Back to Top
#TAGS ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ Αιγιάλεια Νάσος Νασόπουλος Ρούλα Πισπιρίγκου Βασιλιάς Κάρολος της Αγγλίας Κέιτ Μίντλετον
Αγγελίες
Μην ψάχνεις, βρες στο
THE BEST

ΘΕΑΤΡΟ

/

Οι εικόνες της Πάτρας, χαραγμένες στο μυαλό του «Ορέστη», Δημήτρη Γκοτσόπουλου- Η συνέντευξη στο thebest.gr

Οι εικόνες της Πάτρας, χαραγμένες στο μυ...
Τσίχλα Κωνσταντίνα
[email protected] , Facebook Page

Όσα μοιράστηκε λίγο πριν ανέβει στη σκηνή

Στην γενέτειρα του, την Πάτρα, επιστρέφει ο ηθοποιός Δημήτρης Γκοτσόπουλος που το φετινό καλοκαίρι κάνει περιοδεία ως Ορέστης με την «Ηλέκτρα» του Ευριπίδη.

Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Θερινού Δημοτικού Θεάτρου του Δήμου Πατρέων, την Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου, μίλησε στο thebest.gr, μοιράστηκε αναμνήσεις από τα χρόνια που ζούσε στην πόλη, για το «μικρόβιο» του θεάτρου, για την παράσταση και πολλά άλλα.

Λάτρευα το Δασύλλιο και ακόμα παίρνω τη μηχανή και πηγαίνω να χαζέψω το ηλιοβασίλεμα

Ξεκίνησες από την Πάτρα, Πόσο μακρινή μπορεί να σου φαίνεται η εποχή που ζούσες στην πόλη, σε αυτά τα μέρη;

Καθόλου. Γεννήθηκα στην Πάτρα, πήγα σχολείο στην Πάτρα, ασχέτως αν τα Σαββατοκύριακα πήγαινα στο Μοίραλι. Η πρώτη μου παράσταση και ο πρώτος μου πρωταγωνιστικός ρόλος, ο Χάνσελ, ήταν στην Πάτρα, στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. της. Θυμάμαι την Πάτρα, το θέατρο της και την καλλιτεχνική της ατμόσφαιρα με αγάπη. Η πόλη έχει ιστορία στην τέχνη εδώ και πολλά χρόνια

Υπάρχουν αναμνήσεις, μυρωδιές και συνήθειες που θα μπορούσες να μοιραστείς;

Μέχρι τα 18 μου δεν έχω πολλές αναμνήσεις γιατί δεν ήμουν το παιδί που θα έβγαινε και θα κυκλοφορούσε. Πήγαινα στο σχολείο, διάβαζα και μετά προπονήσεις. Δεν πήγαινα για καφέ, δεν ήξερα τι είναι το freddo cappuccino που έπιναν οι συμμαθητές μου ούτε πήγαινα να χορέψω σε club. Αυτά έγιναν αργότερα, όταν τελείωσα το σχολείο.

Οι πιο χαρακτηριστικές μυρωδιές που έχουν χαραχθεί στη μνήμη μου είναι έξω από το Παμπελοποννησιακό στάδιο, το κολυμβητήριο, το ΣΕΓΑΣ. Λάτρευα το Δασύλλιο και ακόμα παίρνω τη μηχανή και πηγαίνω να χαζέψω το ηλιοβασίλεμα. Θεωρώ ότι αυτό της Πάτρας είναι από τα πιο όμορφα που έχω δει σε όλη τη χώρα. Στις αναμνήσεις μου υπάρχει και η Γεροκωστοπούλου, σε κάποια καφετέρια της δούλεψα για πρώτη φορά ως σερβιτόρος. Δεν ήμουν ποτέ όμως παιδί της πόλης, ήμουν πιο πολύ τού γύρω από την πόλη.

