«Το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς»

Μέσα στο ζοφερό αυτό περιβάλλον ανάμεσα στους ελεγκτικούς μηχανισμούς και στους πολίτες, εκεί που η επιτήρηση, ο έλεγχος και η παρακολούθηση είναι κυρίαρχα στοιχεία της ζωής, δημιουργούνται πυρήνες αντίστασης που ο Damasio περιγράφει σε έκταση και βάθος και που με την βοήθεια των «αθέατων» κλιμακώνεται η σύγκρουσή τους με τους εξουσιαστές. Τι είναι όμως οι «αθέατοι»; Ένα παράξενο είδος, κάτι ανάμεσα σε ζώο και άνθρωπο, που καλύπτεται με πολύ μυστήριο αλλά κυρίως καλύπτεται από την ιδιότητά του να μην είναι ορατό και αντιληπτό, ακριβώς όπως μαρτυρά το όνομά τους. Η συναρπαστική ιστορία του Damasio εμπλέκει την αναζήτηση ενός ζευγαριού, του Λόρκα και της Σαχάρ για την χαμένη κόρη τους, την Τίσκα που υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι βρίσκεται με τους αθέατους και ότι έχει γίνει και η ίδια αθέατη ή ακόμα κι ότι έχει πεθάνει. Παράλληλα η Κυβέρνηση έχει εξαπολύσει ανελέητο κυνήγι με σκοπό την εξόντωση των Αθέατων. Μέσα από μια καταιγιστική αφήγηση γεμάτη εκπλήξεις και μεταμορφώσεις και μέσα από έναν φρενήρη ρυθμό που κόβει την ανάσα δημιουργώντας συνθήκες θρίλερ και αγωνίας, ο Damasio μας συμπαρασύρει σε ένα μεγαλόπνοο και καθηλωτικό έργο που συνδυάζει επιστημονική φαντασία, εκρηκτική μυθοπλασία, δοκίμιο, φιλοσοφία, ποιητικό λυρισμό, πολιτικά σχόλια, κοινωνικά σχόλια που εκτείνονται σε ένα ευρύτατο φάσμα, το οποίο περιλαμβάνει την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα, τις παρακολουθήσεις, την ανθρώπινη αλληλεγγύη και συνεργασία, τους κοινωνικούς αγώνες, την αμφισβήτηση, την ανυποταξία και την εξέγερση.

Ο Damasio εκτός από τις εντυπωσιακές περιγραφές και αφηγήσεις του στις σελίδες με τις συγκρούσεις και το δυστοπικό σύμπαν που έχει εγκαθιδρυθεί, μας χαρίζει συγκλονιστικές σελίδες δυνατών συναισθημάτων και απόλυτης συγκίνησης δοσμένες με απίστευτο ποιητικό οίστρο όταν μας περιγράφει την αναζήτηση της εξαφανισμένης κόρης από τους γονείς της. Συνταρακτικές στιγμές σπάνιου λυρισμού ξεδιπλώνονται στη σχέση αυτή της γονικής έγνοιας και της πατρικής και μητρικής αγάπης και ταυτόχρονα τρομερά δυνατές σκηνές ξετυλίγονται με αποκορύφωμα την εύρεση της Τίσκα, την εκ νέου απώλειά της και την εκ νέου εύρεσή της.

