αποκρουστικός. Απ’την άλλη το γοητευτικός είναι από πιο πρίσμα θα το δεις. Πάντα το παράνομο, το κρυφό, το απαγορευμένο έχει μια γοητεία για τους ανθρώπους που είναι έξω από αυτόν. Για τους ανθρώπους που εργάζονται στην πορνεία σίγουρα είναι ένα συνοθύλευμα συναισθημάτων και πραγμάτων. Για μένα μια λέξη μου έρχεται στο μυαλό, «αποδοχή» στο ξένο, γιατί αυτό είναι που μας θέτει να βρίσκουμε τη γοητεία στη ζωή και να ξεχνάμε λέξεις όπως «αποκρουστικότητα» για καθετί που τοποθετούμε μακριά μας από φόβο.

Πως προσέγγισε το θέμα η μεγάλη θεατρίνα Σπεράντζα Βρανά στο βιβλίο της;

Η Σπεράντζα Βρανά προσπάθησε μέσα από το βιβλίο της να κάνει τρισδιάστατο έναν κόσμο, τον όποιο οι περισσότεροι από εμάς έχουμε στο μυαλό ως «σχήμα» ή αν θέλετε ακόμα χειρότερα και ως μια «καρικατούρα».
Εστιάζοντας συγγραφικά σε διαφορετικές πτυχές της καθημερινής ζωής των χαρακτήρων, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα κόσμο πέρα από τα κόκκινα φώτα και τα σατέν σεντόνια. Δίνει σάρκα και οστά στους χαρακτήρες αδιαφορώντας για το αν ταΐζει  το στερεότυπο που επικρατεί. Με λίγα λόγια αντιμετωπίζει με ανθρωπιά, ανθρώπους. Ναι μπορεί να μιλάμε για ήρωες ενός βιβλίου όμως υπάρχει μια πραγματικότητα στην οποία στηρίζεται βαθιά αυτό το κείμενο .
Λέει πολλές ιστορίες που όμως συνδέονται συνθέτοντας τες, με αλήθεια, ευαισθησία και χωρίς κριτική.

Μια ευχη για τη νέα χρόνια.

Για τη νέα χρονιά εύχομαι υγεία τόσο ψυχική όσο και σωματική. Βασικό συστατικό της επιτυχίας είναι η αγάπη. Ενσυναίσθηση, γαλήνη, ψυχραιμία και βουτιές μέσα μας για καλύτερα μελλοντικά ταξίδια.

Μια ευχή για το θεατρο.

Για το θέατρο εύχομαι να ανθίζει ξανά και ξανά. Να προσφέρει, να ανοίγει μάτια, να συνεχίσει να κάνει ένα τους ανθρώπους που μπορεί να μην ανταλλάζαν κουβέντα εκτός της θεατρικής αίθουσας, να συνεχίσει να δίνει στην κοινωνία την αλήθεια που της λείπει.

Μια ευχή για σένα.

Ψυχική και σωματική υγεία εύχομαι σίγουρα.  Ηρεμία, αγάπη, θέατρο. Αγκαλιές και χαμόγελα.
(Ίσως η ερώτηση που με δυσκόλεψε Περισσότερο) αστειεύομαι.