Από τον «μύθο» της Πολιτιστικής Κοινότητας στη σκηνή των «κομματικών δρωμένων»          

Ενδόμυχη η γενική αγωνία του δημότη-πολίτη μέσα στον πεπερασμένο χωροχρόνο, -αυτοδιοικητικές εκλογές 2023- στην «Πόλη» του.

Όμως ο ίδιος, ως άνθρωπος, βιώνει την αδυναμία της ενδεχόμενης αποτυχίας επιλογής του, ενώ η τραγική ατμόσφαιρα διαπεράται από το αποτρόπαιο, ανοίκειο, στο οποίο εκτίθεται στην παρούσα κατάσταση, «επί της σκηνής των κομματικών δρωμένων». 

Είναι η αγωνία του να δηλώσει και να αποδεχθεί με σθένος τη διαλεκτική αλλά αναγκαία διαδικασία της ιστορικής σύνθεσης, τη σχέση εντίμου δούναι και λαβείν, όπως διαθλάται στον αρχαιοελληνικό λόγο των  Αριστοτέλη και Πλάτωνα. «Το γαρ όλον πρότερον αναγκαίον είναι του μέρους» (Πολιτικ. Α, 2 1253α11), προϋπόθεση ανθρώπου δημιουργού αρμονικής πολιτικής και κοινωνικής συμβίωσης, κοινότητας «τελείας και αυτάρκους». Ο νους του πολίτη θεάται την «ανεξισορρόπητη» αντίθεση των κομματικών παρατάξεων, εκπεφρασμένη με την επικίνδυνη αντιπαλότητα και διαμάχη.

Προδήλως, σηματοδοτείται η ύπαρξη του τραγικού που πηγάζει από την απουσία «ενότητας» και τις συνέπειές της, τις απροκάλυπτες αλλά και οδυνηρές! Αφετηρία και τέλος αποτελεί το «άλογον πάθος της εξουσίας» και το αποτέλεσμα είναι η δραματική ανατροπή της ιστορικής αλήθειας, όπως διακηρύσσεται από τον εποχή Περικλή και της αθηναϊκής δημοκρατίας. Συγκεκριμένα, στο μεστό λόγο του Θουκυδίδη κυρίαρχο πολιτικό αξίωμα: «λόγω μεν δημοκρατία έργω υπό του πρώτου ανδρός αρχή» και όχι «υπό του ενός ανδρός αρχή».

 «…Ουδείς κομματικά ενταγμένος, δικαιούται «να πράττει τα εαυτού»! Και αξία εδώ σημαίνει την υποταγή στον επίδοξο σωτήρα του κόμματός του… Άρα κατακερματισμός του όλου, δηλαδή του πολιτικού συνόλου. Και καλά! οι βολεμένοι του κομματικού συστήματος και των επαγγελματιών πολιτικών, «οφείλουν να είναι συντεταγμένοι»! και στην τακτική των κομμάτων του «divite et impera» (διαίρει και βασίλευε) - πολιτική ρήση του Μακιαβέλι.

Ο Δημοσθένης εν τω καιρώ τούτω εμέμφθη δριμύτατα το λαό καλώντας να είναι υπεύθυνος και δραστήριος, γιατί η δημοκρατία απαιτεί πάντα ταύτα ειδεμή θα επέλθει η κατάρρευση…

 Και τέλος τίθενται τα ερωτήματα:

1) Ο κομματικός φόβος της υποτακτικής συμπεριφοράς είναι το λειτουργικό στοιχείο κάθε πολιτιστικής κοινότητας;

2) Η υπόκλιση μπροστά στον ένα ηγεμόνα αναγορευμένο από το κάθε κόμμα, ως τον μοναδικό και μάλιστα, εάν είναι και διάδοχος αξιωματούχος επί σειράν αξιωμάτων;

Ο Νόμος είναι προτιμότερος;

 Μήπως η διαλεκτική εναρμόνιση του Κανόνα της λογικής και της δύναμης του Νόμου στη Δημοκρατία, καθώς (ο νόμος) προφανώς καθίσταται ανθρώπινος και ανθεκτικός στον εξανδραποδιστικό, τον ενστικτώδη φόβο του στείρου λόγου; Επίσης και επικριτικός στις προθέσεις εκείνων που διακηρύσσουν μεν «περί δημοκρατίας» αλλά υποκρύπτουν διαλανθάνουσες προθέσεις εξουσίας «κατ’ επιβολήν» αυθαιρέτων αποφάσεων, «εν μέσω» ολονύκτιων συσκέψεων εντολέων ψήφων προς αλύτρωτους πολίτες - δημότες.