Ωστόσο πέρα του ευφάνταστου και ευρηματικού περιεχομένου και της εμπνευσμένης αφήγησης του βιβλίου, ο Damasio διαφοροποιείται πλήρως από τα συνηθισμένα προχωρώντας στη δημιουργία ενός απόλυτα σύγχρονου και καινοτόμου μυθιστορήματος, που ξεπερνά με τις μεθόδους του και τις αρετές του κάθε λογοτεχνική σύμβαση. Δεν έχουμε εδώ έναν τυπικό αφηγητή, αλλά οι αφηγητές είναι πολλοί και εναλλάσσονται διαρκώς. Το μέρος κάθε αφηγητή αποτυπώνεται από διαφορετική τυπογραφική παρουσίαση, διαφορετικά σύμβολα και βέβαια διαφορετική λογοτεχνική φυσιογνωμία και ύφος. Ο Damasio δημιουργεί νέες, άγνωστες, πρωτόγνωρες λέξεις, καθαρά επινοημένες που συχνά δραπετεύουν από τα περιοριστικά όρια της γραμματικής αλλά και της λειτουργίας του συντακτικού, ωστόσο φέρουν ακέραιο το βάρος της σημασίας και της νεωτερικότητας στην ερμηνεία. Ένας αστείρευτος και ανεκτίμητος λογοτεχνικός πλούτος που παράγεται στο γλωσσικό εργαστήρι του συγγραφέα και που μαζί με τις λοιπές καινοτομίες της γραφής αποτέλεσε καθοριστική πρόκληση για το μεταφραστικό κατόρθωμα του Δημήτρη Δημακόπουλου, το οποίο μας έκανε προσιτό αυτό το αριστούργημα διατηρώντας ακέραιες όλες τις ιδιομορφίες του. Όλα αυτά τα στοιχεία της γραφής του Damasio καθιστούν τους «Αθέατους» κατά την ταπεινή μου γνώμη ένα μυθιστόρημα-σταθμό που ανοίγει παράθυρο για το μέλλον της λογοτεχνίας. Κάπως έτσι φαντάζομαι σε λίγα χρόνια θα είναι τα μυθιστορήματα που θα διαβάζουμε και κατά αυτή την έννοια ο Damasio «αλλάζει τη σελίδα» και ίσως αποδειχτεί εξαιρετικά επιδραστικός.

Τέλος οφείλουμε να υπογραμμίσουμε την εξαιρετική και εις βάθος αντιμετώπιση του θέματος του ήχου, που αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό των «αθέατων», των παράξενων αυτών υπάρξεων. Ο ήχος και οι μουσικές νότες είναι ο τρόπος επικοινωνίας των αθέατων. Μια επικοινωνία λυτρωτική και ζωτική, που ο στοχασμός του Damasio εντάσσει ιδανικά στη συνολική στελέχωση της φυσιογνωμίας τους και του ρόλου τους στην κοινωνία του υπέροχου αυτού βιβλίου. Τους «Αθέατους» μπορεί να μην τους βλέπουμε, αφού μόλις τους δούμε αυτοί πεθαίνουν και χάνονται, ωστόσο οφείλουμε να τους ακούσουμε, να τους μιλήσουμε και να τους αναζητήσουμε εντός μας και εκτός μας.

Και επειδή η απόπειρα προσέγγισης κάθε βιβλίου ωχριά μπροστά στη δύναμη των αποσπασμάτων και τη γραφή του συγγραφέα, παραθέτω κάποια χαρακτηριστικά από αυτά για να διαπιστώσετε τη συναρπαστική, μαγευτική διάσταση του σπουδαίου αυτού μυθιστορήματος.

Δείγματα γραφής

Η μικρή είχε πάρει φόρα κι έτσι κοκκίνισε λίγο το μαγουλάκι της όταν τη διέκοψε ο Ντελάρτ. Ξαναβρίσκει όμως τον ειρμό της και συνεχίζει δίχως να βιάζεται:

-Γιατί… γιατί το άκουσμά του προκαλεί ιδιαίτερη συγκίνηση… Είναι κάτι περισσότερο από μια σειρά θορύβων… Κάτι περισσότερο από μια μουσική ή ένα τέμπο… Είναι ένας ζωντανός ήχος επαναλαμβανόμενος, με ανεπαίσθητες διαφορές, οι οποίες κάνουν συναρπαστική την ακρόασή του. Σαν ρεφρέν με τρεμουλιαστά ποικίλματα. Είναι, πολύ απλά, ένα θρόισμα που μας κάνει να αναριγούμε…

-Όσα μας είπατε, Υπολοχαγέ, με ποιόν τρόπο μπορούν να μας βοηθήσουν να κυνηγήσουμε πιο αποτελεσματικά; λέει ο Ντελάρτ, για να την επαναφέρει στην τάξη.

