Πάτρα: Η απόφαση Δημαρά να διεκδικήσει ξανά τον Δήμο και η έλλειψη αυτογνωσίας

Ο δήμαρχος Πατρέων Γιάννης Δημαράς εξέφρασε, ως γνωστόν,  με έμμεσο πλην σαφή τρόπο την πρόθεσή του να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα για τον δημαρχιακό θώκο. Έως εδώ καλά.

Είναι αναμφισβήτητο και απολύτως θεμιτό το δικαίωμα του δημάρχου να διεκδικήσει για μια ακόμη φορά το αξίωμα του πρώτου πολίτη. Κανένας δεν μπορεί να του το στερήσει.

Ωστόσο, διερωτώμαι εάν ο δήμαρχος Πατρέων έχει αυτογνωσία και στοιχειώδη, αν όχι πλήρη, επίγνωση του ορισμού της πολιτικής ηθικής.

Η ιστορία είναι γνωστή και αρκούντως θλιβερή. Έχει αρχή, συνέχεια και αναμένεται, απλώς, το τέλος της. Η περίπτωση του Γιάννη Δημαρά επιβεβαιώνει τον Πάολο Κοέλιο: όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις.

Ο ίδιος, επιθυμούσε διακαώς, και όσο τίποτα άλλο, να γίνει δήμαρχος.

Και τα κατάφερε. Με ανεκπλήρωτες και ψευδείς υποσχέσεις, ο κ. Δημαράς εξαπάτησε συνειδητά (;) τους Πατρινούς, έχοντας στο πλευρό του  κάμποσα δεξιά και αριστερά «δεκανίκια» που προσχώρησαν ασμένως στην παράταξή του βλέποντας την ως «σημαία ευκαιρίας» για να «εκδικηθούν» τα κόμματα τους που δεν τους έκαναν τα χατίρια.

Το έργο τούς βγήκε και εξελίχθηκε υπερβαίνοντας ακόμη και τις μεγαλύτερες προσδοκίες τους.

Πολύ σύντομα αποδείχθηκε, όμως, ότι το ψέμα είχε κοντά ποδάρια. Η Ξερόλακα, φερ’ ειπείν, δεν έκλεισε και οι άνεργοι, οι οποίοι σύμφωνα με τη βαρύγδουπη προεκλογική εξαγγελία του δεν θα πλήρωναν νερό, συνεχίζουν σήμερα να πληρώνουν το λογαριασμό της ΔΕΥΑΠ. Όταν κι αν έχουν βέβαια να τον πληρώσουν….

Κάπου εδώ, λοιπόν, αναρωτιέμαι με τι μούτρα θα ζητήσει ο κ. Δημαράς πάλι την ψήφο των Πατρινών, από τη στιγμή που εξελέγη δήμαρχος αραδιάζοντας τους ένα κάρο ψέματα. Και ιδού η απουσία πολιτικής ηθικής.

Όσο για το αριστεροδεξιόστροφο συνονθύλευμα του, στου δρόμου τα μισά, αυτό κατέρρευσε θορυβωδώς και διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη. Λένα Καλεντζώτη, Παναγιώτης Παπαγιαβής, Βίβιαν Σαμούρη, αλλά και άλλοι που τον ακολούθησαν εκ δεξιών και εξ αριστερών πομπωδώς, αποχώρησαν με καταγγελίες, επικρίσεις και προσωπικές επιθέσεις εναντίον του, καθιστώντας έτσι την πλειοψηφία στο Δημοτικό Συμβούλιο μειοψηφία. Συνειδητοποίησαν γρήγορα ότι η «σημαία ευκαιρίας» γι’ αυτούς δεν ήταν αυτή που περίμεναν. Κρίμα για τους ίδιους, ακόμη πιο κρίμα όμως για την Πάτρα.

Έτσι, την ίδια ώρα, η εικόνα του Δημοτικού Συμβουλίου είναι τουλάχιστον για γέλια και για κλάματα, ενώ και ο ίδιος ο δήμαρχος φαίνεται ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στα καθήκοντα του, απογοητεύοντας ακόμη και τους πιο πιστούς υποστηρικτές του. Με άλλα λόγια, είναι… «λίγος». Απελπιστικά «λίγος», στην πιο δύσκολη συγκυρία του τόπου.

Με τη δημαρχιακή θητεία του να εξελίσσεται με τον χειρότερο τρόπο για τον ίδιο και, κυρίως, για την Πάτρα, το τελευταίο που θα ανέμενε κανείς θα ήταν η εξαγγελία μιας νέας υποψηφιότητας του κ. Δημαρά, και μάλιστα στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Κι όμως, αυτό συνέβη!

Δεν μπορώ να ξέρω από πού ορμώμενος ο κ. Δημαράς εξέφρασε την πρόθεσή του να είναι εκ νέου υποψήφιος. Ούτε θέλω να πιστεύω ότι… παρασύρθηκε στην κατεύθυνση αυτή από τον περίγυρο του, όπως υποστηρίζεται από αρκετούς. Ωστόσο, η απόφασή του υποδηλώνει έλλειψη αυτογνωσίας και συνιστά παράλληλα ύψιστο δείγμα πολιτικού αμοραλισμού.

Κατά τα άλλα, εκείνο που μπορώ να προβλέψω με σχετική ακρίβεια είναι ότι το 2014 δεν θα είναι 2010 και ότι ο ίδιος, εάν δεν αλλάξει την απόφασή του, θα συρθεί σε μια ατιμωτική ήττα, σε έναν διασυρμό που δεν θα έχει προηγούμενο για απερχόμενο δήμαρχο.

Ως εκ τούτου, μια αξιοπρεπής αποχώρηση τώρα θα ήταν για τον ίδιο η πλέον κατάλληλη επιλογή. Εφόσον ο κ. Δημαράς δεν κατάφερε να προσφέρει τίποτα ουσιαστικό στην Πάτρα, ως πρώτος πολίτης, ας προσφέρει στον εαυτό του και στην πόλη αυτό που προβάλει σήμερα ως αυτονόητο.

Και εν κατακλείδι, ας μην ξεχνάει ο δήμαρχος ότι εκεί όπου λείπει η αυτογνωσία, συνήθως «χώνεται» η αυτογελοιοποίηση.