"Μαζί" ακόμη και στα βράχια. Γιατί από τα βράχια μπορεί και να βγεις. Από το "χώρια" ποτέ

Η λέξη σήμερα δεν είναι το "στα΄λεγα" ή το "είδες;". Δεν είναι το "μαύρο" ούτε το "άσπρο". Δεν είναι ο "κίνδυνος" ούτε ο "φόβος". Δεν είναι τα απέναντι τραπεζάκια του ελληνικού καφενείου.

Η λέξη σήμερα για την Ελλάδα  δεν είναι το "χώρια", είναι το "μαζί".

Αυτό το "μαζί" που λέγεται "παλεύω". Το "μαζί" που ετούτος ο λαός έχει αφήσει πολλές φορές να αιμορραγήσει, δίνοντας τόπο στο μικρόβιο του διχασμού που έχει πάντα δύο πρωταγωνιστές που μάχονται για την μαρκίζα στο ίδιο μαγαζί, την ίδια ώρα που αυτό είναι έτοιμο να πάρει φωτιά.

Την επόμενη μέρα στις ίδιες στάχτες θα κλαίνε οι fun, αυτοί οι ίδιοι που παίζανε στο ξύλο το ποιός έχει την καλύτερη φωνή, ποιός θα μοιράσει τα περισσότερα αυτόγραφα...

Και αυτό το "μαγαζί", τον διχασμό τον έχει πληρώσει με πολλές πυρκαγιές. Γιατί αλλιώς φουντώνει η φωτιά με τον αέρα τις διχόνοιας. Και κάθε πυρκαγιά είχε τα δικά της θύματα και στα αριστερά και στα δεξιά χωράφια.

Το 1914 καιγότανε ο τόπος μεταξύ Βενιζέλου και Κωνσταντίνου, Βενιζελικών και Βασιλοφρόνων. Το 1944  μεταξύ του στρατού και του αντάρτικου, αριστερών και δεξιών. Και οι ξένοι κοίταζαν την λαμπάδα και αναλόγως... έψηναν.

Αλλά το καλύτερο για τούτο το κουσούρι που κρατάει  από το 406 π.χ. από την Ναυμαχία στις  Αργινούσες,  το έχει γράψει ο Καζαντζάκης

«…Ο Αλλάχ λέει έπλασε τον Ρωμηό, αλλά μόλις τον είδε το μετάνιωσε. Είχε ένα μάτι ο αφιλότιμος, που τρυπούσε ατσάλι…. Να κάμω τον Τούρκο, σκέφτηκε ο Αλλάχ για να σφάξει τον Έλληνα, να βρει ο κόσμος την ησυχία του». Έπιασε το λοιπόν μέλι και μπαρούτι, το μάλαξε καλά, καλά κι έφτιαξε τον Τούρκο. Κι αμέσως χωρίς να χασομερήσει, βάνει σ’ ένα ταψί τον Τούρκο και τον Ρωμηό, να παλέψουν. Πάλευαν, πάλευαν από το πρωί ως το βράδυ. Κανένας δεν έριχνε τον άλλον, μα μόλις σκοτείνιασε, βάνει ο άτιμος ο Ρωμηός, τρικλοποδιά, κάτω ο Τούρκος! Ο διάβολος να με πάρει, την έπαθα πάλι μουρμούρισε ο Αλλάχ. Τούτοι οι Ρωμηοί, θα φάνε τον κόσμο. Τι να κάνω; Όλη νύχτα ο Αλλάχ, δεν έκλεισε μάτι ο κακομοίρης, μα το πρωί πετάχτηκε πάνω και κτύπησε τις χερούκλες του. Βρήκα! Βρήκα! Φώναξε. Έπιασε πάλι φωτιά και κοπριά κι έφτιαξε έναν άλλον Ρωμηό και τους έβαλε και τους δύο στο ταψί να παλέψουν. Άρχισαν το πάλεμα οι Ρωμηοί, τρικλοποδιά ο ένας, τρικλοποδιά κι ο άλλος, μπηχτές ο ένας, μπηχτές κι ο άλλος. Πάλευαν, πάλευαν, έπεφταν σηκώνονταν, ξαναέπεφταν, ξανασηκώνονταν, πάλευαν… Κι ακόμα παλεύουν. Κι έτσι ο κόσμος, Μπραημάκι μου, βρήκε την ησυχία του…».

Για αυτό και σήμερα και αύριο η λέξη πρέπει να΄ναι το "μαζί" στην τσέπη του διαπραγματευτή που τον λένε Ελλάδα.

"Μαζί" ακόμη και στα βράχια. Γιατί από τα βράχια μπορεί και να βγεις. Απο  το "χώρια" ποτέ δεν θα σηκώσεις το κεφάλι.