-Θα έρθω και σ΄ αυτό. Αν δεχτούμε ότι η όραση είναι, για τους αθέατους, το πεδίο του νοσηρού, ένα πεδίο μάχης όπου το να γίνουν ορατοί τους σκοτώνει… Αν κατανοήσουμε ότι η παρουσία των ανθρώπων, που αποτελούν τους θηρευτές για το είδος των αθέατων, οδήγησε την εξέλιξή τους προς την ενστικτώδη επιδίωξη της αορατότητας, καταλήγουμε, εξ αντιδιαστολής, στο συμπέρασμα ότι το ηχητικό πεδίο είναι ο κόσμος στον οποίο βρίσκονται στο στοιχείο τους. Είναι ο κόσμος στον οποίον επέλεξαν να εκφραστούν, να επικοινωνήσουν, να παίξουν. Εκεί ζουν, προστατευμένοι στις νεκρές γωνίες. Εκεί μπορούμε να πάμε να τους αναζητήσουμε. Να πάμε να ανοίξουμε έναν δίαυλο επικοινωνίας, να τους μιλήσουμε. Ο ήχος είναι η προνομιακή τους αίσθηση. Αυτή τη στιγμή, δεν έχω πια καμιά αμφιβολία.

&

Ναι είναι ο Λόρκα. Στην πρόσοψη, επικρατούν θυελλώδεις άνεμοι. Στο έδαφος, μυρίζει καμένο, φωτιά από ξύλα, ντουμάνι ο καπνός. Με recuerda asado. Η τσίκνα σχεδόν με γαληνεύει. Από πάνω μας, τα ελικόπτερα κάνουν κύκλους, φιλμάρουν και σκανάρουν τα πάντα. Θέλουν να προσγειωθούν, απ΄ ό,τι φαίνεται, αλλά το σκέφτονται. Σκουπίζω τη μαύρη γλίτσα που στάζει από το μέτωπό μου. Είναι το φούμο παραλλαγής. Τρελαίνει τα βιομετρικά, αλλά είναι πολύ λιπαρό. Μπροστά στο κτίριο, γίνεται της πουτάνας. Τίγκα στον κόσμο και τους μπάτσους. Οι μεν βαράνε με τα γκλομπ, οι δε απομακρύνονται. Οι δικοί μας προσπαθούν να πλησιάσουν τους ένστολους Γολγολιάθ και να τους ρίξουν κάτω. Γιατί αν πέσουν κάτω, την κάτσανε. Χτυπιούνται σαν τεράστιοι σκαραβαίοι, καθηλωμένοι από το βάρος της πανοπλίας τους. Όλα αυτά τα προστατευτικά ζυγίζουν δεκαπέντε τόνους. Μπαίνεις στο παιχνίδι, βλέπω. Αρχίζει να σου αρέσει, έτσι δεν είναι; Ναι, μου θυμίζει την Αργεντινή. Την Αργεντινή που αγωνιζόταν. Την χώρα του πατέρα. Και της μάνας μου, πριν τη φάνε.

