Κριτική στο έργο "Προσωπική Συμφωνία" που ανεβαίνει στην Πάτρα

Τα  τριήμερο 18-20 Οκτωβρίου στις παραμονές της εθνικής επετείου του ΟΧΙ κατά της φασιστικής- ναζιστικής ιδεολογίας, η πόλη μας έχει την τύχη να χαρεί μία αξιόλογη θεατρική δουλειά στο Πάνθεον, ένα ευφυές έργο και ερμηνείες που καθηλώνουν. Πρόκειται για την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ του Ρόναλντ Χάργουντ σε σκηνοθ.:Δ. Μυλωνά.

Το κείμενο βασίζεται σε αληθινή ιστορία, στα ημερολόγια που κρατούσε ο σπουδαίος μαέστρος Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ, ο οποίος κατηγορήθηκε ως φιλοναζιστής, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά τη διάρκεια της ανάκρισής του από τους συμμάχους. Αν και δεν προκύπτουν τρανταχτές αποδείξεις γι αυτό, η  απρόσμενη ομολογία ενός μουσικού του, σε δεύτερο χρόνο, αποκαλύπτει κι άλλες όψεις της αλήθειας και φωτίζει, όχι  χωρίς κόστος, τις ανθρώπινες συμπεριφορές.

Με βάση αυτό το ντοκουμέντο ο συγγραφέας συνθέτει ένα έργο πλούσιο σε νοήματα πολιτικά, ανθρώπινα. Διαπλέκει περίτεχνα τη σχέση μουσικής και πολιτικής, τέχνης και ζωής, συμβιβασμού και αντίστασης, ηρωισμού και βολέματος, φόβου και συμφέροντος. Καταγγέλλει το κράτος φόβου και βίας που επιβάλλουν τα απολυταρχικά και απάνθρωπα καθεστώτα και ιδεολογίες πάνω στο σώμα, την  ψυχή και ολόκληρη τη ζωή των ανθρώπων. Πώς αυτά χρησιμοποιούν ακόμη και τον πολιτισμό για να περάσουν την ιδεολογία τους. Φωτίζει, αφενός, τις συνειδησιακές συγκρούσεις που αυτά τα καθεστώτα προκαλούν στον άνθρωπο και αφετέρου, φωτίζει τον φρενήρη διχασμό που αφήνουν πίσω τους να ταλανίζει τις επόμενες γενιές, στην αναζήτηση ενόχων, αθώων ακόμη και εξιλαστήριων θυμάτων ως απόδοση δικαιοσύνης στην ατομική και συλλογική ευθύνη.

Το έργο του Ρ. Χάργουντ  δεν είναι μόνο θεματικά ενδιαφέρον αλλά και θεατρικά άριστο στη δομή και πλοκή του ώστε να καθηλώνει τον θεατή και να αποφεύγει θαυμάσια τη σκηνική ανία και πλαδαρότητα που θα μπορούσε να περιπέσει αφού διαδραματίζεται σε έναν και μοναδικό  χρόνο και τόπο (μιας ανάκρισης και ενός ανακριτικού γραφείου), κάνοντας ανατομία της ανθρώπινης ψυχής και συμπεριφοράς.

Όχι μόνο. Το έργο ευτύχησε και μιας αξιότατης σκηνοθεσίας από τον Δ. Μυλωνά που ανέδειξε όλα αυτά τα στοιχεία με ενότητα ύφους και ρυθμού, καθώς  και εκπληκτική σκηνική «συμφωνία» διαφορετικών ερμηνειών ανάλογα με τον ρόλο που ενσαρκώνει κάθε ηθοποιός.  

Διανομή άριστη, ερμηνείες μοναδικές!! Ο Νικήτας Τσακίρογλου, σε σκηνοθεσία που σέβεται το υποκριτικό του μέγεθος, ξεδιπλώνει όλο το μεγαλείο του και αποσπά δικαίως τον θαυμασμό και το χειροκρότημα του θεατή. Ο Χρ. Βαλαβανίδης, με την  πολυχρωματική  ερμηνεία του, αποτελεί το αντίπαλον σκηνικό δέος του Τσακίρογλου. Ο  Αλ. Μπουρδούμης, ο της νεότερης γενιάς, που κάθε φορά που τον βλέπουμε στο θεατρικό σανίδι ανεβάζει όλο  και περισσότερο τον πήχυ της καλλιτεχνικής του δύναμης,  ομολογούμε ότι στέκεται θαυμάσια  στη σκηνή σε έργα αξιώσεων  δίπλα σε θεατρικά  μεγέθη Τσακίρογλου, Βαλαβανίδη. Στην ίδια ερμηνευτική ποιότητα είναι και οι  Α. Ελεφάντη, Μ. Παναγιωτοπούλου,   Π. Γουρζουλίδης, Κ. Κουτρούλης, Δ.Μπούρας σε  δευτερεύοντες ρόλους.

 Ο ρεαλισμός στα σκηνικά και κοστούμια των Α. Αθανασιάδου, Λ. Σπερελάκη, η μουσική του Π. Κατσιβέλη και ο φωτισμός του Γ. Αγιαννίτη συμπηρώνουν καθοριστικά την ατμόσφαιρα που δημιουργεί η παράσταση και τη συγκίνηση που κατεβάζει στην πλατεία.

 Το έργο πρέπει να κατεβαίνει στον θεατή και να τον παρασύρει μαζί του πάνω στη σκηνή. Αυτή η αμφίδρομη σχέση, με απλά λόγια, είναι  το αποτέλεσμα που πρέπει να έχει η καλή παράσταση και είναι έργο όλων: Συγγραφέα, « μαέστρου»- σκηνοθέτη, επιλεγμένης προσεκτικά και άξιας «ορχήστρας»- συντελεστών.

Και μόνο η ειδική πυκνότητα της ησυχίας στην πλατεία και η καθήλωση των θεατών στις θέσεις τους από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, είναι ένα ακόμη στοιχείο που  επιβεβαιώνει  όλα τα προαναφερθέντα για τη συγκεκριμένη παράσταση.