Ας μη στερούμε από τον εαυτό μας το όνειρο του «ταξιδιού» & της ανακάλυψης

Γράφει ο Pavel

Ξεκίνησα τα ταξίδια σχετικά αργά στη ζωή μου κυριολεκτικά, αλλά μεταφορικά ήδη από την παιδική μου ηλικία είχα κάνει τις πρώτες μου περιπλανήσεις, μέσα από τα βιβλία, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και είχα ανακαλύψει κόσμους που μου είχαν προσφέρει τη χαρά της γνώσης και του έρωτα.

Την 27η Νοεμβρίου 2008, ημέρα Πέμπτη, βράδυ ανήμερα των γενεθλίων μου στις σκάλες της Αγίου Νικόλαου, με ένα ποτήρι κρασί και μια τούρτα, έχοντας τη συντροφιά του πιο γλυκού και τρυφερού κοριτσιού, το ταξίδι είχε ήδη ξεκινήσει. Είχα λάβει ένα πολύ όμορφο δώρο, το βιβλίο του Αλαίν Ντε Μποτόν «Η τέχνη του ταξιδιού». Στη δεύτερη σελίδα υπήρχε μια ευχή: Εύχομαι να είσαι πάντα καλά και κάθε τρελό σου όνειρο να γίνεται πραγματικότητα», είχανε γράψει τα δάχτυλα της που ήταν και τα πρώτα που άγγιξα την 9η Απριλίου του 2008 στο θεατράκι της Πάτρας. Χρειάστηκε να περάσουν 12 ολόκληρα χρόνια για να το διαβάσω.

Κάθε μέρα ήταν η πραγματοποίηση ενός μικρού ονείρου, από το πρωί έως το βράδυ, παρ’ όλες τις δυσκολίες που υπήρχανε. Η δύναμη που αντλούσα από τη συντροφικότητα μου πρόσφερε πίστη, ελπίδα και ένα μεγάλο χαμόγελο ότι θα τα καταφέρω!

Η αγάπη για τη φύση, τη θάλασσα, το βουνό, τον αέρα αλλά και το αεράκι, το περπάτημα, ήταν ο κοινός τόπος που έκανε ν' ανθίζει κάθε μέρα ο έρωτας δυο ανθρώπων

Διασχίζοντας την πόλη, αγαπημένη συνήθεια χρόνων που πρώτη η μητέρα μου χέρι με χέρι μου την είχε προσφέρει, συνάντησα το καλοκαίρι του 2010 τον Ανδρέα Σπηλιώτη, εμπνευστή και δημιουργό της κίνησης «Κοινο_τοπία» Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης & Πολιτισμού, η οποία έκανε τα πρώτα της βήματα στην πόλη μας. Αναζητώντας ο Ανδρέας έναν κοινό τόπο με ανθρώπους που υπήρχαν ήδη στην πόλη, αλλά και άλλους που θα ανακάλυπτε στην πορεία, κατάφερε να δημιουργήσει εκείνο τον χώρο όπου όλοι θα μπορούσαν να ανακαλύψουν το ελάχιστο που θα μπορούσαν να προσφέρουν, αλλά και το μέγιστο που δεν είχαν φανταστεί ότι θα λάβουν.

Σε μια από τις μονοήμερες εκδρομές της Κοινο_τοπίας την 29η Μαΐου 2011 ανακαλύψαμε το «Κέντρο Χαρακτικών Τεχνών-Μουσείο» της Βάσως Κατράκη, στο Νησάκι του Αιτωλικού, η οποία είχε κληροδοτήσει στη γενέτειρά της όλα της τα έργα, τα οποία φιλοξενούνται μόνιμα στην μια αίθουσα του Μουσείου. Σειρά είχαν στην περιήγηση το Αρχαίο Θέατρο Οινιαδών, το οποίο βρίσκεται στη θέση Τρίκαρδος, στο δημοτικό διαμέρισμα Κατοχής του ομώνυμου Δήμου Οινιαδών, στον νομό Αιτωλοακαρνανίας. Και λίγο πριν γυρίσουμε στην πόλη μας διαμέσου της Γεφύρας Ρίου Αντιρρίου επισκεφθήκαμε το σπάνιο δάσος Φράξου, το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως Τοπίο Ιδιαίτερου Φυσικού Κάλλους και συμπεριλαμβάνεται στο πανευρωπαϊκό δίκτυο Νatura (Φύση) 2000. Η φύση μας είχε προσφέρει τα δώρα της και εμείς είχαμε νιώσει ως πρωτόπλαστοι στον παράδεισο.

