Συστράτευση - Αλληλέγγυος αγώνας - Ελπιδοφόρα προοπτική

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μεταξύ των κορυφαίων θυμάτων της ταξικής βαρβαρότητας της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης συγκαταλέγονται η κοινωνική συνοχή και η αλληλεγγύη. Η γενικευμένη ανασφάλεια για το σήμερα, η ανησυχία, η αβεβαιότητα για το αύριο διαχέεται σε ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία μαζί με την καχυποψία και τη δυσπιστία απέναντι σε κορυφαίους πολιτικούς, πολιτειακούς και κοινωνικούς θεσμούς και αποτελούν τα ανησυχητικά δείγματα αυτής της εποχής της κρίσης και της παρακμής.

Σειρά από νοσηρά φαινόμενα και γεγονότα που προκαλούν ανησυχία και θλίψη, ενισχύουν την παραπάνω διαπίστωση και ταυτόχρονα καλούν σε αφύπνιση, εγρήγορση και κινητοποίηση. Βιώνουμε μια ανησυχητική οπισθοδρόμηση.

Μια οπισθοδρόμηση που χαρακτηρίζεται από μορφωτικά ανεπάρκεια, πολιτική ένδεια, πολιτικά άγνοια, διεκδικητική άπνοια, έλλειψη οικολογικής συνείδησης, αποπολιτικοποίηση του πολίτη από τις αρχές, τις αξίες, τις ιδέες αλλά και τους στόχους και τα οράματα που αποτελούσαν τις διαχρονικές του σταθερές.

Η συλλογική δράση και η ατομική ευθύνη έχουν πάψει από καιρό να θεωρούνται αναγκαία στοιχεία της Ελληνικής κοινωνίας. Η «ηθική» της ατομικής επιβίωσης και της «επιτυχίας» έχουν αναγορευτεί σε κυρίαρχο στοιχείο και κορυφαία προτεραιότητα την ίδια στιγμή που η αλληλεγγύη και η άμεση ανθρώπινη επικοινωνία εκτοπίζονται, περιθωριοποιούνται και καταστρέφονται.

Η οικοδόμηση μιας κοινωνίας με ανθρώπινο πρόσωπο και αλληλέγγυας, πρέπει να αποτελεί μια μεγάλη πολιτική προτεραιότητα. Μια τέτοια κοινωνία όμως δεν μπορεί να αναδυθεί, μέσα από τον κατακλυσμό που έχει προκαλέσει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, παρά μόνο με την συλλογική αφύπνιση, τη δημοκρατική εξέγερση, τη δημιουργική φαντασία και την τόλμη εκείνων που υφίστανται τις συνέπειες της, με τη δημιουργία δηλαδή ενός μαζικού, φερέγγυου και αποτελεσματικού εθνικού, ευρωπαϊκού και παγκόσμιου κινήματος χειραφέτησης με στόχο την κοινωνική απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλων των μη προνομιούχων τάξεων.

Είναι χρέος μας να εκφράσουμε με τη συστράτευσή μας την αλληλεγγύη στην πράξη σε κάθε προσπάθεια χειραφέτησης και σε κάθε προσπάθεια που στοχεύει στην επανάκτηση της χαμένης κοινωνικής συλλογικής συνείδησης. Τα κινήματα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση έχουν θέσει στέρεη βάση για μια παγκόσμια κοινωνία πολιτών στο πλαίσιο της οποίας η ελευθερία του ανθρώπου θα κατέχει κυρίαρχη θέση.

Η αλληλεγγύη της αριστεράς και των συνδικάτων (με ταξική δράση) μπορεί να εξασφαλίσει τις πρόσθετες εγγυήσεις όχι μόνο για να ενισχυθεί η ισχύς της απέναντι στην εργοδοτική επιθετικότητα αλλά και να κατοχυρωθεί η ελευθερία του ανθρώπου σαν σταθερή και μη αναστρέψιμη δημοκρατική κατάκτηση.

Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Τα πρώτα ρήγματα στην ηγεμονία της ιδεολογίας «των αγορών» έχουν ήδη προκληθεί. Οι μαζικές διαδηλώσεις στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις αλλά και στη μητρόπολη του καπιταλισμού υπέρ της Ελλάδας, που δοκιμάζεται πιο έντονα από την οικονομική κρίση με το σύνθημα «Είμαι και Εγώ Έλληνας» είναι ένα πρώτο δείγμα.

Θα ακολουθήσουν κι άλλα. Γιατί την ίδια στιγμή που ο νέος καταμερισμός εργασίας διασπά την κοινωνική συνοχή, δημιουργεί τις ανάλογες αντιστάσεις και ρίχνει το σπόρο μιας νέας λυτρωτικής σύγκρουσης και μιας νέας αλληλεγγύης