Πόπη Τσαπανίδου: Θα γίνω μάνα! Ξανά!

Με ένα μακροσκελές κείμενο που περιγράφει τα όσα ονειρεύτηκε και γίνονται πραγματικότητα η δημοσιογράφος Πόπη Τσαπανίδου αποκάλυψε θα γίνει γιαγιά αφού περιμένει το πρώτο της εγγόνι!

«Πάντα ονειρευόμουνα ένα μεγάλο τραπέζι! Στρωμένο με λευκά πιάτα και ψηλά ποτήρια, φαγητά και πίτες, κρασιά και γλυκά! Και γύρω γύρω τα παιδιά μου με τους συντρόφους τους, τα δικά τους παιδιά και τα συμπεθέρια. Ένα τραπέζι τεράστιο αφού -δόξα τω Θεώ-, έχω τρεις κόρες, οπότε μέτρα κεφάλια, βάλε από 2 παιδιά κατά μέσο όρο στην εικόνα μου, βάλε και τον δικό μου σύντροφο, πρόσθεσε και τα δικά του παιδιά με τις καλές τους και τα δικά τους συμπεθέρια, βάλε μέσα τις αδελφές μας με τις δικές τους οικογένειες (εδώ λέω να αφήσω τα συμπεθέρια απέξω για να χωρέσουμε) πρόσθεσε και τις μαμάδες μας και έχεις όλο το σετ! Εγώ φυσικά θα τους καμαρώνω όλους από την προεδρική! Δεν είναι μόνο ότι είμαι η οικοδέσποινα και το δικαιούμαι! Είναι ότι ζω το όνειρό μου και όπως καταλαβαίνεις κάνω ότι θέλω! Το πρόβλημα είναι πού θα βάλω ένα τόσο μεγάλο τραπέζι για να χωρέσει όλη η φαμίλια, αλλά λέω να μην κολλήσω σε τέτοιες ασήμαντες λεπτομέρειες!

Θυμάμαι ακριβώς την στιγμή που δημιούργησα αυτό το όνειρο στην φαντασία μου. Για την ακρίβεια δεν ήταν καν όνειρο. Ήταν μια ζωντανή εικόνα, προβολή του μέλλοντος στο μυαλό μου. Το έβλεπα σε κάθε λεπτομέρεια, τα απλωμένα χέρια στις πιατέλες, τα χαμόγελα στα πρόσωπα. Άκουγα τις φωνές που γίνονταν βαβέλ γιατί ήταν ιντερνάσιοναλ τραπέζι! Είχαμε και ξένους ανάμεσά μας και όχι μόνο Έλληνες. Αισθανόμουν το κρασί στο στόμα μου και τον ήχο του κρυστάλλου στο τσούγκρισμα του ποτηριού. Το ζούσα στη φαντασία μου δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο. Ήμασταν όλοι χαρούμενοι, ήταν καλοκαίρι. Μια ζεστή ηλιόλουστη μέρα, όπου όλα έμοιαζαν αισιόδοξα και εμείς χαιρόμασταν που ανταμώναμε όλοι μαζί.

Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από ό,τι συνέβαινε στην πραγματικότητα εκείνη την εποχή στη ζωή μου. Ήμουν 25 χρόνων. Είχα γυρίσει από την εξαντλητική δουλειά μου, πέρασα από την μαμά μου να πάρω τα παιδιά και να τα ετοιμάσω για ύπνο. Ζούσα σε ένα διαμέρισμα στα Κωνσταντινουπολίτικα της Θεσσαλονίκης. Θυμάμαι την Εύα να θέλει να παίξουμε. Ήταν δεν ήταν 4. Τα δίδυμα μερικών μηνών όλο και όλο, έκλαιγαν. Τις είχα ξαπλώσει στον καναπέ και δεν ήξερα τι να πρωτοκάνω. Πού να στραφώ και ποια ανάγκη να πρωτοκαλύψω. Ένοιωσα να με πλακώνει το ίδιο το περιβάλλον του σπιτιού. Με τα έπιπλα που έφερα από την Αθήνα. Ενός σπιτιού που βυθίστηκε στο πένθος, να προσπαθώ να το κάνω χαρούμενο για τα μικρά μου. Η Εύα να διεκδικεί την προσοχή μου… οι μικρές να κλαίνε σπαρακτικά και εγώ να προσπαθώ να μην πλαντάξω στους λυγμούς! Με έπιασε απελπισία. Πώς θα τα καταφέρω; Πώς θα τις μεγαλώσω; Και τότε το σκέφτηκα. Με ηρέμησα σκεπτόμενη πως όλα θα πάνε καλά. Τόσο καλά που μια μέρα θα στήσω το πιο μεγάλο τραπέζι που έχω δει στη ζωή μου και θα καθόμαστε όλοι γύρω από αυτό, χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, γελαστοί και αγαπημένοι! Το είδα σε λεπτομέρειες. Το ένοιωσα. Και ζεστάθηκε η καρδιά μου. Χαλάρωσα. Πήρα δύναμη. Ήξερα πως όλα θα πάνε καλά. Και από εκείνη τη στιγμή και μετά, σε κάθε δύσκολη στιγμή, αυτό το τραπέζι με κρατούσε όρθια και μου έδινε δύναμη. Και συνέχιζα.

Και τώρα ήρθε η ώρα να το ετοιμάζω σιγά σιγά!

Διότι αγαπημένε μου αναγνώστη, έχουν προστεθεί ήδη πολλά μέλη στην οικογένεια αλλά τώρα… Τώρα έρχεται το καλύτερο!

