Αδικήθηκε εμπορικά το όμορφο φιλμ "Cyrano" με την υπέροχη μουσική και τραγούδια των The National

Κάποιες ταινίες είναι γεγονός πως αδικούνται και περνούν σχεδόν απαρατήρητες στις αίθουσες της Πάτρας. Το είδαμε να συμβαίνει ολοένα το τελευταίο διάστημα που όντως δεν είναι ιδιαίτερα ευνοϊκό αν δεν έχεις τη φόρα ενός Σπάιντερμαν ή Μπάτμαν ή έστω την αντοχή της «Σμύρνης μου Αγαπημένης» της Μιμής Ντενίση που έχει καταφέρει να παίζεται για 12η συνεχόμενη εβδομάδα στα σινεμά και της Πάτρας και να πλησιάζει τα περίπου 230.000 εισιτήρια.

Το είδαμε να συμβαίνει με την Οσκαρική «Μέθοδο των Γουίλιαμς» με τον Γουίλ Σμιθ που προβλήθηκε μόλις για 1 εβδομάδα στην Πάτρα και μάλιστα στην μικρή αίθουσα 1 των Odeon Veso Mare, με το επίσης Οσκαρικό «West Side Story» του Στίβεν Σπίλμπεργκ τον Δεκέμβρη που μας πέρασε ενώ ατύχησε και μία ακόμη αξιόλογη ταινία, ιδανική θα λέγαμε για τους λάτρεις των μιούζικαλ, το «Συρανό ντε Μπερζεράκ - Cyrano» του Τζο Ράιτ με τον Πίτερ Ντίνκλατζ και την αιθέρια Χέιλι Μπένετ. Το «Cyrano» με 1 υποψηφιότητα στα φετινά Όσκαρ για καλύτερα κοστούμια, για τη θαυμάσια όντως δουλειά των Massimo Cantini Parrini και Jacqueline Durran, αλλά και με 4 υποψηφιότητες στα BAFTA της Βρετανικής Κινηματογραφικής Ακαδημίας (η απονομή είναι αυτή την Κυριακή 13/3) παίχθηκε τη δύσκολη λόγω καρναβαλιού, εβδομάδα που μας πέρασε από την Πέμπτη 3/3 έως και την Τετάρτη 9/3 σε μία μόνο προβολή καθημερινά στις 19.40 στην αίθουσα 1 και την τελευταία μέρα σαν ίσως οι σινεφίλ να πληροφορήθηκαν την ύπαρξη της ταινίας, υπήρχε στην αίθουσα ένας μικρός αλλά ικανοποιητικός αριθμός θεατών.

Γυρισμένο στη Σικελία την περίοδο της πανδημίας με αυστηρά μέτρα προστασίας, το φιλμ του Τζο Ράιτ της «Εξιλέωσης», μας άρεσε και θα λέγαμε πως ήρθε σε μία τόσο πεζή, άκαρδη και ανασφαλή εποχή να μας θυμίσει την αξία των ωραίων λόγων, της αγνότητας, του ρομαντισμού και φυσικά της ομορφιάς του έρωτα. Με άξονα το θεατρικό έργο της Erica Schmidt που έκανε και τη σεναριακή διασκευή, ο θεατής έχει την ευκαιρία να απολαύσει την υπέροχη ιστορία εποχής του Συρανό του Εντμόν Ροστάν, που έχει τα κουσούρια του κάνοντας του πλάκα ο Θεός, όπως ο ίδιος μονολογεί τραγουδιστά αλλά που ξέρει να τα ξεπερνά με τη γενναιότητα του, το θάρρος του και κυρίως με τα όλο ρομαντισμό και αγάπη λόγια του που ξεχειλίζουν από την καρδιά του. Το ρόλο στην ταινία του Τζο Ράιτ δεν τον έχει μήτε ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ που τον θυμόμαστε από την ταινία του ’90 μήτε ο τόσο καλός Στιβ Μάρτιν της «Ρωξάννης» του 1987 αλλά – έκπληξη- ο 52χρονος μικρόσωμος ηθοποιός Πίτερ Ντίνκλατζ, ο οποίος έχει εξελιχθεί σε σταρ και εδώ στο “Cyrano” καταφέρνει να βγάλει και τη μελαγχολία του ήρωα του μέσα από το διαπεραστικό και σε σημεία θλιμμένο βλέμμα του. Μάλιστα ο Ντίνκλατζ κέρδισε και την προτίμηση κάποιων ενώσεων κριτικών όπως του Ντιτρόιτ.

Η ταινία που μπορεί σε κάποιους να φάνηκε βαρετή λόγω του μεγάλου μέρους της που κυλά τραγουδιστά (όλοι πάντως τραγουδούν υπέροχα με καλύτερο τον 27χρονο Κέλβιν Χάρισον Τζούνιορ στο ρόλο του στρατιώτη της φρουράς, Christian de Neuvillette που αγαπά τη Ρωξάννη αλλά αδυνατεί να το εκφράσει με ρομαντικά, ποιητικά λόγια) έχει ένα πολύ βασικό ατού που μας γοήτευσε και αυτό είναι η μουσική και τα τραγούδια των Aaron Dessner και Bryce Dessner, της μπάντας The National που πραγματικά «κεντούν». Ο σκηνοθέτης Τζο Ράιτ επίσης αξιοποιεί τα τραγούδια και με χορογραφίες όπως στη συνάντηση της Ρωξάννης (την υποδύεται η πολύ όμορφη και καλή ηθοποιός Χέιλι Μπένετ) και του Κρίστιαν στο φούρνο ή όταν αυτός πρωτοέρχεται στη Φρουρά.

Μία όμορφη ταινία όπου δεν λείπουν και κάποιες αδυναμίες όπως στο τελευταίο μέρος που ο Συρανό και ο Κρίστιαν πάνε στον πόλεμο, που ωστόσο της άξιζε μία καλύτερη τύχη στις αίθουσες (στις ΗΠΑ πλησιάζει στα 3 εκατ. δολάρια σε εισπράξεις ενώ στη χώρα μας το 5νθήμερο της πρεμιέρας της την είδαν κάτι λιγότερο από 1500 θεατές πανελλαδικά σε 28 αίθουσες).

Η ταινία έχει βγει στη χώρα μας σε διανομή της Tulip.