Ο Λευτέρης Μυτιληναίος και η Πάτρα - Η τελευταία του εμφάνιση εδώ ήταν το 2019

Θλίψη και συγκίνηση προξένησε και στην Πάτρα η είδηση ότι πέθανε στις 5 Απριλίου 2021 στο Νοσοκομείο της Κορίνθου έπειτα από επιπλοκές από τον κορωνοϊόκαι κηδεύτηκε την Τρίτη 6/4 στο Βέλο Κορινθίας ο γνωστός λαϊκός ερμηνευτής  Λευτέρης Μυτιληναίος λίγο πριν συμπληρώσει τα 75 του χρόνια (ήταν γεννημένος στις 24 Απριλίου 1946). Υπήρξε όπως ήδη γράψαμε, από τα μεγαλύτερα ονόματα της νυχτερινής διασκέδασης με πολλές επιτυχίες τις δεκαετίες του ’70 και του ‘80 όπως οι «Αμφιβολίες», κομμάτι που είχε γράψει και του έδωσε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης το 1969 και τον καθιέρωσε αμέσως. Άλλα τραγούδια που ερμήνευσε ήταν το «Λείπεις εσύ, λείπεις η ζωή μου», σε στίχους Σάκη Καπίρη και μουσική Μίμη Χριστόπουλου, το «Δεν είναι φίλε όλες ίδιες οι καρδιές» του Γιώργου Κατσαρού και του Πυθαγόρα, «Τα Είδωλα» σε στίχοι και μουσική των Ηλία Φιλίππου και Πάνου Ρουμελιώτη και το «Κομπάρσος της καρδιάς σου δεν θα γίνω» («δεν γίνεται, αγάπη μου, να μείνω/συγχώρα με που φεύγω, μα δεν φταίω») επίσης δημιουργία του Γιώργου Κατσαρού και του Πυθαγόρα που ήταν και το προσωπικό, αγαπημένο κομμάτι του ίδιου του Λευτέρη Μυτιληναίου.

Ήταν ένας σεμνός καλλιτέχνης, με ιδιαίτερη χροιά φωνής, ο οποίος είδε πολλά όλα αυτά τα χρόνια που δούλεψε στα κέντρα διασκέδασης. Ο κόσμος τον αγάπησε, εξάλλου ήταν από τα πιο δημοφιλή ονόματα για πολλά χρόνια ενώ δισκογραφικά κυκλοφόρησε περισσότερα από 20 ολοκληρωμένα άλμπουμ και συνεργάστηκε με όλες σχεδόν τις εταιρείες.

Στην Πάτρα είχε έρθει τελευταία φορά πριν ενάμιση χρόνο, το 2019 και είχε κάνει και μία live μουσική εμφάνιση σε ελληνάδικο της οδού Αγίου Ανδρέου ενώ το 2010 είχε τραγουδήσει σε εορταστική εκπομπή του τηλεοπτικού σταθμού Tele Time πλαισιωμένος από την ορχήστρα Εν Χορδώ του αείμνηστου μαέστρου Θοδωρή Γεωργόπουλου.

Την τελευταία του συνέντευξη τον είχε δώσει τον περασμένο Δεκέμβριο στον Πατρινό δημοσιογράφο και φίλο του Παναγιώτη Ρηγόπουλο και δημοσιεύτηκε στο 1ο τεύχος του περιοδικού Πατρινόραμα που επανακυκλοφόρησε.

Ο Λευτέρης Μυτιληναίος έχει δίκαια χαρακτηριστεί, ως ένας μελίρρυτος τραγουδιστής για την ιδιαίτερη και χαρακτηριστική του ερμηνεία και ένας ιδαλγός του ελληνικού τραγουδιού που ξεχωρίζει για την ποιότητα του χαρακτήρα του και την προσήνεια του, όπως έγραψε το Πατρινόραμα.

Ο εκλιπών στην προσωπική του ζωή είχε παντρευτεί δύο φορές ενώ έχει ένα γιο το Νίκο που εργάζεται ως γυμναστής.

Άλλα τραγούδια που έχει μοναδικά πει είναι το «Κάνε το σταυρό σου και προχώρα», «Με δίχως φτερά», «Ποια είσαι εσύ» που είχε κυκλοφορήσει το 1971 σε στίχους Παναγιώτη Καμηλιέρη και σύνθεση Αντώνη Ρεπάνη, το «Γιατί μου τη θυμίσατε» σε στίχους Σάκη Καπίρη και μουσική Μίμη Χριστόπουλου, κ.α.

Όπως είδαμε και σε ανάρτηση του flix.gr, ο Λευτέρης Μυτιληναίος είχε τραγουδήσει και σε κινηματογραφικές ταινίες όπως στην «Επίσημη Αγαπημένη» του Όμηρου Ευστρατιάδη το 1969 όπου είχε ντουμπλάρει και τον ηθοποιό Ερρίκο Μπριόλα στο «Έφυγε η Αγάπη Μου» και στην ταινία «Οι Τρεις Ψεύτες» του Κώστα Ανδρίτσου το 1970, με τη Μάρω Κοντού και το Νίκο Σταυρίδη όπου είχε τραγουδήσει το «Και Αντίο και Αντίο» του Γιώργου Κατσαρού.