&

-Η διεπαφή είναι το υποκατάστατο της κατά πρόσωπο επαφής. Μάλιστα… Είναι όμως ένα υποκατάστατο που μας καθιστά κυρίαρχους των πάντων. Όλοι και όλα μας υπακούν. Πάντα. Πλήρης υποταγή σε κάθε μας νεύμα, σε κάθε μας λόγο, σε κάθε μας φθόγγο. Η φωνή μας είναι η φωνή του Κυρίου. Αλλά ποιος έχει καταλάβει από πόσα δεινά μάς έχει απαλλάξει αυτή η νέα μορφή κυριαρχίας, πόσες κοινωνικές συγκρούσεις και πόσες μάχες για την εξουσία έχει αποσοβήσει; Ποιος θα μας πει πόσοι άνθρωποι έχουν σωθεί από την αληθινή δουλεία παλαιού τύπου, χάρη σε αυτούς τους νέου τύπου δούλους, στην άκρη των χεριών μας; Ποιος θα επισημάνει ότι η αποικιοκρατία δεν ανήκει στο παρελθόν, ότι ο αποικισμός συνεχίζεται, σαν τροπισμός που προσιδιάζει στο είδος μας, και πως η επικράτεια στην οποία εισβάλλει πλέον είναι η ίδια η πραγματικότητα; Στην αρχή, ήταν η λεγόμενη «δευτερεύουσα» πραγματικότητα, έπειτα ήταν η «εικονική» και ύστερα η «υπερεικονική», καθώς επιδιώκαμε να αποκτήσουμε όλο και πιο ολοκληρωτικό έλεγχο. Οι λεγόμενες «ρυθμιστικές αρχές», οι άρχοντες των ρυθμίσεων των παραμέτρων, είναι για την τέχνη του ελέγχου αυτό που ήταν άλλοτε οι άρχοντες για την τέχνη της διακυβέρνησης. Οι άρχοντες των ρυθμίσεων είμαστε εμείς οι ίδιοι. Άρχουμε στις παραμετροποιημένες ανέσεις μας και οχυρώνουμε τους κόσμους μας, έτσι ώστε, όταν βρισκόμαστε μέσα τους, να μην μπορεί να φτάσει ως εμάς παρά μόνο αυτό που θέλουμε να μας συμβεί: Δηλαδή τίποτα. Συμμορφωνόμαστε μέσα στην απαλότητα μιας μήτρας που μας προσέχει, όπως έγραφε ο Ζαν Κλωντ Ντουνγιάς. Είναι μάταιο να αναζητήσετε την εξουσία εκεί μέσα, Λόρκα. Το κάνετε μόνο με τη σκέψη σας, από κεκτημένη ταχύτητα. Είστε δέσμιος ιεραρχημένων δυαδικοτήτων! Μάταια προσπαθείτε να βρείτε ποιος διευθύνει και ποιος υφίσταται, ποιος χειραγωγεί και ποιος συνθηκολογεί. Η εξουσία είναι κυκλικά εναλλασσόμενη και εμείς ενσαρκώνουμε τη ρευστή επανάληψή της. Φυσικά, οι μηχανισμοί συνεχίζουν να διατηρούν μια δομή, η οποία καθορίζει τόσο τον σχεδιασμό όσο και τη διαδρομή αυτής της επανάληψης. Κατά βάθος όμως, όλες οι ελευθερίες κι όλοι οι περιορισμοί μας είναι πλέον θέμα παραμέτρων και ρυθμίσεων.

-Ούτε θεός ούτε αφέντης. Ούτε ρυθμιστής.

&

-Ίσως κατά βάθος να το χρωστάμε στην Τίσκα. Η Σαχάρ κι εγώ αισθανόμασταν πάντα μια συμπάθεια για οργανώσεις όπως το Διάκενο, το Τραβέρσο ή οι Επουράνιοι. Γιατί όλα τα μέλη τους, όλες και όλοι, αισθάνονται και βλέπουν την πόλη όπως θα μπορούσε να τη δει ένα παιδί. Στα μάτια τους, μια σκεπή δεν είναι απλώς ένα κάλυμμα που στεγανοποιεί ένα κτίριο και τίποτα παραπάνω. Είναι μια νησίδα δυνατοτήτων σ΄ ένα γκρίζο πέλαγος τοίχων. Είναι ένα καινούριο έδαφος για να χτιστεί μια διαφορετική πόλη, όχι πάνω από τον αστικό ιστό, αλλά εντός του, έτσι ώστε να αναδυθούν άλλες ροές κυκλοφορίας που τέμνονται λοξά με τις λεωφόρους μας. Για να φουντώσουν κήποι, να τους αποικήσουν μελίσσια, για να παράγουμε ηλιακή ενέργεια, για να ποτίσουμε μόνιμες καλλιέργειες με το νερό της βροχής και να επιτρέψουμε στον αέρα να κάνει τα singing ringing trees, που αρέσουν πολύ στη Σαχάρ, να αντηχήσουν. Για να ξαναμάθουμε να μιλάμε με τα πουλιά και να τους παραχωρήσουμε ένα μέρος να κουρνιάσουν.

