Αύριο στο Ρωμαϊκό Ωδείο “Το Γιοφύρι της Άρτας” - Η ξεχωριστή ομάδα πίσω από την παράσταση

Νάνσυ Χριστοπούλου- ηθοποιός, συγγραφέας:

Πριν τέσσερα χρόνια τελείωσα τη σχολή. Πάντα είχα στο μυαλό μου πως ήθελα να δημιουργηθεί μια ομάδα από άτομα που να εκτιμώ και που θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε. Άτομα που να έχουμε έναν κοινό τρόπο σκέψης, όραμα και όρεξη να δημιουργήσουμε μαζί κάτι το οποίο θα μας εκφράζει και που θα ήταν κάτι διαφορετικό, μια νέα οπτική, μια καινούργια ματιά στο θέατρο, βασισμένη στις ήδη υπάρχουσες βάσεις που αποκαλούμε θέατρο. Η παράσταση για το γιοφύρι της Άρτας μάς ανατέθηκε σε εμένα και την αδερφή μου, τη Βάσια, από τον Σταύρο Τσακίρη, οπότε είναι από τη μια μεγάλη χαρά γιατί θα συνεργαζόμαστε, πράγμα το οποίο ήθελα πάρα πολύ και από την άλλη είναι διπλή πρόκληση για μένα, γιατί πέρα από το κομμάτι της υποκριτικής, υπάρχει και το κείμενο, το οποίο προέκυψε από ανάγκη να υπάρξει μια ολοκληρωμένη παράσταση βασισμένη στο δημοτικό ποίημα. Όταν ξεκίνησε να συντάσσεται αυτή η ομάδα δεν ήξερα προσωπικά όλους τους συνεργάτες αλλά με ένα μαγικό τρόπο, γιατί για μένα στο θέατρο πάντα υπάρχει αυτός ο μαγικός τρόπος, είδα πως βρισκόμασταν στο ίδιο μήκος κύματος. Επικοινωνήσαμε απόλυτα μεταξύ μας. Οι συγκυρίες μερικές φορές αποκαλύπτουν στιγμές και φέρνουν στην επιφάνεια καταστάσεις που ακόμα και να προσπαθούσες να τις δημιουργήσεις, δε θα καταφέρνεις να είναι τόσο πετυχημένες.

Βάσια Χριστοπούλου- σκηνοθέτης, σκηνογράφος:

Αφού τελείωσα τη σχολή Σκηνογραφίας στο Βερολίνο, εργάστηκα σε θέατρα στην Γερμανία και στην Ελλάδα. Συμμετείχα σε αρκετές θεατρικές ομάδες και πάντα η επικοινωνία είναι ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι της συνεργασίας. Η συγκεκριμένη ομάδα, που συντάχθηκε για την πραγματοποίηση του θεατρικού αυτού έργου, ήταν μεγάλη πρόκληση για μένα. Τον περισσότερο καιρό των προβών επικοινωνούσαμε μέσω ίντερνετ, διότι βρισκόμουν στο Βερολίνο. Παρά την απόσταση, η επικοινωνία ήταν άριστη. Ξεκίνησα με την αδερφή μου το στήσιμο του έργου τον  Φεβρουάριο και σιγά σιγά συστάθηκε όλη η ομάδα. Άλλη μια πρόκληση, ήταν η συνεργασία με την αδερφή μου, που ήταν και η πρώτη μας. Το αποτέλεσμα για μένα είναι άρτιο και πιστεύω σε μελλοντικά σχέδια και παραστάσεις μ´αυτή την ομάδα.

Πέπη Παπαδοπούλου -σκηνοθέτης:

Νιώθω τρομερά ευγνώμων για την πρώτη μου σκηνοθεσία και για αυτή τη συνεργασία. Η παράσταση "Το γιοφύρι της Άρτας - Zeitlos 1602" , αν και βασισμένη στην αντίστοιχη παραλογή, μόνο επαναλαμβανόμενα γκρεμίσματα δεν είχε!!! Είχε πολλή δουλειά, κόπο και δημιουργία. Προσπαθήσαμε να μετουσιώσουμε σκηνικά έναν κλασικό, σχεδόν παλιομοδίτικο μύθο, που όμως ανακάλυψα ότι ακόμα αντηχεί βαθιά μέσα στην ψυχή μας. Η γυναικεία φύση στοιχειώνεται στα θεμέλια του γιοφυριού, όπως κάθε άνθρωπος θυσιάζει μικρά κομμάτια του εαυτού του, τόσο για τα πρέπει, όσο και για τα θέλω.

Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο χωρίς τους συγκεκριμένους συνεργάτες. Κάθε ένας έχει "θυσιάσει" ένα κομμάτι του εαυτού του στην διαδρομή που διανύσαμε και το προσφέρει απλόχερα στο "χτίσιμο" της παράστασης.

Βαγγέλης Μουρελάτος- μουσικός, συνθέτης:

Το γιοφύρι της Άρτας, ενώ παραπέμπει σε κάτι παλιό και αναχρονιστικό, η ιστορία του, επαναλαμβάνεται και επικαιροποιείται σχεδόν σε κάθε ανθρώπινη εποχή σαν μία άχρονη, επαναλαμβανόμενη λούπα.  Μέσα από την Παράσταση, οι θεατές θα έχουν την δυνατότητα να συμμετέχουν στην αγωνία για την ζωή και να αφουγκράζονται τα διλήμματα της ηθοποιού, μέχρι την τελική απόφαση. Η μουσική και η χορογραφία, σαν ένας ζωντανός οργανισμός, κάτω από τις σκηνοθετικές πινελιές, βρίσκεται συνέχεια δίπλα στην πρωταγωνίστρια της ιστορίας, ως η αντανάκλαση των εσωτερικών της σκέψεων και ανησυχιών.

Η ομάδα, γύρω από αυτό το θεατρικό εγχείρημα, είχε να διαχειριστεί ένα πολύ ευαίσθητο και συνάμα αμφιλεγόμενο θέμα, ζώντας στην εποχή του ατομικισμού και του ζαμανφουτισμού: Την θυσία για το γενικό καλό. 

Το κείμενο, οι νότες, οι ήχοι, οι χορογραφίες, οι εκφράσεις, οι φωτισμοί, η σκηνογραφία και η σκηνοθεσία σε συνδυασμό με την όψη του θεατρικού χώρου οδηγούν τον θεατή σε μία πρόσληψη της δραματουργίας μέσα από μία έκρηξη συναισθημάτων.

Κατερίνα Σοφοτάσιου- χορογράφος, κινησιολόγος, χορεύτρια:

Γεννήθηκα το 1998, μεγάλωσα στην Πάτρα, είμαι απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης (ΚΣΟΤ) και παράλληλα σπουδάζω στο Πανεπιστήμιο Πατρών.

Στην παραλογή του Γιοφυριού της Άρτας είχα ρόλο συμβουλευτικό σε θέματα κινησιολογίας και συμμετέχω με τον Γιάννη Μήλα στο χορευτικό μέρος.

Μέσα από το έργο  είχα την ευκαιρία να γνωρίσω επαγγελματίες καλλιτέχνες εκτός του δικού μου χώρου και αυτό από μόνο του ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία.

Ευχαριστώ θερμά όλη την ομάδα για την υπέροχη συνεργασία, καθώς και τους ανθρώπους του ΔΗΠΕΘΕ και του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου για τη στήριξή τους . “Το Γιοφύρι της Άρτας” ήταν για μένα μια δυνατή πρόκληση και συνάμα η απαρχή μιας προσπάθειας που ελπίζω να έχει συνέχεια.

Εύχομαι η παράσταση να καταφέρει να μεταδώσει τα διαχρονικά μηνύματα του έργου και όλα εκείνα τα έντονα συναισθήματα που βίωσε η ομάδα μας καθόλη την περίοδο της προετοιμασίας.

Γιάννης Αναστασόπουλος- σχεδιαστής φωρισμού:

Φωτίζοντας το γιοφύρι της Άρτας:

Μια υπέροχη, ταλαντούχα ομάδα, με αστείρευτη φαντασία και όρεξη για δουλειά.

Ένα κείμενο σκληρό, διαχρονικό που σε αναγκάζει να δεις την πραγματικότητα που βιώνουν χιλιάδες γυναίκες που γίνονται θυσία για το καλό του συνόλου.

Ένα ολοκληρωμένο έργο, σκηνοθετικά, ερμηνευτικά, μουσικά και κινησιολογικά.

Και ένα προσωπικό στοίχημα. Να αναδειχθεί μέσω του φωτισμού ένα φάντασμα που κυκλοφορεί αιώνες τώρα, ακριβώς μπροστά από τον τάφο της. Κουβαλώντας στις πλάτες της, τη μοίρα τόσων και τόσων ακόμα φαντασμάτων. Να αναδειχθεί η τραγική αλήθεια όσων ακροβατούν ανάμεσα στην ανάγκη τους να αφυπνίσουν τους άλλους και στο αναπόφευκτο τέλος που τους περιμένει.

Ελπίζω να τα καταφέραμε. Αυτή είναι άλλωστε και η ομορφιά του θεάτρου. Ποτέ δεν ξέρεις παρά μόνο όταν είναι ήδη αργά. Και δεν πειράζει.

