Ο Ωρολογοποιός : Μέρος Πέμπτο

Κάθε Κυριακή, το thebest.gr φιλοξενεί σε συνέχειες τη νουβeλα του Στάθη Θ. Πολίτη, «Ο Ωρολογοποιός».

Μια ιστορία για τη φιλία, τα ανθρώπινα πάθη που τη δοκιμάζουν, αλλά και την ασύγκριτη δύναμή της όταν έχει ρίζες γερές.

Μια ιστορία για το ψέμα και τη συμφιλίωση, για τα λάθη και την αποδοχή τους.

Μια ιστορία για τη φρίκη του πολέμου και τις βαθιές πληγές που αφήνει σε σώματα και ψυχές.

Μα πάνω απ' όλα, μια ιστορία για την καταλυτική επίδραση του πανδαμάτορα Χρόνου στις ζωές μας.

Διαβάστε εδώ το Τέταρτο Μέρος

_

#9

Είχε αφήσει με φούρια πίσω του το περίεργο εκείνο μέρος, το θαρρείς ξεχασμένο από το Χρόνο.

Σχεδόν δεν τους χαιρέτησε.

Πήρε τα γράμματα και σηκώθηκε κι έφυγε.

Δεύτερη φορά μέσα σε ένα πρωινό που συμπεριφερόταν τελείως εκτός των δικών του κωδικών συμπεριφοράς και ευγένειας.

Η συνάντηση με αυτόν τον τόσο παράξενο γέρο τον είχε αναστατώσει για τα καλά, τον είχε βγάλει εκτός εαυτού.

Χάθηκε μέσα στα στενά δρομάκια του χωριού. Αφέθηκε να τον οδηγούν τα βήματά του. Προχωρούσε μουδιασμένος.

Από τη μια στιγμή στην άλλη, η νοικοκυρεμένη ζωή του Μαρκ Μάκενρο έμοιαζε να έχει γυρίσει ανάποδα. Απροσδόκητα. Βίαια.

Το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό του όταν αυτό άρχισε να ανακτά τη λειτουργία του, ήταν να σηκωθεί και να φύγει από αυτόν τον τόπο. Να μην περιμένει καν την επόμενη μέρα που ήταν προγραμματισμένη η πτήση της επιστροφής. Δεν μπορεί όλο και κάποια αεροπορική θα έφευγε νωρίτερα –κι ας μην πετούσε για Λονδίνο, ας πήγαινε οπουδήποτε, αρκεί να βρισκόταν γρήγορα μακριά από τούτο το καταραμένο μέρος.

Ναι, αυτό θα έκανε. Θα διέγραφε μονομιάς εκείνη τη μέρα από τη ζωή του. Τι σημασία έχουν άλλωστε 24 φτωχές ωρίτσες –μπα, λιγότερες θα ήταν αν έβρισκε γρήγορα μια πτήση- μπροστά σε μια ολόκληρη ζωή; Κόκκος άμμου.

Κι αυτός ήταν χαρούμενος με τη ζωή του, ήταν μια χαρά, δεν ήθελε απροσδόκητες εκπλήξεις σε μέρη που δεν είχε ξαναπατήσει το πόδι του.

"Α ρε μαμά, γιατί μου τα κάνεις όλα αυτά; Με τιμωρείς άραγε που δεν πρόλαβα να σε δω; Δεν έφταιγα εγώ όμως μαμά, στο είπα, δεν έφταιγα εγώ. Ο αναθεματισμένος ο ιός δεν με άφησε να τρέξω δίπλα σου."

Κάθισε σε ένα παλιακό, ξύλινο παγκάκι που βρέθηκε μπροστά του και άνοιξε την εφαρμογή στο κινητό για να κλείσει τα εισιτήρια της άμεσης επιστροφής, τα εισιτήρια του ξανακερδισμένου παραδείσου του.

Δίπλα στο παγκάκι βρισκόταν μια πετρόχτιστη βρύση, από την οποία έτρεχε γάργαρο νερό. Το χρειαζόταν. Πλησίασε και έσκυψε το κεφάλι του να δροσιστεί.

