Υπέρ αδυνάτου

Νιώθω να βουλιάζω, να πνίγομαι, να χάνομαι στην περιδίνηση των καιρών και των ακραίων φαινομένων, ασάλευτος χωρίς αναισθητικό ν’ ακολουθώ τις ανθρώπινες ροές για το υπόδειγμα ζωής ή το μοιραίο. Θέλω να πιαστώ από κάπου να κρατήσω τουλάχιστον τη λογική μου ΟΡΘΗ σε ότι με περιβάλλει, μα γλιστρώ στο καθεστωτικό αποτύπωμα που νετάρει τη σκέψη μου και με αποσυνθέτει ως πολίτη σε μια δημοκρατία που ολισθαίνει.

Βλέπω την καθημερινότητά μου να εκτελεί τα εντελλόμενα και να εκτελείται από αυτά, άλλοτε με νόμους ποδηγέτησης και άλλοτε με όρους αποβλάκωσης.

Και το μόνο που μου μένει, είναι να προσπαθώ ν’ αποφύγω την πραγματικότητα που με κυκλώνει, καταφεύγοντας στην σιγουριά φωτεινών παραδειγμάτων που αντιτάσσονται σε ότι πληγώνει εμένα(εμένα…) και τη Δημοκρατία μας.

Υπόθεση ΝΟΒΑΡΤΙΣ… Σκάνδαλο ή Σκευωρία; Ποιος μπορεί ν’ απαντήσει με το χέρι στην καρδιά. Ποιος..; Όταν κυβερνητικό στέλεχος της πλειοψηφίας γνώριζε ότι «είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του Ελληνικού κράτους»! Ενώ ο φάκελος θα έπρεπε να είχε διαβιβαστεί «αμελλητί», με την εμφάνιση πιθανής ανάμειξης πολιτικών προσώπων στη Βουλή, από την Εισαγγελέα που χειρίζεται την υπόθεση, όπως διατείνονται έγκριτοι νομικοί.

Ποιος θα πείσει εμάς τους αμύητους στα νομικά, που αγνοούμε τις ερμηνείες σε Νόμους και Συντάγματα και τις λεπτομέρειες που κρύβεται ο διάβολος. Τι σημαίνει  Προστατευόμενος Μάρτυρας,  όταν τα υπό διερεύνηση πρόσωπα είναι Πολιτικοί και Δικαστές και όχι εγκληματίες, που είχαν και την έγκριση και την αποδοχή του Λαού.

Ποιος θα μας εξηγήσει την αναφορά  στο διαβιβαστικό ενός ακόμα προσώπου ως ΠΚ. Τι εννοεί δηλαδή, Προστατευόμενος Κατηγορούμενος; Τι μπορεί να υποθέσει κάποιος όταν έχουμε τους ΠΜ και βλέπει και τον ΠΚ;

Και άλλα πολλά. Από τη φωτογράφιση των προστατευόμενων μαρτύρων –πάλι από κυβερνητικό στέλεχος-έως τις καταγγελίες για παρεμβάσεις στο έργο τους από τις Ενώσεις Δικαστών.

Όχι. Όσο καταπατημένοι κι’ αν είμαστε, όση απελπισία κι’ αν φορτωθήκαμε, το τελευταίο χαράκωμα στη Δημοκρατία μας, το τελευταίο καταφύγιο του Λαού είναι η ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΔΙΚΑΙΩΣΥΝΗ.  Και την ακλόνητη πίστη μας σ’ αυτήν την έχουν υπογράψει από γενέσεως του Ελληνικού Κράτους ο Τερτσέτης και ο Πολυζωίδης, ο Δελαπόρτας και ο Σαρτζετάκης, ο Ντεγιάννης και όλοι οι ανώνυμοι(με κεφαλαία γράμματα) Δικαστές ,που έχτισαν την εμπιστοσύνη μας Σ’ ΑΥΤΗΝ. Μη διανοηθεί κανείς να διαταράξει αυτή τη σχέση.

