Δέκα χρόνια στην εξουσία συμπλήρωσε ο 3ος μεταπολεμικά αυστριακός "μεγάλος συνασπισμός"

Δέκα χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις ημέρες από την εκ νέου ανάληψη στην Αυστρία, τον Ιανουάριο του 2007, για τρίτη φορά στην μεταπολεμική της ιστορία, της διακυβέρνησης της χώρας από τον αποκαλούμενο "μεγάλο συνασπισμό", δηλαδή την κυβέρνηση συνεργασίας των παραδοσιακά δύο μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων, του Σοσιαλδημοκρατικού και του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος, η οποία συνεχίζει να βρίσκεται μέχρι σήμερα στην εξουσία.

Πρώτη φορά, "μεγάλος συνασπισμός", υπήρξε μεταξύ 1945 και 1966, την δεύτερη φορά μεταξύ 1987 και 2000, με την τρίτη φορά να αρχίζει τον Ιανουάριο του 2007.

Μόνον που, την τρίτη αυτή φορά, η ανάληψη από τον "μεγάλο συνασπισμό", είχε έναν τεράστιο συμβολισμό, καθώς αυτός διαδεχόταν την πλέον αμφιλεγόμενη μετά το 1945 κυβέρνηση της χώρας, εκείνη του Λαϊκού Κόμματος με το ακροδεξιό εθνικιστικό Κόμμα των Ελευθέρων, του διαβόητου Γεργκ Χάιντερ.

Η ορκωμοσία εκείνης της συγκυβέρνησης, στις 4 Φεβρουαρίου του 2000 -που τελικά παρέμεινε επί επτά χρόνια μέχρι τον Ιανουάριο του 2007- έμελλε να σημαδέψει την πολιτική ζωή της Αυστρίας, καθώς για πρώτη φορά στην ιστορία της συμμετείχε στη διακυβέρνησή της ένα ακροδεξιάς και εθνικιστικής απόκλισης κόμμα, γεγονός που αποτελούσε τότε, μία "καινοτομία", αλλά και κατακραυγή από την Ευρώπη, για την οποία τότε η Ακροδεξιά αποτελούσε ακόμη ένα "ταμπού".

Το γεγονός αυτό, έφερε την Αυστρία επανειλημμένα στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος, αλλά και εντονότατης κριτικής, που συνοδεύτηκε τότε από πολύμηνης διάρκειας μέτρα πολιτικής και διπλωματικής απομόνωσης, δεχόμενη τα δύο πρώτα χρόνια πλήγματα στην αίγλη και στο κύρος που διέθετε τις προηγούμενες δεκαετίες στο εξωτερικό.

Στο ίδιο το εσωτερικό της, η χώρα γνώρισε ίσως τις εντονότερες πολιτικές αντιπαραθέσεις μετά το 1945, τις απόπειρες εγκατάστασης ενός αυταρχικού κράτους, την αμφισβήτηση της ελεύθερης έκφρασης της γνώμης, την απειλή της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και των Μέσων Ενημέρωσης, αλλά συγχρόνως και την επαναπολιτικοποίηση των πολιτών της.

Ακόμη, στο διάστημα αυτό αμφισβητήθηκε, και στη συνέχεια άρχισε να καταργείται, το, για αρκετές δεκαετίες, υποδειγματικό στην Ευρώπη, "αυστριακό κράτος πρόνοιας".

Οι έντονες προειδοποιήσεις των κυβερνήσεων των άλλων, τότε 14, πρωτευουσών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πως σε περίπτωση συμμετοχής των Ελευθέρων σε αυστριακή κυβέρνηση, θα επέβαλαν μέτρα εναντίον της, δεν απέτρεψαν τον αρχηγό του Λαϊκού Κόμματος και κατόπιν καγκελάριο Βόλφγκανγκ Σιούσελ, να προχωρήσει τον Φεβρουάριο του 2000 σε κυβερνητική συμφωνία με τον αρχηγό των Ελευθέρων Γεργκ Χάιντερ και στην επτάχρονη συγκυβέρνηση τους.

Από τον Ιανουάριο του 2007, την διακυβέρνηση στην Αυστρία ανέλαβε πάλι ένας "μεγάλος συνασπισμός" Σοσιαλδημοκρατών και Λαϊκού Κόμματος, που ανανεώθηκε έπειτα από πρόωρες εκλογές το Σεπτέμβριο του 2008 και έπειτα από τις τελευταίες αυστριακές βουλευτικές του Σεπτεμβρίου του 2013 και συνεχίζει να βρίσκεται μέχρι σήμερα στην εξουσία.

Η πενταετής θητεία της παρούσας Βουλής, ολοκληρώνεται τον Σεπτέμβριο του 2018, χωρίς, ωστόσο, να αποκλείεται μία πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.

Εδώ και πάνω από ένα χρόνο, το ακροδεξιό εθνικιστικό Κόμμα των Ελευθέρων, το μεγαλύτερο της αυστριακής αντιπολίτευσης, με το νέο ηγέτη του -από τη διάσπαση του το 2005 και μετά- τον Χάιντς Κρίστιαν Στράχε, που θεωρείται η σκληρότερη εκδοχή του Γεργκ Χάιντερ, εμφανίζεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις ως η πρώτη πλέον πολιτική δύναμη στη χώρα.

Αντίθετα, η δύναμη των δύο αποκαλούμενων "μεγάλων" κομμάτων, Σοσιαλδημοκρατικού και Λαϊκού, συρρικνώνεται και, ενώ τον Ιανουάριο του 2007 που ανέλαβαν εκ νέου τη διακυβέρνηση της χώρας, διέθεταν μαζί ποσοστό σχεδόν 70%, σήμερα βρίσκονται στο 48%.

Ο Χάιντς Κρίστιαν Στράχε, όπως και ο Γεργκ Χάιντερ πριν από δεκαεπτά χρόνια, υπολογίζει πως, με τις συνεχιζόμενες απώλειες τόσο των Σοσιαλδημοκρατών όσο και του Λαϊκού Κόμματος και την παγίωση των Ελευθέρων του σε πρώτο κόμμα, θα σημάνει η δική του ώρα και θα επιτύχει την ανάληψη της εξουσίας -το αργότερο τον Σεπτέμβριο του 2018- με ένα δεξιό - ακροδεξιό κυβερνητικό σχήμα, μόνον που τη φορά αυτή, σε αντίθεση με το 2000, θα ηγείται σε αυτό η Ακροδεξιά και ο ίδιος προσωπικά, ως καγκελάριος.

Πηγή: ΑΠΕ

Η φωτ. είναι EPA/CHRISTIAN BRUNA