Γιάννης Μήλλας- χορευτής:

Η κατασκευή  του «Γιοφυριού» , όπως χαρακτηριστικά και συντομογραφικά αποκαλούμε την παράσταση στην ομάδα , είναι μια εμπειρία από μόνη της. Η συμμετοχή σε αυτό με έφερε κοντά με μία καταπληκτική ομάδα που δέσαμε από την αρχή. Ο καθένας έχει κάτι να δώσει και κάτι να πάρει από αυτή την σύνθεση  διαφορετικών χαρακτήρων και διαφορετικών ειδικοτήτων. Προσωπικά το βιώνω σαν μια γέφυρα που ένωσε πράγματα, αλλά συστάθηκε και το ίδιο από εμάς χαρίζοντάς μας όμορφες και δημιουργικές στιγμές .

Το κείμενο της Νάνσυ με συγκινεί κάθε φορά που το ακούω από τα παρασκήνια κατά τη διάρκεια της πρόβας και αγγίζει πραγματικά την έννοια της θυσίας , καθώς η μουσική του Βαγγέλη με ταξιδεύει σε κάθε συναίσθημα  που αναδύεται. Η σκηνοθεσία και τα σκηνικά της Βάσιας με την σκηνοθεσία και την οργάνωση της Πέπης στηρίζουν απόλυτα το κείμενο και την ιδέα της παράστασης και με μεταφέρει στην στιγμή της Θυσίας. Η  κινησιολογία της Κατερίνας σωματοποιεί και το alter ego της Νάνσυ δίνοντας μία πλαστικότητα στην άκαμπτη μορφή της γέφυρας και εξευγενίζει την άγρια στιγμή του «εντοιχισμού». Οι φωτισμοί του Γιάννη δημιουργούν κάθε φορά ατμόσφαιρες που υψώνουν κάθε συναίσθημα και κάθε στιγμή της παράστασης.

Για μένα η συμμετοχή μου ως χορευτής , όντας και  αρχιτέκτονας , μου χάραξε βαθιά στο μυαλό μου συναισθήματα και σκέψεις που πλέον μεταφέρω μαζί μου συνεχώς. Η ομάδα αυτής της παράστασης δούλεψε από την αρχή σαν ένα μυαλό δίνοντας ο καθένας από κάτι που κατέχει.

"Το Γιοφύρι της Άρτας – 1602_ Zeitlos".

Ένα παραμύθι μεταξύ ζωής και θανάτου.

Η παράσταση είναι βασισμένη στο "Γιοφύρι της Άρτας". Μία ιστορία, που διατρέχει το χρόνο περνώντας από στόμα σε στόμα χωρίς να γνωρίζει σύνορα, τραγουδιέται, ακούγεται και υπάρχει σε όλη τη βαλκανική χερσόνησο. Αποτελεί έναν τρόπο των ανθρώπων να εκφράσουν τον πόνο μέσω της ποίησης.

Ο μονόλογος μάς ταξιδεύει στα χνάρια μιας παράδοξα ελεύθερης γυναίκας, η οποία παραδομένη στον έρωτα, παντρεύεται σε έναν ξένο τόπο. Καθώς μας αφηγείται την ιστορία της ,καταλήγει να ακολουθεί ξανά την πορεία του θανάτου της και συνειδητά πλέον θυσιάζεται για το κοινό καλό. Κάστρα-Φρούρια κρύβουν στις παρυφές τους τη γυναικεία φύση που θυσιάστηκε για τη στέριωσή τους.

Η γυναίκα, που αέναα στεριώνει κάθε γιοφύρι, ξυπνάει, αναδύεται από τον κάτω κόσμο, ζει ξανά και ξαναπεθαίνει. Πόσο η ελευθερία είναι δύναμη; Πόσα είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις;

Συντελεστές:

Κείμενο: Νάνσυ Χριστοπούλου

Σκηνοθεσία: Βάσια Χριστοπούλου, Πέπη Παπαδοπούλου

Σκηνογραφία: Βάσια Χριστοπούλου

Μουσική Σύνθεση: Βαγγέλης Μουρελάτος

Χορογράφος-Κινησιολόγος: Κατερίνα Σοφοτάσιου

Σχεδιασμός Φωτισμού: Γιάννης Αναστασόπουλος

Διεύθυνση παραγωγής :Τίνα Γιοβάνη

Παίζει η Νάνσυ Χριστοπούλου

Συμμετέχουν οι χορευτές: Κατερίνα Σοφοτάσιου, Γιάννης Μήλλας

Ρωμαϊκό Ωδείο 21 και 22 Ιουλίου στις 21:30