Εκλογικός νόμος: Ένα υπαρξιακό πρόβλημα

Πριν από μερικές μέρες, κατά την συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, τέθηκε στο τραπέζι η αλλαγή του εκλογικού συστήματος επί το αναλογικότερο. Πρόταση την οποία και θα συζητήσει, τις επόμενες μέρες, με τους πολιτικούς αρχηγούς ο Πρωθυπουργός.

Η συζήτηση για την απλή αναλογική δεν είναι βέβαια καινούργια. Αποτελούσε πάγιο αίτημα της παραδοσιακής Αριστεράς, ωστόσο είχε απασχολήσει, και απ’ ότι φαίνεται απασχολεί, κατά καιρούς την εκάστοτε πολιτική εξουσία.

Τα τελευταία χρόνια, και κυρίως την περίοδο της Μεταπολίτευσης το εκλογικό σύστημα που είχε κυριαρχήσει ήταν η ενισχυμένη αναλογική καθώς από τις τελευταίες 16 εκλογικές αναμετρήσεις  οι 13 είχαν διεξαχθεί με το συγκεκριμένο σύστημα. Ενώ αντίστοιχα οι 3 (1989-1989-1990) είχαν διεξαχθεί με το σύστημα της αναλογικής με ρήτρα.

Στη χώρα μας, οι εκλογές που έγιναν για πρώτη φορά με αναλογικό σύστημα, ήταν της 7ης Νοεμβρίου 1926 όπου δεν υπήρξε αυτοδυναμία  κάποιας παράταξης. Και είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία οικουμενικής κυβέρνησης υπό τον Αλέξανδρο Ζαΐμη.

Ωστόσο, κατά πόσο μπορεί να είναι επίκαιρη μια τέτοια συζήτηση τη δεδομένη στιγμή, ενώ παράλληλα, αναρωτάτε κανείς κατά πόσο χρησιμοποιείται για μικροκομματικούς σκοπούς το άνοιγμα της συγκεκριμένης διαβούλευσης;

Ερωτήματα που ήδη προκάλεσαν τριγμούς στο εσωτερικό των πολιτικών κομμάτων όσο και στη πολιτική ζωή του τόπου εν γένει.

Είναι δεδομένο ότι οι όποιες προσπάθειες αναλογικότερου τρόπου εκλογής και συνάμα πιο δίκαιου συστήματος αντιπροσώπευσης είναι καλοδεχούμενες. Με μία βασική προϋπόθεση, ότι οι αλλαγές που θα επέλθουν, θα έχουν ως βασικό άξονα την εξυγίανση του πολιτικού συστήματος και την ουσιαστική λειτουργία και αναβάθμιση  των θεσμών διαφάνειας  και κοινωνικού ελέγχου.

Αλλιώς θα αποτελεί για ακόμα μια φορά μια σημαία ευκαιρίας που θα σκοπεύει να διαφυλάξει το πολιτικό κόστος.