Back to Top
#TAGS ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ Αιγιάλεια Νάσος Νασόπουλος Ρούλα Πισπιρίγκου Βασιλιάς Κάρολος της Αγγλίας Κέιτ Μίντλετον
Αγγελίες
Μην ψάχνεις, βρες στο
THE BEST

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

/

Αθήνα – Βερολίνο: Η διήγηση της ανάμνησης…

Αθήνα – Βερολίνο: Η διήγηση της ανάμνησης…

Του Νεκτάριου Γεωργόπουλου

Τίποτε δεν έχει αλλάξει και τίποτε δεν είναι όπως παλιά ήταν οι πρώτες λέξεις που ψιθύρισα στον εαυτό μου, όταν έφτασα στο σταθμό Λαρίσης στην Αθήνα. Δεν είχα ξεχάσει το πρώτο μου ταξίδι το Μάιο του 1996 με το τρένο πηγαίνοντας προς την Θεσσαλονίκη. Περπάτησα μέχρι την Αγίου Κωνσταντίνου εκεί βρίσκεται το Κτήριο Τσίλερ στο οποίο στεγάζεται το Εθνικό Θέατρο, είχε φτάσει η Δανάη, με καλωσόρισε, ξεκινήσαμε να περπατάμε. Πάντα πίστευα στην προσωπική συνάντηση, οι άνθρωποι από κοντά σου προσφέρουν το χαμόγελο τους, τη ματιά τους, την ευγενική χειρονομία & τη ζεστασιά. Τώρα η χειρονομία δεν υπήρχε αλλά όλα τα άλλα ήταν εδώ. Τώρα πια είχαμε τη χαρά μετά από 3 μήνες εγκλεισμού, να απολαμβάνουμε τη διαδρομή Ομόνοια, Αρχαιολογικό Μουσείο, Λεωφόρο Αλεξάνδρας, Σταθμό Λαρίσης με τελικό προορισμό το Μεταξουργείο.  

Φτάσαμε μέχρι και το θέατρο Επί Κολωνώ, όπου το 2016 είχα δει την παράσταση «Άγριος Σπόρος» με τον Τάκη Σπυριδάκη σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη. Εκεί όπου και η Δανάη λίγα χρόνια πριν έπαιζε στην παράσταση <<Η Γάζα είναι...Μαθήματα Επιβίωσης>> και άρχισε να θυμάται επίσης. ‘’Όλα τώρα μοιάζουν με μαθήματα επιβίωσης’’, μου είπε. Εγώ δεν είχα ξεχάσει τα λόγια του ηρώα που ενσάρκωνε ο Τάκης  «Μέρος του τοπίου είμαι… Υπάρχω… Τίποτα δεν τελείωσε, τίποτα δεν πάει… γιατί άγριος σπόρος φύτρωσε σ’ ακρογιαλιά, σε βράχο, και μετά αλλού…Αντέχουμε. Αντέχουμε. Μια ακρογιαλιά είναι όλη η χώρα. Παντού φυτρώνουμε  και  μετά αλλού, αλλού, αλλού».

 Με την ηθοποιό Δανάη Παπουτσή μιλούσαμε όλο αυτό το χρονικό διάστημα για την Τέχνη, τον Πολιτισμό, τους συναδέλφους της αλλά και την ίδια που παρέμεναν για μεγάλο χρονικό διάστημα άνεργοι, ανενεργοί, μη έχοντας την κυβέρνηση στο πλευρό τους. Αδιαφορούσε συστηματικά για τα προβλήματα μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων που τους είχε απαγορευτεί η πρόσβαση στην εργασία τους. 

