Το λουκέτο στον "Κατσέλη", οι άνεργοι και η ΕΡΤ...

Κυκλοφορούσε από καιρό. Μου το είχαν πει, μήνες τώρα. Ο Κατσέλης, θα κλείσει. Και μόλις πριν από λίγες μέρες ο Κατσέλης ή ο Όμιλος Nutriart, όπως ονομάζεται, προχώρησε στην κατάθεση αίτησης πτώχευσης στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών δηλώνοντας πλέον και επίσημα ότι η εταιρεία δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι  πάνω από χίλιοι εργαζόμενοι θα μείνουν κυριολεκτικά στο δρόμο, και μάλιστα δίχως αποζημίωση. Δεν είναι οι πρώτοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που μένουν χωρίς δουλειά. Και δυστυχώς, δεν θα είναι οι τελευταίοι. Άλλωστε, το 27% της επίσημα καταγεγραμμένης ανεργίας προέρχεται αποκλειστικά από τον ιδιωτικό τομέα. Μιλάμε για σχεδόν ενάμισι εκατομμύριο ψυχές.

Χίλιοι άνθρωποι, κατά μέσο όρο, χάνουν καθημερινά τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα. Ένας Κατσέλης, δηλαδή, την ημέρα, μια ΕΡΤ κάθε τρεις ημέρες προστίθεται στη μακρά αλυσίδα της ανεργίας.

Μόνο που για τους εργαζομένους του Κατσέλη που μένουν τώρα στον δρόμο, όπως συνέβη και με εκατοντάδες χιλιάδες άλλους στον ιδιωτικό τομέα που έχασαν τη δουλειά τους, δεν άνοιξε μύτη. Κανένα κόμμα δεν  βγήκε στα κεραμίδια, κανείς δεν βγήκε στους δρόμους, κανείς δεν έκανε απεργία, καμία συναυλία συμπαράστασης δεν διοργανώθηκε.

Αλήθεια, αυτοί δεν είναι άνθρωποι; Πίσω από αυτούς τους ανθρώπους δεν βρίσκονται οικογένειες; Γιατί για το δικό τους δράμα δεν βλέπουμε μια εκστρατεία συμπαράστασης και ευαισθητοποίησης, όπως συνέβη με την ΕΡΤ;

Γιατί, απλούστατα, όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι είχαν την ατυχία να απασχολούνται στην κρεατομηχανή του ιδιωτικού τομέα και όχι στην ιερή αγελάδα του Δημοσίου. Καθότι στην Ελλάδα, ό, τι δημόσιο είναι και ιερό, σκέτο ταμπού. Δεν πρέπει να πειράζεται, δεν πρέπει να αγγίζεται.

Από το δικαίωμα στη μόνιμη εργασία μέχρι την τακτική σε προκαθορισμένες ημερομηνίες καταβολή της μισθοδοσίας και από την προνομιακή μεταχείριση των δημοσίων υπαλλήλων (π.χ. άδεια εγκυμοσύνης) σε σύγκριση με αυτούς του ιδιωτικού τομέα μέχρι την έκφραση αλληλεγγύης σε δύσκολες στιγμές, η απόσταση από το Δημόσιο έως τον ιδιωτικό τομέα είναι αυτή που χωρίζει τον παράδεισο από την κόλαση.

Όχι ότι και οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο δεν έχουν πληγεί από τη μάστιγα της οικονομικής κρίσης. Μόνο που όποιες περικοπές μισθών κι αν έχουν γίνει στο δημόσιο τομέα δεν μπορούν να μπουν στο ίδιο ζύγι με το δράμα της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα που είτε έχουν μείνει (και μένουν καθημερινά) χωρίς δουλειά είτε είναι απλήρωτοι επί μήνες και παίρνουν ως αμοιβή κάποια «έναντι» λιγοστών ευρώ, και αυτά με… δόσεις.

Σε κάθε περίπτωση, σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας, το «κραχ» που βιώνουμε συνιστά μαζί έγκλημα και τιμωρία με θύματα τους ανθρώπους που βυθίζονται καθημερινά στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, είτε ως θύματα της ανεργίας είτε ως εργαζόμενοι με «ψίχουλα», σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα.

Ακριβώς για το λόγο αυτό, ας γίνει επιτέλους κατανοητό και σεβαστό ότι όσο ιερό είναι το δικαίωμα της εργασίας στο δημόσιο τομέα άλλο τόσο ιερό είναι και για τον ιδιωτικό τομέα. Και ως εκ τούτου, ανάλογη πρέπει να είναι και η έκφραση αλληλεγγύης και συμπαράστασης.