Το το «μικρόβιο» του θεάτρου βγήκε στην επιφάνεια όταν είδα στα 23 μου χρόνια το «θάνατο του εμποράκου» με τον Θύμιο Καρακατσάνη στο Ρωμαϊκό Ωδείο

Άρα η μετάβαση στην Αθήνα είχε δυσκολίες;

Ήταν δύσκολη. Σε μία δραματική σχολή τα παιδιά είναι πιο υποψιασμένα σε σχέση με το τι σημαίνει θέατρο, έχουν διαβάσει Τσέχωβ, Ίψεν, Στρίντμπεργκ, Εγώ είχα απλώς διαβάσει ένα απλό κείμενο για να δώσω εξετάσεις σε μία δραματική σχολή και να περάσω. Τον πρώτο χρόνο λοιπόν δυσκολεύτηκα προκειμένου να καλύψω ένα κενό που δεν ήταν και απαραίτητο, όμως ήταν μία παιδεία που δεν είχα υποψιαστεί ότι θα έπρεπε να έχω. Είχα μία έφεση στις θεωρητικές επιστήμες και τη λογοτεχνία όμως δεν είχα το καλλιτεχνικό background της τέχνης του θεάτρου, γιατί μιλάω για θεατρικά κείμενα.

Δυσκολεύτηκα λοιπόν στο να πιάσω ένα ρυθμό και ταχύτητα που απαιτούσε μία από τις καλύτερες δραματικές σχολές που είχα την τύχη να φοιτήσω. Μου άρεσε να διαβάζω δοκίμια, φιλοσοφικά κείμενα, κείμενα θεολογικής φύσεως αλλά όχι θεατρικά έργα. Εκεί χρειάστηκε να καλύψω μεγάλο κενό.  Κατά τ΄ άλλα η φύση είναι ποίηση, για να μην πω ότι είναι ύψιστη ποίηση η φύση, άρα αν είσαι κοντά στη φύση, είσαι κοντά  στην ποίηση.

Την απόφαση να ασχοληθείς με το θέατρο πότε την πήρες;

Θεωρώ πώς το «μικρόβιο» υπήρχε πάντα μέσα μου, όταν έκανα μιμήσεις στο σχολείο, όταν τραγουδούσα ή ότι μου έδιναν να διαβάσω τα ποιήματα στις γιορτές, δεν το είχα καταλάβει όμως. Το είχα μέσα μου από τότε που είδα  το πρώτο κινούμενο σχέδιο στη ζωή μου, όταν ήμουν 3-4 χρόνων, ήταν ένα πλασματάκι που κινούταν γύρω από τον εαυτό του και μεταμορφωνόταν σαν το τζίνι του Αλαντίν σε ό,τι πλάσμα ήθελε.

Βγήκε στην επιφάνεια όταν είδα μία παράσταση στα 23 μου χρόνια. Είδα το «θάνατο του εμποράκου» με τον Θύμιο Καρακατσάνη στο Ρωμαϊκό Ωδείο και είπα ότι αυτό θέλω να κάνω. Κατάλαβα ότι θέλω να κάνω κάτι στη ζωή μου που θα περιλαμβάνει την ποίηση, το τραγούδι. Ήθελα να προσφέρω αυτή τη συγκίνηση που χάρισε και σε εμένα αυτή η παράσταση.

Νομίζω ότι η σχέση με το θείο μάς απασχολεί όλους, όμως εμένα έτυχε να με απασχολεί από πολύ μικρή ηλικία

Κάποτε ήθελες να γίνεις θεολόγος…

Ναι. Δεν ήξερα τότε ότι είναι ασυνήθιστο ένα παιδί να λέει πως θέλει να γίνει θεολόγος. Το κατάλαβα όταν το διάβασε η καθηγήτρια μου στην Ά Γυμνασίου μία έκθεση. Ήμουν και πρόεδρος της τάξης και οι συμμαθητές μου έβαλαν τα γέλια, τους φάνηκε πάρα πολύ αστείο ότι εγώ ήθελα να γίνω θεολόγος. Το ότι ήθελα να γίνω δε σημαίνει ότι ήμουν ένα ήσυχο παιδί. ‘Ήμουν ένα παιδί πολύ ζωηρό οπότε στο άκουσμα δημιουργήθηκε ένα πανικός στην τάξη,