Είχα φροντίσει από πριν να της εκμυστηρευτώ την ιδέα μου για τη συγγραφή μιας ιστορίας σχετικά με το πώς βίωσε η ίδια όλη αυτή την περίοδο, την Αθήνα,  τη γειτονιά της τα Εξάρχεια, τα κοινωνικά δίκτυα, τη μουσική τα σχέδιά της. Τα βήματά μας μας έφερναν όλο και πιο κοντά στο Μεταξουργείο. Καθίσαμε στην πλατεία έβγαλα από την τσάντα μου τη φωτογραφία που μου είχε δώσει η Κατερίνα μαζί με την τεντούρα και της τα προσέφερα ως δώρο.

Συγκινήθηκε, σκέφτηκε όλες τις στιγμές που είναι μακριά από το Θέατρο, τους φίλους, την οικογένειά της, όλα μια μεγάλη αγκαλιά και συνειδητοποίησε ότι η ζωή συνεχίζεται παντού και πάντα ταξιδεύοντας κυριολεκτικά και μεταφορικά, μαθαίνοντας, ανακαλύπτοντας και αγαπώντας τον εαυτό μας και τους γύρω μας.

Μου μίλησε για αγαπημένα βιβλία, θεατρικά έργα, ταινίες, για τις βόλτες στα Εξάρχεια την Κυψέλη, το Λυκαβηττό, το Λόφο του Στρέφη, τις απώλειες που υπήρξαν όλο αυτό το χρονικό διάστημα της καραντίνας, τις παιδικές χαρές, και τα στενά που βρέθηκε βολτάροντας πολύ περιορισμένα με τον κωδικό 6. Αυτή που της κράτησε συντροφιά ήταν η μελίνα με την οποία διασχίσανε την Αθήνα, παρατηρώντας το τοπίο, την πόλη, τα κλειστά μαγαζιά, τον ήλιο, τη βροχή, το φεγγάρι, τη νύχτα και τους ανθρώπους υπό ένα διαφορετικό πρίσμα αυτή τη φορά, της μοναξιάς.

Πριν πετάξω για το Βερολίνο μου είπε «πάμε παρέα, με ρίσκο, με κωδικό, μέχρι το αεροδρόμιο, είναι ευκαιρία να ξαναπάω εκεί, να μπω στην αίθουσα αναμονής, εκεί που αποχαιρετίζονται οι άνθρωποι, που αποχωρίζονται>>. Όταν μπήκαμε στο μέτρο, μου πρόσφερε ένα μπρελόκ σε σχήμα ποδηλάτου και μια φωτογραφία της μελίνας. Ήταν τα πιο όμορφα δώρα που έπαιρνα μαζί μου στο ταξίδι στη Γερμανία, όπου θα συναντούσα τη Γεωργία εκπαιδευτικό η οποία μένει εκεί πολλά χρόνια μαζί με την οικογένειά της.

Ένα μήνα πριν δημοσιευτεί το κείμενο της Δανάης μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Ζήτησε την διεύθυνσή μου, μου είπε ότι θα στείλει την ιστορία με Courier μαζί με μια έκπληξη. Με παραξένεψε αυτό αλλά δεν ρώτησα κάτι. Έπρεπε να περάσει ένα 24ώρο για να μου φανερωθεί. Ανοίγοντας το φάκελο υπήρχαν οι σελίδες και αυτό που δεν πίστευα στα μάτια μου ήταν ότι τα γράμματα, οι λέξεις, οι φράσεις της, οι σκέψεις της, τα συναισθήματά της είχαν αποτυπωθεί στο χαρτί από τα πλήκτρα μιας παλιάς γραφομηχανής.

Πριν από πολλά χρόνια ένας καλός της φίλος την επισκέφτηκε, θέλοντας να της κάνει ένα ιδιαίτερο δώρο, λίγο πριν φύγει την περίοδο της οικονομικής κρίσης για την Ευρώπη. Ήταν αυτή η γραφομηχανή όπου ο παππούς του, δημοσιογράφος στο επάγγελμα, έμαθε να γράφει τα πρώτα του ρεπορτάζ και όχι μόνο, αλλά και τα ερωτικά του γράμματα στην σύζυγό του. Την πρόσεχε και τη διατηρούσε στο μακρύ βίο του στη ζωή….μέχρι να φτάσει ως δώρο στη Δανάη….