Άκουσα τις τοποθετήσεις στη Βουλή των προς διερεύνηση προσώπων και στο μυαλό μου ήλθε εκείνος ο υπέροχος «Υπέρ Αδυνάτου» λόγος του Λυσία. Ένα μνημείο ρητορικού λόγου απέναντι στον χωρίς κουκούλα-γιατί ο νομικός μας πολιτισμός στην αρχαιότητα δεν το επέτρεπε-καταγγέλλοντα. Τους άκουσα σχεδόν μέχρι τέλους της διαδικασίας στη Βουλή παρ’ ότι ήταν αντιληπτό από τις ομιλίες και τις συμπεριφορές της πλειοψηφίας η παραπομπή στην προκαταρκτική. Φαινόταν από την αρχή ότι αυτό θα ήταν το επακόλουθο της πλειοψηφίας  στην αδύναμη μειοψηφία.

Προφανώς στο ιδεολογικό ανάγνωσμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ο Μάρκ Τουαίην δεν είχε χώρο για να πληροφορηθούν από τα λόγια του, πως «Όποτε βρεθείς με την πλευρά της πλειοψηφίας είναι η στιγμή που πρέπει να σταθείς και να συλλογιστείς».

Αλλά τι λέμε τώρα, στην πολιτική αποφορά που είχε καταλάβει την αίθουσα της Βουλής, η υπόθεση ΝΟΒΑΡΤΙΣ είχε χαθεί στο μένος της πολιτικής αντιπαλότητας. Η ευκαιρία να διαλευκανθεί ένα σκάνδαλο που πλήγωσε όχι μόνο την οικονομία μας, αλλά και το πλέον αδύναμο κομμάτι της κοινωνίας μας, τους ασθενείς και τους συνταξιούχους, έσβηνε στην «κοσμιότητα» της εξουσιαστικής συμπεριφοράς μιας εμποτισμένης εξουσίας.

Εμποτισμένης με αποστροφή όχι μόνο για τα πολιτικά πρόσωπα που φέρονταν ως εμπλεκόμενα, αλλά επεκτεινόταν και στην πολιτική έκφραση που αντιπροσώπευαν.

Και αυτό ήταν διάχυτο από την αρχή της διαδικασίας, όταν η προεδρεύουσα του σώματος απευθυνόμενη σε βουλευτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, άφησε να της ξεφύγει και να ακουσθεί από τα μεγάφωνα της Βουλής ένα ευγενέστατο «Αι στο δια…»!!!

Ακολούθησαν κι’ άλλα ενδεικτικά του ύφους και του ήθους της Πρώτης φορά Αριστεράς και των Συνεργατών της, όπως εκείνο «Το παράχεσες» που αποτελεί το αγλάϊσμα της γλώσσας μας, ως τη λοιδορία του κ. Πικραμένου- ενός εξαίρετου Δικαστή που επιστρατεύτηκε από τη Δημοκρατία μας για Πρωθυπουργός τριάντα περίπου ημερών- την ώρα της συγκινητικής ομιλίας του. «O tempora o mores»!!!

Ναι… «Ω καιροί ω ήθη»!!! Γιατί αυτά που μας συμβαίνουν από την φερόμενη αριστερή διακυβέρνηση δεν έχουν σχέση ούτε με το ΛΟΓΟ, ούτε με τη ΣΤΑΣΗ της Αριστεράς στο Τόπο μας. Οι αγώνες  και οι θυσίες των πατριωτών της Αριστεράς, ήταν το ηθικό πλεόνασμα στα πολιτικά πράγματα της Πατρίδας μας.

Αυτό το ηθικό πλεόνασμα που αποτελεί την παρακαταθήκη που άφησαν ο Ηλίας Ηλιού, ο Λεωνίδας Κύρκος και οι χιλιάδες ανώνυμοι αγωνιστές είναι για τη δικαίωση του Λαού και δεν συνίσταται «προς πάσαν χρήσιν».                                                                                                               ΥΓ. «Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορείς να σκοτώσεις έναν εχθρό σου. Με την ψήφο μπορείς να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου». Αβραάμ Λίνκολν (Ας το έχουμε υπ’ όψιν μας).