ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

…. ενώ στους δρόμους οι άνθρωποι προχωρούν βιαστικά και τηρούν τις αποστάσεις.

« Και τι είμαι μωρέ; Ο κλόουν με την κόκκινη μύτη που τρώει τούμπες στην πλατεία του τσίρκου και εσύ γελάς; Ο γελωτοποιός στην αυλή του Βασιλιά που δεν παύει να σε διασκεδάζει ή το αρκουδάκι που μόλις πάρει μπροστά μετά δε σταματά; Για πες μου, τι από όλα αυτά; »

            « Άκου λοιπόν. Και εγώ στον ίδιο κόσμο υπάρχω, τρώω από το ίδιο πιάτο του φόβου και δυσκολεύομαι. Και θα θυμώσω. Και αν δε κάνω κέφι ένα τραγούδι δε θα το πω. Και θα κατέβω όταν θέλω. Και άμα στραβώσω θα την πληρώσει όποιος βρεθεί μπροστά μου είτε πληρώνει για να μ΄ ακούσει είτε μου ρυθμίζει τον ήχο στο  μικρόφωνο»

Δικαιούταν να πει και άλλα, ο λογαριασμός της εξοφλημένος τοις μετρητοίς. Από τις φωνές οι φλέβες στο λαιμό της να φουσκώσουν και όλοι από κάτω σιωπηλοί και με τα κεφάλια κατεβασμένα, σαν μαθητούδια στο θρανίο που τα μαλώνει ο δάσκαλος. Όμως δεν είπε κάτι και όλες οι παραπάνω λέξεις είναι σταγόνες που έπεσαν στο χαρτί από τα σύννεφα της φαντασίας. Έμεινε στο  πάλκο, τραγούδησε, χαμογέλασε και κάποιες στιγμές γούσταρε κιόλας, αυτό τουλάχιστον είπαν αργότερα κι οι δυο.

Τόποι κοινοί οι δυσκολίες, οι στεναχώριες και τα μελαγχολικά συναισθήματα για τους ανθρώπους και τον τελευταίο καιρό σε αυτούς τους τόπους επικρατεί συνωστισμός,  το αδιαχώρητο. Σε αντίθεση με την ευτυχία και τις χαρούμενες στιγμές που παίζεις μπάλα μονάχος, νιώθεις τρελαμένος και τρέχεις σαν να σκόραρες με ανάποδο ψαλιδάκι στο Καμπ Νόου, ενώ χιλιάδες οπαδοί στις κερκίδες σε αποθεώνουν.

Το αυτοκίνητο σταμάτησε στη μέση της νύχτας ακριβώς κάτω από τη φωτεινή επιγραφή «ανοιχτά όλο το 24ωρο». Ο ένας από τους δύο άντρες μπήκε μέσα και επέστρεψε κρατώντας στα χέρια του ένα χάρτινο κουτί με μπακλαβαδάκια, τουλούμπες και κανταΐφι με φιστίκι αράπικο. « Νερό έχει στο πίσω κάθισμα» είπε στον άλλον. Το γερασμένο λαμπραντόρ ξαπλωμένο μπροστά στη τζαμαρία κοίταξε αδιάφορα και χασμουρήθηκε, όπως είχε κάνει 

και πριν από λίγο όταν έφυγαν από το πάρκινγκ οι μηχανές με τους μαυροντυμένους ένστολους.  Γέμισαν το αυτοκίνητο σιρόπια, βρεγμένες χαρτοπετσέτες και αδειανά μπουκάλια.

Η επιστροφή ισχυρίστηκαν πως ήταν σχετικά σύντομη, βοήθησαν λέει τα σερμπέτια και ο έρημος από αυτοκίνητα δρόμος. Άκουσαν τραγούδια, θυμήθηκαν μεθυσμένες βραδιές και τις ζαλάδες της επόμενης ημέρας με το θερμόμετρο στον τοίχο κολλημένο στους 38 βαθμούς. Μόλις έφθασαν,  έπεσαν σαν κούτσουρα στα κρεβάτια, δυο ώρες απόσταση η αυγή.

 Το παρελθόν δεν υπάρχει, σύννεφα σκόνης που πέρασαν από πάνω σου και μόλις τίναξες τα ρούχα χάθηκαν. Για το μέλλον δεν έχω κάτι να προσθέσω, όπου καθίσει η μπίλια και έτσι η ζωή μια διαδρομή από στιγμές μοιρασμένες στο παρόν.

Ένας φίλος καλός που παλεύει στα ίσια και ο άλλος που βγαίνει μάλλον καθαρός. Ο αδερφός σου που μόλις ξυπνήσει αρπάζει την κιθάρα και κάνει άνω κάτω τη γαλήνη της εξοχής. Και αυτοί οι δυο που γυρίζουν στους δρόμους γυρεύοντας μέσα στα τραγούδια και τις ξένες ματιές να ξεπληρώσουν «χρέη» που ποτέ δεν τους ανήκαν.

Όμως για δες,  σουρουπώνει στην πόλη και στο τραπέζι της μπροστινής αυλής μια χούφτα νοματαίοι τρώνε, γελούν και επιμένουν και δύο ζαλισμένα μάτια χαμηλώνουν, ……. ενώ στους δρόμους οι άνθρωποι προχωρούν βιαστικά και τηρούν τις αποστάσεις.