Μετά από μια μακρά περίοδο σημειώσεων για οτιδήποτε την ξάφνιαζε, την «τρόμαζε», άγγιξε με τα δάχτυλά της τα πλήκτρα της γραφομηχανής και τα γράμματα ερχόντουσαν το ένα δίπλα στο άλλο. Ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους με ανοιχτά τα παράθυρα και έναν κόσμο σε απομόνωση προσπαθούσε να κρατήσει τις αισθήσεις της «ζωντανές».

Και αρχίζει ένα μεγάλο «διαφορετικό ταξίδι» αυτή τη φορά, όχι σε θάλασσες και τόπους αγαπημένους αλλά ένα εσωτερικό κυρίως ταξίδι, με τον εαυτό, με καινούργιες λέξεις που ανακάλυπτε, με τίτλους ειδήσεων που δεν είχε φανταστεί ότι θα περνούσαν από μπροστά της. Παρατηρώντας δυο ηλικιωμένες γυναίκες που συζητούσαν  αναφέρεται στην πρωτόλεια έννοια του πολιτισμού που είναι ο διάλογος και από αυτό το σημείο ξετυλίγεται μια ιστορία για την εξουσία, τη ζωή, τους ανθρώπους, τον ιό, τις νέες γενιές…συνεχίζοντας να παρατηρεί, να ερευνά, να σχεδιάζει…

 

Τέσσερις τοίχοι μια οροφή ένα πάτωμα

Της Δανάης Παπουτσή 

Φωτο :  Μαρία Ζέρβα

Και δυστοπία.

Δεν είναι σκέψεις γραμμένες την ίδια μέρα. Γι’ αυτό υπάρχουν αλλαγές στο ύφος, τη διάθεση, στο πρόσωπο, σίγουρα το χρόνο. Ήθελα να μείνουν έτσι, κι απλώς να τα συνθέσω, για τη ‘συνέντευξη’ έτσι όπως προέκυπταν τη στιγμή που προέκυπταν με το φορτίο που έφεραν. Γνώριζα μήνες για αυτή τη «συνέντευξη». Κρατούσα ούτως η άλλως σημειώσεις οποτεδήποτε και για οτιδήποτε με ξάφνιαζε, με προβλημάτιζε, με τρόμαζε με έβαζε σε σκέψεις για τη δυστοπία που γεννήθηκε από τη στιγμή που ανακοινώθηκε επίσημα η ύπαρξη ενός φονικού ιού με το όνομα COVID-19, που έχει βγει από τα σύνορα της Γιουχάν και εξαπλώνεται παντού. Ένας ιός που μόλυνε τα πάντα, τους πάντες, με πολλούς, διαφορετικούς τρόπους και θα συνεχίζει να το κάνει ακόμα κι αν εξασθενίσει ακόμα κι όταν εξαφανιστεί.

Απ’ τα ανοιχτά παράθυρα του σπιτιού προσπαθώ να αφουγκραστώ, να ερεθίσω την ακοή την όσφρηση τις αισθήσεις μου όλες.  Υπάρχει εκεί έξω μια απειλή, για όλους, ένας φονικός ιός, με άγνωστες ιδιότητες. Καραντίνα, η καραντίνα ως σχεδόν μοναδικό μέτρο αντιμετώπισης και προστασίας. Και καθαριότητα, καθαριότητα, και αποστάσεις. ‘Θα έχουμε απώλειες’, σκεφτόμουν, και οι πρώτες λέξεις: εγκλεισμός, απομόνωση, απόσταση. Αγαπάω τη ζωή στο σπίτι. Βγαίνω μόνο όταν είναι απολύτως αναγκαίο, για αγορές, για τις πρόβες, τις παραστάσεις και για ένα καφέ πάντα με φως, μέρα. Μετά επιστρέφω πάλι εδώ. Δε μου προκάλεσε πανικό αυτό. Δεν το αντέχω όμως όταν συμβαίνει με ‘εντολή’. Δε μου λείπουν τα ταξίδια, από μικρή ταξίδευα πολύ για διάφορους λόγους. Παρόλαυτά τώρα, νιώθω ότι για πρώτη φορά δεν κατοικώ πουθενά. Ότι κανείς μας δεν κατοικεί πουθενά. Ότι η απόσταση από τη ζωή μας καθιστά μετέωρους. Κανονικό; Λογικό; Ιστορικό; Μυθοπλασία; Ένα μυθιστόρημα; Σαν ταινία;  Ντοκουμέντο; Όλα μαζί;