Ερωτώμενος από το Πατρινόραμα αν υπήρξαν περίοδοι που αποσύρθηκε εθελούσια από το χώρο και στη συνέχεια επανέκαμψε, ο Λευτέρης Μυτιληναίος είχε πει: «δεν δεν θα έλεγα ότι σταμάτησα ακριβώς το τραγούδι. Απλά αποφάσισα ότι έπρεπε να διακόψω την δισκογραφική μου πορεία. Δεν σου κρύβω ότι ήμουν πολύ αηδιασμένος από διάφορα γεγονότα που συνέβαιναν στο χώρο, αλλά παράλληλα μου έτυχαν και κάποια προσωπικά προβλήματα που με έκαναν να αποσυρθώ. Δεν είχα την ψυχολογική άνεση να γράψω δίσκους και να τραγουδήσω και γι αυτό προτίμησα να σταματήσω για κάποια διαστήματα. Προτιμούσα να σιωπήσω, αφού δεν είχα κάτι σημαντικό να πω».

Επίσης είχε τονίσει πως «δεν είμαι προσκολλημένος στο παρελθόν, αλλά απεναντίας παρακολουθώ όλες τις καλλιτεχνικές προτάσεις και τις φόρμες. Παρακολουθώ τις εξελίξεις, μου αρέσει η τεχνολογία, αφουγκράζομαι τα νέα παιδιά. Δεν είμαι κλεισμένος στον εαυτό μου και στις αναμνήσεις μου. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν  κουβαλάω πάντα την δική μου αισθητική για το καλό λαϊκό τραγούδι».

Ήταν πάντως προβληματισμένος από τη σημερινή κατάσταση στο λαϊκό τραγούδι. «Επικρατεί μια σύγχυση. Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το ένα με το άλλο! Όπως επίσης είναι θλιβερό, ότι οι περισσότερες φωνές μοιάζουν μεταξύ τους. Δεν υπάρχει ταυτότητα στους περισσότερους τραγουδιστές και καλλιτεχνική προσωπικότητα…».

Θυμόταν πάντα με συγκίνηση τη πρώτη φορά που άκουσε στο σπίτι του Γιώργου Κατσαρού να παίζει στο πιάνο το «Δεν είναι φίλε όλες ίδιες οι καρδιές». “Του είπα «μαέστρο, τι έγραψες; Αυτό θα γίνει τεράστια επιτυχία!» Όπως και έγινε…”.

Όσο για το ποιους συνθέτες δεν κατόρθωσε να συνεργαστεί, αν και το ήθελε πολύ, ο Λευτέρης Μυτιληναίος είπε στο Πατρινόραμα, «με τον Άκη Πάνου και τον Δήμο Μούτση συνεργάστηκα λίγο. Μου έδωσαν τρία – τέσσερα τραγούδια μόνο, αν και ήμασταν φίλοι και κάναμε και παρέα. Όπως επίσης με τον Νίκο Γκάτσο, που μου έγραψε τους στίχους στα δύο τραγούδια του Μούτση που είπα. Με αυτούς θα ήθελα να είχα κάνει ολοκληρωμένους δίσκους, αλλά δεν το μπόρεσα. Δεν βοήθησαν οι εταιρείες και οι συνθήκες. Τον Τσιτσάνη τον γνώρισα μια φορά, αλλά δυστυχώς δεν είπα τραγούδι του… Όπως επίσης ήμουν έτοιμος να κάνω δίσκο με τον Μάριο Τόκα, αλλά τελικά πήγα στην κηδεία του…».

Ένα τραγούδι που είχε απορρίψει αλλά έμελλε στη συνέχεια να γίνει σουξέ από άλλον τραγουδιστή, ήταν το περίφημο «Σ’ αγαπάω μ’ ακούς» στις αρχές του ’80. «Μου το είχαν προτείνει ως στίχο, αλλά το θεώρησα πολύ παρωχημένο και το απέρριψα  θυμωμένος μάλιστα. Τελικά έγινε επιτυχία από τον Γιώργο Σαλαμπάση. Επίσης θυμάμαι, ήταν να πω εγώ το “Δεν κλαίω για τώρα” του Άκη Πάνου, μάλιστα το είχα κάνει και πρόβα. Αλλά δεν μπόρεσα να το ηχογραφήσω, γιατί έπρεπε να φύγω για περιοδεία στην Αμερική και τελικά το είπε μοναδικά η Μοσχολιού και έγινε επιτυχία. Όπως επίσης είχα ηχογραφήσει το “Αλίμονο” του Μίμη Χριστόπουλου, αλλά τελικά δεν το κυκλοφόρησα σε δίσκο εγώ. Και άλλα πολλά…».

