Είδαμε την ισραηλινή «Αμμοθύελλα» στο Netflix, ένα φεμινιστικό μανιφέστο χαμηλών τόνων

Ηταν υποψήφια για Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και διαδραματίζεται σε χωριό βεδουίνων

Μια βαθιά συγκινητική ταινία, δίχως σασπένς και «κορώνες» είναι η ισραηλινή «Αμμοθύελλα- Sandstorm», που συγκαταλέγεται στις λιγότερο διαφημισμένες προτάσεις του Netflix. Είναι μια καθημερινή, πικρή οικογενειακή ιστορία από αυτές που συνθλίβουν τη ζωή της γυναίκας λόγω των απάνθρωπων πολιτισμικών παραδόσεων και των ανδροκρατούμενων κοινωνιών. Γυρισμένη ρεαλιστικά και δωρικά με φόντο την έρημο, θα σας «αγγίξει» όπως συνέβη με το «Anorthodox» ή το «Χαλιφάτο». Εδώ βέβαια τα βλέμματα, οι σιωπές και τα απλωμένα ρούχα σημαίνουν πολλά περισσότερα από τη δράση. Η «Αμμοθύελλα» πρωτοπαίχθηκε πριν από τέσσερα χρόνια, κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο φεστιβάλ Σάντανς και ήταν υποψήφια για Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσης ταινίας. Πρόκειται για το κινηματογραφικό ντεμπούτο της νεαρής Ισραηλινής Elite Zexer, ένα πραγματικό φεμινιστικό μανιφέστο μιάμιση ώρας.

Όλα διαδραματίζονται σε μια φυλή Βεδουίνων, που κατοικούν σε ένα φτωχό, πατριαρχικό χωριό, στην έρημο Negev στο Νότιο Ισραήλ. Η Λέιλα, μια νέα, που άφησε το χωριό της για να σπουδάσει σε μια γειτονική πόλη, επιστρέφει σπίτι, όταν ο πατέρας της ετοιμάζεται να πάρει μια δεύτερη σύζυγο. Η πρώτη του γυναίκα δυσφορεί αλλά υπομένει, ενώ η Λέιλα αγωνίζεται να ξεφύγει και να ανεξαρτητοποιηθεί, έχοντας ερωτευτεί ανεπίτρεπτα έναν Παλαιστίνιο από άλλη φυλή.

Χρειάστηκαν δέκα χρόνια για να υλοποιηθεί το φιλμ. Η σκηνοθέτης το εμπνεύστηκε από τα ταξίδια σε χωριά βεδουίνων με τη φωτογράφο μητέρα της.

«Δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω στο καστ γυναίκες Βεδουίνους, γιατί δεν τους το επιτρέπουν τα ήθη και τα έθιμά τους. Εάν τραβήξεις φωτογραφία μια γυναίκα, μπορείς να την δείξεις μόνο σε αυτή και στους συγγενείς της. Ήξερα λοιπόν εξαρχής, ότι έπρεπε να διαλέξω, να πάω στους Παλαιστινίους, να τους εκπαιδεύσω όσο μπορώ σε σχέση με αυτή την κουλτούρα και πώς πρέπει να μιλούν. Γιατί είναι η ίδια γλώσσα με διαφορετικές διαλέκτους. Έκανα λοιπόν το κάστινγκ σε όλο το Ισραήλ, αλλά και εκτός» διηγείται.

«Είναι μια ιστορία ενηλικίωσης. Η νεαρή Λέιλα λατρεύει τον πατέρα της, αλλά μαθαίνει ότι είναι ένα άτομο, που δεν μπορεί να τα κάνει όλα. Κατά τη διάρκεια της ταινίας αντιλαμβάνεται τα όρια του και ότι αν θέλει να πετύχει κάτι, πρέπει να τα κάνει όλα μόνη της. Την ταινία την είδαν Εβραίοι, Άραβες και Βεδουίνοι. Η συναισθηματική ανταπόκριση του κόσμου ήταν τεράστια. Κερδίσαμε μάλισα μεταξύ άλλων τα βραβεία της Ισραηλινής Ακαδημίας Κινηματογράφου, τα Οφίρ» αναφέρει η Ζexer.