Γιώργος Κοζίας: η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩ, στον ανοιχτό, στον ελεύθερο ορίζοντα…

Μόλις είχε μπει η Άνοιξη, απέμεναν περίπου τρεις μήνες για να «μεγαλώσει» λίγο ακόμα η Νίκη, αφήνοντας πίσω της το Γυμνάσιο. Επιστρέφοντας σπίτι μετά το μάθημα των Αγγλικών και αφού διέσχιζε τη Ρήγα Φεραίου, πρόσεξε δεξιά της μια παρέα παιδιών, που έγραφε σε έναν τοίχο τη φράση «Το να επιθυμείς είναι καλό, το να πραγματοποιείς τις επιθυμίες σου καλύτερο».

Όταν έφτασε σπίτι έβγαλε από την τσάντα της ένα χαρτί μαζί με ένα στυλό και έγραψε τη φράση∙ «εδώ και καιρό επιθυμώ....»

Εκείνη τη στιγμή… από το αγαπημένο πικάπ της μητέρας της ακουγόταν μουσική, είχε στο μυαλό της τα μαθήματα για αύριο, την παρέα της, την αδερφή της∙ πριν καθίσει στο τραπέζι για να φάει «έπιασε» στον αέρα ένα στίχο «The time to hesitate is through»…και το αποφάσισε…

Την επόμενη μέρα μαζί με τα βιβλία του σχολείου, πήρε και τον «Κόσμο της Σοφίας» του Gaarder Jostein, δώρο ενός πολύ καλού της φίλου.  
 Από εκεί είχε έρθει και η έμπνευση να κάνει ένα «ταξίδι» από τον κόσμο της φιλοσοφίας … στη ζωή …. ζητώντας από τον ποιητή Γιώργο Κοζία μια συνέντευξη συνομιλώντας για το ωραίο σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η βία.

Και με πολύτιμο σύντροφο το βιβλίο, άρχισε σιγά σιγά να τοποθετεί τις λέξεις τη μια δίπλα στην άλλη διατυπώνοντας τις ερωτήσεις της. Με το Γιώργο γνωρίζονταν χρόνια αφού ήταν πολύ καλός φίλος της μητέρας της.  Όταν τον συνάντησε τη Μ. Εβδομάδα στο αγαπημένο τους βιβλιοπωλείο μοιράστηκε τη σκέψη της μαζί του...μετά από λίγο ο Γιώργος αποδέχτηκε με χαρά την πρόταση της Νίκης!  

Θα ήταν διαφορετική από τις συνηθισμένες μιας και κανονίσανε να περπατήσουν διασχίζοντας την Ηφαίστου, Γεροκωστοπούλου, Ρωμαϊκό Ωδείο, Παπαδιαμαντοπούλου φτάνοντας στις σκάλες της Αγίου Νικολάου κοιτώντας τη θάλασσα από ψηλά….

Και το δικό τους ταξίδι ξεκίνησε ένα δροσερό απόγευμα με ηλιοβασίλεμα συνομιλώντας για τον άνθρωπο, την τεχνολογία, τη βία, την ελευθερία και την ομορφιά..

 Ποιο είναι το νόημα της ζωής;

Η ομορφιά! Πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου. Και την βρήκα μικρή και την βλαστήμησα….γράφει ο Ρεμπώ. Στην ομορφιά κρύβεται η μια πλευρά του νοήματος της ζωής μας, τόσο μικρή και ευάλωτη σαν την ημερόκαλλι, το λουλουδάκι της μιας μέρας!

Και το έτερον του νοήματος, θηλυκό κι αυτό: Η αγάπη! Απαντάει ο «Προφήτης» Μπλέϊκ: «Γέρασα στην Αγάπη απ’ το επτά ως το Επτά φορές Επτά/κι είπα στην κόλαση, να με λυτρώσει απ’ τ’ Ουρανού τα Αγαθά!».

 Μπορεί μια ουτοπία να γίνει πραγματικότητα και αν ναι, με ποιον τρόπο;

Ένα Βενετσιάνικο γνωμικό λέει: Un mondo fa un mondo, e Cerigo un altro mondo Όλος ο κόσμος είναι ένας κόσμος, το Τσιρίγο είναι ένας άλλος κόσμος

Τον ελεύθερο ορίζοντα της ουτοπίας όλοι μπορούμε να τον χαρούμε, αρκεί να επιχειρήσουμε το ταξίδι στο Κυθέρειο τοπίο, στων τραγουδιών και στων ονείρων τη φημισμένη χώρα, στο παντού και στο πουθενά να φανταστούμε μια ερωτική οικουμενική ουτοπία, Νέα ΟΚΤΑΝΑ ας την πούμε. Με μια σχεδία να κατακτήσουμε το Αδύνατο.

Τελικά αλλάζει ο κόσμος ή μήπως ζούμε μια προκαθορισμένη εξέλιξη που απ’ την αρχή θέλει τον άνθρωπο ένα καταστροφικό ον που μισεί και λεηλατεί τα πάντα;

Δεν υπάρχουν πια τρελοί για να αλλάξουν τον κόσμο, πέθανε κι εκείνος ο ιππότης από τη Μάντσα, εκείνο το αλλόκοτο φάντασμα στην ερημιά.

