Lock 'n' Road: 8 Πατρινοί, 1 βαν, 8.000 χιλιόμετρα- Φωτογραφίζονται για το Best και καταθέτουν εμπειρίες

Παναγιώτης Μαρκεζίνης 

Δεν είναι εύκολο να πάρεις ένα αμάξι και να γυρίσεις όλη την Ευρώπη. Ποσο μαλλον όταν το κάνεις εν καιρω πανδημίας. Άπειρα χιλιόμετρα, κούραση, νεύρα, απρόοπτα. Νιώθουμε πραγματικά περήφανοι για τους εαυτούς μας που καταφέραμε να το ολοκληρώσουμε αλλά και να δείξουμε την πραγματικότητα που βιώνουν οι άνθρωποι στη "γειτονιά" μας. Υπάρχει όμως και ένα πιο βασικό συναίσθημα που "ξυπνάει" όταν τελειώνεις ένα τέτοιο πρότζεκτ. Νιώθουμε τυχεροί. Τυχεροί γιατί μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε το όνειρο μας πραγματικότητα σε μια εποχή που το να ονειρεύεσαι είναι πολυτέλεια.

Περικλής Νασόπουλος

Κλισέ θα ακουστεί και μάλλον είναι ένα σχόλιο που θα το κάνουμε όλοι, αλλά είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις στιγμές σε μια τόσο μοναδική εμπειρία. Σίγουρα οι αντιξοότητες μένουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στο τέλος, ειδικά όταν σε ένα περιβάλλον που το συνθέτουν διαφορετικοί άνθρωποι, τους οποίους όμως ενώνουν σχέσεις φιλίας χρόνων, ακόμα και οι δυσκολίες αντιμετωπίζονται καλοπροαίρετα και σχεδόν πάντα, με χιούμορ. Αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στο προτελευ-ταίο βράδυ του πρότζεκτ, όταν το σπίτι που είχαμε κλείσει στη Ρώμη αποδείχτηκε απατεωνιά και αναγκαστήκαμε να κοιμηθούμε στο βαν μετά από ώρες ταλαιπωρίας και άπειρου γέλιου, και στο βράδυ που ...δεν κοιμηθήκαμε καθόλου! Το ταξίδι μεταξύ Λιουμπλιάνας και Στρασβούργου αποδείχτηκε πιο χρονοβόρο από όσο περιμέναμε με αποτέλεσμα να βρεθούμε ξημερώματα σε ένα πάρκινγκ φορτηγατζήδων έξω από τη Στουτγκάρδη για μια σύντομη ξεκούραση. Ταλαιπωρία και γέλιο πολύ, πάλι. Δύο πράγματα που -ευτυχώς- συνήθως συνδυάζονταν σε όλη τη διάρκεια της περιπέτειάς μας. Στα αξέχαστα του πρότζεκτ, δεν μπορώ να μην σημειώσω τη θέα των μεγάλων ευρωπαϊκών μητροπόλεων εν μέσω lockdown. Συγκλονιστική εμπειρία να βλέπεις ας πούμε το Παρίσι με τις αμέτρητες ομορφιές του έρημο, σαν σε μετααποκαλυπτικό σκηνικό, κυκλοφορώντας παράνομα μετά τις 7 το απόγευμα!

Κωνσταντίνος Λιόπετας 

Σε ένα ταξιδι τόσων χιλιομέτρων είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποια στιγμή. Όταν οι μέρες σου είναι γεμάτες τρέξιμο και ατελείωτη κούραση πολλές φορές ξεχνάς να απολαύσεις αυτό το οποίο βλέπεις μπροστά σου. Ωστοσο οταν κατέβουν οι κάμερες και σταματήσει η υποχρέωση των γυρισμάτων, ίσως μπορείς πλέον να απολαύσεις και κάτι. Σε μια τέτοια στιγμή βρεθήκαμε στην πόλη του φωτός, το Παρίσι, όταν όντας νύχτα αποφασίσαμε να δούμε την πόλη πάνω σε ηλε-κτρικά σκουτεράκια. Πραγματικά μοναδική εμπειρία να βλέπεις την συγκεκριμένη μεγαλουπόλη την νύχτα, πόσο μάλλον σε καιρούς lockdown, άδεια από κόσμο. Ένα μοναδικό θέαμα που μας έδωσε δύναμη και περισσότερη έμπνευση να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.

