Ο Ωρολογοποιός : Μέρος Έβδομο

Κάθε Κυριακή, το thebest.gr φιλοξενεί σε συνέχειες τη νουβeλα του Στάθη Θ. Πολίτη, «Ο Ωρολογοποιός».

Διαβάστε εδώ το Έκτο Μέρος

_

#13

«Είστε κυκλωμένοι από παντού. Πετάξτε τα όπλα σας έξω από την σπηλιά και βγείτε με τα χέρια σηκωμένα.»

Η φωνή από την καταραμένη ντουντούκα δεν τους άφηνε πολλά περιθώρια αντίδρασης.

Κι όμως. Δεν ήταν μια συνηθισμένη φωνή αυτή που τρυπούσε τα τύμπανά του. Δεν του προκαλούσε τη γνώριμη σιχασιά που είχε νοιώσει άλλες φορές.

Ήταν μια φωνή οικεία, είχε μια περίεργη γλυκάδα.

Ήταν η φωνή του Ηλία.

Ο Ηλίας ήταν και αυτός παιδί πολύτεκνης οικογένειας. Ο πατέρας του, ο Βασίλης Γερακάρης, ήταν κατά βάση κτηνοτρόφος, αλλά στην πραγματικότητα αποτελούσε τον άνθρωπο για όλες τις δουλειές στο χωριό, κανονικός πολυτεχνίτης –μαζί με τον πατέρα του Αητού.

Ήταν παιδικοί φίλοι και μαζί είχαν στήσει μια άτυπη συνεργασία για να προσθέτουν κάτι παραπάνω στο εισόδημά τους –τόσα στόματα είχαν να θρέψουν.

Σχεδόν σε όλα, τα χνώτα τους ταίριαζαν απόλυτα. Ένα θέμα μπορούσε μόνο να τους διχάσει –"τα ρημάδια τα πολιτικά" όπως έλεγε χαρακτηριστικά η μάνα του Ηλία.

Όλη η οικογένεια του Ηλία από πάππου προς πάππου ήταν με τη βασιλική παράταξη. Ο ίδιος, παρά το ότι είχε γεννηθεί σε χρόνια δύσκολα στην επαρχία, αγαπούσε από μικρό παιδί τα γράμματα. Και παρά το ότι ο πατέρας του και οι οικογενειακές υποχρεώσεις –τα ζώα ποιος θα τα αβγατίσει;- δεν του επέτρεψαν να σπουδάσει, εκμεταλλευόταν κάθε ευκαιρία που έβρισκε μπροστά του για να διαβάσει. Στο χωριό γελούσανε μαζί του, "μέχρι και τα πρόβατα, με ένα βιβλίο στο χέρι τα φυλάει" λέγανε, αλλά τον Ηλία δεν τον πείραζε. Άλλωστε, δεν ήταν και ψέμα.

Θερμός συμπαραστάτης και υποκινητής αυτής της τάσης του προς το διάβασμα ήταν ο θείος του ο Κωνσταντίνος, ο μεγαλύτερος αδερφός του πατέρα του.

Ο Κωνσταντίνος Γερακάρης ήταν δικηγόρος, από τους μεγαλύτερους στην επαρχιακή πρωτεύουσα και για πολλά χρόνια εκλεγμένος βουλευτής με το Λαϊκό Κόμμα. Άνθρωπος με ευρεία μόρφωση -περηφανευόταν πως είχε τη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη στην πόλη-, ήταν από τα γεννοφάσκια του φανατικός βασιλικός, ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση. Μέγας θαυμαστής του Ίωνα Δραγούμη, θεωρούσε πως το μεγαλύτερο επίτευγμα της πολιτικής του καριέρας ήταν η σχέση εμπιστοσύνης που είχε χτίσει με τον δολοφονημένο κατά τον Εθνικό Διχασμό πολιτικό.

Έτσι, το προσφιλές κρησφύγετο του Ηλία από τα παιδικά του χρόνια, ήταν η βιβλιοθήκη στο αρχοντικό του θείου Κωνσταντίνου στην πρωτεύουσα. Ιδιαίτερα τα δύσκολα χρόνια του πολέμου και της Κατοχής που συνέπιπταν με τα δικά του εφηβικά, το είχε κάνει δεύτερο σπίτι του, τον δε θείο του τον είχε από νωρίς τοποθετήσει πάνω σε βάθρο τόσο υψηλό που ούτε ο ίδιος ο πατέρας του δεν χωρούσε δίπλα.