Καταγράφω με επιμονή το νέο λεξιλόγιο που μπαίνει αργά αλλά βίαια στην καθημερινότητά μας, είμαι σίγουρη ότι θα πυκνώσει κι άλλο όσο περνά ο καιρός. Ενώ στο πρώτο άκουσμα όλες αυτές οι λέξεις ξενίζουν, πολύ σύντομα γίνονται οικείες στα στόματά μας, σαν ένα καλημέρα.

Όταν κακοφορμίζει η γλώσσα αρχίζει να κακοφορμίζει και η σκέψη, σκέφτομαι και καταγράφω: Ιός, κρούσμα, εξάπλωση, φονική πανδημία, σε επιφυλακή, παγκόσμιος συναγερμός, εργαστήρια, αποστάσεις, μετάδοση, ιχνηλάτηση, απαγόρευση κυκλοφορίας, διασπορά, μάσκα, καραντίνα, μόλυνση, υποκείμενο νόσημα, εγκλεισμός, ασυμπτωματικός, ατομική ευθύνη, συγχρωτισμός, μετάλλαξη, συνάθροιση, εργαστηριακός έλεγχος, κωδικός, συρροή, τεστ, self test, rapid test, lock down, χάρτης κρουσμάτων, αχαρτογράφητα, εισήγηση, ανοσία αγέλης, με εντολή της αστυνομίας, μέτρα διασφάλισης, ορφανά κρούσματα, πρώτο κύμα, δεύτερο κύμα, κωδικός ένα, κωδικός δύο, κωδικός τρία, κωδικός τέσσερα, κωδικός πέντε, κωδικός έξι, zoom, live streaming, podcast, πλατφόρμα.

Σημείωση: Να καταγράφω  τίτλους, τίτλους ειδήσεων.

Όταν άλλαξε ο κόσμος: Το χρονικό της πανδημίας του κορονοϊού’’, ‘’Ξεκινά η πιλοτική χρήση καμερών σε στολές αστυνομικών’’, ‘’Αγριεύει η πανδημία πριν καν μπει ο χειμώνας’’, ‘’Αλλάζουν οι ώρες κοινής ησυχίας, κίνδυνος για φυλάκιση πέντε μηνών’’, ‘’Η δραματική προειδοποίηση της UNESCO για καταστροφή γενεών λόγω της πανδημίας’’, ‘’Το μεγαλύτερο κτίριο της Ευρώπης, που ανήκει στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης κατεδαφίστηκε με τη χρήση 950 κιλών εκρηκτικών’’, ‘’Επιστημονικό επίτευγμα: Μεγάλωσαν έμβρυα ποντικιών μέσα σε τεχνητή μήτρα’’, ‘’Κορωνοϊός : πάνω από 400.000 κρούσματα παγκοσμίως σε ένα εικοσιτετράωρο’’, ‘’Covid 19: Το πρώτο θετικό κρούσμα στην Ελλάδα – 38χρονη από τη Θεσσαλονική’’, ‘’Συγκίνησε στο δείπνο ο Πρίγκιπας Κάρολος: «Χαίρε, ω χαίρε, ελευθεριά! Ζήτω η Ελλάς!» φώναζε’’, ‘’Το πρώτο θεατρικό έργο γραμμένο από τεχνητή νοημοσύνη έκανε παγκόσμια πρεμιέρα’’, Έλον Μασκ: Μία πόλη στον Άρη το επόμενο «λογικό βήμα» για την ανθρωπότητα’’.