-Το Διάκενο είναι μια ένθετη πόλη μέσα στην πόλη. Αντιπροσωπεύει μια ολόκληρη νοοτροπία. Θέλουν να κατοικήσουν στις ολισθηρές και ομιχλώδεις πτυχές του αστικού χώρου, στις νευρικές ή αιχμηρές γωνιές μιας πόλης που θέλει να τις εξαφανίσει, να κρεμάσουν σακίδια στις προσόψεις των σπιτιών και αυτόνομες παράγκες στις γέφυρες, να φτιάξουν πλωτές συνοικίες στο ποτάμι πάνω σε ξύλινες παλέτες, να χώσουν παλιούς συρμούς του τραμ ανάμεσα σε δύο πολυκατοικίες και να τους μετατρέψουν σε καντίνες. Να κάνουν κατάληψη στα χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα άδειων γραφείων που αφήνουν πίσω τους φεύγοντας οι γιάπηδες και οι όμιλοί τους. Πίσω από τις πολιτικές τους στοχεύσεις, πέρα από το σύνθημα «Take Back The City» που ξεκίνησε άλλωστε από την Ιρλανδία, η δύναμη αυτών των κινημάτων έγκειται στο γεγονός ότι, κατά βάθος, αυτό που μας κινητοποιεί είναι παιδικά και ζωώδη αισθήματα: το να σου αρέσει να κρύβεσαι, να φωλιάζεις ή να σκάβεις λαγούμια, να θέλεις να ζήσεις μακριά από τα αρπακτικά και κοντά στους πόρους που χρειάζεσαι, να ανακτήσεις την ελευθερία που αποτέλεσε την κοιτίδα αλλά και τον τάφο της δομής της πόλης. Να θυμηθείς πως η κατοίκηση είναι η πρώτη δεξιότητα που αναπτύσσουν τα έμβια όντα.

&

Τότε, άρχισα να τρέχω. Έτρεξα. Έφτασα τρέχοντας ως την άκρη του κήπου, με τη χαρά μου στραμμένη προς την κούνια, σφίγγοντας όλο το κενό του κόσμου στην αγκαλιά μου.

«Μαμά…» ψιθύρισε η τεχνητή νοημοσύνη τη στιγμή που έκλεισα τα μάτια κι αισθάνθηκα τα χέρια μου ν΄ αγγίζουν τους δικούς μου αγκώνες και τους ώμους μου ν΄ αγκαλιάζουν τους δικούς μου ώμους. Άνοιξα τα μάτια. Εκείνη ήταν ακόμα εκεί, είχε κουρνιάσει πάνω μου, τα μάγουλά της ήταν μόνο λίγα εκατοστά μακριά από τα χείλια μου, που δεν μπορούσαν να τη φιλήσουν, τα μαλλιά της δεν μύριζαν τίποτα. Τα μάτια της είχαν γίνει υπερβολικά λεία, πολύ στρογγυλά, πολύ μεγάλα, τα είδα να με κοιτάζουν σαν γυάλινες μπίλιες, είδα τα βλέφαρά της ν΄ ανοιγοκλείνουν για να τους δώσουν ζωή. Χύμηξα πάνω της και την άρπαξα από τον λαιμό ουρλιάζοντας «δεν είσαι εσύ, δεν είσαι εσύ, παλιοψεύτρα λες ψέματα!!», εκείνη έκανε πίσω τρομαγμένη, άρχισε να απομακρύνεται με αλλόκοτες, κοφτές κινήσεις, σαν μαριονέτα, κι έπειτα να αναπηδάει στο πλάι κάθε φορά που προσπαθούσα να την πιάσω, άρπαξα ένα ξύλο που ήταν ακουμπισμένο στον φράχτη και τη χτύπησα με λύσσα, αλλά τα χτυπήματα τη διαπερνούσαν, «φύγε μάγισσα, φύγε, βγες από την κόρη μου, μη μου την κλέβεις!» Ξαφνικά, έγινε ένα fade out, όλα έγιναν λευκά, το σώμα της Τίσκα εξαφανίστηκε και μια μεγάλη πινακίδα έπιασε θέση στη μέση του κήπου, καλύπτοντας ολόκληρο το οπτικό μου πεδίο:

ΣΑΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ 12ΗΣ ΙΟΥΛΙΟΥ 2036, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΚΑΚΟΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΑΝΗΛΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Η ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΧΩΡΩΝ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗ ΔΥΣΑΡΕΣΤΗ ΘΕΣΗ ΝΑ ΔΙΑΚΟΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΣΗ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΜΕ ΟΤΙ, ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΥΠΟΤΡΟΠΗΣ, ΘΑ ΥΠΟΧΡΕΩΘΟΥΜΕ ΝΑ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΑΣ ΣΤΙΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΥΠΟΒΛΗΘΕΙΤΕ ΣΕ ΚΑΤ΄ ΑΝΤΙΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ.

&

Η Τίσκα ήταν η δύναμη και η ενέργεια της χαράς που σε τραντάζει, της μεταμόρφωσης που αποκαθηλώνει, της απτής συνύφανσης, της άμεσης, αστραπιαίας επανασύνδεσης με τον κόσμο… Η έμβια ζωή με όλη της την πολυδυναμικότητα, ναι, με όλη της την ρευστότητα, με τα θροϊσματα και την έντασή της. Αυτό ήταν η Τίσκα. Η έμβια ζωή μέσα στην ανθεκτικότητά της, στην πραγματικά θαυματουργή αυτοποίησή της, το αξεπέραστο χάρισμα της αυτοδημιουργίας που η Τίσκα διέθετε σε υπερθετικό βαθμό και που αντλούσε από το περιβάλλον για να το μεταβολίσει, για να τραφεί. Πάνω απ΄ όλα, η έμβια ζωή ως ανοιχτό σύστημα, σε αέναη κατάσταση ασταθούς ισορροπίας, που ξορκίζει αδιάκοπα την εντροπία και προσφέρει στον εαυτό του τη δική του επιούσια ελευθερία. Αυτά πήγε να αναζητήσει η Τίσκα πλάι στους αθέατους, ωθούμενη από το ένστικτό της, από μια παιδική παρόρμηση. Αυτή η αναζήτηση την απομάκρυνε από εμάς, από το κουκούλι της, από την ασφάλεια που της προσφέραμε εμείς, οι προστατευτικοί γονείς της. Βλέποντάς τη μπροστά μου, μαρμαρωμένη, δεν αισθάνομαι ένοχη που έστρεψα το βλέμμα μου πάνω της. Αισθάνομαι οργή που δεν κατάφερα να διαφυλάξω την ελευθερία της. Που δεν της είπα: «Εμείς είμαστε γατάκι μου. Αργά ή γρήγορα, θα παγιδευτείς στην αγάπη σου για εμάς. Φύγε από κοντά μας όταν νιώσεις ότι τα πόδια σου κολλούν στην ξόβεργα. Απλώσου, άνοιξε τα φτερά σου». Και τώρα, είναι εδώ. Ένα άγαλμα. Κι εμείς προσευχόμαστε να μπορέσουμε να μηχανευτούμε έναν τρόπο για να τη λυτρώσουμε από τον θάνατο.