Ο Κωνσταντίνος δεν είχε παιδιά, οπότε το μεταξύ τους δέσιμο είχε εξελιχθεί σε μια αληθινά βαθιά σχέση. Έβλεπε το μικρό Ηλία ως το διάδοχό του. Ήθελε να του μεταδώσει τα πάντα, να τον κάνει έναν εύελπι, μορφωμένο νέο με υψηλά ιδανικά και ανόθευτη αγάπη και αφοσίωση στην Πατρίδα.

Όταν ο πατέρας του Ηλία είχε αποφασίσει πως ο μικρός θα έμενε στο χωριό για να μάθει τη δουλειά δίπλα του, οι καβγάδες των δύο αδερφών ήταν ομηρικοί. Μπορεί να μην του είχε περάσει του Κωνσταντίνου που ήθελε οπωσδήποτε να στείλει τον μικρό στην Αθήνα να σπουδάσει, η πρόσκαιρη ήττα του όμως τον είχε πεισμώσει ακόμα περισσότερο.

Άλλωστε, έβλεπε τον Ηλία να ανθίζει, να έχει εξελιχθεί σε έναν αξιοζήλευτο νέο, με κοφτερό μυαλό και αγνό πνεύμα και κάπως έτσι τα όνειρα που έκανε για αυτόν, δεν είχαν τελειωμό. Ήταν βέβαιος πως ο ανιψιός του θα μπορούσε να γίνει πολιτικός, ένας άνθρωπος που θα άφηνε εποχή στην φτωχή πλην τίμια Ελλάδα.

#14

Νιου Τζέρσεϊ, Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, 10 Ιουλίου 1996

Αγαπητέ κ. Μακρίδη,

Σας ευχαριστώ από καρδιάς για το γράμμα σας.

Πράγματι με βρίσκει καλά στην υγεία, τόσο εμένα όσο και την οικογένειά μου -τον άντρα μου τον Τζακ και τον γιο μας τον Μαρκ που κλείνει τα δεκαπέντε του χρόνια τον επόμενο μήνα.

Κύριε Μακρίδη δεν έχω να σκεφτώ τίποτε άλλο. Αρκετά σκέφτηκα τους τελευταίους μήνες. Και δεν είναι μόνο οι σκέψεις που με βασανίζουν.

Η πρώτη περίοδος της ζωής μου φαίνεται πως αποφάσισε να με επισκεφτεί στα όνειρά μου –δεν μπορώ να δώσω διαφορετική εξήγηση.

Το τελευταίο διάστημα, έρχεται και με συναντά συνεχώς στον ύπνο μου μια μικρούλα. Βλέπω διάφορα επεισόδια από την ζωή της και πιστέψτε με, κανένα δεν είναι ευχάριστο.

Τη βλέπω να κουβαλάει ξύλα, αρμαθιές ολόκληρες από ξύλα, να σκοντάφτει, να πέφτει και να έρχεται μία κυρία με κότσο και ύφος κακιάς μάγισσα, ουρλιάζοντας πάνω απ’ το κεφάλι της.

Τη βλέπω στοιβαγμένη στην καρότσα ενός φορτηγού, μαζί με πολλά άλλα παιδιά, που φορούν όλα την ίδια μπλε στολή. ¨Πού μας πηγαίνουν;¨ σκέφτεται η μικρούλα, αναζητώντας μάταια την απάντηση στα πρόσωπα των μικρών συντρόφων της.

Τη βλέπω να γονατίζει στα χαλίκια, κάτι κάτασπρα, αιχμηρά χαλίκια. Αλλά δεν το κάνει για να παίξει. Μένει έτσι ώρα πολλή, μέχρι που τα γονατάκια της αρχίζουν να ματώνουν.

Δεν μπορεί, όλα αυτά κάτι σημαίνουν. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ, είναι πως το παρελθόν μου έχει έρθει να με συναντήσει, μασκαρεμένο σε εφιάλτη.

Αγαπητέ κύριε Μακρίδη.

Προσπαθήστε να καταλάβετε πως το μόνο που θέλω τώρα, είναι να μάθω. Να μάθω όλη την αλήθεια, όποια συνέπεια κι αν έχει κάτι τέτοιο.

Κι ο μόνος που μπορεί να μου κάνει αυτό το δώρο είστε εσείς.

Σας εκλιπαρώ από τα βάθη της καρδιάς μου.

Θα περιμένω με λαχτάρα το επόμενο γράμμα σας.

Με αγάπη,

Σοφούλα

Διαβάστε εδώ το Όγδοο Μέρος