Νομίζω ότι η σχέση με το θείο μάς απασχολεί όλους, όμως εμένα έτυχε να με απασχολεί από πολύ μικρή ηλικία. Άλλωστε ένα παιδί που ζει στο χωριό θα έρθει σε επαφή πιο γρήγορα με την ιδέα του θανάτου, νωρίτερα απ’ ό,τι ένα παιδί της πόλης. Θα περπατήσει στο δρόμο και θα δει ένα νεκρό πουλάκι, θα δει να σφάζουν ένα κατσικάκι γιατί είναι Λαμπρή.

Το πώς πασχίζεις να κρατήσεις το ύψος και το βάθος σε μία τέτοια παράσταση είναι από τα μεγαλύτερα μαθήματα που έχω πάρει

Στην Πάτρα επιστρέφεις ως Ορέστης. Πώς είναι αυτή η συνάντηση;

Ο Ορέστης είναι ο ήρωας αρχαίας τραγωδίας  που έχει τα πρώτα ηθικά διλλήματα. Έχει τα πρώτα «αν». Έχουμε τις αρχές του πρώτου ψυχολογικού ήρωα και θεάτρου φεύγοντας από το ποιητικό θέατρο που είχαμε μέχρι τότε. Με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη μας, του Γιώργου Λύρα ο οποίος ήταν πολύ βοηθητικός, κάναμε μία πολύ ωραία ανάγνωση του κειμένου.

Ήταν πολύ βοηθητικό ώστε να μπορέσω να καταλάβω το νήμα και από πού θα το πιάσω. Ο Ορέστης είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την Ηλέκτρα. Έχει το μέγεθός του αλλά και ένα βάθος, «υπόγεια ρεύματα» που δεν το έχουν οι άλλοι ήρωες της τραγωδίας. Μετά από τόσες παραστάσεις που έχουμε δώσει, ανακαλύπτω ακόμα τον ήρωα, τον Ευριπίδη και το έργο του. Ανακαλύπτω και εμένα. Η επαφή με το αρχαίο δράμα είναι μία σπουδή που δεν τελειώνει ποτέ.

Τελειώνουν οι παραστάσεις και το πρωί μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ τι λειτούργησε και τι όχι. Ακόμα και το θέατρο στο οποίο παίζουμε κάθε φορά, κάνει τη διαφορά. Όταν κάνεις μία παράσταση σε όλη την Ελλάδα, κάθε θέατρο που θα φιλοξενήσει την παράταση, έχει μία ταυτότητα. Μπορεί να υπάρχει ένα δέντρο πάνω στη σκηνή, να υπάρχει ένα καμπαναριό, μπορεί ο κόσμος να είναι πιο εξωστρεφής ή εσωστρεφής. Μπορεί να είναι αρχές καλοκαιριού και ο ήχος των τζιτζικιών να είναι έντονος. Όλα αυτά καλείσαι μέσα στο ποιητικό λόγο που είναι από τη φύση του δύσκολος, να τα ενσωματώσεις, να μη τα αγνοήσεις, να είναι και αυτά μέρος της παράστασης. Αυτό είναι το πιο δύσκολο που ανακάλυψα σε αυτό το είδος του θεάτρου. Μπορεί οτιδήποτε να τινάξει την παράσταση στον αέρα. Το πώς πασχίζεις να κρατήσεις το ύψος και το βάθος σε μία τέτοια παράσταση είναι από τα μεγαλύτερα μαθήματα  που έχω πάρει.

