Πάτρα: Η απεργία για την ΕΡΤ και όσοι... θρηνούν για το λουκέτο

Όσα χρόνια είμαι στο δημοσιογραφικό κουρμπέτι (μια εικοσαετία, τώρα) δεν θυμάμαι το σινάφι μου να έχει βγει στα κεραμίδια τόσες μέρες.

Στις κυλιόμενες απεργιακές κινητοποιήσεις που προκηρύξαμε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το λουκέτο στην ΕΡΤ συμμετείχα από την πρώτη στιγμή ασμένως, και όχι επειδή μου το επιβάλει ο κλάδος μου.

Απεργώ για τους συναδέλφους μου στην ΕΡΤ που μένουν (κι αυτοί) χωρίς δουλειά και περνάνε το κατώφλι της ανεργίας, όπως το πέρασα κι εγώ πριν από λίγα χρόνια.

Απεργώ για τον Ανδρέα, που δεν έχω πολλά πολλά μαζί του, πέρα από μια αμοιβαία επαγγελματική εκτίμηση.

Απεργώ για την Αγγελική, παρότι η ίδια ποτέ της δεν μου είπε μια «καλημέρα» και στο ξεκίνημα της δικής μου δημοσιογραφικής διαδρομής δεν με αναγνώριζε ως δημοσιογράφο.

Απεργώ, όμως, και για την Δήμητρα, η οποία καθημερινά ερχόμενη από το Αίγιο στην Πάτρα για να πάει στο στούντιο της ΕΡΑ ακούει την εκπομπή μου και μου κάνει πλάκα στο κινητό.

Θέλω να πιστεύω ότι έχω στοιχειώδη αίσθηση επαγγελματικής (και όχι μόνο) αλληλεγγύης. Επομένως, συμμετέχοντας στις απεργιακές κινητοποιήσεις του κλάδου μου θεωρώ ότι η στάση μου είναι απολύτως συνειδητή.

Το σημειώνω αυτό γιατί με λύπη μου ακούω αυτές τις μέρες δημοσιογράφους της ΕΡΤ να επιτίθενται σε δημοσιογράφους των ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης, υποστηρίζοντας ότι δεν βρέθηκαν στο πλευρό τους όταν απεργούσαν.

Από την πλευρά μου, θα μπορούσα να αντιτείνω ότι όταν έχασα τη δουλειά μου, όπως και χιλιάδες άλλοι δημοσιογράφοι στον ιδιωτικό τομέα, δεν είδα καμία ΠΟΣΠΕΡΤ να απεργεί σε ένδειξη αλληλεγγύης. Με άλλα λόγια, κανένας δημοσιογράφος της ΕΡΤ δεν απέργησε για τους δημοσιογράφους που χάνουν καθημερινά τη δουλειά τους στα άλλα μέσα ενημέρωσης ή εργάζονται «μαύρα», και απλήρωτοι.

Είναι, όμως, ώρα να βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας; Πρέπει να είσαι μεγάλος βλάκας όταν εσύ ως άνεργος επιχαίρεις γιατί μένουν και άλλοι άνεργοι. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά η βλακεία είναι ανίκητη.

Εντάξει, υπάρχουν συνάδελφοί μου που φρόντισαν με τις κατάλληλες γνωριμίες και διασυνδέσεις να μπουν, στο παρελθόν, στην ΕΡΤ, όπως υπάρχουν και πολλοί άλλοι που κατάφεραν και χώθηκαν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και σήμερα είναι και ολίγον δημοσιογράφοι, και ολίγον δημόσιοι υπάλληλοι.

Δεν τους κατηγορώ γι’ αυτό, ούτε λέω ότι είναι βολεμένοι. Όλοι για ένα κομμάτι ψωμί αγωνίζονται. Άσε που στην Ελλάδα της τρόικας και των Μνημονίων κανείς δεν είναι (ή δεν πρέπει να θεωρείται) βολεμένος.

Κι εδώ που τα λέμε, στην κορύφωση της οικονομικής κρίσης ο δημοσιογραφικός κλάδος έχει υποστεί το μεγαλύτερο πλήγμα (αν όχι το ίδιο) με αυτό που υπέστη η οικοδομή.

Τι θα μείνει, λοιπόν, όταν καταλαγιάσει όλος αυτός ο κουρνιαχτός ; Μια απίστευτη υποκρισία, μια μπόχα, που βγήκε αυτές τις μέρες στην επιφάνεια και προσωπικά μου προκαλεί αηδία.

Μέσα ενημέρωσης που έχουν απολύσει κόσμο και κοσμάκη, που απασχολούν δημοσιογράφους σε μαύρο καθεστώς εργασίας, που δεν πληρώνουν αξιοποιώντας ακόμη και τον…. ΟΑΕΔ, βγαίνουν τώρα και θρηνούν για τους απολυμένους της ΕΡΤ!

Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα γι’ αυτούς που μένουν στο δρόμο με το κλείσιμο της ΕΡΤ, όταν και τα ίδια έχουν διώξει και έχουν απαξιώσει με την τακτική τους καταξιωμένους εργαζομένους και ευσυνείδητους επαγγελματίες.

Τι να τους πεις; Κακό χωριό τα λίγα σπίτια, ο ένας ξέρει τον άλλον πολύ καλά, όπως και ο ένας ξέρει πολύ καλά τι κάνει ο άλλος. Επομένως, ας προσέχουν οι ιδιοκτήτες τους τι λένε και τι μεταδίδουν αυτές τις μέρες, γιατί προκαλούν (εκτός από την προσωπική μου αηδία) στα… θύματα τους και θυμηδία. Με άλλα λόγια, είναι και για γέλια.

Αλλά, είπαμε. Η βλακεία είναι ανίκητη!