Αυτούς αξίζουμε να έχουμε, αυτούς έχουμε!

Κάθε λαός έχει πάνω από το κεφάλι του αυτούς που του αξίζουν. Γιατί εμείς να αποτελούμε την εξαίρεση;

Δεν ξέρω πού θα καταλήξει όλη αυτή η ιστορία με την καταγγελία του Παύλου Χαϊκάλη για απόπειρα χρηματισμού του από αυτόν τον Γιώργο Αποστολόπουλο – ο οποίος, παρεμπιπτόντως, δεν μού δείχνει να είναι και το πρότυπο του σοβαρού και μετρημένου ανθρώπου.

Εκείνο που ξέρω είναι ότι τα τελευταία χρόνια, που βιώνουμε την απόλυτη οικονομική κρίση, το τέρας του λαϊκισμού που άρχισε να εκτρέφεται τη δεκαετία του ’80, θέριεψε για τα καλά και απειλεί πλέον να μας καταπιεί όλους.

Γιατί είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να λαϊκίζεις στο δημόσιο λόγο και να χαϊδεύεις αυτιά, ισοπεδώνοντας τα πάντα, αλλά συνήθως ξεχνάς ότι αυτό μια μέρα θα γυρίσει μπούμερανγκ εναντίον σου.

Όμως, ουδέν κακόν αμιγές καλού, και είναι τουλάχιστον παρήγορο ότι όλη αυτή η νέα φαρσοκωμωδία στέκεται τώρα η αφορμή για να συνειδητοποιήσουμε κάποια πράγματα, που δεν καταλάβαμε με την πρώτη όταν τις έτρωγε ο Χατζηδάκης και οι «αγανακτισμένοι» πολιορκούσαν το ελληνικό κοινοβούλιο φωνάζοντας «να καεί να καεί το μ…. η Βουλή»!

Μην σου πω, μάλιστα, ότι τότε, πολλοί (και) από το σινάφι μου, ευεργετηθέντες από το πολιτικό σύστημα που οι ίδιοι καταγγέλλουν σήμερα, το ευχαριστιόντουσαν, αν δεν πανηγύριζαν κι από πάνω.

Ωστόσο, τώρα συνειδητοποιούμε ότι, όχι απλώς έχουμε πιάσει τον πάτο του βαρελιού, αλλά τον ξύνουμε .

Κι αυτό, από μια άποψη, παρήγορο. Γιατί θα πρέπει να φτάσουμε τελείως στον πάτο για να αρχίσει η άνωση. Πρέπει να βιώσουμε την παρακμή για να επιστρέψουμε μια μέρα ξανά στην… ακμή. Αν επιστρέψουμε ποτέ.

Πάντως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι σε μια περίοδο εξαιρετικά κρίσιμη για τη χώρα έχουμε σε γενικές γραμμές το χειρότερο από ποιοτική άποψη πολιτικό προσωπικό.

Ωστόσο, ακριβώς αυτό το πανάθλιο (πάντα σε γενικές γραμμές, γιατί υπάρχουν και εξαιρέσεις) πολιτικό προσωπικό αποτελεί τον καθρέφτη της κοινωνίας μας.

Είπαμε, αυτούς αξίζουμε να έχουμε, αυτούς έχουμε. Και σε τελική ανάλυση, ναι, να ριχθεί άπλετο φως σε όλες τις καταγγελίες και να λειτουργήσουν, επιτέλους, οι θεσμοί, με πρώτη και καλύτερη τη Δικαιοσύνη.

Ναι, δεν πρέπει να υπάρχουν «σκιές», όχι μόνο στις επόμενες ψηφοφορίες για την προεδρική εκλογή, αλλά και γενικότερα στο δημόσιο βίο.

Καλό θα είναι, όμως, να αναλογιστούμε ως πολίτες και τις δικές μας ευθύνες για όλο αυτό το χάλι, που στις καλές του μέρες θυμίζει επιθεώρηση στο «Δελφινάριο».

Μην παρακάμπτουμε την ατομική μας ευθύνη, και την επόμενη φορά που θα κληθούμε στις κάλπες, να επιλέξουμε να μας εκπροσωπήσουν στο πλαίσιο αυτού που πιστεύουμε ότι είναι καλύτερο για τον τόπο, όχι τους πιο διάσημους, τους πιο αναγνωρίσιμους, αλλά, απλώς, τους καλύτερους.