Ο μελαγχολικός Μπραντ Πιτ του "Αd Astra" σε μία εσωτερική ερμηνεία

Ότι είναι η χρονιά του Μπραντ Πιτ, εκ των μεγαλύτερων σταρ που βγήκαν τη δεκαετία του ’90 στο Χόλυγουντ, φαίνεται πως θα είναι το 2019. Για 2η εβδομάδα συνεχίζεται στην Πάτρα στα Odeon Veso Mare, η προβολή του διαστημικού φιλμ «Ad Astra» σε σκηνοθεσία Τζέιμς Γκρέι με τον Μπραντ Πιτ να γεμίζει την οθόνη και να υποδύεται συγκρατημένα, μελαγχολικά και σε τουλάχιστον μια-δυο σκηνές συγκινητικά τον αστροναύτη Ρόι ΜακΜπράιντ, ο οποίος κάπου στο εγγύς μέλλον που πια τα ταξίδια στη σελήνη έχουν πλέον γίνει ρουτίνα και εκεί έχει αναπτυχθεί μία πολιτεία με τον "καταναλωτισμό" και τα κακά της Γης, καλείται σε μία άκρως απόρρητη αποστολή προκειμένου να επικοινωνήσει με τον χαμένο πατέρα του Κλίφορντ (στο ρόλο ο 73χρονος Τόμι Λι Τζόουνς) που είχε ξεκινήσει παλιότερα προς αναζήτηση εξωγήινης ζωής και νοημοσύνης στο διάστημα, έφτασε πράγματι μακριά, πέρα και από τον Άρη στον Ποσειδώνα και εκεί «χάθηκε».

Δεν θα πούμε περισσότερα για το στόρι ούτε θα αποκαλύψουμε αν ο Μπραντ Πιτ καταλήγει να εντοπίσει ή όχι τον πατέρα του εκεί στην άκρη του διαστήματος. Θα μείνουμε στην εσωτερική ερμηνεία του Πιτ (θα είναι δύσκολο για τα μέλη της Ακαδημίας ποια ερμηνεία του ενδεχομένως να διαλέξουν για τα Όσκαρ γιατί είναι πολύ καλός και cool στο «Κάποτε στο…Χόλυγουντ» του Κουέντιν Ταραντίνο που είδαμε πριν λίγο καιρό). Μάλιστα όπως είδαμε σε συνέντευξη του στην εφημερίδα Usa Today για να προσεγγίσει τον ρόλο του στο «Αd Astra» ανέτρεξε και στις δικές του εμπειρίες ως πατέρας και είναι αλήθεια πως σε κάποια σημεία του φιλμ που δακρύζει, η ερμηνεία του ενδυναμώνεται πολύ και φανερώνει την εμπειρία χρόνων ως ηθοποιού και την εσωτερική πλέον διεργασία που ο ίδιος  έχει κάνει.

Κάποιοι θεατές πιθανόν να έσπευσαν στο «Αd Astra» περιμένοντας κάτι αντίστοιχο ενός «Star Wars»  ή ενός «Gravity» αλλά εδώ αν εξαιρέσεις δυο – τρεις σκηνές δράσης όπως στο φεγγάρι ή σε ένα παρατημένο διαστημόπλοιο όπου εμφανίζεται ξαφνικά μία θανάσιμη απειλή, η ταινία έχει εντελώς διαφορετικό πυρήνα και στόχο. Φλερτάρει μ’ ένα φιλμ υπαρξιακών αναζητήσεων, δείχνει την μοναξιά του ήρωα και ακούμε ατάκες και σκέψεις όπως «ανυπομονώ για τη μέρα που θα λήξει η μοναξιά μου» ή «πολλές φορές εμμένουμε στον στόχο μας ξεχνώντας πράγματα που βλέπουμε μπροστά μας».

Ο ρόλος του πατέρα του Ρόι, είναι επίσης κλειδί. Είναι ένας αστροναύτης που είχε εμπνεύσει πολλούς νεότερους, που σπούδασε στο ΜΙΤ, που αφοσιώθηκε στον μέγα στόχο της αναζήτησης άλλης ζωής στο απέραντο διαστημικό σύμπαν. Η ταινία σχολιάζει με τον δικό της τόνο και ύφος ακριβώς αυτό, πως ακόμη κι αν δεν έχουμε βρει άλλη, εξωγήινη ζωή και είμαστε μόνοι, δεν μας καθιστά αυτόματα αποτυχημένους που δεν βρήκαμε τον στόχο μας. Η ζωή συνεχίζεται όπως και η προσπάθεια, μία διφορούμενη ερμηνεία για την πορεία της ζωής, τις αυτοκαταστροφικές εμμονές μας που μας απομονώνουν και την ανάγκη της επικοινωνίας.

Δεν είναι εύκολη ταινία το «Αd Astra». Για κάποιους φλυαρεί χωρίς να φτάνει σε μεγάλα ύψη, κατ΄άλλους θα έπρεπε να είχε περισσότερη δράση στα γνώριμα Χολυγουντιανά μονοπάτια. Το τελευταίο μέρος είναι αλήθεια πως φάνηκε μετέωρο, πιο τεχνικό, ωστόσο η γενικά καλή εντύπωση παραμένει. Εκτός του Πιτ και του Τόμι Λι Τζόουνς αξιοπρόσεκτοι είναι και ο Ντόναλντ Σάδερλαντ, η Λιβ Τάιλερ και η Ρουθ Νέγκα.

Εισπρακτικά στις ΗΠΑ την 1η του εβδομάδα το φιλμ ξεπέρασε τα 25 εκατ. δολάρια συν άλλα 26 από τον υπόλοιπο κόσμο. Στην χώρα μας ξεκίνησε με πάνω από 21.000 εισιτήρια.

Επιμέλεια: Τ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