Όλος ο κόσμος είναι τραγικά λογικός, εξουσιαστικά τρομερός, τερατωδώς λογικός… Και η Ιστορία,  ένας εφιάλτης από τον οποίο προσπαθούμε μάταια να ξεφύγουμε.

Στην εποχή μας, εποχή περιφρόνησης των οραμάτων δεν αλλάζει ο κόσμος όπως νομίζαμε.

Μεταμορφώνεται όμως από τους γενναίους, τους αλύτρωτους στοχαστές, αυτούς που κυνηγούν το όραμα του απείρου, τους ηρωικά ενθουσιασμένους, τους μεγάλους αρνητές.

 Ζούμε σε μια εποχή που χάρη στην ταχεία ανάπτυξη της τεχνολογίας μας έχουν δημιουργηθεί πολλές πλαστές ανάγκες. Μπορεί πιστεύετε ο άνθρωπος να ξεφύγει από αυτόν τον καπιταλιστικό τρόπο ζωής;

«Πάμε τώρα. Αναγνωρίζω τη μοίρα μου. Πάμε» λέει ο Γιάννης Ρίτσος στον Ορέστη του. Αν αναγνωρίσουμε την μοίρα που μας όρισαν, θα καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να δώσουμε ακόμα μια λίβρα κρέας από την σάρκα μας στην καπιταλιστική σχιζοφρένια, θα αρνηθούμε την πανώλη του κέρδους, αυτό το Πάμε προς έναν άλλο κόσμο, ίσως μας σώσει!

Επιμένετε σ’ έναν άλλο κόσμο, είναι αδύνατο να μην υπάρχει, είναι άδικο να μην έρθει…

 Είναι εφικτό οι επόμενες γενιές να μπορέσουμε να ζήσουμε σε μία πολύχρωμη κοινωνία;

«Θα περάσουν από πάνω μας όλοι οι τροχοί./ Στο τέλος τα όνειρά μας θα μας σώσουν.» γράφει ο Καρούζος.

Επενδύστε στα όνειρά σας, αναζητείστε του δικούς σας ζωτικούς τροπικούς, δημιουργείστε την δική σας φαντασιακή κοινότητα όπου η ελευθερία δεν θα παραβιάζεται, σχεδιάστε μια μελλοντική αταξική αναρχία της ύπαρξης. Ψηφίστε για την δημοκρατία του έρωτα και της αλληλεγγύης και μην ξεχνάτε ότι το μέγα έθνος του ανθρώπου είναι η ψυχούλα του και χώρα του η σάρκα!

 Τι φυλακίζει τον άνθρωπο και δεν τον αφήνει να ζήσει πραγματικά ελεύθερος;

Υπάρχουμε ταΐζοντας την δυστυχία μας. Υπάρχουμε ως αδυναμίες που δεν μπορούν να υπερβούν την καθημερινότητα, που κατατρώει την ψυχική και διανοητική μας αντοχή. Ο άνθρωπος χρειάζεται να πιέσει την σκανδάλη, να σκοτώσει την αστική συγκίνηση, να υπερβεί την κάθε μορφής εξουσίας για να ζήσει καλύτερα. Εγκλωβισμένος ή μάλλον φυλακισμένος στην συνήθεια, χάνει τα ουσιώδη. Το ουσιώδες είναι που έσκασε, λέει ο Καβάφης.

 Σε μια Ελλάδα που πονάει από τον αντίκτυπο της πατριαρχίας, την έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες, εσείς σαν παππούς, σε τι κοινωνία ονειρεύεστε να μεγαλώσει η εγγονή σας;

Ζούμε μια δυστοπία που την ονομάζουν δημοκρατία! Αγαπά τον σκύλο αλλά σκοτώνει την γυναίκα, «ανέχεται» την σεξουαλική ιδιαιτερότητα αλλά μισεί τον φτωχό μεροκαματιάρη, θέλει φιλελεύθερα πανεπιστήμια αλλά με ένστολους να τα περιφρουρούν.

Καταδικάζει απερίφραστα την βία από όπου και αν προέρχεται, αλλά ω του θαύματος επιβάλλει μια σύγχρονη βαρβαρότητα που κατατρώγει τις ψυχές, πουλάει το ευτελές ως καλλιτεχνικό αριστούργημα και μας επιβάλλει τον φόβο και τον εγκλεισμό ως ιδιωτικό παράδεισο… ενώ η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩ, στον ανοιχτό, στον ελεύθερο ορίζοντα, στην γη της δημιουργίας και της αναγέννησης!

Κι όμως ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος στη γη, τραγουδάει ο τρελό-Hӧlderlin, έτσι ας ζήσουν όλα τα παιδιά, ποιητικά, σαν το πρωινό άστρο που «αναγγέλλει» την καινούργια μέρα, την νέα ζωή.

….Λίγο πριν νυχτώσει

 Καθώς αναχωρούσε το τελευταίο καράβι πλέοντας μακριά από τον Πατραϊκό Κόλπο με προορισμό την Ιταλία, ο Γιώργος πρόσφερε ως δώρο στη Νίκη, την τελευταία του ποιητική συλλογή με τίτλο «Εξάγγελος», απαγγέλλοντας της τους στίχους

 Χαίρε πουλαράκι, χαίρε καλπασμέ

Χαίρε άγριο άτι πολεμικό

Χαίρε της νιότης κόκκινο ιππικό

Χαίρε η Ελευθερία στου μέλλοντος τις στέπες.