Ήταν μια απόδραση που είχε όλα εκείνα τα στοιχεία της λέξης, μιας και έφυγα από το πατρικό μου περισσότερο ως «κλέφτης»· το μακρινό 1998 είχα ταξιδέψει στο Σαιντ Λιούις της Αμερικής για να εγχειριστώ από τον κ. Νικόλαο Κουτσούκο στο Missouri Baptist Medical Center, επιστρέφοντας στην πατρίδα 2 εβδομάδες μετά είχα αποκτήσει ξανά το «γενέθλιο» δώρο της ζωής. Σε όλη αυτή την πορεία – η οποία είχε ξεκινήσει από τη Μυτιλήνη το 1996 - υπήρξαν πολλά πρόσωπα στα οποία τολμώ να πω ότι οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, εδώ όμως ας σταθώ στο Γιώργο, το Δημήτρη και τη Βάσω.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 2010-2020 και της αποκαλούμενης ελληνικής κρίσης, υπήρξαν μια σειρά από γεγονότα που θα τα θυμάμαι πάντα με αγάπη, νοσταλγία και τρυφερότητα, έχοντας στο νου μου μα περισσότερο στην καρδιά μου, ότι οι άνθρωποι φανερώνουν το μεγαλείο τους στις δύσκολες στιγμές και την τόλμη-ανθρωπιά τους στη χαρά σου!

Ενδεικτικές στιγμές θα μπορούσα να πω ότι ήταν η ανακάλυψη της Τέχνης της Αρχιτεκτονικής και της Δημιουργίας το 2012, όταν τα ματιά μου αντίκρισαν το βράδυ του Σαββάτου τη Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης συντροφιά με το Γιάννη και την Κωνσταντίνα, τα καμμένα Αττικόν & Απόλλων στη Σταδίου την ίδια χρονιά και η τελευταία συνάντηση με τον μοναδικό αληθινό φίλο Παναγιώτη τον Ιούλιο του 2018, στο καφέ Σταθμός στην Πάτρα.

Η Κοινο_τοπία είχε ξαναέρθει στη ζωή μου τον Απρίλιο του 2016, λίγο πριν χωρίσουν οριστικά οι δρόμοι μας με το «όνειρο». Την Κυριακή 10 Απριλίου από την κεντρική πλατεία της πόλης ξεκινήσαμε για ένα όμορφο ταξίδι με πολλούς προορισμούς. Μου άρεσαν πάντα οι εκπλήξεις και αυτή η ημέρα έκρυβε μέσα της πολλές· η πρώτη ήταν το Λαογραφικό Μουσείο Ξυλοκάστρου - ένα μέρος της ιστορίας μας υπήρχε εδώ μέσα - κι έπειτα ο Ιερός Ναός του Αγίου Βλασίου στο Ξυλόκαστρο, ένα ιστορικό εκκλησιαστικό μνημείο Τέχνης και Πολιτισμού.

Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας όπου κατάλαβα πόσο ουσιαστική μπορεί να είναι η επαφή του ανθρώπου με τη φύση εάν και μόνο απλά αφεθεί. Υπήρξαν όμως και δύο προορισμοί στους οποίους η έκπληξή μου υπήρξε ακόμα μεγαλύτερη. Το πρώτο ήταν η συνάντηση με τον τόπο εκείνο στον οποίο έζησε ο Άγγελος Σικελιανός μαζί με τη σύζυγο του Έυα Πάλμερ και είναι η Βίλα Άγγελου Σικιελιανού που ξεκίνησε να χτίζεται το 1912 και ολοκληρώθηκε το 1916, σε σχέδια του ίδιου του ποιητή.

Το δεύτερο, νωρίς το απόγευμα, ήταν η πεζοπορία στο αισθητικό δάσος του Πευκιά, μια στενή λωρίδα φυσικού πευκοδάσους στην περιοχή Ξυλόκαστρου και Συκιάς. Η θάλασσα, το οξυγόνο· θα τολμούσα να πω η ομορφιά, ίσως να οδήγησε και τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη να εμπνευστεί και να γράψει το ποίημα «Το πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας».