Είναι δυστοπία. Όλα από μέσα προς τα έξω. Τα ερεθίσματα, η σκέψη, τα σώματα, η ύπαρξη, όλα από μέσα προς έξω, όλα υπό περιορισμό. Ο Πολιτισμός καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας αποτέλεσε για την Ηγεσία ακόμα έναν ιό. Δεν ακούμε τη λέξη. Δεν την προφέρουν τα στόματά τους. Δεκάδες ανακοινώσεις απανωτά διαγγέλματα, η λέξη Πολιτισμός εξαφανίζεται από όλες τις ανακοινώσεις.

Σκέφτομαι το ευρύ φάσμα του Πολιτισμού και γιατί είναι τόσο αναγκαίος. Σκέφτομαι ξανά τι είναι ο Πολιτισμός, τι μπορεί να είναι, είναι τα πάντα.  Πολιτισμός είναι το ότι θέλω να βοηθήσω τον αδύναμο να σταθεί. Όρθιος.

Περπατάω στη Ζωοδόχου Πηγής. Δυο γυναίκες σε δυο αντικριστά μπαλκόνια συνομιλούν και γελούν. Που και που χειρονομούν για να δώσουν έμφαση σε αυτό που λένε. Η μία μιλά και η άλλη σωπαίνει για την ακούσει. Και αντίστροφα. Αυτό, είναι η αρχή του πολιτισμού. Ο διάλογος. Ένας οποιοσδήποτε διάλογος. Πρόκειται για μια ανταλλαγή χωρίς υλικό αντάλλαγμα. Συμβαίνει μόνο για να επικοινωνήσουμε. Η επικοινωνία είναι το πολυτιμότερο αγαθό που δεν έχει και δε θα αποκτήσει ποτέ χρηματιστηριακή αξία. Αυτό παύει σχεδόν 14 μήνες, με εξαίρεση μικρά πιλοτικά καλοκαιρινά διαστήματα το 2020.

Η ιστορία κατάφερε να αποδείξει ότι ο Πολιτισμός δεν μπορεί να σταματήσει, δε μπορεί να σταματήσει να εξελίσσεται, παρά τις όποιες συνθήκες. Δεν τον σταμάτησαν τα χαρακώματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ούτε ο θρήνος των εκατομμυρίων ανθρώπων που χάθηκαν στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Εδώ όμως σταμάτησε. Όλες οι ‘χειρονομίες’ που οδήγησαν σε αναστολή του Πολιτισμού ήταν και είναι επικίνδυνες για τη πνευματική υγεία των κοινωνιών.

Τέσσερις τοίχοι μια οροφή ένα πάτωμα.

Και διάβασμα, μουσική, πολύ μουσική, ταινίες, σημειώσεις, σκέψεις χωρίς τελειωμό. Χωρίς το αστικό περιβάλλον, αυτό το μοναδικό σώμα της πόλης, ως  μια παράλληλη οντότητα που αγκαλιάζει που τροφοδοτεί, που προσφέρει, που ερεθίζει. Με το σώμα μνήμη, ‘καθηλωμένο’ κι αυτό, μόνο, ανενεργό, φοβικό. Για τον κίνδυνο, από φόβο, από άγνοια, για προστασία. Συναντούσα δύο ανθρώπους όλους κι όλους, τους δικούς μου κοντινούς καθόλη τη διάρκεια του εγκλεισμού, αλλά βασική συντροφιά ακραία πολύτιμη μου κρατούσε η μελίνα. Ήταν ο λόγος που έβγαινα έξω για να κάνει βόλτα, μαζί της κι εγώ, έτσι ανακάλυπτα την πόλη από την αρχή, ανοίκεια χωρίς την ανθρώπινη παρουσία, το εννοώ, ήταν σαν πρώτη θέα, που σε συναρπάζει, σε ξαφνιάζει, σου αποκαλύπτει, η  μελίνα ήταν η αιτία που μπορούσα να ακούω τη φωνή μου- μένω μόνη- ο εγκλεισμός ήταν μια αφορμή να τη γνωρίσω πιο πολύ, να εκπαιδευτούμε μαζί σε πολλά πράγματα, σε νέες συνθήκες.

