Δυό σπουργίτια

Μοιάζει ο χρόνος να πηγαίνει φρεναριστός. Ούτε τρέχει, ούτε κυλάει αργά. Σαν το παλιό παπάκι με τα ξεφτισμένα πλαστικά, που ξεκινάς να πατάς φρένο απ’ το βουνό για να σταματήσεις στο τέλος κοντά στη θάλασσα. Η αλήθεια είναι πως ο χρόνος συνεχίζει να κυλάει όπως ακριβώς κυλούσε πριν, πιο πριν και πιο πιο πριν, απλώς εσένα έχει πάψει αυτό να σε ενδιαφέρει, δε δίνεις πλέον σημασία. Και αν αυτή η αδιαφορία έχει για σύντροφο της την ελευθερία έχει καλώς. Αν όμως κουβαλάει πάνω της το βάρος της παραίτησης τότε τα πράγματα δυσκολεύουν.

Στις απότομες στροφές του βίου, στα σημεία εκείνα δηλαδή που χάνεται η ισορροπία, πρέπει κάτι να κάνεις για να μην τουμπάρεις και να μπορέσεις ξανά να σταθεροποιηθείς. Ψάχνεις καταφύγιο να ξαποστάσεις, να ρουφήξεις καθαρό αέρα και να επιστρέψεις για τη συνέχεια της μάχης. Για άποιον αυτό το καταφύγιο μπορεί να είναι η τέχνη, για άλλον η φύση, η σιωπή των βουνών και ο ήχος του θαλασσινού νερού, σε μερικούς πάλι χρειάζονται και τα δύο. Δεν ψάχνεις λύσεις, να ξεγελαστείς θέλεις, να πάρεις απόσταση και να δεις τα πράγματα ψύχραιμα. Μην το υποτιμάς, έχει και αυτό τη χρησιμότητα του.

Δεν ξέρω αν αυτό πιάνει σε όλους, σε μένα πάλι λειτουργεί. Είναι δοκιμασμένο. Έτσι ένα καλό ανάγνωσμα θα με μεταφέρει έστω και πρόσκαιρα σε κόσμους διαφορετικούς, όχι απαραίτητα όμορφους και για λίγο θα ξεχαστώ. Ένα καινούριο ποίημα θα με εκπλήξει ευχάριστα και η ανάγνωση ενός παλιότερου ποιήματος θα ξυπνήσει συναισθήματα, συνήθως ανακουφιστικά. Και πάλι θα επαναλάβω, πως αυτή είναι η δική μου οπτική, η δική μου συνταγή που ενδεχομένως να έχει επιτυχία και σε άλλους.

Ίσως αυτή η παρατεταμένη δυστοκία που βιώνουμε κρατήσει ακόμα αρκετά, ίσως πάλι τελειώσει σύντομα. Αυτή είναι η εποχή μας, εδώ γεννηθήκαμε και εδώ πρέπει να προσπαθήσουμε να ζήσουμε.

Για την ώρα δυο σπουργίτια δροσίζουν τις κοιλιές τους στα νερά της πισίνας, δείχνουν χαρούμενα και πάνω απ’ τη ντουζιέρα πέφτουν τα κλαριά της ροδιάς φορτωμένα πράσινα ρόδια και αυτές είναι οι μοναδικές αλήθειες.

Υ.Γ. Είναι το πρώτο μου κείμενο μετά από έξι μήνες. Του τα έστελνα για να τα «ανεβάσει». Πάνε έξι μήνες που λείπει.