Όλα αυτά ήρθαν στο μυαλό μου ήδη από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου του Αλαιν Ντε Μποτόν «Η τέχνη του ταξιδιού» αφού είχα ξεκινήσει να το διαβάζω 4 ολόκληρα χρόνια μετά από το τελευταίο ταξίδι, μέσα στην δύσκολη αυτή περίοδο που ζούμε όλοι ήδη από τις αρχές Μαρτίου του 2020. Η πρώτη σελίδα με μάγεψε γιατί θυμήθηκα όλες τις στιγμές κατά τις οποίες είχα υπάρξει ευτυχισμένος και χαρούμενος.

Τώρα σε μια διαφορετική εικόνα που έχει να κάνει με τον προσωρινό εγκλεισμό στο σπίτι, την αγωνία για το αύριο, τον απεριόριστο ελεύθερο χρόνο που ο άνθρωπος δεν ζήτησε αλλά του προσφέρθηκε. Με αυτό τον τρόπο ξεκίνησε ένα άλλο εσωτερικό ταξίδι που έχει να κάνει, κατά τη γνώμη μου, περισσότερο με όλα αυτά που δεν πρόσεξε ο άνθρωπος – όπως και εγώ άλλωστε πριν την Αμερική – κατά τη διάρκεια της καθημερινότητας και της υποτιθεμένης ευτυχίας και ολοκλήρωσης.

Ως σκέψη, ανάμνηση από όλο αυτό το διάστημα, θα έχω να θυμάμαι εκείνους που πέρασαν περισσότερη ώρα με την οικογένεια τους, τον πατέρα που σπανίως έβλεπε τα παιδιά και τώρα πάνω σε ένα ποδήλατο αντίκριζαν τη θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα. Εκείνους τους εργαζόμενους που συνέχισαν σε δύσκολες συνθήκες να επιτελούν το καθήκον τους και να σώζουν ζωές. Τις πλατείες, τα σιντριβάνια και τους δρόμους για την απέραντη μοναξιά που ένιωσαν. Την απομόνωση, ακόμα και τη συντριβή που έζησαν οι ηλικιωμένοι μακριά από παιδιά, εγγόνια και από ένα τρυφερό χάδι! Όλους τους ανθρώπους που από τη μια στιγμή στην άλλη έχασαν το βηματισμό τους μα και τον κόσμο όλο.

Κλείνοντας όλο αυτό το πέρασμα από την μια εποχή στην άλλη με τρυφερότητα, συγκίνηση, έρωτα και πολύ αγάπη, μου έρχονται στο νου και στα χείλη οι στίχοι της Μαίρης Φασουλάκη από το ομώνυμο τραγούδι «Ο δικός μου Θεός» σε μουσική Παντελή Θαλασσινού, που θα ήθελα να έχω ψυχή για να μπορώ να τους τραγουδήσω παρέα με την πιο όμορφη συντροφιά αυτού του κόσμου!

Ο δικός μου Θεός
δε μυρίζει λιβάνι,
δεν φοράει στεφάνι
κι έχει μαύρα μαλλιά.

Στέκει φάρος λευκός
στο μικρό μου λιμάνι
λούζει φως το κορμί μου
και με παίρνει αγκαλιά.

Ο δικός μου Θεός
δε χωράει σε εικόνες,
δε χωράει σε κανόνες,
δεν φοράει χρυσά.

Είν’ το φέγγος του μόνο
που φωτίζει χειμώνες
η ζεστή του ανάσα
όταν έξω φυσά.

Ο δικός μου Θεός
έχει κάρβουνα μάτια
και δυο ολόλευκα άτια
με αγγέλων φτερά.

Αν τη νύχτα κοιτάξεις
του ουρανού τα σημάδια
θα μας δεις να πετάμε
με τα χέρια ανοιχτά.

Ο δικός μου Θεός
αγαπάει το γέλιο,
αγαπάει το χρώμα,
αγαπάει τη βροχή.

Τόνε βρίσκω στη θάλασσα,
στης βροχής τη σταγόνα.
Τόνε ψάχνω σε σένα
που έχεις χρόνια χαθεί...