Ημερολόγιο 2020 / 22 Μαρτίου: 5.00 μμ.

Διαπιστώνω πως η τρίτη ηλικία βλέπει τα παράθυρα της ζωής να κλείνουν πίσω της βίαια και απάνθρωπα.

20:30 Χρειαζόμαστε πολύ ενεργούς δημοσιογράφους , φωτογράφους, να ερευνούν να καταγράφουν, δε μπορούμε να μάθουμε τι συμβαίνει, τι πραγματικά συμβαίνει, δεν έχουμε οπτική της πραγματικότητας, της αλήθειας. Σε επείγουσες ιστορικές στιγμές η κοινωνία έχει την ανάγκη περισσότερο από ποτέ της αλήθειας.

22.45: Τα πρώτα μου γενέθλια σε καραντίνα. Δε μου έλειψε κάτι πολύ, εκτός από το γλυκό που πάντα μου φέρνει ο κολλητός μου με ένα κεράκι επάνω του, τραγουδώντας πάντα από τα σκαλιά μέχρι να φτάσει στην πόρτα. Σήμερα δε συνέβη. Από προσοχή και έγνοια, μην τυχόν.

Ημερολόγιο 2021

Oι κοινωνίες σε λίγο καιρό, σε λίγα χρόνια, θα αποκτήσουν την επόμενη κανονικότητά τους, θα πορεύονται παρέα με τη νέα τους κανονικότητά.

[ 17 Απριλίου, 22:30 μμ.]

 

Οι άνθρωποι πεθαίνουν από ένα φονικό ιό και δε μπορεί κανείς να αποχαιρετήσει κανέναν. Πεθαίνουν μόνοι μέσα σε δωμάτια. Κι εμείς στέκουμε μόνοι πίσω από τα τζάμια. Είναι τραύμα. Δεν είναι το μόνο. Όλο αυτό θα αποτελέσει τραύμα για τις κοινωνίες.

Ξύπνησα με τη σκέψη στο μέλλον. Σκέφτομαι τα μωρά, τα μικρότερα παιδιά, τι πρώτες τους αναφορές, τις πρώτες πολύτιμες μνήμες, δεν είναι άλλες από ανθρώπους με μάσκες, που δεν στέκονται κοντά ο ένας με τον άλλο, που δεν αγκαλιάζονται, που δεν αγγίζονται. Και δεν υπάρχει υποκατάστατο για το άγγιγμα. Δεν έχει βρεθεί. Εκφραζόμαστε, αισθανόμαστε πίσω από οθόνες. Ας σωπάσουμε για πάντα. Ζούμε σαν ‘για παράδειγμα’ σαν  ‘σε παράδειγμα’. Οι ραγδαίες εξελίξεις, ως συνθήκες νοσολογικής πια απειλής, όπως ένας πόλεμος ή μια πανδημία, ενώ φαινομενικά μοιάζουν να οδηγούν σε έντονη συλλογική έκφραση και δράση, ουσιαστικά με τον καιρό παρασύρουν τα άτομα σε σταδιακή συναισθηματική απεμπλοκή και καταστολή.

Για προστασία. Από κούραση. Από άποψη. Από αντίδραση. Από παραίτηση. Οι κοινωνίες καθίστανται απαθείς, μάρτυρες της πτώσης αξιών, ελευθεριών, γίνονται παρατηρητές, μετά επικριτές, και καταλήγουν ανθρωποφαγικές.

