Το μεγάλο στοίχημα του Πελετίδη και τα εμμονικά «αγκάθια»

O Kώστας Πελετίδης είναι  ένας συμπαθέστατος άνθρωπος, ένας αξιόλογος γιατρός και ένας ταπεινός πολίτης. Είναι αυτό που λέμε ο άνθρωπος ο κοντινός σου. Άλλωστε άπαντες γνωρίζουν ότι από το ιατρείο του έχουν περάσει ουκ ολίγοι έχοντες ανάγκη και έχουν αποχωρήσει δίχως να αφήνουν ούτε ένα ευρώ, όπως γινόταν και με τον αείμνηστο Παναγιώτη Κοσιώνη, το εύρος του οποίου ξέφευγε με ευκολία από τα στενά κομματικά πλαίσια και άγγιζε  την κοινωνία, με την άνεση ενός ανθρώπου που έχει αποκευές και δεν χρειάζεται τίποτε και κανέναν να του δανείσει...πουκάμισα, σακάκια  και ιδέες.

Άλλωστε αυτό δεν πρέπει να είναι ο Δήμαρχος; Ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής, που να περπατάει στην πόλη και να σφίγγει χέρια φιλικά,  να δίνει την αίσθηση ότι είναι ένας από όλους, με την διαφορά ότι αυτός πρέπει να ενδιαφέρεται για όλους και να έχει την διάθεση και την ικανότητα να βγαίνει μπροστά.

Για όλα τούτα και για κάποια άλλα που δεν είναι της παρούσης, ο Πελετίδης έγινε Δήμαρχος της Πάτρας με ένα συντριπτικό ποσοστό στον β΄ γύρο, το οποίο σαφέστατα και δεν έλαβε μόνο από το ποσοστό του ΚΚΕ στην περιοχή. Όπως ακριβώς είχε συμβεί και τον Παναγιώτη Κοσιώνη, ο οποίος αν και έφτασε στην πηγή νερό δεν ήπιε, ο Πελετίδης δεν «πέταξε» στην κορυφή επειδή ήταν κόκκινος, αλλά επειδή ήταν ο ...Πελετίδης, ο ένας από εμάς, ο αγαπητός, ο αγωνιστής, ο δικεδικών, ο δραστήριος, ο τίμιος, ο καθαρός.

Έχει μεγάλη σημασία να γίνει αντιληπτό αυτό τάχιστα τόσο από τον ίδιο όσο και από τον πολιτικό του χώρο, όπως και το γεγονός ότι η Πάτρα δεν είναι προέκταση  του Περισσού, ούτε η πατρίδα του Στάλιν, ούτε βεβαίως μεγάλο κοινό προς πολιτική διαφώτιση. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για το ΚΚΕ, αλλά για όλα τα κόμματα που κατά καιρούς παίρνουν στα χέρια τους μια πόλη, μια περιφέρεια, μια χώρα με ποσοστά που ξεφεύγουν κατά πολύ από το βάρος που έχει το σακούλι τους. Άπαντες έχουν ένα πολιτικό σημείο αναφοράς, άπαντες έχουν μια πολιτική κατεύθυνση που διατρέχει τη ζωή και τη δράση τους, κανείς δεν γεννήθηκε κάτω απο ένα άχρωμο μαρούλι, αλλά όταν είσαι δήμαρχος, πέρα από τη δυνατότητα της εφαρμογής των όποιων οραμάτων σου στο πλαίσιο των ιδεών σου, έχεις και τη βαριά υποχρέωση να εκπροσωπείς την πόλη που σε ψήφισε. Όλη την πόλη.

Aφορμή για τούτο το σχόλιο στάθηκε η απουσία Πελετίδη από τις εκδηλώσεις επανακομιδής της Τιμίας Κάρας του Αγίου Ανδρέου, για πρώτη φορά στα χρονικά , αλλά και η oμιλία του κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων για την απελευθέρωση της Πάτρας, με τις αναφορές στο Στάλινγκραντ, «την ορμητική προέλαση του στρατού των Μπολσεβίκων, του Κόκκινου στρατού κ.α.» που έπεσαν σαν κούτσουρο στα αυτιά της γιορτής.

Οιοσδήποτε μπορεί να αντιληφθεί την λεπτή ισορροπία των πραγμάτων με τη νέα δημοτική αρχή και τις δυσκολίες που υπάρχουν σε σχέση με τον -τα πάντα εποπτεύοντα- Περισσό.

Η ιστορία όμως έχει δείξει το εξής μέχρι τώρα  αδιάψευστο: Μόνο όποιος ανοίγει τις πόρτες και τα παράθυρα δέχεται νέους …μουσαφίρηδες. Kαι ο νοών νοείτω.

Στο χέρι τους είναι αν ο Πελετίδης θα είναι o καλύτερος Δήμαρχος των τελευταίων χρόνων- κάτι που μπορεί- ή ένας Δήμαρχος που θα μείνει μόνος να κοιτάζει το μνημείο του Στάλινγκραντ.