Είναι χρήσιμη η αλήθεια;

Τέτοιες μέρες, τέτοια λόγια θα πουν κάποιοι……και πότε είναι η κατάλληλη ώρα;

Υπάρχει δόκιμος χρόνος να λέγεται και να ξαναλέγεται η αλήθεια;

Η επανάληψη ή η υπενθύμιση έχει τον κατάλληλο χρόνο;

Μήπως έστω και η επιγραμματική εκφορά της αλήθειας καταντά γραφικότητα;

Οπότε είναι καλύτερα να λέγεται ή να μην λέγεται;

Και τελικά είναι χρήσιμη;

Είναι σκόπιμο και χρήσιμο να υπενθυμίσουμε ότι οι παθογένειες του πολιτικού και κοινωνικού ελληνικού συστήματος βρήκαν πρόσφορο έδαφος στην παγκόσμια οικονομική κρίση και εξελίχθησαν τάχιστα σε καρκίνωμα με την παθητική στάση της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, της κυβέρνησης της ΝΔ;

Η κυβέρνηση αυτή ξεκίνησε τη θητεία της κόβοντας κορδέλες, εγκαινιάζοντας μεγάλα έργα και έληξε τη θητεία της με επιστροφή στο παρελθόν, μοίρασμα χρημάτων και θέσεων και δυσθεώρητο οικονομικό έλλειμμα σε σχέση με τις επενδύσεις που έφερε στη χώρα.

Ανέλαβε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με το σύνθημα «Λεφτά υπάρχουν, αν τα διεκδικήσεις, αν προσελκύσεις επενδύσεις, αν νοικοκυρέψεις το κράτος, αν αξιοποιήσεις τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, ώστε να αβγατίσουν και να δημιουργήσουν νέο πλούτο» και από όλο το σύνθημα σκόπιμα το οπισθοδρομικό εγχώριο κατεστημένο κράτησε για εύπεπτη κατανάλωση τις δυο πρώτες λέξεις και μόνο.

Η Ευρώπη τιμωρητική και συντηρητική. Εκδικητική σε τάση και διάθεση κατά της σοσιαλιστικής ελληνικής κυβέρνησης και της Ελλάδας, παρά το ‘φιλικό’ κλείσιμο των ματιών στα έργα και τις ημέρες της προηγούμενης κυβέρνησης. Με κόπο, μόχθο, αγώνα, επιχειρήματα, συμμαχίες, διαπραγμάτευση φτιάχτηκε ένας δρόμος.

Πίσω γκρεμός και μπροστά ένας δρόμος, Το Μνημόνιο. Δρόμος, μονόδρομος με δυστυχία, μα ταυτόχρονα και ευκαιρία για μεγάλες αλλαγές. 2009-2011 και πάνω από 100 μεταρρυθμίσεις στην προοδευτική κατεύθυνση. Περικοπή αλόγιστων δαπανών, μαϊμού συντάξεων, υπερβολικών επιδομάτων. Τα χρήματα δεν βγαίνουν, ο πολιτικός χρόνος δεν δίδεται για απόδοση των μεταρρυθμίσεων. Αναγκαστική περικοπή μισθών και συντάξεων.

Εδώ να σταθούμε λίγο. Να βάλουμε λίγο πλάτη, να κερδίσουμε χρόνο, να φτιάξουμε το κράτος, να αποδώσουν οι θυσίες, να μην μας πάρει η κατρακύλα, να δείξουμε ενότητα και να κάνουμε εθνική προσπάθεια ώστε το 2012 να βγούμε από το μονόδρομο. Δραματικό τελικά γεγονός η μη εκλογή στην ηγεσία της ΝΔ της Ντόρας Μπακογιάννη.

Ποιοι δεν έβαλαν πλάτη και ζούμε μέχρι σήμερα αυτή την παράταση; Πρώτα πρώτα σημαντικό κομμάτι της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, δεύτερα η αξιωματική Αντιπολίτευση και τρίτα οι υπόλοιπες κοινοβουλευτικές δυνάμεις.

