Φθινοπωρινή ισημερία

    «Αυτές οι Τετάρτες ήταν όλο σου το καλοκαίρι, τα θαλασσινά σου ταξίδια» μου πέταξε ξαφνικά. Δεν κάθισε να περιμένει την απάντηση μου, συνέχισε να μιλάει για το θέμα που είχε ανακύψει και το οποίο προσπαθούσαμε να επιλύσουμε. Δεν έδωσα και εγώ παραπάνω σημασία. Ήταν σίγουρη για αυτό που είχε ξεστομίσει, δε χωρούσε αμφιβολία. Η μικρή μου έχει μεγαλώσει, έβαλε σκουλαρίκι στη μύτη και απέκτησε πολλά τατουάζ στο κορμί της, με ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά και εγώ προστρέχω πλέον κοντά της. Μείναμε και συνεχίσαμε τον καφέ μας.

            Το απρόβλεπτο και η ανατροπή θα έπρεπε κανονικά να αποτελούν βασικά μαθήματα και να διδάσκονται ανελλιπώς στα θρανία της ζωής. Τώρα κατά πόσο θα καταφέρναμε να τα εμπεδώσουμε στο διάβα του χρόνου για να είμαι ειλικρινής θα κρατήσω μακριά το χέρι μου απ’ τη φωτιά. Δεν γινόμαστε όλοι καλοί στην ορθογραφία και δεν παίζουμε στα δάχτυλά μας τον πολλαπλασιασμό.

            Τι θέλω να πω; Τίποτα απολύτως. Που θέλω να καταλήξω; Ίσως πουθενά. Δεν αγχώνομαι να φθάσω μια ώρα αρχύτερα στον προορισμό, αν θέλεις παίζω καθυστερήσεις προκειμένου να επιμηκύνω και να κάνω πιο ενδιαφέρον το παιχνίδι της ζωής μου. 

            Βιάζεται να το σκάσει το φετινό καλοκαίρι συναισθανόμενο ότι δεν στάθηκε αντάξιο των προσδοκιών μας. Έστω και αν κρατήσει η καλοκαιρία, αν αντέξει παραπάνω το μαύρισμα και προστεθούν μερικά ακόμα μπάνια, ελάχιστη θα έχει σημασία. Η αβεβαιότητα και ο φόβος είναι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, όσα αναχώματα και αν στήσει η ανθρωπότητα δύσκολα θα καταφέρει να καλυφθεί.

Οι χθεσινές μας σιγουριές τείνουν να γίνουν οι ανατροπές του σήμερα και το αντίθετο, σαν παλιό νόμισμα των πενήντα δραχμών που το στρίβεις και δεν γνωρίζεις σε ποια μεριά θα καθίσει, σε αυτή του τυφλού ποιητή ή στη  μεριά που ταξιδεύει η τριήρης.

 «  Ρε πάμε σου λέω, θα περάσουμε καλά. Θα μας πει τα τραγούδια που γουστάρουμε, δε θα μας χαλάσει χατίρι » φωνάζει μέσα από το αυτοκίνητο. Δε μας ακούει σχεδόν κανείς, είμαστε μόνοι.

« Παράτα με μωρέ, δε θα έρθω, στο ‘χα πει και τότε, την πρώτη  Τετάρτη. Τραγουδάει όμορφα, την έχω δει στο ίντερνετ, δεν έχω όμως καμία διάθεση»

Έβγαλε το κεφάλι του έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου έτοιμος να με βουτήξει, έκανα ένα βήμα πίσω.

 « Ποια Τετάρτη λες ρε μπαγάσα;  Του Ιούνη,  που επέμενες πάλι ότι δεν κάνεις κέφι;  Ξέχασες που σε παρακαλούσα, σε τράβηξα μαζί μου με το ζόρι και από τότε δεν ξεκολλάς; Λέω αμάν κάθε φορά για να σε συμμαζέψω. Έμπα μέσα γρήγορα και τράβα την πόρτα»

Τον κοίταξα και λύθηκα στα γέλια. Είχε δίκιο, ήταν ακριβώς όπως τα έλεγε. Γέλασε δυνατά και αυτός. Μάρσαρε και χαθήκαμε στο βάθος του δρόμου. Στον άδειο από χελιδόνια ουρανό απλώνονται γκρίζα σύννεφα, οι άνθρωποι περνούν τα κατώφλια των σπιτιών τους και στην πόλη μοιράζουν τα πόστα οι πρώτες σιωπές.

            Πίσω από την πόρτα του μαγαζιού μπουζούκια, ντέφια και μπαγλαμάδες, ποτήρια τσουγκρίζουν στον αέρα, παντού λιακάδα  και η φωνή του κοριτσιού που δεν έπαψε ποτέ του να τραγουδά.