Θάνος Νασόπουλος

Ταξιδεύοντας στην μισή Ευρώπη εν μέσω καραντίνας μαζί με τους αγαπημένους σου φίλους, είτε πρόκειται για ένα τηλεοπτικό project, είτε απλά για ένα ταξίδι αναψυχής είναι δεδομένο πως θα γεμίσεις με εμπειρίες και στιγμές που δεν πρόκειται να ξεχάσεις. Αν, ωστόσο, πρέπει να ξεχωρίσω μία τότε σίγουρα θα πω αυτή που ζήσαμε στον τελευταίο προορισμό μας, τη Ρώμη.
Ο Περικλής ή όπως τον αποκαλούσαμε "η παραγωγή" έκανε το λάθος να κλείσει διαμέρισμα χωρίς να δει τις κριτικές με αποτέλεσμα να μείνουμε 8 ώρες σε έναν σκοτεινό πεζόδρομο στο Τραστέβερε, αφού σπίτι δεν υπήρχε, επρόκειτο για απατεωνιά. Προσπαθώντας μεσάνυχτα να βρούμε άλλο κατάλυμα, ο Παναγιώτης έκανε έναν κινηματογραφικό τσακωμό με έναν έρμο υπάλληλο της booking, όσο οι υπόλοιποι ψάχναμε για κάποιο άλλο διαμέρισμα ή δωμάτιο. Ανεπιτυχώς εν τέλει. Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν συνιστά αιχμή προς την παραγωγή αυτή η διήγηση, γιατί μην είμαστε άδικοι, από τα 20 βράδια τα 19 είχαμε κανονικά σπίτι.

Κωνσταντίνος Μαρκέτος 

Ένα ταξίδι την εποχή του κορωνοϊού έμοιαζε ακατόρθωτο. Την περίοδο που τα πάντα σταμάτησαν και ο χρόνος διαστάλθηκε, εμείς βαλθήκαμε να γυρίσουμε την Ευρώπη. Μια παρέα, ένα βαν και μια τρελή ιδέα, είναι σίγουρα τα καλύτερα συστατικά για ένα πετυ-χημένο road-trip. Δύσκολο βέβαια να ξεχωρί-σεις κάποια στιγμή από αυτό το ταξίδι. Ίσως γιατί καταλάβαμε γρήγορα, πως σημασία δεν έχουν οι χώρες που θα δεις, οι διαφορετικές αρχιτεκτονικές που θα αντικρίσεις, οι κουζίνες που θα γευτείς, αλλά κυρίως οι άνθρωποι που θα συναντήσεις. Οι άνθρωποι και οι ιστορίες τους, ομορφαίνουν τις πόλεις. Η ξενάγηση της Μπερνάρντα στο Ζάγκρεμπ, το κρασί στο ηλιοβασίλεμα του Σηκουάνα με τον Ανδρέα και τον Γιώργο, οι αγωνίες της Μαρτίνας στη Ρώμη, η βόλτα με την Άντρεα στη Φλωρεντία. Κοινός παρονομαστής όλων των ανθρώπων; Οι ίδιες αγωνίες και όνειρα για το μέλλον, η ίδια δίψα για ζωή. Γρήγορα κατάλαβα, πως όσο διασχίζαμε την Ευρώπη και γνωρίζαμε νέους ανθρώπους, τόσο καλύτερα γνωριζόμασταν και μεταξύ μας. Οι δυσκολίες, τα νεύρα, οι χαρές και τα γέλια, μας έφεραν πιο κοντά. Η καλύτερη στιγμή του ταξιδιού αναμφίβολα ήταν το προτελευταίο βράδυ, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι θα κοιμηθούμε στο δρόμο, στο κέντρο της Ρώ-μης. Μια τουριστική απάτη, οι αποτυχημένες, αλλά φιλότιμες προσπάθειες ενός εστιάτορα της περιοχής να μας βρει κατάλυμα, η άρνηση ενός ξενώνα φιλοξενίας αστέγων να μας δεχτεί για ένα βράδυ, μας οδήγησε να κοιμηθούμε στο βαν στη μέση ενός υπαίθριου πάρκινγκ. Δεν θα μπορούσαμε να είχαμε φέρει καλύτερη ανάμνηση στις αποσκευές μας!

