Έως πότε θα τρέφουμε ένα κράτος Λεβιάθαν;

Το γεγονός πως το κράτος αποτελεί ένα αδηφάγο τέρας που λειτουργεί ως μαύρη τρύπα για τις τύχες της ελληνικής οικονομίας, αποτελεί πλέον κοινό τόπο, ακόμα και για αξιωματούχους της παρούσας «αριστερής» κυβέρνησης –στα λόγια και μόνο εκεί.

Διότι στην πράξη, το μόνο που έχει επιτύχει κατά την τριετή της διακυβέρνηση, είναι η συνεχής διόγκωσή του, παράλληλα με την περαιτέρω ενίσχυση της δυσλειτουργίας του, σε σημεία που πλέον να διεκδικεί παγκοσμίως, δάφνες αναποτελεσματικότητας.

Τα στοιχεία που έφερε στο φως η έκθεση "Growing for Growth" του ΟΟΣΑ για το 2017, είναι χαρακτηριστικά της κατάστασης. Το βασικό συμπέρασμα που εξάγεται είναι πως, ενώ το ελληνικό κράτος αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους φορομπήχτες παγκοσμίως, την ίδια στιγμή οι παροχές που ανταποδίδει στους φορολογούμενους είναι σχεδόν ανύπαρκτες.

Ένα από τα πολλά παραδείγματα που μπορούν να παρατεθούν σχετικά με το δυσθεώρητο φορολογικό βάρος που καλούνται να σηκώσουν οι πολίτες, είναι πως στην χώρα μας, ένα ζευγάρι με τον μέσο μισθό των περίπου 850 ευρώ και δύο παιδιά πληρώνει το 38,2% του εισοδήματός του στην εφορία. Στην Ιρλανδία οι ίδιες φορολογικές επιβαρύνσεις ανέρχονται στο 13,6%, ενώ ο μέσος όρος στις χώρες του ΟΟΣΑ δεν ξεπερνά το 30%.

Στην αντίπερα όχθη των παροχών, όπου με βάση τη λογική θα περίμενε κανείς να είναι σημαντικές –βέβαια, μάλλον κάποιος που αγνοεί την ελληνική σουρεαλιστική πραγματικότητα-, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Έτσι, στην χώρα μας, ένας άνεργος λαμβάνει κατά μέσον όρο επιδόματα που ανέρχονται στο 40% του εισοδήματος που λάμβανε ως εργαζόμενος. Το αντίστοιχο ποσό στη Τσεχία και στην Ιταλία ανέρχεται στο 72,8% του εισοδήματος, ενώ στο Λουξεμβούργο στο 90,8%. Όταν δε περάσουν 5 χρόνια, ένας άνεργος παίρνει σχεδόν το 6,6% του εισοδήματος που λάμβανε πριν απολυθεί. Αντίθετα, στο Λουξεμβούργο συνεχίζει να παίρνει το 67,9% του εισοδήματος και στην Ολλανδία το 66,87%.

Σε όποιον προσεγγίσει την περίπτωση της χώρας μας με ρεαλισμό και κοινή λογική, είναι κάτι παραπάνω από προφανές το ότι εάν δεν αντιστραφούν οι πολιτικές της υπερφορολόγησης και της διόγκωσης του κράτους που μας οδήγησαν στην κατάρρευση, η ελληνική οικονομία δεν πρόκειται ποτέ να έχει πραγματική τύχη ανάκαμψης.

Έως πότε έχουμε άραγε περιθώριο να συνεχίζουμε το εθνικό σπορ του στρουθοκαμηλισμού, που αποτελεί έναν από τους ελάχιστους στίβους που όντως διακρινόμαστε διεθνώς;