ΟΧΙ στο μνημόνιο φώναζε ο κύριος Σαμαράς. Μέλος του ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος , γνώστης του μονοδρομικού  χαρακτήρα της κατάστασης, μα ικανός και άξιος καρεκλοκένταυρος προτιμούσε μια θεαματική κολοτούμπα  στην πορεία παρά τη γλώσσα της αλήθειας και την υπευθυνότητα. Το πλήρωσε βέβαια μετέπειτα με την αποπομπή του. Με το σύνθημα ΟΧΙ στο Μνημόνιο, ΟΧΙ στον Παπανδρέου κέρδισε το ΝΑΙ στο Μνημόνιο, τη δική του πρωθυπουργία και την παραίτηση του Παπανδρέου.

Οι μαθητές του κυρίου Σαμαρά, ο ΣΥΡΙΖΑ, και αυτοί με το κλασσικό πλέον σύνθημα ΟΧΙ στο Μνημόνιο, ΟΧΙ στο παλιό, έφεραν το νέο Μνημόνιο και τη νέα τάξη πραγμάτων. Επαναστατική γυμναστική, δημιουργική ασάφεια, Άρτζι Μπούρτζι και λουλάς ,εκλογές και ξανά μάτα εκλογές και ζητιανιά για λεφτά για να κάνουμε εκλογές και αν δεν τα πάμε καλά ξανακάνουμε και εκλογές να εκτονωνόμαστε.

Αφού με θυσίες είχαμε ξεφύγει από το γκρεμό, ξανακάνανε μια επικίνδυνη αποστολή χωρίς σκοπό, χωρίς σχέδιο , απλά να περάσει ένα 7μηνο και ένα 17ώρο να πούνε ότι ιδρώσανε για να μας φέρουνε σε μια πολύ χειρότερη κατάσταση από την εκκίνηση τους, αλλά πολύ καλύτερη από την κατάσταση που όλοι φοβηθήκαμε ότι θα μας πηγαίνανε. Γκρέμισε ο κύριος Τσίπρας μια ιστορική ευκαιρία που είχε , θύμα και αυτός της ρητορείας  του και της καρεκλολαγνείας.

Οπότε αλήθεια ή καρέκλα ;

Σε αυτές τις εκλογές δεν μπορώ να ξεχάσω τους τρίτους, δηλαδή τον κύριο Τσίπρα και την παρέα του, δεν μπορώ να ξεχάσω τους δεύτερους, τη ΝΔ, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω και τους πρώτους.

Όπου βρίσκονται αυτοί όλοι οι υπαίτιοι της μη στήριξης μιας εκλεγμένης κυβέρνησης του 44% , σε μια εθνική προσπάθεια αναμόρφωσης, ξεριζώματος του παλιού και δημιουργίας του νέου πολιτικού σύγχρονου σκηνικού, δεν μπορώ να δανείσω τη ψήφο μου στις επικείμενες εκλογές. Συνυπεύθυνοι είναι και όσοι δεν αποκηρύσσουν τους υπαιτίους.

Θα έρθει άραγε η ώρα που η αλήθεια θα είναι χρήσιμη;

Θα δικαιωθεί ο Παπανδρέου με τη ψήφο του ελληνικού λαού;

Στις επόμενες εκλογές , όποτε γίνουν και ελπίζω στο σωστό χρόνο για το συμφέρον του τόπου, με το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών θα διεκδικήσουμε  την προοπτική που δίνει η Αλήθεια!

Ναι στην Αλήθεια, Ναι στην καρέκλα που στερεώνεται στην Αλήθεια.

Ναι είναι χρήσιμη η Αλήθεια και ελπίζω να το κατανοήσουμε όλοι από φιλοσοφία και όχι από ανάγκη. Η Αλήθεια είναι η μεγάλη και στέρεη βάση για να διαβούμε στο μέλλον με αισιοδοξία.