Σωκράτης Πάτσος

8.000 χιλιόμετρα, 8 διαφορετικοί άνθρωποι και 1 αμάξι γεμάτο φυλακισμένα όνειρα και ανεξάντλητη δίψα για ζωή. Ένα ταξίδι γεμάτο δυσκολίες, απαγορεύσεις και μη. Πόσες λέξεις άραγε χρειάζονται για να περιγράψει κανείς αυτό που ζήσαμε; Αδύνατο να χωρέσεις τόσες εμπειρίες και αναμνήσεις σε μια μικρή παράγραφο. Εύχομαι να διαβάσω αυτό το αφιέρωμα μετά από χρόνια και να συνειδητοποιήσω το μέγεθος αυτού που καταφέραμε. Κάθε χώρα, κάθε πόλη, κάθε χιλιόμετρο που οδηγήσαμε, μια χρωματιστή πινελιά σε έναν αστείρευτο λευκό καμβά. Έναν καμβά που καθρεπτίζει την ίδια τη ζωή.
Χάρηκα που ζωγράφισα κι εγώ λίγο.

Γιώργος Λιόπετας

Σαν καλλιτέχνης φωτογράφος, πάντα γοητευόμουν ιδιαίτερα από την Γαλλία και πιο συγκεκριμένα από το Παρίσι. Θες η αρχιτεκτονική, θες τα αξιοθέατα, θες η μόδα ή ο αέρας της Γαλλικής πρωτεύουσας; Το Παρίσι ήταν για καιρό ο προορισμός στον "χάρτη του θησαυρού μου" ή πιο σωστά μία από τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες στην Wishlist μου. Με αφορμή μία φωτογράφιση ενός μεγάλου ελληνικό οίκου νυφικών, έπεισα την ομάδα και το βανάκι μας επισκέφθηκε την “πόλη του φωτός”.
Αν θα μπορούσα λοιπόν να ξεχωρίσω μόνο μία αγαπημένη ανάμνηση (πράγμα δύσκολο), αυτή θα ήταν η φωτογράφιση μου στην πόλη του φωτός. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την Christine, το μοντέλο μας, στο Trocadero, ντυμένη με δημιουργία της μοναδικής Renara Marmara, να ποζάρει στον φακό μου με φόντο μας τον πύργο του Eiffel. Ίσως ακούγεται cliche, αλλά σαν φωτογράφος και άνθρωπος ένιωσα προς στιγμήν πλήρης - ότι μία επιθυμία μου εκπληρώθηκε!

Πάρης Μοίραλης 

Πες το τρέλα, πες το παρορμητισμό, πες το όνειρο, πες το όπως εσύ θες! Για εμένα ήταν μια αξέχαστη εμπειρία που θα την θυμάμαι για πάντα. Ένα βανάκι, μια παρέα και αμέτρητα χιλιόμετρα. Όσες φορές είπα πάνω στο ταξίδι ότι θέλω να φύγω να γυρίσω πίσω, άλλες τόσες φορές θα το ξαναέκανα με κλειστά τα μάτια.
Γνωρίσαμε ανθρώπους που είχαν να σου πουν όντως κάτι ουσιαστικό από τη ζωή τους, να μοιραστούν τις ανησυχίες τους, τα όνειρά τους για τη ζωή. Θα το ξαναπώ και θα το ξαναλέω, τολμήστε το και όπου σας βγάλει! Μόνο κερδισμένοι θα βγείτε από ένα ταξίδι.