 

Από το παράθυρό μου, οι μόνοι ήχοι που έρχονται απ’έξω είναι σειρήνες ασθενοφόρων, περιπολικών, πυροσβεστικών. Κάποια πρωινά άκουγα, μπορούσα να ακούσω ήχους πουλιών έντονους πολύ, που ποτέ άλλοτε δεν είχα ακούσει στην πόλη. Είχαμε αφήσει χώρο στη φύση και τα ζώα. Η αντίφαση.  Τώρα που περπατώ στη γεμάτη ξανά πόλη, δε μπορώ να δω τίποτα σχεδόν από εκείνη. Κρατάω όμως όλα όσα αυτό το διάστημα ανακάλυψα, θαύμασα, φωτογράφησα.

Αυτό που συνεχίζουμε να ζούμε ως βίωμα αποτελεί ένα τραύμα, και το τραύμα χρειάζεται χρόνο για να επουλωθεί, και το φροντίζουμε, συνήθως το κοιτάμε,το μάτι μας είναι συνέχεια πάνω του, το περιεργαζόμαστε, κι όταν ‘φύγει’ το αποχαιρετάμε, μιλώντας για αυτό, δείχνοντάς το. Το πενθούμε και το τιμούμε κατά κάποιο τρόπο όταν το επαναφέρουμε. Αυτό είναι υγιές.  Αυτό είναι το υγιές. Το σωματικό τραύμα και η ψυχική οδύνη αισθάνομαι πως εμπεριέχουν και δύναμη εκτός από πόνο, και εγρήγορση, είναι κατά κάποιο τρόπο σήματα.  Είναι ταυτότητα.

Η ταχύτητα της ζωής δεν θα αφήσει κανένα περιθώριο να πενθήσουμε αυτό που μας έχει συμβεί. Φαντάζει πολυτέλεια και αυτό είναι ανησυχητικό για τις κοινωνίες οι οποίες θα συνεχίσουν κουβαλώντας πάντα μαζί τους ένα σιωπηλό τραύμα.

Σε συνθήκες πολεμικές, οι κοινωνίες γίνονται άτομα. Κάθε άτομο αποτελεί μια μοναδική και ξεχωριστή περίπτωση σε σχέση με την πολεμική συνθήκη που βρέθηκε και το πώς επηρεάστηκε από αυτήν. Το γενικό δεν υφίσταται. Τίποτα δεν είναι γενικό. Η κοινωνία μεταμορφώνεται σε ένα παζλ που κάθε άτομο μετά πρέπει να βρει τη σωστή του θέση. Από την αρχή. Οι Ηγεσίες δεν στάθηκαν δίπλα στην κοινωνία. Έδρασαν και δρουν ναι μεν για την αντιμετώπιση της καταστροφής χωρίς όμως άξια και ικανά μέτρα αντάξια θέλω να πω της επικινδυνότητας της πανδημίας αλλά και της επικινδυνότητς που ελλοχεύει μετά από αυτή, όταν πια θα έχει φύγει. Ταυτόχρονα την χρησιμοποίησαν για να προβούν σε άλλα μέτρα και τακτικές,εχθρικές προς τις κοινωνίες που ήδη βρίσκονται σε αναταραχή, σε σύγχιση, σε φόβο. Δεν έκαναν καμία παύση. Δεν πήραν μέτρα που να κάνουν τους πολίτες να νιώθουν πραγματική ασφάλεια, δε στάθηκαν δίπλα ως μέρος αντιμέτωπο και αυτό με την ίδια απειλή. Αντιθέτως, έμοιζαν κι ακόμα μοιάζουν όλο και πιο πολύ έξω από όλο αυτό. Σαν κάτι άλλο, πιο ισχυρό, πιο εκλεκτό. Κοινώς, δημιούργησαν με τη στάση και τα  μέτρα τους ακόμα ευνοϊκότερες συνθήκες για πλήρη διαχωρισμό μεταξύ των πολιτών.  Δεν τα κατάφεραν. Μπήκαν σε ρόλο τιμωρού, ελεγκτή, πολύ συχνά με τρόπο εκδικητικό. Παραβιάζοντας πολύ συχνά μέτρα που οι ίδιοι είχαν επιβάλλει στους πολίτες. Και συνεχίζουν προκαλώντας αισθήματα αδικίας, μένους και αποστροφής σε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.

