Μία τολμηρή ταινία από την Ιαπωνία, για 1η φορά στις Ελληνικές αίθουσες

Σε διανομή της New Star βγαίνει από την Πέμπτη 27 Ιουνίου 2019 στη χώρα μας για 1η φορά σε εμπορική διανομή στις αίθουσες η ταινία «Η Πένθιμη Παρέλαση των ρόδων» του Τόσιο Ματσουμότο σε μία επετειακή έκδοση με αποκατεστημένη κόπια.

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Toshio Matsumoto

Φωτογραφία: Tatsuo Suzuki

Mουσική : Joji Yuasa, Mοντάζ: Toshie Iwasa

Παραγωγή: Ιαπωνία, 1969.

Διάρκεια: 105 λεπτά.

Πρωταγωνιστούν: Pîtâ, Osamu Ogasawara, Shotari Akiyama.

«Τρομακτικό, έτσι δεν είναι; Η καταραμένη μοίρα ενός ανθρώπου. Τι συνδυασμός σκληρότητας και γέλιου!».

 Περίληψη

Προσπαθώντας να ξεφύγει από ένα δραματικό παρελθόν που εξακολουθεί να τη στοιχειώνει, μία νεαρή τραβεστί συνάπτει δεσμό με τον αρκετά μεγαλύτερό της σε ηλικία ιδιοκτήτη του νυχτερινού κέντρου στο οποίο εργάζεται. Δεν γνωρίζει όμως πως εκείνος κατέχει το κλειδί στο τραγικό πεπρωμένο που την περιμένει.

Η νέα hostess του μπαρ Genet είναι η τρανσέξουαλ Εντι, της οποίας η αυτοπεποίθηση και η σεξουαλικότητα απειλούν τη μαντάμ Λέντα που εργάζεται εκεί πολλά χρόνια, αλλά προσελκύει τον Γκόντα, τον ιδιοκτήτη του μπαρ. Οταν η Εντι μπλέκεται σε αυτό το ερωτικό τρίγωνο, περνά το χρόνο της με περιθωριακούς ναρκομανείς, βλέπει πειραματικές ταινίες, χορεύει distorted rock και συμμετέχει ενίοτε σε διαμαρτυρίες.

«H ταινία προέκυψε από μία αυθόρμητη ανάγκη ενός καλλιτέχνη να μεταφράσει με κινηματογραφικούς όρους τις σαρωτικές αλλαγές που διέκρινε να συντελούνται στον συλλογικό ψυχισμό γύρω του. Ως ντοκουμέντο ενός αθέατου Tόκιο που επιχειρεί την σεξουαλική του απελευθέρωση και απενοχοποίηση, η ταινία διατηρεί ακόμα και σήμερα μία αυθεντικότητα κι έναν χαρακτήρα που την κάνουν μοναδική», γράφτηκε για το φιλμ.

«Η ιστορία δεν ξεδιπλώνεται από το νήμα του γραμμικού χρόνου Το θέμα των δυσδιάκριτων περιγραμμάτων γίνεται κεντρικό μοτίβο της ταινίας -το γεγονός ότι οι διαχωριστικές γραμμές δεν καθορίζονται, και τα πράγματα διατυπώνονται με ασάφεια. Με άλλα λόγια, τα πράγματα διακρίνονται από τις οριακές τους γραμμές, κι αυτό το σύστημα του διαχωρισμού των πραγμάτων μέσα στον κόσμο δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από τους ανθρώπους. Αυτό σημαίνει ότι όταν τα μέτρα και τα κριτήρια που επιβάλλονται στον κόσμο δεν είναι τόσο ακριβή, θολώνει ο τρόπος με τον οποίο τον αντιλαμβανόμαστε.