Ξαφνικά, ένοιωσε πίσω του έναν απόκοσμο θόρυβο. Ένα πουλί τίναζε τα πελώρια φτερά του πάνω από το κεφάλι του.

Πετάχτηκε από την τρομάρα κι έτσι όπως γύρισε απότομα, γλίστρησε κι έπεσε μέσα στη μικρή λιμνούλα που σχημάτιζαν τα νερά της βρύσης. Σηκώθηκε αλαφιασμένος, προσπαθώντας να δει τι ήταν αυτό που τον τρόμαξε.

Ο Βασιλαετός είχε ήδη ανοίξει τα φτερά του κι απομακρυνόταν στο γαλάζιο απέραντο.

Κάθισε στο παγκάκι. Είχε γίνει μούσκεμα. Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό. Μαζί του είχε πέσει και το κινητό του, κάνοντας μία μοιραία βουτιά στα παγωμένα νερά. Είχε κλείσει κι ότι κι αν έκανε δεν έδειχνε σημάδια πως θα μπορούσε να επιστρέψει στη ζωή.

Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Τι άλλο θα του συνέβαινε πια; Άπλωσε το μουσκεμένο κορμί του στο παγκάκι, προσπαθώντας μάταια να ανακτήσει την παροιμιώδη ψυχραιμία του.

Τέλος, τα κατάλαβε όλα. Δεν είχε κανένα νόημα να αντιστέκεται. Έμοιαζε λες και όλη η πλάση του έστελνε σημάδια για να μη φύγει. Να μείνει εκεί και να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του.

Άνοιξε το δεματάκι με τα γράμματα, έβγαλε το πρώτο, το άνοιξε με τρεμάμενα χέρια και ξεκίνησε να διαβάζει.

#10

Νιου Τζέρσι, Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, 12 Μαρτίου 1996

Αγαπητέ κύριε Μακρίδη,

Το όνομα είναι Σόφι Μάκενρο-Μπόλτον.

Είμαι βέβαιη πως αυτό δεν σας λέει τίποτα και πως ήδη απορείτε με το γράμμα που λάβατε από μία άγνωστή σας Αμερικανίδα.

Εάν όμως οι πληροφορίες που πρόσφατα έμαθα είναι σωστές, τότε σε λίγο θα καταλάβετε ποια είμαι κι ελπίζω να χαρείτε με αυτό.

Πριν λίγο καιρό, οι γέροντες γονείς μου, αποφάσισαν να μου αποκαλύψουν μία αλήθεια η οποία, ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, κάνει τα χέρια μου να τρέμουν και την καρδιά μου να σκιρτά. Μια αλήθεια με την οποία ακόμα δεν έχω συμβιβαστεί και στην προσπάθειά μου αυτή, σύμφωνα με τους γονείς μου πάντα, μονάχα εσείς μπορείτε να βοηθήσετε.

Είναι η αλήθεια της ζωής μου, την οποία έφτασα πενηνταένα ετών -ναι, δεν είμαι πια καμιά παιδούλα- για να την μάθω.

Το όνομά μου, το αληθινό μου όνομα, είναι Σοφία Πετροπούλου.

Δεν είμαι Αμερικανίδα, είμαι Ελληνίδα.

Οι γονείς μου -οι Αμερικανοί γονείς μου εννοώ- με υιοθέτησαν όταν ήμουν μόλις τριών ετών.

Ο πατέρας μου ήταν διπλωμάτης και τότε εργαζόταν για κάποια χρόνια στην Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Ελλάδα.

Οι γονείς μου δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά κι έτσι, όταν ήρθε η ώρα να γυρίσουν στην Αμερική και παρουσιάστηκε η ευκαιρία αποφάσισαν να υιοθετήσουν το "κατάξανθο κοριτσάκι που τους έκλεψε την καρδιά" -όπως μου είπαν χαρακτηριστικά.