O Λευτέρης Μυτιληναίος ερωτώμενος για το πώς είναι ως χαρακτήρας, είχε απαντήσει, «ως χαρακτήρας έχω αρκετά μειονεκτήματα. Είμαι ισχυρογνώμων, επιπόλαιος, αλλά έχω και τη θετική μου πλευρά ότι είμαι ευαίσθητος και προσπαθώ να βοηθήσω όσο μπορώ. Είμαι βαθιά αισθηματίας…» ενώ πάντα φρόντιζε να θυμάται τη συμβουλή που του είχε δώσει ο σπουδαίος Πάνος Γαβαλάς. « Όταν ξεκινούσα, ο Πάνος Γαβαλάς μου είχε πει ότι “όσο μεγάλος κι αν γίνεις, δεν θα πρέπει να πάρουν τα μυαλά σου αέρα και να παραμείνεις σεμνός και ταπεινός”. Αυτό έκανα πάντοτε εγώ. Ήμουν διακριτικός, χωρίς να προκαλώ και είμαι ήσυχος με την συνείδησή μου, ότι με την καριέρα μου δεν προσέβαλλα την αισθητική κανενός, ούτε και την ιστορία μου».

Ο Λευτέρης Μυτιληναίος είχε σπουδάσει κλασικό τραγούδι στο Ωδείο του Πειραϊκού Συνδέσμου και στην εποχή του για να εξασκήσει κάποιος το επάγγελμα του τραγουδιστή, έπρεπε να έχει άδεια. Ο Λευτέρης Μυτιληναίος είχε περάσει από επιτροπή στην τότε ΕΙΡΤ, όπου μάλιστα ανάμεσα στους άλλους κριτές ήταν και ο μαέστρος Γιάννης Κανελλίδης, ο πατέρας της Αλέκας Κανελλίδου, όπως είχε αναφέρει στο Πατρινόραμα. Παρότι είχε όνειρο αρχικά να γίνει αρχιτέκτονας, έμελλε να τον κερδίσει το τραγούδι. Η αρχή είχε γίνει όταν ο θείος του, Σταύρος τον πήγε στο διαγωνισμό ταλέντων του Γιώργου Οικονομίδη, όπου και κατέκτησε το πρώτο βραβείο. “Οι γονείς μου ήσαν επιφυλακτικοί στο ενδεχόμενο να προχωρήσω επαγγελματικά, άλλωστε δεν είχαν σχέση με το χώρο του τραγουδιού. Ο πατέρας μου ήταν εισαγωγέας μοτοποδηλάτων και η μητέρα μου νοικοκυρά.

Το πρώτο δισκογραφικό μου βήμα έγινε το 1968, στην εταιρεία «Βεντέτα», του Πάνου Γαβαλά και της Πόλυς Πάνου, με το 45άρι «Ένα καράβι είναι η ζωή μας» και το 1969 έκανα στην Columbia τις «Αμφιβολίες», σε στίχους και μουσική του Γρηγόρη Μπιθικώτση, που με απογείωσαν”.

Είχε φιλία και με τον αείμνηστο κωμικό Χάρρυ Κλυνν και είχε εμφανιστεί στην ταινία «Οι Αισθηματίες» το 2014 που είχε κάνει ο γιος του ηθοποιού, o σκηνοθέτης Νίκος Τριανταφυλλίδης που έφυγε από τη ζωή, στα 49 του μόλις χρόνια το 2016.

«Δεκαετίες τώρα παρακολουθώ τον Λευτέρη Μυτιληναίο σε μεγάλες πίστες, αναψυκτήρια, κοσμικές ταβέρνες, σκληροπυρηνικά σκυλάδικα και μουσικές σκηνές, από τα ψηλά στα χαμηλά και τούμπαλιν. Δεν είναι και λίγο για σαράντα περίπου χρόνια -από την εποχή των 45 στροφών μέχρι τα συμπιεσμένα mp3- να παραμένεις ο εαυτός σου: ένας αμετανόητος αισθηματίας, από τους τελευταίους ευγενείς σ’ έναν άσπλαχνο, σκληρό και άδικο κόσμο που αλλάζει με ανελέητη ταχύτητα και βαρβαρότητα», αυτά είχε γράψει το 2012 σε αφιέρωμα στη Lifo, ο Νίκος Τριανταφυλλίδης προσθέτοντας ότι “κάποιοι νεότεροι μπορεί και να μη γνωρίζουν τον Λευτέρη Μυτιληναίο, σίγουρα, όμως, έχουν ακούσει τα τραγούδια του με τη φωνή του, τραγούδια που έχουν αποικήσει το υποσυνείδητο της νύχτας, από τα τρανζιστοράκια μέχρι το YouTube. Μελωδίες που έχεις ακούσει από ένα διερχόμενο ταξί, στα μεσαία των FM ή πίσω από ένα θαμπό τζάμι. Ρεφρέν που επέστρεψαν από το άγνωστο για να σε κάνουν να στυλωθείς στα πόδια σου. Ή για να συντριβείς με πλήρη αξιοπρέπεια”.

Ο Λευτέρης Μυτιληναίος ζούσε τον τελευταίο καιρό σε μία μονάδα ηλικιωμένων στη Κορινθία. Ήταν ένας άνθρωπος που παρέμενε σε εγρήγορση και που δεν έχανε το χιούμορ και την ευθύτητα του.