     Η εξέλιξη δεν είναι ομαλή, δεν υπάρχει ροή, με αποτέλεσμα να κόβονται πολύ σημαντικές γέφυρες που μέχρι τώρα ένωναν με κάποιο τρόπο το παρελθόν το παρόν και το μέλλον. Τώρα δημιουργούνται ρωγμές που αφορούν στη μνήμη, στο βίωμα και τη συνέχεια. Θα στεκόμαστε σε ένα πριν και μετά την πανδημία. Θα χωριστούμε σε ανθρώπους πριν και ανθρώπους μετά την πανδημία. Το διάστημα αυτό εδώ, μοιάζει με μετάβαση προς κάτι ή κάπου άγνωστο ακόμα που, πώς με ποιο τρόπο. Η τεχνολογία παίρνει όλο το χώρο που της ανήκει με το αρνητικό, σε πρώτο επίπεδο, πρόσημο. Μένει να δούμε. Και η επιστήμη τέθηκε υπό αμφισβήτηση και θα συνεχίσει να συμβαίνει αυτό. Η όποια αποκατάσταση της αλήθειας θα έρθει αργότερα. Αν έρθει.  Στεκόμαστε σε μια σκοτεινή πλευρά της Ιστορίας.  Και σκεφτόμαστε μέσα σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο και ορίζοντα αρκετά βεβαρημένο, με αρνητικά πρόσημα σχεδόν παντού.  Δεν είμαστε όμως κάποιοι  ‘’γενικοί άνθρωποι’’. Είμαστε  συγκεκριμένα πρόσωπα με συγκεκριμένες και διαφορετικές ιδέες, με  συγκεκριμένες και διαφορετικές εμπειρίες μέσα στο κόσμο. Είμαστε εκτεθειμένοι ή θα έπρεπε να είμαστε εκτεθειμένοι σε οποιοδήποτε ερέθισμα χωρίς να το προσπερνάμε κρυμμένοι μέσα στο πλήθος, την ταχύτητα, τη συνήθεια, την οικειότητα, το φόβο. Με αφορμή την πανδημία, ο εγκλεισμός, αν μας προσέφερε κάτι, είναι αυτό.  Μια ευκαιρία και χρόνο να εμβαθύνουμε σε κάτι, σε όλα, όλα όσα φαντάζουν άβυσσος και είναι. Να εμβαθύνουμε στον εαυτό. Δεν είμαι σίγουρη ότι το ‘ακούσαμε’. Θα συνεχίσουν να πορεύονται οι άνθρωποι με ένα βαθύ τραύμα ακόμα πιο μόνοι στην επόμενη, υπό διαμόρφωση, κανονικότητα.

 Φτάνοντας σε μια μέρα στο Βερολίνο…. 

Μελίνα

Μελίνα

Βαλτετσίου Εξάρχεια 2021

Βαλτετσίου Εξάρχεια 2021

από λάθος σχέδιο μελίνας

από λάθος σχέδιο μελίνας

Απ' το μπαλκόνι Κέντρο Αθήνα

Απ' το μπαλκόνι Κέντρο Αθήνα

Η δική μας κραυγή

Η δική μας κραυγή

ΑΣΤΥ

ΑΣΤΥ

ΑΘΗΝΑ 2021

ΑΘΗΝΑ 2021

τοίχος πόλης

τοίχος πόλης

Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr

Culture