Την αποκάλυψη αυτή μου την έκαναν μόλις πριν τρεις εβδομάδες. Μετά την αρχική μου άρνηση από το σοκ των όσων μου είχαν εκμυστηρευτεί, τους πίεσα να μου πουν όλα όσα ήξεραν για την αληθινή μου ύπαρξη -για το πού γεννήθηκα, για τους πραγματικούς μου γονείς, τα πάντα.

Παρά όμως τις συνεχείς πιέσεις μου, επιμένουν να μου λένε πως τα μόνα πράγματα που ήξεραν ήταν το αληθινό μου όνομα και πως ήμουν ορφανή από γονείς -χωρίς να ξέρουν το πώς και το γιατί. Και πως η μοναδική επιπλέον πληροφορία που είχαν ήταν ένα όνομα και μία διεύθυνση που βρίσκονταν σε ένα καλά διπλωμένο χαρτάκι στην τσέπη της ζακέτας που φορούσα την ημέρα που έγινε η υιοθεσία.

Είναι το δικό σας όνομα και -ελπίζω να είναι ακόμα- η δική σας διεύθυνση.

Αγαπητέ κύριε Μακρίδη.

Όπως φαντάζομαι καταλαβαίνετε, το σοκ που έχω υποστεί είναι μεγάλο. Όμως πλέον, πιστεύω πως η ιστορία που μου είπαν είναι αληθινή. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος οι γονείς μου, στη δύση της ζωής τους, να πουν ένα τόσο αδιανόητο ψέμα που φέρνει τα πάνω κάτω στην ύπαρξή μου.

Από τα λίγα που έχω μάθει, έχω καταλάβει πως η όλη υπόθεση της υιοθεσίας μου δεν μπορεί να ήταν ομαλή. Έχω αρχίσει να διαβάζω και για τις συνθήκες που επικρατούσαν εκείνα τα χρόνια στην Ελλάδα, τον εμφύλιο πόλεμο, την φτώχεια και όλα τα τραγικά γεγονότα που τα συνόδευαν.

Πήρα λοιπόν την απόφαση να ερευνήσω τι πραγματικά συνέβη τότε. Θέλω να μάθω ποια είμαι, πού γεννήθηκα, ποιοι ήταν οι γονείς μου -ή μήπως μπορεί να ζουν ακόμα και όλα να ήταν ένα μεγάλο ψέμα;

Ελπίζω και σας παρακαλώ μέσα από την καρδιά μου, το ίδιο να θελήσετε κι εσείς. Στη μνήμη των γονιών μου, των αληθινών μου γονιών -με τους οποίους δεν μπορεί, πρέπει να είχατε κάποιου είδους στενή σχέση για να είχα μαζί μου εκείνο το χαρτάκι-, να με βοηθήσετε να μάθω όλη την αλήθεια για τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής μου.

Σας ασπάζομαι με αληθινή αγάπη και τρυφερότητα, που μπορεί να ακούγεται τρελό, αλλά έχω αρχίσει να νοιώθω, χωρίς καν να σας ξέρω!

Φιλικά,

Σόφι Μάκενρο-Μπόλτον

ΥΓ 1 - Επειδή δεν θεωρώ καθόλου αυτονόητο το να πιστέψετε δέκα παγωμένες αράδες σε ένα φύλλο χαρτί, εσωκλείω στο γράμμα φωτοτυπία από το χαρτάκι που μου έδωσαν οι γονείς μου με το όνομα και τη διεύθυνσή σας.

ΥΓ 2 - Εάν αυτό το γράμμα σας προκαλέσει στενοχώρια, θυμό ή οποιοδήποτε άλλο αρνητικό αίσθημα, παρακαλώ να το αγνοήσετε. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να γίνω η αιτία να αναστατωθούν οι ζωές και άλλων ανθρώπων.

ΥΓ 3 – Ελπίζω ο μεταφραστής που χρυσοπλήρωσα να έκανε καλή δουλειά και να είναι το γράμμα μου ευανάγνωστο στα ελληνικά –έχω αρχίσει να προσπαθώ να τα μάθω, τι παράξενη γλώσσα θεέ μου!

Διαβάστε εδώ το Έκτο Μέρος