Η Πάτρα ως ΙΕΚ αποκατάστασης κομματικών «αποφοίτων»

Η συνήθεια λένε πως είναι το χειρότερο «ναρκωτικό». Πέραν των πολλών άλλων, σε κάνει να θεωρείς φυσιολογικά και αυτονόητα πράγματα για τα οποία άλλοτε σήκωνες τον κόσμο στο πόδι. Και αυτό ισχύει για όλους τους τομείς του βίου. Μηδέ του δημόσιου εξαιρουμένου.

Κάπως έτσι έχει καταλήξει στην πόλη των Πατρών να θεωρείται αυτονόητη διαδικασία, κάτι σαν την αναπνοή, η τακτοποίηση πολιτικά ημετέρων- εν προκειμένω στελεχών και υποστηρικτών του ΚΚΕ- σε κάθε προσφερόμενη θέση, σε κάθε προκηρυγμένη θέση, σε κάθε ευκαιρία για προμήθειες και απευθείας αναθέσεις. Τελευταίο παράδειγμα η τοποθέτηση του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας ερχόμενου από τον συγγενή χώρο της μουσικής, υποστηρικτή του ΚΚΕ με δημόσια δήλωση στις εκλογές του 2019. Κάτι παρεμφερές συμβαίνει και με το πρόγραμμα του Διεθνούς Φεστιβάλ. Μια απλή αναζήτηση των ονομάτων των καλλιτεχνών και των συντελεστών μαζί με τα αρxικά ΚΚΕ αρκεί για να κατανοήσει κανείς τι συμβαίνει.

Ανεξαρτήτως της καλλιτεχνικής αξίας και της κατάρτισης του κ. Λουκά Θάνου ή των συμμετεχόντων στο Διεθνές Φεστιβάλ, ανακύπτει για άλλη μια φορά το ερώτημα: Έχει τύχη στον Δήμο της Πάτρας οποιοσδήποτε δεν έχει περάσει από την κολυμβήθρα του ΚΚΕ; Αυτό μπορεί να ονομαστεί αξιοκρατία και στη βάση ποιας λογικής; Έχουν κλείσει οι θύρες της πόλης για όσους εγκληματούν πολιτικά να μην δηλώνουν στήριξη στο ΚΚΕ και στη βάση ποιας πολιτικής ηθικής και ποιας λαϊκής εντολής συμβαίνει αυτό εδώ και επτά συναπτά έτη;

Θα υπάρχει άραγε η ίδια ανοχή απο τον κ. Πελετιδη και τους συντρόφους του όταν θα αλλάξουν τα πράγματα και θα τακτοποιούν π.χ. οι γαλάζιοι τους γαλάζιους,  οι πορτοκαλί τους πορτοκαλί, οι πράσινοι τους πράσινους και οι ροζ τους ροζ  ή θα έχουμε καταγγελίες όπως είχαμε και πριν στο όνομα της καθαρότητας, της διαφάνειας και της ισότητας στις ευκαιρίες;

Και, εν τέλει, ενοχλεί κανέναν αυτή η κατάσταση ή έχει γίνει συνήθεια και το θεωρούμε πλέον φυσικό επακόλουθο της διαχείρισης των θέσεων και των ταμείων του Δήμου; Έχει παραδοθεί η πόλη σε ένα κόμμα που την μετατρέπει σε ΙΕΚ αποκατάστασης «αποφοίτων» του ακόμη και στον χώρο του πολιτισμού με τη διαδικασία του αυτονόητου; Και, το «αυτονόητο», είναι τελικά το ζητούμενο για τη Πάτρα, η κάτι που επιβάλλεται δια της επανάληψης και καταλήγει να θεωρείται «πάγιο;». Απλά ερωτηματικά για όποιον δεν αγαπά τα «πάγια» στους λογαριασμούς. Όλων των ειδών.