Από εκεί και πέρα, για μένα υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ της λέξης «μοναξιά» και της λέξης «ερημιά». Ο Ορέστης είναι ένας έρημος άνθρωπος, όχι μόνος ή μοναχικός άνθρωπος. Η μοναξιά αντέχεται. Το να νιώθεις όμως έρημος και απόκληρος μέσα σε ένα κόσμο είναι κάτι που με συγκινεί πολύ. Και αναγκάζεται αυτή σου η ερημιά που κουβαλάς να αλληλοτροφοδοτείται από τη σχέση σου με το θείο, με το Θεό. Αυτό με συγκινεί ακόμα περισσότερο. Το πώς ο άνθρωπος αμφισβητεί και συνδιαλέγεται με το Θεό ή με ό,τι πιστεύει ότι είναι Θεός, είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό για εμένα.  Το τι είναι άνθρωπος, το τι είναι θεός και τι υπάρχει ανάμεσα τους είναι ένα ερώτημα που τίθεται.

Ο κόσμος ζητάει να δει την αλήθεια σου. Επιτυχία είναι η σχέση που έχεις με τον κόσμο, η προσωπική σχέση εμπιστοσύνης...

Στο επίκεντρο του έργου υπάρχει και η έννοια της δικαιοσύνης. Υπάρχει στις μέρες μας;

Αν πεις ότι έχεις κατακτήσει κάτι, έχει τελειώσει. Υπάρχει μία προσπάθεια και ένας αγώνας για να πιάσουμε την έννοια του δικαίου, ένα αγώνας προς την δικαιοσύνη,  και πρέπει να υπάρχει. Χρειάζονται πράξεις, χρειάζονται σκέψεις, αφύπνιση, όχι οχλαγωγία.

Ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία επιλέγεις τις δουλειές σου;

Ο ανθρώπινος παράγοντας παίζει ρόλο. Δε σημαίνει ότι οι συνεργάτες είναι φίλοι μου, όμως πρέπει να ξέρω ότι είναι σωστοί. Φυσικά υπάρχει και το καλλιτεχνικό κίνητρο.

Υπάρχει κάτι που σε αγχώνει στο κομμάτι των επιλογών;

Φέτος δεν θα κάνω τηλεόραση και τα «όχι» που είπα ήταν πολύ συνειδητά. Δεν με άγχωσαν. Έχω βάλει κάποια προσωπικά κριτήρια, οι επιλογές που είχα δεν τα πληρούσαν και είπα ότι δεν θα κάνω τηλεόραση. Αποφάσισα να επικεντρωθώ στο θέατρο φέτος και δεν με αγχώνει αυτό γιατί είναι κάτι που μου το είπε το ένστικτό μου.

Μπαίνεις στο άγχος του «κυνηγιού της επιτυχίας»;

Δεν έγιναν ηθοποιός γι΄ αυτό το λόγο. Είναι ωραίο να συμβαίνει αλλά δεν είναι αυτοσκοπός μου. Έχω άλλωστε τη ψευδαίσθησή ότι όσο κυνηγάς την επιτυχία, εκείνη απομακρύνεται. Αν την κυνηγάς δημιουργείται ένας άγχος που δεν σε αφήνει ελεύθερο. Ο κόσμος ζητάει να δει την αλήθεια σου. Επιτυχία είναι η σχέση που έχεις με τον κόσμο, η προσωπική σχέση εμπιστοσύνης. Να ξέρει ο θεατής ότι ανεβαίνοντας στη σκηνή, έχεις κάτι να του πεις, μία αλήθεια, ότι η δουλειά σου, αυτό που θα προυσιάσεις, είναι σαν ένα πανέμορφο τοπίο που τους αγγίζει όλους γιατί είναι αληθινό.