&

-Αν υβριδοποιηθούμε, κύριε Βαρέκ, όπως εσείς;

-Όχι απαραίτητα. Όλα αυτά προϋπάρχουν μέσα μας. Δεν είναι ανάγκη να υβριδοποιηθούμε για να εκφραστεί αυτή η δύναμη. Αλλά είναι σίγουρο ότι ο συγχρωτισμός με τους αθέατους, η αποδοχή της επίδρασής τους, η συνάντηση μαζί τους, δεν μπορεί παρά να μας βοηθήσει να ωριμάσουμε. Κατά βάθος ξέρετε, η μόνη αληθινή εξέγερση είναι η εξέγερση ενάντια στα νεκρά κομμάτια μέσα μας, ενάντια σ΄ αυτόν τον ενεργό θάνατο που εμπεριέχεται στις κορεσμένες παραστάσεις μας, στις σκέψεις μας που αυτοματοποιούνται, στις νεκρές αισθήσεις μας. Το να είμαστε ζωή, το να γίνουμε κομμάτι της ζωής. Οι αθέατοι φέρνουν μέσα τους και φέρνουν σ΄ εμάς – σαν κρυφό δώρο, τυλιγμένο με γόρδια κορδέλα – τη δυνατότητα αυτής της διπλής επανάστασης: την επανάσταση των οριζόντιων δεσμών που πρέπει να υφαίνουμε αδιάκοπα έξω από εμάς και την επανάσταση των κατακόρυφων δεσμών που πρέπει να κλιμακώσουμε εντός μας, με τη ζωική καταγωγή μας. Όχι είτε τη μία είτε την άλλη, ούτε τη μία μετά την άλλη, αλλά ταυτόχρονα, με μια εξέγερση της ζωτικότητας, συλλογική και μύχια, για να φέρουμε τις δυνάμεις μας σε σημείο σύντηξης. Και να τις προσφέρουμε πυρακτωμένες σ΄ εκείνους που αγαπάμε. Συγκερασμός και συνένωση. Να μη γίνουμε εκείνος που καίει, αλλά εκείνη που θροϊζει. Να μπούμε, σαν τον κλέφτη, στο Ανοιχτό Κόκκινο… Να σταθούμε εκεί, σε μια επισφαλή ισορροπία… Να μπορέσουμε να μπούμε στο χρώμα.

&

Είναι σκέτη απόλαυση να τη βλέπω να ζει. Αυτό μου φτάνει, η παρουσία της  με γεμίζει. Σε τελική ανάλυση, τα πάντα εδώ με γεμίζουν, γιατί αυτά που έζησα τα δύο τελευταία χρόνια δεν άφησαν τίποτα όρθιο στη ζωή μου, λεηλάτησαν τα πάντα κι ύστερα τα ξανάχτισαν, ξανά και ξανά, μου πήραν τα πάντα, μου ΄δωσαν τα πάντα κι ύστερα πάλι μου τα ξαναπήραν. Χόρτασα θανάτους κι αναστάσεις και νεκροζώντανους που δεν λένε να πεθάνουν οριστικά. Δεν σκέφτομαι πια το μέλλον. Τέρμα. Δεν ψάχνω πια ένα επέκεινα, ένα καλύτερο αύριο, δεν κάνω σχέδια, δεν χτίζω παλάτια στην άμμο, δεν κάνω ευχές όταν βλέπω πεφταστέρια. Γιατί το πεφταστέρι είμαι τώρα εγώ, είναι το εδώ, είμαστε εμείς. Εμείς, εδώ, που ζούμε μέσα στο  δικό μας river movie – αφήνοντας πίσω μας μια γραμμή από αφρό μες στον γαλαξία των ποταμών, εμείς που προσπαθούμε να προσεγγίσουμε μια αθεατότητα που δεν είχαμε πετύχει ποτέ ως τώρα στη ζωή μας –κανένας μας- , ούτε οι πιο πλάνητες, οι πιο πολυταξιδεμένοι.

Ειδήσεις Τώρα

Επίδομα 534 ευρώ: Αρχίζει σήμερα η υποβολή αιτήσεων – Ποιοι θα το λάβουν

Market Pass: Ανοίγουν οι αιτήσεις την Παρασκευή

Κακοκαιρία Daniel: Αργεί να έρθει η επόμενη μέρα στην Θεσσαλία- «Ποτάμι» η εθνική οδός, στις λάσπες τα χωριά του κάμπου