Έτσι αντικειμενικότητα και υποκειμενικότητα, αρσενικό και θηλυκό, μυθοπλασία και πραγματικότητα, όλοι αυτοί οι ορισμοί, μπερδεύονται. Φαντάζομαι πως αντιλαμβάνεστε ότι το ζήτημα εδώ είναι ότι στην εποχή που ζούσαμε ο κόσμος τον οποίο είχαμε προσαρμόσει στις ιδέες μας, δεν έμοιαζε πια τόσο σταθερός και μονοδιάστατος. Υποθέτω ότι θα μπορούσαμε ν’ αποκαλέσουμε αυτή την ασάφεια, αυτή την σύγχυση ένα είδος ρήξης με τον κόσμο». - Τόσιο Ματσουμότο

Η ταινία του Toshio Matsumoto «Funeral Parade of Roses» είναι ένα περίεργο θέαμα, ειδικά όταν βλέπουμε την αισθητική και πολιτική της, στην –ακόμα και σήμερα-  συντηρητική εποχή μας. Παρουσιάζει τη συγκίνηση της «κλειδαρότρυπας» παρακολουθώντας τον ηδονισμό και την ανομία - τόσο τη σεξουαλική όσο και την καλλιτεχνική - μιας άλλης παλιότερης κουλτούρας. Μπορούμε, επίσης, να νιώσουμε μια σχεδόν τραγική μελαγχολία βλέποντάς της και ν’ αναρωτηθούμε: πότε και πού, άραγε, το σινεμά θα γίνει και πάλι τόσο οργιώδες.

Το «Funeral Parade of roses» ήταν η 1η χαρακτηριστική ταινία μεγάλου μήκους του Matsumoto, αφού είχε προηγουμένως εργαστεί για πάνω από μία δεκαετία σε ντοκιμαντέρ και πειραματικά μικρού μήκους και εργάστηκε επίσης στο πλαίσιο της διεπιστημονικής ομάδας Jikken-Kobo (Πειραματικό Εργαστήρι), ένα από τα μέλη του οποίου είναι ο μεγάλος συνθέτης Toru Takemitsu, που συνεργάστηκε στις ταινίες του. Συνθέτης του Funeral Parade, επίσης περίοπτος στυλοβάτης του Jikken-Kobo, είναι ο Joji Yuasa. Οι απόκοσμες ηλεκτρονικές συνθέσεις του έθεσαν τον τόνο στην αρχή, ως ένα περιβάλλον για τις λευκασμένες κοντινές λήψεις των πρωταγωνιστών όταν κάνουν έρωτα και αυτή η αρχική σκηνή είναι σίγουρα ένα  από τα πρωταρχικά κομμάτια στην ανθολογία ερωτικού μοντερνισμού.

Η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Tatsuo Suzuki, δίνει μια σειρά από άγριες υφές και εικόνες – που συμπεριλαμβανομένων των παρεμβολών των φλας στα αποχρωματισμένα ενσταντανέ και με μια σειρά από ευρυγώνια πλάνα καταφέρνει και προσδίδει ταυτόχρονα, ένα ντελιριακό και κλειστοφοβικό σκηνικό.

Υπάρχουν επίσης σε μεγάλο βαθμό, παραστάσεις στο δρόμο στις οποίες  η συνεισφορά της ομάδας θεάτρου Zero Jigen (Zero Dimension), είναι εμφανέστατη. Η ομάδα είναι  γνωστή τόσο για τις δημόσιες παρεμβάσεις της όσο και για τα ιδιωτικά της όργια. Ο Matsumoto πιστεύει ότι το θέαμα του δρόμου παίζει καταλυτικό ρόλο - όπως σε μια σκηνή στην οποία η Eddie και δύο φίλες, τσακώνονται με τρία σκληρά κορίτσια (μέλη μιας συμμορίας) σε έναν εμπορικό δρόμο, παρουσία κόσμου και με την απόλυτη αμηχανία των παρευρισκομένων.

Χωρίς να μακρηγορούμε, το Funeral Parade of Roses, είναι μια χαλαρή, μοντέρνα και queer εκδοχή του μύθου του Οιδίποδα, αν και το πώς και το γιατί δεν γίνεται εντελώς κατανοητό έως το τέλος της ταινίας, όταν γινόμαστε μάρτυρες  μίας εξαιρετικά παράδοξης χρήσης μιας υποκειμενικής σκηνής,που είναι σα να βλέπουμε μια Οιδιπόδια φιγούρα που ξαναβρίσκει, όμως, την όρασή της.

Στο μεγαλύτερο της μέρος, όμως, είναι ένας ανεπίσημος, ελεύθερος συνασπισμός δύο ομάδων του περιθωρίου, αυτόν των τραβεστί και τον ομοφυλόφιλων νέων αγοριών (ο Ιαπωνικός όρος είναι geiboi) και από την άλλη των αβάντ-γκαρντ καλλιτεχνών.

Ενδεχομένως η ταινία να έρθει και στην Πάτρα.