Διαβάστε περισσότερα στο sportin.gr

Θερινό Δημοτικό Θέατρο Δήμου Πατρέων

«Ηλέκτρα»

του Ευριπίδη

Όταν η Ηλέκτρα παρουσιάζεται το 413 π.Χ. η Αθήνα είναι κλονισμένη από τον μακρόχρονο Πόλεμο· σε λίγους μήνες θα έρθει και η οδυνηρή και ταπεινωτική ήττα στη Σικελική Εκστρατεία. Η Ηλέκτρα του Ευριπίδη, πρόδρομος των μεγάλων κειμένων του ελισαβετιανού θεάτρου και απαρχή του ψυχολογικού θεάτρου, βρίσκεται σε ένα επισφαλές σημείο σύγκλισης: εκεί που θεοί και άνθρωποι πρέπει να αναθεωρήσουν τον κόσμο τους σε μια εποχή αμφιβολίας και απομυθοποίησης.

Η Ηλέκτρα ζει στο περιθώριο της πόλης και της ζωής, σε έναν ταπεινωτικό γάμο που της επέβαλαν. Ο Ορέστης, επικηρυγμένος από το Παλάτι, έρχεται για να εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα του και τα δεινά του ίδιου και της αδελφής του, οδηγημένος από τον χρησμό του Απόλλωνα. Τα δύο αδέλφια βάζουν σε εφαρμογή το σχέδιό τους για να αποκαταστήσουν την τάξη και να αποδώσουν, όπως πιστεύουν, δικαιοσύνη. Η σκοτεινή προσμονή της εκδίκησης και το χρέος που οδηγεί στη μητροκτονία θα γεννήσουν τη φρίκη και όχι τη λύτρωση. Για πρώτη φορά στον Ευριπίδη, ο φόνος διερευνάται σε σχέση με τις ψυχολογικές του συνέπειες. Η αναμέτρηση με το παράδοξο της ύπαρξης, τα θυελλώδη συναισθήματα, η ανατομία του ψυχισμού των ηρώων και τα καίρια και διαχρονικά διλήμματα καθιστούν την Ηλέκτρα έργο μοναδικά ανατρεπτικό και σύγχρονο.

 

Η ταυτότητα της παράστασης

Μετάφραση: Στρατής Πασχάλης

Σκηνοθεσία: Γιώργος Λύρας

Δραματουργική συνεργασία: Ειρήνη Μουντράκη

Σκηνικά - Κοστούμια: Απόλλων Παπαθεοχάρης

Κίνηση: Θανάσης Ακοκκαλίδης

Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου

Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Αναστασία Πανοπούλου

Οργάνωση παραγωγής: Ντόρα Βαλσαμάκη

φωτογραφίες παράστασης: Νίκος Ζήκος

Trailer παράστασης: Άλεξ Κωνσταντινίδης

Poster artwork: Θοδωρής Λαλάγκας

SocialmediaΔιαφήμιση: Renegademedia ΒασίληςΖαρκαδούλας

Πρωταγωνιστούν: (με σειρά εμφάνισης)

 Γεωργός: Γιώργος Δεπάστας

Ηλέκτρα: Μαρία Κίτσου

Ορέστης: Δημήτρης Γκοτσόπουλος

Πυλάδης: Σπύρος Κυριαζόπουλος

Γέροντας: Γιώργος Κωνσταντίνου

Άγγελος: Νίκος Λεκάκης

Κλυταιμνήστρα: Ιώαννα Μαυρέα

Διόσκουροι: Ιάσονας Παπαματθαίου - Αντώνης Σταμόπουλος

 Χορός:  (αλφαβητικά)

Φανή Αποστολίδου

Κορίνα Θεοδωρίδου

Πίνα Κούλογλου

Άννα Κωνσταντίνου

Γωγώ Παπαϊωάννου

Βάσια Χρήστου

 Παραγωγή : Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη

Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά

Έναρξη παραστάσεων: 21:00

Τιμές εισιτηρίων

Γενική είσοδος : 20 €

Φοιτητικό-Παιδικό-ΑμΕΑ-Ανέργων :  15  €

Προπώληση εισιτηρίων: Θέατρο ΑΠΟΛΛΩΝ – Βιβλιοπωλεία : DISCOVER & ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ & ΤΑΜΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟΥ & VIVA.GR

https://www.viva.gr/tickets/theater/ilektra-tou-eyripidi/

 

Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr

Culture