Μανωλάδα:"Στις δημοκρατικές κοινωνίες είναι προφανές ότι τέτοιου είδους δίκες, κρίνονται από όλους"

«Πολύ περισσότερο από ό,τι συμβαίνει στις φυσικές επιστήμες ,στις κοινωνικές-όπως είναι η νομική επιστήμη-ο επιστημονικός και μεθοδολογικός στοχασμός δεν είναι κοινωνικά αθώος. Διαπλέκεται με βαθύτερες αξιολογικές στάσεις των επιστημόνων, διαφορετικά γνωστικά κίνητρα, ιδεολογικές καταβολές ή κοινωνικο-πολιτικές δεσμεύσεις»(Κώστας Σταμάτης «Η θεμελίωση των νομικών κρίσεων» σελ. 21 εκδ. Σάκουλας 1997).

Διάβασα με προσοχή την παρέμβαση του Δ.Σ. Πατρών και κάνω τα εξής σχόλια:Αν συμφωνούμε ότι και οι δικαστικές αποφάσεις ,ιδίως όσες αφορούν θέματα γενικότερου ενδιαφέροντος, πρέπει να κρίνονται (προφανώς εννοούμε από «παράγοντες» εκτός της δίκης-κόμματα, φορείς δικηγ. Συλλόγους κλπ-)διότι άλλως δεν θα είχε νόημα το ως άνω δικαίωμα) τότε η απαίτηση ότι η κριτική αυτή «θα πρέπει να κινείται εντός του επιστημονικού πλαισίου» και ότι θα πρέπει να είναι απαλλαγμένη από «την προσωπική αντίληψη του κάθε κρίνοντος και από τις πεποιθήσεις και τις αντιλήψεις του ,για το κατ αυτόν «κοινό αίσθημα δικαίου»,ακυρώνει αυτό τούτο το δικαίωμα της κριτικής ,αφού έτσι περιορίζεται στην μεν πρώτη περίπτωση μόνο στους επαΐοντες επιστήμονες και δη νομικούς-, στη δε δεύτερη σε ανθρώπους που λειτουργούν και κρίνουν απαλλαγμένοι από τις πεποιθήσεις τους και την αντίληψή τους περί το «κοινό αίσθημα του δικαίου» ,δηλαδή σε «ανύπαρκτους» ανθρώπους.

Στις δημοκρατικές κοινωνίες είναι προφανές ότι τέτοιου είδους δίκες , κρίνονται από όλους και θα πρέπει να κρίνονται από όλους ανάλογα με το τι πιστεύει ο καθένας. Οι δικαστές ,αντιστοίχως, γνωρίζουν η θα πρέπει να γνωρίζουν ή θα πρέπει να αναμένουν ότι η κρίση τους θα υποστεί την κριτική και της κοινωνίας, πέραν της «δευτεροβάθμιας»δικαστικής-δικονομικής .Παρά τα όσα αρνητικά μπορεί κάποιος να διαγνώσει στη «διαδικασία» της κριτικής των -με γενικότερο ενδιαφέρον -δικαστικών αποφάσεων ,το γενικό δικαίωμα της κριτικής από το οποιονδήποτε πολίτη δίνει το πραγματικό περιεχόμενο και νόημα στο δικαίωμα της κριτικής. Πολλές φορές μάλιστα αυτό οδηγεί ,στην αφύπνιση των αντανακλαστικών της ίδιας της δικαιοσύνης για την εξεύρεση της αλήθειας (δεν ξέρω αν θα υπήρχε η παρέμβαση της εισαγγελέως του ΑΠ ,αν δεν προηγούνταν η «γενική» κριτική ) ,αλλά -και σε ένα γενικότερο επίπεδο και τηρουμένων των αναλογιών- και σε παγκόσμια (ίσως) αφύπνιση (βλ. αντιδράσεις στην απόφαση του αμερικανού δικαστή για την Αργεντινή και επιπτώσεις αυτής της απόφασης ή και των αντιδράσεων).