Η Σεμίνα Διγενή στο thebest λίγο πριν την αποψινή παρουσίαση του βιβλίου της στην Πάτρα: Συνομιλώντας με τα «ιερά τέρατα»

Την Τρίτη θα παρουσιάσετε το βιβλίο σας "ΑΠΟΔΕΛΤΙΩΣΗ ΙΙ" στην Πάτρα. Ποια είναι η σχέση σας με την πόλη και το αναγνωστικό κοινό της;

Αγαπώ πολύ την Πάτρα και τον κόσμο της και μου αρέσει να ξεκινάω σ' αυτήν την πόλη τις παρουσιάσεις κάποιων βιβλίων μου. Γνωρίζω την ιστορία της στα γράμματα, είχα την τύχη να γνωρίσω διανοουμένούς της, έχω πολλούς φίλους σε αυτήν και τώρα αν κρίνω κι από την ανταπόκριση του αναγνωστικού κοινού, ο φιλικός κύκλος αυτός διευρύνεται. Ευχαριστώ τον Δήμαρχο Πατρέων Κώστα Πελετίδη με τον οποίο θα παρουσιάσουμε μαζί το βιβλίο σήμερα στις 19:30 στη Δημοτική Πινακοθήκη Πάτρας, τον συνάδελφο Πάνο Θεοδωρακόπουλο που θα συντονίσει τη συζήτηση και την Αλεξάνδρα Ράπτη που θα διαβάσει αποσπάσματα. 

 Αυτή τη φορά έρχεστε με την «Αποδελτίωση ΙΙ» μέσα από την οποία έχουμε την ευκαιρία να διαβάσουμε ξανά κείμενά σας, έρευνες και συνεντεύξεις σας με σημαντικές προσωπικότητες. Ποια «ανάγκη» σας οδήγησε σε αυτήν; 

Επειδή πολλές από αυτές τις συνεντεύξεις, είχαν παρουσιαστεί στην τηλεόραση πριν από πολλά χρόνια, άρα πέρασαν από την επικαιρότητα κι «έφυγαν», σκέφτηκα πως θα ήταν ωραίο να επιστρέψουν ως κείμενο  και να τις ξαναδούμε με τα σημερινά μάτια. Πχ την συνέντευξη του Στέλιου Καζαντζίδη το 1997 με τα όσα  φανταζόταν τότε για την πορεία της Ελλάδας σήμερα. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Ή όσα έλεγαν «ιερά τέρατα», όπως η Άννα Καλουτά, ο Ιάννης Ξενάκης, η Ειρήνη Παπά, για το πώς τους φέρθηκαν οι «υπεύθυνοι» του πολιτισμού αυτής της χώρας. Ξέρετε, το παρελθόν μπορεί να μας αιφνιδιάσει με τη δύναμη της επικαιρότητάς του. Το πίστευε κι ο Ελύτης αυτό.

Δίνεται και η ευκαιρία για προβληματισμό και συζήτηση. Ήταν σκοπός σας κάτι τέτοιο;

Φυσικά. Θεωρώ πως έχει σημασία ένα βιβλίο να προκαλεί αυτά τα δύο που αναφέρετε. Αυτό του δίνει λόγο ύπαρξης.

 Μέσα από δυο τέτοια βιβλία (Αποδελτιώσεις 1 και 2)  αναπόφευκτα ξυπνούν μνήμες. Πώς ήταν για εσάς αυτή η αναδρομή στο παρελθόν; Ποιες οι σκέψεις και τα συμπεράσματα; 

Το κάνω συνέχεια αυτό το ταξίδι μπρος πίσω στο χρόνο. Το βλέπω σαν μια μορφή διαρκούς εκπαίδευσης,  αλλά και ψυχαγωγίας. Τσεκάρω πρόσωπα, λόγια, γεγονότα, γκάφες, επιτυχίες, τα πάντα. Δεν υπάρχουν σκέψεις και συμπεράσματα, σ αυτό το ταξίδι, μόνο συναισθήματα. Πάντως, θεωρώ χρήσιμη τη μελέτη του παρελθόντος -όπως έλεγε ο Κομφούκιος 500 χρόνια πριν από τον Χριστό-, γιατί είναι ο σωστός τρόπος να ορίζεις το μέλλον.

Κοιτώντας όλη αυτή τη διαδρομή στη δημοσιογραφία και στην τηλεόραση, για ποια απ’ όλα όσα καταφέρατε είστε περήφανη; 

Κατ’ αρχάς, θεωρώ τεράστια επιτυχία να μπει και να βγει κάποιος από την τηλεόραση, όρθιος και αρτιμελής. Να μη ντρέπεται για όσα έγινε ή έκανε.  Οι «Σειρήνες» της είναι τόσες πολλές, που όσο καλά και να δεθείς σε κατάρτια, κάπου θα χαλαρώσει το σκοινί και θα γίνουν όλα μαντάρα. Επιτυχία είναι να διασωθείς λοιπόν και να αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, να μη χρειάζεται να ξανασυστηθείς μαζί του, όταν βγεις από τα studios και μπεις στον πραγματικό κόσμο.  

Υπάρχει κάτι που θα αλλάζατε σε αυτή την πορεία; 

Όχι. Ακόμη και κάποια λάθη μου, αποδείχτηκαν τελικά σπουδαία μαθήματα. 

Πώς θα σχολιάζετε τη δημοσιογραφία του σήμερα, στην εποχή των social media;  Υπάρχει κάτι που σας «τρομάζει» σε αυτήν την εποχή;

Η ευκολία σε όλα. Το «ό,τι δηλώσεις είσαι», που τα κάνει όλα απλά, ο κανιβαλισμός, οι ψεύτικες ειδήσεις, η ...καθ' υπαγόρευση ενημέρωση, η διαπλοκή στα περισσότερα μέσα. Αυτά με τρομάζουν. Αυτό όμως, που με κάνει αισιόδοξη είναι ότι επιτέλους κάτι βλέπω ν΄αλλάζει, ο κόσμος καταλαβαίνει, αντιδρά, κινητοποιείται και θα έρθει σύντομα η στιγμή που θα φέρει τα πάνω κάτω. 

Ποια θέματα της σύγχρονης κοινωνίας κεντρίζουν το ενδιαφέρον σας; 

Αυτά τα οποία μας βασανίζουν όλους στις συνθήκες απανωτών κρίσεων και που τα περισσότερα καλύπτονται από ένα πέπλο ανεκδιήγητου σουρεαλισμού. Η υγεία που δεν είναι υγεία, η εκπαίδευση που δεν είναι εκπαίδευση, τα εργασιακά δικαιώματα που δεν υπάρχουν, η κοινωνική ασφάλιση που δεν ασφαλίζει, τα σπίτια μας που δεν είναι σπίτια μας, τα καλάθια του νοικοκυριού που είναι παραμύθια, τα επιδόματα της ελεημοσύνης, τα πάντα. Ζούμε σε ένα περίπου κράτος, εχθρικό απέναντί μας, σε μια ισοπεδωμένη χώρα. Δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο.

Τι υπάρχει στα άμεσα σχέδια σας; Να περιμένουμε το επόμενο βιβλίο; 

Βρίσκεται ήδη στη μέση του και διαδραματίζεται στη γειτονιά που μεγάλωσα, στον Βοτανικό. Με 90% πραγματικά γεγονότα και 10% μυθοπλασία.