Έρχεται το πρώτο μου εγγόνι. Το παιδί του παιδιού μου. Έρχεται το πλάσμα που με κάνει να κλείσω έναν υπέροχο κύκλο της ζωής μου και να ανοίξω έναν ακόμα καλύτερο. Παύω πλέον να είμαι μαμά!

Γίνομαι γιαγιά.

Το Μαρινάκι μου, το κορίτσι μου το όμορφο, θα γίνει μανούλα. Και η περηφάνια μου δεν περιγράφεται. Νοιώθω σαν να μην «έκανε κανείς μωρό. Μόνο η Μαριώ το Γιάννη» που λέει και η παροιμία. Θέλω να βγω και να πιάσω από τους ώμους κάθε περαστικό που βλέπω και να του φωνάξω «γίνομαι γιαγιά!» Το κοριτσάκι μου είναι έγκυος!

Θα μου πεις μα αυτό κάνεις. Το γράφεις και έχεις ήδη γράψει σεντόνι Πόπη μου! Θα σου απαντήσω ότι έχεις δίκιο και συγγνώμη που σε κουράζω με τα προσωπικά μου, που τι σε νοιάζουν εσένα, αλλά οι λέξεις τρέχουν στο πληκτρολόγιο και οι σκέψεις μου είναι τόσες πολλές που θέλω να σου τα πω όλα και δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω.

Η αλήθεια είναι πως το περίμενα. Μου χε πει η Μαρίνα μου, πως σκέφτεται να κάνει παιδί με τον καλό της. Είχα δηλαδή και τον χρόνο να προετοιμάσω τον εαυτό μου για αυτή την τόσο σημαντική μετάβαση από το μαμά στο γιαγιά. Όταν όμως μου έκανε την βιντεοκλήση με την Εύα να με τραβάει βίντεο κρυφά και κατάλαβα πως θέλει να μου πει πως είναι έγκυος, δεν μπόρεσα να μην πατήσω τα κλάματα σαν μωρό παιδί. Έκλαιγα και έκλαιγα και χοροπηδούσα και κάθισα στο πάτωμα και αγκάλιασα και την Εύα και κλαίγαμε μαζί και ξανά μανά το ίδιο για μερικές μέρες μετά. Και τώρα που τα γράφω και ζω ξανά εκείνη τη στιγμή, πάλι τρέχουν τα δάκρυα. Με φαντάζεσαι; Γράφω και κλαίω. Από την χαρά! Τέτοια κλάματα να χεις και συ! Στο εύχομαι με όλη την καρδιά μου. Δάκρυα χαράς και συγκίνησης. Η Μαρίνα στο Άμστερναμ, εγώ στην Αθήνα! Ήθελα να πετάξω με τα χέρια μου να πάω εκεί αλλά τελικά ήρθε η κόρη στη μαμά και μου έδωσε την χαρά να της χαϊδεύω την κοιλιά και να φαντάζομαι το σποράκι εκεί μέσα!

Έτσι που λες αγαπημένε αναγνώστη!

Ως γνήσια χαζογιαγιά δε, έχω μάθει απ έξω όλες τις μάρκες για ελαφριά καροτσάκια, καροτσάκια για jogging, κούνιες και καθισματάκια για αυτοκίνητα και ετοιμάζομαι να στήσω παιδικό δωμάτιο για τις μέρες που το εγγόνι μου θα επισκέπτεται την γιαγιά. Ή μήπως να το μάθω να με λέει γιαγιάκα. Πιο τρυφερό μου κάνει!

Άρχισα δε να χω και τις ανησυχίες μου. Μήπως πρέπει να μάθω ολλανδικά και ιταλικά για να συνεννοούμαι μαζί του; Γιατί το παιδάκι μας με Ελληνίδα μαμά, Ιταλό μπαμπά και ζωή στην Ολλανδία θα μάθει όλες τις γλώσσες. Γιατί να μπορώ να συνεννοηθώ μόνο στα ελληνικά μαζί του; Κι αν δεν τα μιλήσει καλά; Τι θα κάνω αν μου λέει «ik hou van jou»; Να μην είμαι σε θέση να του πω ένα «ik hou ook van jou schat!» (μα τι γλώσσα κι αυτή ρε παιδί μου όμως…).

Διότι όπως κατάλαβες… το όνειρο βγήκε σε κάθε του λεπτομέρεια. Βαβέλ θα γίνεται. Μέχρι στιγμής έχουμε τους Ιταλούς στο τραπέζι και ποιος ξέρει τι άλλο από εθνικότητες μένει να προστεθεί, καθώς έχουμε ακόμα κάτι σε ελεύθερο στην οικογένεια.

Και δεν σου πα το καλύτερο! Μάθαμε το φύλο. Αγόρι είναι! Και με τους γονείς που έχει είμαι σίγουρη πως θα γίνει τρυφερός, ευαίσθητος, ενσυναίσθητος και ισορροπημένος άνθρωπος.

Γι’ αυτό σου λέω! Κάναν καλό μαραγκό ξέρεις; Δεν επείγομαι, αλλά να οργανωνόμαστε για το τραπέζι που λέγαμε! Ο Ettore έρχεται! Το αγόρι μου!

Ettore έλα στη γιαγιά, να σε ταϊσω το αυγουλάκι σου!

Υ.Γ. Vitto το μωρό μου, το μωρό σας και τα μάτια σου μην σε σφάξω στο γόνατο αγόρι μου! Με αγάπη το λέω (αλλά ας υπάρχει και καταγεγραμμένο στα πρακτικά λολ).

Υ.Γ 2 Δεν είναι παραπλανητικός ο τίτλος. Του παιδιού μου το παιδί, είναι δυο φορές παιδί μου! Αμ πως!»